Wat is het toch weer enorm genieten van deze film, ik kende het al maar het is zo geweldig om hem weer te zien. genieten.. een aanrader dus al heb ik niet de film van 2010 gezien die trouwens meer dan 3 uur duurt. ..
recensie van de film:
The Karate Kid (1984)
Regie: John G. Avildsen | 127 minuten | drama, familie, sport | Acteurs: Ralph Macchio, Pat Morita, Elisabeth Shue, Martin Kove, Randee Heller, William Zabka, Ron Thomas, Rob Garrison, Chad McQueen, Tony O’Dell, Israel Juarbe, William Bassett, Larry B. Scott, Juli Fields, Dana Andersen, Frank Burt Avalon, Jeff Fishman, Ken Daly, Tom Fridley, Pat E. Johnson, Bruce Malmuth
Als je de leeftijd hebt dat je in de jaren tachtig van de twintigste eeuw al films keek is de kans groot dat je toen ‘The Karate Kid’ met Ralph Macchio en Pat Morita gezien hebt: is het niet in de bioscoop dan wel op televisie. Net als Madonna, Prince, Michael Jackson en Duran Duran was er destijds geen ontkomen aan. Het is een film die hoog op de nostalgielijst scoort. Dat de tienerklassieker zo’n impact heeft gehad op een groot deel van de opgroeiende tieners in de jaren tachtig is niet zo vreemd: het hartverwarmende verhaal over een bijzondere vriendschap bewijst generaties later nog steeds mee te kunnen. Niet voor niets kwam er in 2010 een remake met Jaden Smith in de titelrol.
De jonge vaderloze Daniel (Ralph Macchio) verhuist met zijn moeder van New Jersey naar L.A. Alsof zo’n verandering niet genoeg is om zijn puberleven op stelten te zetten, krijgt hij binnen de kortste keren ook nog eens te maken het gesar van een stel getrainde karatebeoefenaars. Daniel ontmoet de mooie Ali (Elisabeth Shue), maar zij blijkt de ex-vriendin van Johnny (William Zabka), de leider van het gevaarlijke stel ruziezoekers, te zijn. Het laat zich wel raden welke uitwerking dat heeft. Maar gelukkig ontmoet Daniel ook Mr. Miyagi (Pat Morita), de conciërge in het gebouw waar Daniel met zijn moeder woont. Mr. Miyagi heeft een totaal andere levensinstelling dan parttime karateleraar/fulltime sadist John Kreese (Martin Kove). Kreese belooft dat zijn studenten Daniel met rust zullen laten, maar dan moet Daniel wel met een karatetoernooi mee doen. Wat Kreese (en Daniel) op dat moment nog niet weten is dat Mr. Miyagi een ster is in karate. De oude man neemt Daniel onder zijn hoede en belooft hem klaar te stomen voor de gevreesde wedstrijd. Zijn methode is bepaald echt gangbaar en Daniel beklaagt zich er over dat hij niet veel meer is dan een gratis arbeidskracht voor Mr. Miyagi. Maar uiteraard heeft de Japanse meester hier een bedoeling mee…
‘The Karate Kid’ heeft bijna alles in huis wat je als filmliefhebber zoekt: spanning, humor, romantiek, een unieke vriendschap tussen personages voor wie je niets anders dan genegenheid kunt voelen, een prima stel acteurs, de uitstekende score van Bill Conti, een lekkere soundtrack en mooie beelden. De nagelbijtende eindscène heeft alles weg van films als ‘Rocky’, niet zo gek wanneer je bedenkt dat de regisseur van ‘The Karate Kid’, John G. Avildsen, eerder ‘Rocky’ (1976) maakte. Je zou ‘The Karate Kid’ dan ook best een tienerversie van dat Sylvester Stallone vehikel kunnen noemen. Pat Morita is met recht een icoon van de jaren tachtig, en het is eigenlijk raar dat we van Ralph Macchio niet zo heel veel meer gehoord hebben na de twee sequels die deze onverwachte kaskraker voortbracht, want het is nauwelijks te merken dat hij acteert, zo naturel komt zijn personage over. Dat het verhaal volgens een beproefd recept verloopt en dat de film wel wat korter had gemogen doet wel iets aan de kwaliteit van het geheel af, maar het blijft een vakkundig gemaakte film om ongegeneerd van te genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten