Turijn ( dag van vertrek naar Turijn)

 

Als 12 jarige jongetje, die in Mussel woonde, een dorp ergens in Groningen...( veel mensen zullen het niet kennen maar de trots is dat we wel genoemd zijn in de Grote Bosatlas.) hoorde ik over de Lijkwade van Jezus die in Turijn zou liggen. in mijn onwetendheid dacht ik nog .. dat is ver weg , dat ga ik nooit zien. .

Hoe kortzichtig was dat eigenlijk.. maar ook leefde in mijn gedachten dat het een heel bijzonder land moest zijn.. nooit bedacht dat het een stad zou kunnen zijn.

Dus wat kwam mooi uit, vriendin Ankie en ik konden niet iets bedenken voor de herfst vakantie dus ik opperde zullen we naar Turijn gaan.. Hierover moest Ankie even nadenken, maar pas toen we het boekje van de ANWB hadden gekocht en ingezien waren we beiden er van overtuigd,dat we die wilden zien. met in onze achterhoofd als het stadje te klein is, en we zijn vroeg uitgekeken kunnen we ook nog een dag op en neer naar Milaan, uurtje met de trein en... ja maar 12.50 voor een retourtje. Dus het plan was klaar en we gingen dus opzoek naar voor mij een missie om die lijkwade te gaan  bekijken.

Ingepakt was al erg vroeg gedaan, ik had inmiddels de snelle douane controle geregeld en de tijden van de bus opgezocht, Ankie had ons al ingecheckt perfecte samenwerking.

De koffer in gepakt ik kwam op een keurige 6 kilo uit ,vraag me niet hoe want ik neem altijd hetzelfde mee bijna, alleen nu wel een extra trui, wat t shirts en bijna geen tussendoortjes als sultanas etc, omdat ik gewoon mezelf wil afleren zoveel tussendoor te eten.. 

Om half 6 ging de wekker, en dan is het even wakker worden, even beseffen oh ja ik ga lekker uit en lekker op vakantie naar Turijn.. wat ons daar ook mag brengen.. we gaan het zien. 

De vuilnis is al in de container, in de tussentijd ook nog weer eens extra door mijn kledingkast gegaan omdat echt veel te veel kleding heb wat ik nooit draag en wat zoveel ruimte inneemt met iets wat ik niet draag, dus dat is ook even heel snel uitgezocht, dus alles is klaar voor om weg te gaan, schoon huis, opgeruimde kast,... dus lets go.

 Nou het opstaan ging goed, zelfs nog de laatste wasje gedraaid. En alle vuilnis klaar om weg te gooien , terwijl ik mijn nummer 2 aan het voltooien was kreeg ik de app dat Ankie er al was. Laatste check door het huis en gaan. We waren iets te vroeg bij de bushalte maar we konden dus een  vroeger nemen . Keurig 1 minuut te vroeg bij de snelle in chec en dus moesten we wachten gelukkig gaat 1 minuut snel. De douane ging ook snel tot bij voorbij de douane ineens bleek je geen flesje gevuld met water mee door de douane . Dus ja eruit flesje mocht ik gelukkig leeg gooien terwijl Ankie op mijn bagage paste . En weer door de douane heen, lege flesje weer door de controle..en klaar op naar Turijn. Op Schiphol de eerste krentenbol en kop thee met niks erbij. Toen ik in mijn kopje keek zat er echt een vieze rand in van chocolademelk dus terug met het kopje vragen om een nieuwe. 

Mooi op tijd zaten we bij de gate. Nadat ik een enquête heb ingevuld konden we aan boord. Dit ging met de bus naar de Polderbaan. Lange rit . Bij aankomst bij het vliegtuig regende het en dus zijn we pas de bus uitgegaan toen iedereen binnen was. De tijd van wachten werd verkort door een gezellige praatje met een Schiphol medewerker,  

Daarna ging het snel vlucht goed, wel gekke stoel verdeling 22a,22b, 22d, 22 f ergens miste er iets. 

Aankomst  Turijn heerlijke landing we stonden er voor ik het door had. Meteen naar toilet.. moeilijke sloten en veel deuren waren groen maar heb geloof ik 4 x sorry gezegd omdat er mannen nummer twee bedreven. 

Kortom het was meteen een goede confrontatie met de cultuur in Turijn..deuren op slot in een Toilet is kennelijk niet echt wat ze hier doen.

Nadat alles keurig was geregeld hebben we meteen een ticket gekocht voor de bus naar het centrum..  en ook meteen retour. We stonden eerst bij de verkeerde bus en in ingewikkeld Engels uit leggen aan een Italiaan is toch wel een dingetje , maar we kwamen uiteindelijk toch bij de goede bus terecht .

De rit door de stad viel erg mee, al duurde hij wel wat tijd om eerlijk te  zijn. Maar ja wij zijn wel wat gewend dus ach ook dit komt goed. Bij het verlaten van de bus kon ik er niet uitkomen dus ik vloeken en van alles proberen met de leuning, maar wat ik ook deed het ging niet, totdat ik doorhad dat ik nog in de veiligheidsgordel  zat, heel gênant, zeker omdat een jonge Italiaan mij ging helpen, ik voelde me meteen een oude man die dus echt niets kon… heel stom en zekere niet iets om trots op te zijn.

Het was na de stop een half uurtje lopen om bij het hotel te komen, wij hebben er iets langer over gedaan mede doordat we steeds foto’s gingen maken onderweg.

Bij aankomst in het hotel  bleek 1 kamer klaar de andere nog niet. Dus we moesten nog even wachten. we hebben de koffers achter gelaten en konden daarna de wijk in om daar wat te gaan drinken.. dus we hebben bij een Bistro gezeten en daar heerlijke thee en koffie gedronken, het leuke van Italië is dat je een theekan krijgt. Dus erg lekker het is wel een gevaarlijke bistro waar we zaten want er lagen hele lekkere gebakjes en vooral veel.. te veel om in 4 dagen ze allemaal te kunnen proeven. 

Bij het afrekenen betaalden we voor 2 keer thee en 2 x capuchino 8.40 wat we ook betaald hebben op Schiphol. Ik ben om,

Daarna zijn we naar het hotel gegaan om te ontdekken dat er maar 1 kamer klaar was, die van Ankie,de ander zou nog 5 minuten duren . Dus we hebben eerst de kamer van Ankie bekeken, prachtige kamer met een heel mooie badkamer in prachtig zeegroen marmer. Even later was mijn kamer klaar en dus konden we die bekijken, mijn kamer was erg donker , donkerblauwe muren, geen punt op zich de kamer is heerlijk donker en dan kun je goed slapen.

Daarna gingen we de eerste verkennings ronde door de stad doen,, richting het water. De Po, kan ik die ook een keer zien, ook wel erg leuk om te ontmoeten. We hebben eerst in het hotel nog foto’s lopen maken omdat we er zoveel mooie kunstwerken vonden staan, dus dat is de moeite waard…

We zijn gaan lopen, inmiddels had Ankie uitgevonden dat op weg naar de rivier we ook het kunstwerk van de in Lissabon ontdekte kunstenaar   Bordalo , konden zien de beer, deze kunstenaar maak van allemaal vuilnis de meest mooie kunstwerken van dieren,(al een keer een blog aan de kunstwerken die ik heb gezien van hem maken ), tevens waren daar in dat straat je nog meer mooie kunstwerken. Die natuurlijk op de foto moesten.

 Daarna zijn we gaan lopen naar de Po om onderweg een prachtig parkje Tegen te komen waar prachtige kunstwerken stonden. Kortom daar hebben we ook nog een poosje gelopen  en van een prachtige fontein genoten/ We besloten eerst nog even ergens te gaan drinken met wat lekkers erbij dat werd chocolade eclair, Nadat we genoeg hadden gepraat zijn we naar een restaurant op zoek gegaan. We vonden een restaurant wat er niet uitzag naar daar werd onze eerste pizza gegeten en die was lekker, erg lekker zelfs. Nadat we genoeg gegeten hadden zijn we vertrokken om naar een Italiaans ijsje te gaan zoeken,, want dat is traditie die  we graag in eren houden.

We hebben het gevonden en wat was het lekker, ik ben nu toch wel verslaafd aan Italië  geloof ik. De wandeling naar het hotel ging prima.

Ikea,,,

  

Gevaarlijke winkel die IKEA.. ik moest alleen even een kastje halen voor in mijn schuur. De Omar kast die er stond kon verhoogd worden en dat leek me erg handig, dus dat wilde ik even doen.. Maar ja..  je komt de IKEA binnen al jaren niet meer geweest en ineens zie je allemaal dingen tegen waar je ineens niet meer zonder kunt. vreselijk.....

 Het is gek ik had me echt voorgenomen om alleen maar met de kast thuis te komen, had niet eens een extra grote tas meegenomen.. want ja ik ging niets anders kopen,.. maar ja dan kom je de winkel binnen, en je ziet meteen al van die handige zip zakjes in diverse maten en deze grotere maten zijn extra handig om bijvoorbeeld soep in te vriezen..en om groente in  te doen, complete gerechten gaan er ook nog in. dus wat wil je nog meer.

Dus ja die koop je dan en dan zie je van die handig clips om open zakjes mee dicht te doen van o.a de geraspte kaas, de walnoten etc. dus ja die koop je dus ook..  en dan kom je prachtige kaarsen tegen met een heerlijke geur dus ja die moeten dan ook nog even mee in de tas... en voor je het weet heb je al een tas vol en nog steeds geen kast..  en zo kan ik nog wel even doorgaan..

Uiteindelijk kwam ik met een hele grote tas met spullen terug bij de auto. .maar ik ben er zeker heel blij mee.

Na afloop wilde ik nog even langs de kringloop om te kijken voor een grote fitting lamp om er een lamp in te kunnen doen waar je sneeuw mee op de muur kan projecteren voor de kerst in mijn lokaal.  Niet gevonden helaas maar wel hele mooie andere dingen dus daar ging het ook al mis.. 

Ik had duidelijk mijn dag niet...

maar inmiddels alles in de kasten en in elkaar gezet, incluis de kast waar ik eigenlijk voor ging. en het is prima zo.

nieuwe reiskoffer.... of hij gebruikt gaat worden weet ik nog niet zo goed

 

Ik zag deze koffer en bedacht me meteen die is handig. een vakje voor je kopje thee.. en daarbij een speciale vak aan de voorkant voor je i pad, voor je telefoon met de mogelijkheid om je telefoon ook op te laden.. tevens heel veel inpak ruimte dus ik was om..

 

Deze koffer dus besteld via de site waar iedereen heel veel besteld omdat het zo lekker goedkoop is maar waar je toch wel soms bij moet bedenken is dit het wel waard, maar in dit geval vond ik het wel waard.

Het heeft vreselijk lang geduurd voordat de koffer eindelijk in mijn bezit was, maar afgelopen zaterdag kwam hij dus aan en ik vind het nog wat onwennig maar weet wel dat ik er nu al blij mee ben, want ik merk dat hij wel heel handig kan zijn.. zeker als je ziet wat er voor mogelijkheden zijn.. speciale vakjes waarin ik bijvoorbeeld mijn oplaad kabels kan doen etc. en er is nog meer verborgen ruimte die ik nooit heb ontdekt waarvoor ik die kan gebruiken, Hij is ook nog licht gewicht, al vind ik het ook wel lastig om mijn oude vertrouwde koffer weg te doen want ja dat is wel mijn reis maatje om eerlijk te zijn. maar wie weet..  kan ik ze afwisselen.

 

Tevens is hij handig met lopen want je kan gewoon hem naast je houden met lopen.. dat scheelt ook heel veel gedoe. en wat ik ook ideaal vind er zitten wat verborgen vakken in waar ik in de toekomst eventuele gekochte kunstwerken kan leggen die dan automatisch recht blijven. dus het lijkt een ideale koffer

Ook de maten , die ik toch even heb nagekeken kloppen het mag, hij is omdat hij 4 wielen heeft iets minder qua inpakruimte maar ik ontdek steeds meer dat ik eigenlijk niet eens zoveel nodig heb om uit te pakken. dus waarom zou ik dan moeilijk gaan doen.. als ik iets minder ruimte heb, als ik maar terug wat extra mee kan nemen zoals mijn stenen voor mijn glazen potten.

 

Het is nog wat onwennig deze koffer maar ik ga hem vast gebruiken ook al is het om uit te proberen of het kan als handbagage.

 

 

Ergste nachtmerrie.

 

Wakker worden wat net te vroeg is voor een uitslaap zaterdag, wat lezen in je bed, weer wat dommelen en dan komt het moment waarop je net niet in slaap valt maar heel ontspannen in bed ligt.. zo ontspannend dat je op de 1 of andere manier altijd gaat dromen, het moment tussen waken en slapen... en dan gebeurt het..

Afgelopen zaterdag lag ik dus in die fase van diep ontspannen.... en waarom weet ik niet,  maar ineens.. juist de grootste nachtmerrie die een docent kan overkomen.. het moment waarop je ineens beseft ik kan het niet meer. ik ben mijn magie kwijt. ik kan niets meer... dat is wat altijd in de meeste docenten sluimert. en bij mij altijd.. omdat ik me heel bewust ben van mijn vak.. ik moet echt in de wereld van de leerlingen blijven om ze te kunnen begrijpen en volgen in hun gedachten gang.

En ja hoor ik kreeg ineens die nachtmerrie waarin alle leerlingen de boel afbraken, ik geen orde meer had en vooral de leerlingen dingen deden waarvan ik dacht dat krijg ik nooit meer goed.

Er gebeurde van alles in deze droom waarvan ik dacht.. als je dit toch overkomt dan gaat het echt niet goed meer. dan kan je net zo goed meteen in pakken en vertrekken...

Natuurlijk veranderd de jeugd, zo op het eerste gezicht, en toch merk ik dat de leerlingen vooral aandacht willen hebben, gezien willen worden en weten dat ze gehoord worden.

Het is heel eenvoudig ik denk vaak terug aan mijn eigen puberteit waarin ik me bedacht  dat ondanks dat mijn kamer een bende was, het altijd rook naar wierook, er tafelkleden op de grond lagen, ik me extreem kleedde ik eigenlijk maar 1 ding wilde aandacht, en dat is bij geen enkele kind anders dan destijds. 

Het is alleen dat ze het nu vaak niet krijgen van mensen om hun heen en dus richten ze zich op de sociale media. waar ze dan het gevaar lopen om aandacht te krijgen van de verkeerde mensen.. 

Soms wil ik wel tegen de ouders van nu schreeuwen.. heb aandacht voor je kind, leg je telefoon weg maar praat met je kind, doe leuke dingen met je kind, je kind groeit dan mooi op als een mens, en als ze alleen maar gericht zijn op sociale media. dan heb je de kans dat ze een heel egoïstisch en verknipt beeld krijgen van de wereld en de mensen om zich  heen. Praat met ze tijdens het eten over hun wereld waarin ze zich bewegen.

Al doe je dat alleen maar om te voorkomen dat door de huidige ontwikkelingen er voor te zorgen dat docenten dat kunnen blijven doen waar ze goed in zijn. .namelijk les geven en ze helpen naar de volgende stappen in hun leven...

The Bucket list ( lunchen met elias)

 

Het was weer eens zover, lunchen met Elias, dat is altijd erg leuk, zeker omdat we dit allebei erg waarderen, het praten met elkaar over het leven, wat ons bezig houd etc., kortom het zijn fijne uurtje samen..

Dit keer was ik de gelukkige om iets uit te kiezen waar we zouden gaan eten, ik had al in mijn hoofd om eens rond te kijken in Boskoop om daar iets te regelen voor ons.Ik had al iets gevonden maar helaas moesten die wegens omstandigheden afzeggen dus besloot ik om te kiezen voor Buck, kitchen en bar..  ik kende het niet, maar op het plaatje zag het er prachtig modern uit.

Daar konden we terecht... dus ik had mijn taak volbracht.

Voordat ik vertrok naar dit restaurant ben ik eerst even snel langs de praxis gegaan om daar twee stekkerdozen te halen die wat kleiner waren want ik had twee stekkerbakken gekocht daarin kon ik dan de stekkers zo verbergen dat zowel de snoeren als de stekkers niet meer zichtbaar zijn , alleen moet ik dat nog wel installeren.

Daarnaast moest ik mijn zak met kleding waar ik uit gegroeid ben en nog niet terug in gekrompen ben, maar ook heel veel kleding wat ik niet draag maar eens weer weg brengen, ik had namelijk al opgeruimd. maar goed.. die zak moest ook weg en dat bleek bij de Praxis ook te kunnen ,dus ik helemaal blij.

Daarna ben ik dus vertrokken naar Boskoop naar Buck.. het was een ware bezoeking, want je werd met de navigatie eerst de verkeerde kant opgestuurd, terwijl de route bewijzering de andere kant op wees, dus dat moest ik nog even uitzoeken. maar dat lost zich dus ook snel op.. dat was klaar voor ik het door had en had ik de weg naar Buck gevonden, je gaan via een soort van landweggetje naar het restaurant, en ik ontdekte dat daar veel te beleven is op het terrein, een blote voeten pad, een speeltuin, een pluk tuin en je kan er veel doen. Nooit gedacht dat dat kon in Boskoop.

Daarnaast was er genoeg parkeerplaats wat ook wel een pre is... dus mijn auto kon ik er gemakkelijk kwijt en Elias, die iets later was ook...

We gingen het restaurant in en tot mijn verbazing zijn er kennelijk meer mensen die dit ook een geweldig restaurant vinden want het zat er nokkie vol... dus wij waren blij dat we gereserveerd hadden.

We werden door een aardige ober geholpen, ( wel jammer van zijn tandsteen die je duidelijk zag op zijn tanden, maar daar kan hij ook niets aan doen) en kregen een leuke plek om te zitten. 

We hebben er heerlijk geluncht en bij gepraat, het eten was goed. en meer dan voldoende.. maar toch hebben we ons nog even vergrepen aan de appelgebak met slagroom, om het einde van de vakantie te vieren...

Na een dikke twee uur bij praten en genieten van het samen zijn en het eten zijn we huiswaarts vertrokken.

Buck is een restaurant om te onthouden omdat het eten goed is en ook erg gezellig is

miniaturen 139

.

