Bij een dag van Lowan, zagen Marlous en ik deze geweldige cabaretier, ik had hem wel eens in het verleden gezien op de Parade, was toen al onder de indruk van zijn spel en verhaal. Destijds was de foto van het jongetje op het strand het symbool voor de bootvluchtelingen uit Syrië, die wereldwijd werd vertoond en behoorlijk veel emoties opriep bij iedereen die een hart had en gevoel.
Om eerlijk te zijn was ik hem alweer een beetje vergeten, ik had hem wel een tijdje gevolgd op Facebook, maar nooit meer bij stil gestaan dat hij nog wat zou doen, tot de conferentie van het Lowan, ineens zag ik hem dus weer en moest meteen weer vreselijk lachen om zijn verhaal en humor. Kortom het was tijd om weer eens een van kennis te nemen van zijn avondvullend programma.. om te kijken hoe deze is.
De voorstelling was heel anders dan ik me had bedacht, het was een avond waarin hij over zijn eigen verslaving, zijn eigen traumas sprak, met wel een prachtige vormgeving.. maar ergens zat er steeds in mij het stemmetje ik zit te kijken naar een stuk onverwerkte emotie. een stuk therapie die nog moet worden afgerond. Wel zaten er mooie dierbare en ontroerende stukjes in, maar echt veel te lachen viel er deze avond niet, wat je ook merkte aan de zaal. er was weinig om te lachen, alleen dan een hysterische vrouw die om alles lachte wat ook totaal niet grappig was...
Kortom ik heb Saman niet in mijn hart gesloten als cabaretier wel als persoon, maar ik ben er achter dat ik niet vaker naar een show van hem ga..
recensie van dit stuk:
Charismatische Saman Amini vertelt speels over de monsters die hij in de ogen keek
‘Welkom bij mijn show: Saman Amini is Onaantastbaar. U kent mij wellicht van mijn vorige shows waarin ik zware thema’s behandelde zoals racisme, vluchtelingenproblematiek en integratie. Daarom gaan we het vanavond wat lichter aanpakken… We gaan het hebben over trauma’s, suïcide en depressiviteit.’ Alhoewel je door deze woorden een zwaarmoedige avond zou verwachten, is niets minder waar. Van begin tot eind weet hij de avond in te pakken met humoristische en scherpe anekdotes, zelfreflectie en muziek.
Hij is present, vurig en zijn charisma is aanstekelijk. Zijn interacties met het publiek en de vrijheid in zijn performance zorgen voor een speelse, warme sfeer in de ruimte. Tijdens de voorstelling betrap ik mijzelf erop dat ik me afvraag waarom hij nog niet een grotere ‘ster’ is. Of je het nou de X factor wilt noemen, of ‘hij heeft de veer van de duivel’ zoals Turken het zeggen, hij heeft het.
In zijn voorstelling vertelt hij openhartig over zijn verslavingen. Hoe hij eens zo ‘stoned als een Jamaicaanse garnaal’ ’s nachts thuiskomt en vertwijfeld de woonkamer inkijkt: zijn dat nou zijn moeder, zusje en geliefde, die samen op dit tijdstip hier zijn? Of heeft hij iets geks gerookt?
Het blijkt een interventie, met begeleiding van ene Arnold The Mediator. Zijn geliefde drie vrouwen maken zich ernstig zorgen over zijn drugs- en seksverslaving, waarbij zijn vriendin uitlegt hoe verschrikkelijk ze het vindt dat hij zich masturbeert, terwijl zij ‘er naast ligt te slapen’. Hij kan wel door de grond zakken. Alsof dit al niet gênant genoeg is, moet Amini op zijn eigen interventie ook als vertaler optreden voor zijn Iraanse moeder. Hij probeert de boel nog te redden, dat mensen die regelmatig masturberen minder kans op prostaatkanker hebben. ‘Dit is mijn strijd tegen kanker!’, roept hij tevergeefs. Het levert pijnlijk hilarische komedie op.
Het is de start van zijn verhaal over verslavingen en de oorzaken daarvan. Het wordt een trip down memory lane: zijn eerste verliefdheid in Iran, de dromen van een kind in armoede, ‘de laptop gate’ in het azc, zijn vriend Sabri die een ander levenspad is toebedeeld, de reactie van zijn vader als Amini een glas water laat vallen, op het randje van de samenleving leven, kind mogen zijn, gezien worden.
Het decor is praktisch. Aan de linkerkant een vleugel en gitaar, en rechts een rechthoekig crèmekleurig zitje. Wat opvalt zijn de gevulde zakken die aan de rechterkant van het decor erboven hangen. De zwarte zakken staan voor de trauma’s, die letterlijk uit de lucht vallen op het moment dat Amini die in het verhaal oploopt. De rode zakken staan voor de vier fasen van trauma: ontkennen, herkennen, erkennen en heling.
Hoewel de anekdotes pijn en verdriet oproepen, blijft het luchtig met gevoelige momenten. Hij deelt de verhalen ook via Nederlandstalige muziek, die soms poppy, soms gevoelig, soms meer reggae klinkt. En wordt daarbij begeleid door zijn ‘silent partner’ Martin Verheesen, die prachtige melodieën speelt op piano of gitaar. Verheesen voelt als de grote, lieve, ondersteunende broer op de achtergrond, die hem wel zal vangen als het nodig is. Dat gebeurt ook wanneer Amini bij een lied niet op tijd begint te zingen, terwijl Verheesen speelt. Hij kijkt de muzikant aan, die telt en samen starten ze opnieuw. Dingen gaan soms mis. So what. Opstaan, en door! Onbedoeld zien we eigenlijk dat Verheesen de ouder is, die Amini niet heeft gehad.
Kinderen die niet gezien worden krijgen als volwassene gezondheidsissues, zegt Amini me na afloop. In de voorstelling vertelt hij dat hij er zelfs suïcidale gedachtes van kreeg. Het had nooit zover hoeven komen als hij eerder om hulp had gevraagd. Want ‘monsters verdwijnen als je ze in de ogen kijkt! Ik ben nu 3 jaar vrij van verslaving en heb geen suïcidale gedachten meer!’.
‘Hoe zou het zijn geweest als mijn vader hulp had gezocht?’, bevraagt hij. Wat was daarmee voorkomen geweest? We hebben geen idee, maar wat ik wel weet is dat je hart niet alleen breekt, maar ook open gaat zodra je de donkere krochten van het leven hebt gezien. Wie de diepste krochten heeft meegemaakt kan grote hoogtes bereiken. Juist als je niet gezien bent kan dat als een vuurtje werken. Ik vraag mij af of Saman Amini had kunnen worden wie hij nu is als hij die donkere krochten niet had gezien.
.jpg)
