Maria (film)

 

Toen ik hoorde over deze film dacht ik meteen dit is een film voor Heleen, dus ze moest mee van mij, gelukkig kon ze op de zondagmiddag en had ze er zin in om te gaan kijken naar deze film

Wat is Angelina een geweldige actrice, zo mooi hoe ze Maria neerzet en mijn complimenten voor de regisseur die deze film op deze manier heeft laten verfilmen. prachtig. De film vind ik wel traag maar wat is hij mooie de 124 minuten vlogen voorbij. De manier van filmen maakt dat je ook op het verkeerde been word gezet maar ook dat je in het verhaal meegaat.. 

Een absolute aanrader en Angelina zal een Oscar moeten krijgen voor deze rol.

recensie van de film:

 Regie: Regisseur(s) Pablo Larraín | Scenario: Steven Knight | Cast: Angelina Jolie (Maria Callas), Pierfrancesco Favino (Ferruccio), Alba Rohrwacher (Bruna), Haluk Bilginer (Aristotle Onassis), Stephen Ashfield (Jeffrey Tate), e.a. | Speelduur: 124 minuten | Jaar: 2024

Het was geen makkelijke klus om Maria Callas, de beroemdste operazangeres van de twintigste eeuw, tot leven te brengen op het witte doek. La Divina (de goddelijke) betoverde het publiek in alle operahuizen en concertzalen met haar indrukwekkende stem. Ze was de Madonna van haar tijd. Hoewel ze schitterde als operaster en de roddelpers haar amoureuze avonturen op de voet volgde, eindigde ze haar veelbewogen leven als een kluizenaar. Angelina Jolie ging de uitdaging aan.

 Pablo Larraín maakte eerder indruk met de twee ijzersterke en intieme biopics Spencer (2021) en Jackie (2016), waarin hij respectievelijk de beminde prinses Diana en first lady Jackie Kennedy portretteerde. In Spencer deed hij dat met een magisch-realistisch randje en in Jackie met een bevreemdende boventoon. De films zijn verbonden door de eenzaamheid die de wereldberoemde en geliefde vrouwen op een bepaalde tijd in hun leven ervoeren. Larraín zet deze traditie voort met Maria.

De film opent in de herfstige straten van het Parijs van de jaren zeventig. We treffen Maria aan voorbij haar hoogtijdagen. Ze is verslaafd aan pillen, geeft denkbeeldige interviews, is veel te mager en klaagt dat haar overleden geliefde 's nachts weer aan haar bed stond. Ze beweert de klootzak te hebben weggestuurd. Dit vertelt ze aan haar huishoudster en haar poedels. Ze is haar krachtige zangstem kwijtgeraakt en dwaalt als een diva door de arrondissementen. Soms breekt de realiteit door en lijkt ze even te beseffen dat ze de belichaming van vergane glorie lijkt te zijn geworden. Of dat ook zo is, laat Jolie mooi in het midden.

Angelina Jolie is duidelijk in de wieg gelegd om deze eigenzinnige operaster gestalte te geven. Ze weet heel goed hoe ze de tegenstrijdigheden van Maria moet vertalen, waardoor de diva hooghartig overkomt, maar ook een zachte kwetsbaarheid laat doorschemeren. Ze is eigenwijs en haar gedrag grenst soms aan het vervelende, maar dat vergeef je haar al snel weer. Dit is de verdienste van Jolie, die er een kunst van heeft gemaakt om haar personages standvastigheid en vastbeslotenheid mee te geven, zonder hun zwakke plekken uit het oog te verliezen.

Het knappe aspect van de film is dat deze aanvankelijk niet de focus legt op haar vriendelijke huishoudster Bruna of haar geduldige assistent Ferruccio, die haar chauffeert, haar agenda beheert en vooral heel vaak haar concertvleugel verschuift. De reden is dat Maria lekker druk is met zichzelf (zo heeft de roem haar gevormd) en zich verliest in haar herinneringen.

Naarmate de dagelijkse dynamiek tussen de drie duidelijker wordt, blijkt dat ze de onuitgesproken overeenstemming hebben om een bepaalde illusie in stand te houden. Hoewel ze verondersteld worden om zich zo te gedragen, blijken Maria's werknemers allesbehalve figuren aan de zijlijn te zijn.

Maria gaf alles om groots en meeslepend te zingen, volgde haar eigen pad en plukte de vruchten van haar overweldigende succes. Zonder haar gloriedagen blijft een gemankeerde en boze dochter over die verbitterd is geraakt door het geruzie met haar moeder. Ze heeft liefdesverdriet, verzinkt in het gemis en is verstrikt geraakt in haar verleden. Ze houdt ervan om op een terrasje stijlvol Maria Callas te zitten zijn, in de hoop om zo te worden aangesproken. Maar de wereld is hard.

Het is een prachtig portret dat geen enkele operakenner, bezielde sopraan of zangliefhebber onberoerd zal laten. Toch weet Larraín er meer in te leggen dan een eerbetoon aan de legendarische operazangeres. Vooral het moment waarop Maria en haar zusje Yakinthi in een café tegenover elkaar zitten, biedt stof tot denken over wat het daadwerkelijk betekent om van binnen én buiten uit de schaduw te treden.