 

Sport maatjes Spelletjesavond

 

Het was weer tijd voor een spelletjesavond met de Sport maatjes, dus we hadden een afspraak gemaakt en ik vond het lief dat ze ook rekenschap hielden met mijn reis naar Turijn zodat ik hoe dan ook kon komen, .brak of niet ik kon er niet onderuit en dat wilde ik ook niet.

Mijn voornemen was om alleen maar wat smeersels en toast mee te nemen, maar in mijn enthousiasme heb ik ook nog een cake gebakken met abrikoos in het midden, iets wat ik zag in Turijn, waardoor de cake wat minder droog werd, en ook een aardbeien bavaroisachtig iets  met daar als vulling aardbeien jam, en de bavarois, verse aardbeien, en daarbij meteen ook maar wat aardbeien boven op de taart... het is zo leuk om te doen. Natuurlijk had ik ook voor de gastvrouw een klein flesje chocolade likeur of zo mee genomen uit Turijn in de vorm van het bekendste filmmuseum waar wij dus niet in konden helaas.

Dus daar was ik de hele dag druk mee, ik wilde ook nog pannenkoeken bakken maar dag ging helaas niet, dus dan maar het restje van de chinees van vrijdag op gemaakt. 

Keurig om kwart voor acht stapte ik in mijn auto om te ontdekken dat het toch wel heel koud was, dus snel terug in huis om een warme trui aan te trekken, en daar heb ik geen spijt van. want het was bibber weer..

Bij aankomst was ik de eerste die er was, maar dat was wel lekker kon ik mooi de bos tulpen en het meegebrachte flesje chocoladelikeur aan Krista geven omdat ze onze gastvrouw was deze avond. De cake en taart werden goedkeurend ontvangen.

Binnen niet al te korte tijd stroomden de anderen ook binnen en was het al snel gezellig, er was weer veel te veel eten meegenomen maar dat was geen enkel probleem bleek al snel.

We begonnen met het spel.. sound  fishing, een leuk spel waarbij er dus visje op de tafel liggen 1 blauwe en 8 rode en die worden dan verdeeld, een hit op tiktok schijnt dit te zijn. En daar kan ik me alles bij voorstellen wat een heerlijk spel.. het is eenvoudig maar zo gaaf, het is een spel waar bij je dus een vraag stelt, en  de anderen geven het antwoord, er is echter 1 persoon die moet het echte antwoord geven  en dan is het doel dat degene die de vraag heeft gesteld de juiste persoon eruit haalt die het goede antwoord geeft.

Daarna speelden we Dixit, een soort zelfde spel maar ook hierbij moet je dus van alles raden ook geweldig spel dit...  heerlijk lachen en genieten, terwijl ondertussen onze buikjes zorgden voor steeds meer ruimte tussen de tafel en de stoel.. 

Het was een heerlijk avond met de sportmaatje en ik zie nu al uit naar de volgende happening... en in April gaan we weer met elkaar naar Van der Valk in Tilburg.. ze zullen er daar wel naar ons uitzien denk ik..

EQuels (film)

 

Moet bekennen dat ik bij het zien van de titel van deze film wat sceptisch was, dacht dat kan nooit een mooie film zijn .. maar gaandeweg de film begon ik het te waarderen, de sfeer waarin het gefilmd is, de kleurstelling dat witte/ kille onderkoelde van de wereld waarin ze dan leven.. zo prachtig weer gegeven.. het verhaal is ook nog leuk.. al denk ik dat hij ook wel iets korter had gekund of men had het wat meer moeten uitwerken..

recensie van de film:

Regie: Drake Doremus | Cast: Nicholas Hoult (Silas), Kristen Stewart (Nia), Guy Pearce (Jonas), Jacki Weaver (Bess), e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2015

Een van de mooiste en meest intense van de conceptueel en artistiek hoogstaande videoclips van de IJslandse zangeres Björk is All Is Full of Love van videoclipregisseur Michael Cunningham. In de clip zien we twee robots, waarvan er een is getooid met het gezicht van Björk, samen de liefde bedrijven. Een vervreemdend concept, want bij machines gemaakt van metaal, kunststof, chips en draadjes denk je nou niet gelijk aan seks of liefde. Een omgekeerd idee doet zich voor in de scifidrama Equals, geschreven en geregisseerd door Drake Doremus. In een al dan niet nabije toekomst is de emotie compleet uitgeschakeld en is de favoriete kleur wit. Een kleurloze, haast fascistisch geordende samenleving is het gevolg, waar bij de mens volgens een vast stramien slaapt, eet en werkt. Intermenselijk contact is gereduceerd tot het hoogstnoodzakelijke en bestaat uit beleefdheden en werkoverleggen. De overheid heeft het zo bepaald en de bevolking heeft zich hieraan ondergeschikt gemaakt. Het gedrag van de werknemers en hun aanwezigheid worden met onderhuidse chips gemonitord.

