DNA Peter Pannekoek

 

Ondanks dat ik stierf van de keelpijn, op school ben ik bewust gebleven omdat ik niet naar huis kon gaan en dan in de avond naar het Theater, helaas moest ik hierom wel de wandeling die voor Vrijdag was gepland met Marlous en Erik afzeggen, omdat ik me niet helemaal fit voelde, en daar baal ik zo van, ik vind wandelen zo leuk en boeiend en doe het zo graag, en door zon stomme ontsteking in mijn keel kan ik even niet wandelen..  maar gelukkig heb ik veel vrije zaterdagen gepland, dus het gaat wel goed komen dat kan niet anders.

Gepakt en bezakt met van alles wat ik maar kon bedenken naar het theater gegaan. Eerst de posters gehaald bij de balie en snel in de auto gelegd zodat ik na afloop meteen naar huis kon gaan.  Vind ik altijd lekker meteen weg kunnen ideaal.

 

Wat heb ik genoten bij deze voorstelling, hij begint heel bijzonder, maar uiteindelijk begint de show zoals hij moet zijn, al komt hij af en toe weer terug op dat hij een hologram is die de laatste show van Peter Pannenkoek doet. prachtig..

De grappen zijn soms grof, maar ook soms stemt het tot nadenken.. ik kan me voorstellen dat sommige mensen erg geraakt kunnen worden door wat er gezegd word over pedofielen..  maar ook hoe hij omschrijft wat ze voelen. maakt stil maar ook ergens balanceer je op de rand van ach gossie tot walgelijk.. ik vond het op het randje maar wel net niet erover heen.. 

Wat ik erg boeiend vond was zijn decor gebruik, eerst had ik het niet zo in de gaten, maar op een gegeven moment dacht ik ineens, hé een ander decor hoe kan dat nou? tot dat ik beter keek en zag dat telkens als er muziek klonk het decor veranderde, wat het zo mooi maakte was met namen omdat het zo onopvallend was, en hij een heel eenvoudig decor had. waar dus veel mee gedaan kon worden, okey het begin beeld was wel erg groots..

De show was grappig maar soms leek het ook bij elkaar gezocht de lijn was wat onduidelijk, DNA was de titel maar soms vroeg ik me af waar is de DNA hier..

toch is dit een show die ik iedereen kan aanraden. al is het alleen al om zijn visie over kinderen.

recensie van de voorstelling:

Grenzeloos harde Peter Pannekoek laat publiek lachen, maar maakt het ook stil

Waarom willen we altijd iets achterlaten? Iets doorgeven? Een voetafdruk? Peter Pannekoek, 36 jaar (‘Eigenlijk 34, waarom tellen we de coronajaren mee?’) vraagt het zich af in DNA, zijn derde, meest persoonlijke en minst actuele voorstelling.

 Dat laatste is ook zijn opzet: deze show moet beklijven. Dat je ’m over een paar jaar nog eens kan opzetten op Netflix, Videoland of een andere streamingdienst. Grote kans dat je dan weer in de lach schiet, of anders gezegd: dat je in vele lachen schiet. 

Veel beter dan een tv-registratie: dat Pannekoek de tournee over een jaar of vijf dunnetjes overdoet. Dan kunnen nóg meer belangstellenden - de kaartjes vliegen met orkaankracht de deur uit - live kijken en doet de voorstelling nóg meer recht, want voor DNA moet je eigenlijk écht in het theater zijn, de plek die Peter Pannekoek zo zeer heeft gemist in de coronajaren. Dat zie, hoor en voel je aan alles. De bevlogenheid spat er vanaf.

DNA is allereerst een eerbetoon aan het theater, waar Pannekoek als bezoeker ook graag naartoe gaat. Toneel, cabaret, dans, het is hem om het even. ,,Er zijn mensen die gevoelig zijn voor prikkels. Ik ben juist gevoelig voor te weinig prikkels”, vertelde hij eerder. In zijn eigen snelkookpan broeien talloze prikkels, die hij zijn toeschouwers offreert via traditioneel grenzeloos harde grappen. Ze kruiden de thema’s die we eigenlijk al een tijdje van hem kennen (daten, de verschillen tussen man en vrouw), maar ook leren kennen, zoals ouderschap, kinderloosheid en pedofilie.

Zijn betoog over dat laatste (‘Pedofilie is geen keuze’) is een curieuze, lijkt uit de lucht te vallen en krijgt bijna een serieuze toon. Pannekoek (‘Ik jaag tegenwoordig op pedojagers’) stelt dat we ‘idioot omgaan met pedofielen’. Als ze worden opgejaagd en geïsoleerd, gaan ze eerder de fout in, want ‘dan hebben ze niets te verliezen’. De zaal is er even stil van.

Het stukje leidt af van waar het werkelijk om gaat: onze nalatenschap. Wat laten we achter? Of juist niet. In het geval van Pannekoek: kinderen. Wie zelfkennis heeft, zegt hij, begint er niet aan. Ze ‘zijn goor’, ‘zitten de hele dag onder het snot’ en waarom staat op geboortekaartjes het gewicht van de baby? ,,Ik ben toch geen kannibaal?” In dit meest persoonlijke deel zet de cabaretier op hilarische wijze uiteen waarom hij ‘niet kinderloos’ is maar ‘bewust kindervrij’. ,,Ik heb nou nooit dat ik in de spiegel kijk: hier moet meer van zijn.”

Wat zijn nalatenschap dan wél is? Dat antwoord schuilt in magistraal mijmeren over theater en verbeelding, zien we aan het einde. Ook dáár is de zaal stil van. Maar laat Peter Pannekoek vooral nog een hele tijd blijven. Op een of andere streamingdienst, natuurlijk, dat mag, maar het liefst op het toneel.