Hij zit liever lekker thuis bij zijn geliefde en drie kinderen (een waarvan hij zelf de biologische vader is, en twee uit een eerder huwelijk van zijn vriendin). Ook het theaterpodium maakt hem zichtbaar gelukkig. Van de eerste seconde tot het slotapplaus van zijn nieuwe show Keanu straalt Henry van Loon. Hij heeft het publiek aan een touwtje en hij geniet met volle teugen.

Het bezoek aan Humberto Tan heeft Van Loon dan misschien niet gelukkig gemaakt, het heeft wel lekker materiaal opgeleverd voor zijn theaterprogramma. Zijn ervaringen (tot aan de ontnuchterende thuiskomst, want zijn ‘fiancée’ Jelka van Houten heeft het op tv gezien) lopen als een rode draad door de show en leveren veel uitbundige lachgolven in de zaal op. Zoals vrijwel alles wat Van Loon doet en zegt voor een overenthousiaste reactie zorgt.

Van Loon heeft zijn brede fanbase goed op orde. De hele tournee van Keanu (gewoon een fijn woord, de show heeft niets te maken met de Canadese acteur Keanu – ‘koele wind over de bergen’ in het Hawaïaans – Reeves, die tweehonderd miljoen dollar verdiende aan de Matrix-films) is stijf uitverkocht. Dat succes is deels het resultaat van de tv-serie Tropenjaren, die draait om de uitdagingen die Rosa (Van Houten) en Jelle (Van Loon) ondervinden bij het opvoeden van hun dochter. Het is min of meer een aangeklede, verkapte realityshow, die voor veel herkenning bij een groot deel van de kijkers zorgt.

Ha, daar hebben we het woord, herkenning. In de rij voor de jassen na afloop van de voorstelling viel voor, achter en rechts het woord ‘herkenbaar’ uit de mond van drie vrouwen, die niet met elkaar uit waren geweest. De een herkende in de theatershow het gemarchandeer met een vierjarig kind om iets simpels voor elkaar te krijgen als een jas ophangen. Nummer twee vertelde iets over een vergelijkbaar ritueel bij het naar bed brengen van de peuter. Het andere moment van herkenning ging verloren omdat de betreffende vrouw haar jas overhandigd kreeg. Waar andere comedians hun fantasie de vrije loop laten en de werkelijkheid met absurdisme overgieten, is bij Van Loon herkenbaarheid de sleutel van zijn succes.

Natuurlijk (en gelukkig) krijgen we niet alleen de ditjes en datjes uit het dagelijks leven voorgeschoteld. Het verhaal over een romance en bijbehorend orgasme in een ruimteschip is hilarisch en de opening van de avond, waarin Van Loon de eventueel verdwaalde Engelstalige bezoekers in de zaal toespreekt is niet alleen oergeestig, maar ook verrassend origineel.

Ook het slot van de avond is meesterlijk, maar dan zijn we wel weer knus thuis: een heel warm en grappig gezongen wens om oud te worden met zijn huidige geliefde, waarbij Van Loon zichzelf simpel, maar gevoelig begeleidt op een kalimba, een Afrikaanse duimpiano.

Ofschoon de verhalen in de familiesfeer niet iedere liefhebber van het stevige cabaret aanspreken, levert het wel een heel interessant en conflictgevoelig gespreksonderwerp op. Ja, gewoon maar eens thuis proberen. Vraag aan je geliefde wat ‘beter’ is: als de een of de ander als eerste overlijdt. En dan lekker doorvragen.