 Sommigen zouden het kunnen bestempelen als een utopie, maar de nadelen worden al vlot blootgelegd. Silas, een rol van de Brit Nicholas Hoult, is zo’n werknemer die zich als een mier in de mierenhoop van de routine heeft gestort. Hij heeft nog wel een creatief beroep als tekenaar. Niet alleen zijn de emoties compleet uitgeschakeld, ziektes behoren ook grotendeels tot het verleden en zwangerschappen worden bereikt door middel van kunstmatige inseminatie en implantaten. Toch is het uitroeien van ziektes of genetische fouten niet helemaal gelukt, want er duikt een mysterieuze aandoening de kop op, waar Silas en zijn collega’s de godganse dag middels enorme schermen en instructiefilms op geattendeerd worden. Het zogenaamde ‘Switch On Syndrome’ zorgt er voor dat de emoties terugkomen. Geheel tegen zijn verwachting in wordt bij Silas de aandoening geconstateerd, nadat hij al enkele dagen heftige nachtmerries ervaart. Hij wordt in zijn ziekteproces aangetrokken door zijn collega Nia, die door hetzelfde lot getroffen is. Er ontstaat een complexe romance tussen de twee in een omgeving, waarin gevoelens voortdurend onderdrukt en uitgevaagd moeten worden.

Doremus’ regie en setting is zoals de maatschappij waarbinnen Silas en Nia moeten zien te overleven: afgepast, beheerst en klinisch, met een overdaad aan kale witte interieurs. Dialoog is schaars en van mededelende aard, zonder enige lading. Maar geleidelijke laat de filmmaker de teugels steeds meer vieren. Het voornaamste thema dat hij hierbij aansnijdt is dat emoties zo sterk met de mens verweven zijn dat ze onmogelijk te negeren vallen. Daar komt echter ook een grote sociale druk bij kijken en de wijze waarop conformisme zich verhoudt tot existentialisme. Want kun je nog echt uitzicht op je eigen leven hebben als een ander dit allemaal voor je bepaalt? Het verstand en de techniek hebben het leven gedefinieerd. Hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen en waarom de mens zich in zijn lot heeft geschikt, wordt nooit uitgelegd, hetgeen ook geldt voor het exacte plaats in de menselijke geschiedenis.

Doremus filmde rondom moderne architectuur in onder meer Tokio en Singapore, waar hij de vele figuranten gestoken in stijve witte tenues in rechte lijnen en met rechte rug hun routes laat lopen. Het heeft een overdreven geënsceneerde aanblik. Bij het vormgeven van de opdoemende gevoelens van Silas richt Doremus zich aanvankelijk primair op de zintuigelijke waarneming en gewaarwordingen, zoals de stralen van een hete douche op Silas’ handen. Pas naarmate deze zintuigelijk waarneming door begint te dringen laat Silas ook de liefde toe. Doremus bouwt dit consistent op, maar heeft last van zijn eigen uitgangspunt dat nu eenmaal weinig ruimte laat om echt met de personages mee te leven.

Exact op dat punt loopt het grotendeels spaak. Het lijkt haast schier onmogelijk om tot robots verworden personages enig gevoel mee te geven. Silas en Nia weten dit te doorbreken, maar het valt te betwijfelen of dat op tijd is voor de kijker. Ze worden in hun missie ondersteund door een eerdere generatie acteurs geleid door Guy Pearce en Jacki Weaver, maar deze Australiërs fungeren voornamelijk als aangever en doorgeefluik. Kennelijk waren ze ook nodig om uitleg en duiding te geven aan zowel de hoofdpersonen als de bioscoopganger. Doremus weet wel een rigide, beklemmende sfeer te creëren, mede vanwege de voortdurend aanzwellend hypnotiserende soundtrack. Equals mist echter de inventiviteit van bijvoorbeeld het werk van Philip K. Dick en is conceptueel te mager om echt veel creativiteit toe te staan, laat staan te beklijven. Interessant voor een korte film, maar te beperkt voor een duur van honderd minuten.

 

 

Wat aten en we en eten we het weer? (2)

 

 Pasta met gegrilde groenten in tomatensaus

 nodig:

Fysilli

gegrilde groentemix 1 zak  ( diepvries)

polpa met Basilicum  ( 1 blik)

Mozzerella ( 2 bollen)

ui ( 1 stuks)

( uit eigen keuken:

1 bosje olijfolie, 2 teentjes knoflook, zwarte peper en zout, ik denk dat ze een scheutje olijfolie bedoelen..)

uit de keuken de oven

bereiding:

verwarm de oven voor op 180 graden, verspreid 1 zak gegrilde groente over een bakplaat of in een ovenschaal, bak de groenten in 5 minuten in de voorverwarmde oven

beng een pan met gezouten water aan de kook en kook hierin de 300 gram fusilli volgens de aanwijzingen op het pak

pel en snij het uit en de 2 teentjes knoflook

verhit 1 eetlepel olijfolie in een koekenpan en fruit hierin de ui  in 4 minuten, voeg dan de knoflook toe en bak die nog 1 minuut mee,  schenk 1 blik polpa  in de pan bij de ui en knoflook en breng op smaak met peper en zout

meng de pasta met de tomatensaus en verdeel de gegrilde groente erover, scheur de mozzarella in stukken en verdeel over de borden... 

hoe was het...

Nou het was veel werk vond ik, de gegrilde groente kregen geen beet en het was ergens voor mij erg smaakloos maar net als bij het vorige recept ... iedereen heeft zijn eigen smaakpalet maar dit is geen gerecht van picknick in mijn top 10.. al zijn er wel gerechten wat ik nog regelmatig maak maar daar de volgende keer eentje van.

Wensen en Grenzen nieuwe vorm

 

Na vanaf het begin, het opzetten van Wensen en Grenzen, tot aan vorig jaar heb ik jaarlijks wensen en grenzen georganiseerd, mede omdat ik het zo belangrijk vind dat onze leerlingen met name geconfronteerd worden met mensen die anders zijn. Maar ook met de gevaren die er zijn, tevens wilde ik ze ook leren inzien dat niet alles normaal is wat er gebeurt. Hoe bouw je een relatie op, hoe ga je om met liefdesverdriet, wat wil je wel en wat niet in een relatie, wat is gezond gedrag en wat niet etc, maar ook over verslaving, over groepsdruk etc. Mijn doel was altijd dingen bespreekbaar maken en houden zodat ze er kennis van kregen. .

Twee jaar geleden heb ik aangegeven dat ik het stokje, na heel veel jaren het op vrijwillige basis te hebben gedaan, wilde doorgeven aan iemand anders zodat ik de doorlopende lijn kon blijven houden en dat zo het project bleef bestaan.

De oplossing was om er een werkgroep van te maken waarin  ik vorig jaar zelf nog deel heb uitgemaakt omdat ik het belangrijk vond om het te waarborgen en zeker ook om er voor te zorgen dat de kwaliteit hoog te houden. 

Dit jaar had ik al aangegeven om ermee te stoppen en dat ik als het nodig is vanaf de zijkant mijn bijdrage wilde leveren.

Ik was aangenaam verrast over de gastdocenten die ze hadden binnengehaald, Halt deed dit keer echt prachtige en duidelijke workshops, daarnaast had je ook nog Brijder over verslaving en die vond ik, ondanks dat het 2 uur duurde indrukwekkend. De voorstelling van Closse, was boeiend, maar vooral door 1 speler die echt kon spelen. die zich kon verplaatsen al waren ze vooral typetjes die er werden gespeeld, wat ik niet zo boeiend vind . maar de leerlingen keken ademloos toe.. Het nabespreken sloeg bij de groep waar ik bij zat niet aan, om eerlijk te zijn ook niet bij mij. ik dacht alleen maar ook dit gaat over.... ooit.

De workshops waren nu niet meer dat 1 docent een workshop gaf aan alle klassen, maar nu was het zo dat 1 docent alle workshops gaf aan een klas, of 2 workshop, met als  gevolg dat je naast heel veel voorbereiding toch wat minder kwaliteit met betrekking tot de lessen kreeg, wat ik erg jammer vind. voor beide keuzes is iets te zeggen.

Toch denk ik dat we op een geslaagde twee daagse wensen en grenzen kunnen terugkijken.

maandag kb

 

 Opstaan op de maandag, wetende dat de kb training weer gaan komen, niks ergs, alleen maar leuk en soms vervloek ik dan de trainer, maar goed dat hoort er ook bij...

Toch superblij deze ochtend, mijn harde werken, wandelen, 3x per week intensief sporten, mijn eetpatroon aangepast, waarin ik heb besloten om 2 tot 3 maanden niet meer te eten na het avondeten, dus een soort vasten maar dan anders. heeft als resultaat dat ik  als een soort van rolmops me in een bepaalde broek moet sjorren, mijn benen gaan goed maar dan het buik gedeelte dat doet het wat minder. en ik meende het al te merken aan mijn onderbroeken, andere broeken, blijkt ineens dat ik deze broek aan kan trekken zonder mijn buik in te hoeven houden.. hij zit gewoon, ( aan het einde van de dag kon ik zelfs zonder het knoopje open te doen hem uittrekken, omgekeerd heb ik nog niet geprobeerd. maar nu naar de orde van de dag....

 De Les ( 45 minuten)

 warming up

 kniehef

hakken billen

squat

armen naar voren en naar achteren

8 push ups

burpees

oef 1 ( tussen elke ronde 15 secondes pauze)

Ik trainde met 20 en 16 kilo

swing rusian 90

amerikan 75

singelarm 60

 oef 2

squat

normaal

sumo

squat jump

 muzikale intermezzo

roxanne ( nummer van de police)

tijdens het zingen doe je jumping jacks, en  als het woord Roxanne valt dan doe je een burpee.. geloof me je krijgt een hekel aan een ieder die  Roxanne heet.

 oef 3 ( per ronde 30 seconden en 15 secondes pauze, 2 rondes)

 push up met kb

push up normaal

oef 4

planken 90

sit up 75

leg raisers 90

oef 5

snach rechts 45 sec

clean and press links

en dan..de rechter kant met 15 secondes pauze

 muzikale afsluiting

sally

 

 

A.X.L. ( film)

 

 Je begint eraan en denkt nou nee.. totdat het verhaal je raakt, je kijkt ziet mooie dingen en het is een film voor eenvoudig vermaak, geen hoogdravend verhaal, .maar wel een prachtig verhaal... om lekker ontspannend te kijken.. een aanrader.. nou ja en nee.. als je gewoon even wil kijken naar een film zonder na te hoeven denken, even geen diepgang dan is dit zeker een aanrader..

 recensie van de film:

Regie:[/b Oliver Daly | [b]Cast: Alex Neustaedter (Miles), Thomas Jane (Chuck Hill), Becky G (Sara), Ted McGinley (Mr. Fontaine) | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2018

Wat doe je als tiener wanneer je een groot geheim ontdekt? Dan vertel je het niemand en houd je het schuil voor anderen, net zoals Elliot dat deed met E.T. in Spielbergs gelijknamige film. Er zit iets fascinerends in de gedachte dat je iets weet en anderen niet. Deels egoïstisch, deels logisch, want zoiets overkomt je haast nooit.
 

Dat geldt ook voor de ruige motorcrosser Miles wanneer hij ergens op een afgelegen plek gerommel hoort. Bang is hij niet. Miles heeft als eenzame puber weinig te verliezen, zeker nadat hij is belazerd door zijn 'nieuwe vrienden' die de goedgelovige Miles alleen achterlieten op een uitzichtloos verlaten plek. Daar maakt Miles kennis met robothond A-X-L, een ontsnapt oorlogswapen in wording dat uit handen van het Amerikaanse leger is geglipt. Met man en macht zoekt het leger onder leiding van de immer boos gefronste generaal Webber het verloren prototype terug. De urgentie is hoog omdat het nog onduidelijk is hoe het vierpotige testobject op menselijk contact reageert.

Het Amerikaanse leger ziet het beest puur en alleen als potentieel oorlogswapen. De letters A, X, L staan voor 'Attack, Exploration, Logistics', oftewel een voorgeprogrammeerd blik op poten dat kan vechten. Voor Miles heet de hond daarentegen gewoon Axel. Miles komt tot de ontdekking dat het gezochte object een intelligente hond is, haast van vlees en bloed, wel degelijk met emoties. Deze wrijving is de rode draad van de film, maar wordt slechts halfslachtig uitgewerkt.

De mens zou op basis van menselijke moraal machines aansturen: een loze kreet die ergens in het holle A-X-L slap wordt geïntroduceerd en nooit volledige uitwerking krijgt. A-X-L onttrekt zich van grote ideeën of macabere botsingen tussen mens en technologie. Hoogstens een misplaatst moment van reflectie op technologie (in het algemeen), meer niet. De makers hebben meer oog voor de tienerfilmkitsch die in hun film domineert: voor de hand liggende liefdes, huisfeestjes, pestkoppen et cetera. De rol van de robothond hierin is daardoor vaak belachelijk. De robothond, volledig voorzien van 's werelds meest geavanceerde technologie, dient op een gegeven moment slechts als platenspeler (en bijbehorende discobal) wanneer Miles langzamerhand intiemer wordt met een meisje. Ook gebruikt A-X-L zijn technologie om onder andere gratis te tanken bij een benzinepomp.

Het is daarom begrijpelijk waarom A-X-L geen muilkorf draagt, want buitensporig gevaarlijk en onvoorspelbaar is het apparaat niet. De rol van de hond in dit verhaal is eerder vreemd als vertrouwd. Voor Miles niet. A-X-L geeft als trouwe dienaar Miles de aandacht die hij nooit heeft gehad. Terwijl Miles zijn heil heeft gevonden, blijft het merendeel van de oppervlakkige personages zielloos achter in een tienerverhaal net als ieder ander, maar dan met een robothond.