Sevilla ( dag van terugkeer naar huis)

 

Inmiddels al de laatste dag. Vreemd eigenlijk dat het zo snel voorbij vliegt. Ik begrijp soms de tijd niet of is het zo dat ik misschien trager begin te worden?  Al denk ik dat niet hoe ik nog altijd enorm bruis van energie.

Terugdenkend aan gisteren dat ik daar 3 prachtige minikerststallen zag, ik was verkocht ik vroeg dus wat ze kosten, ik verstond 4,80 en  dat is een reëel bedrag..  bij het afrekenen moest ik bijna 150 euro te betalen bleken die mini kerststallen dus 48 euro per stuk te kosten. dus dat hebben we niet gedaan, al had ze ze wel alle drie heel mooi ingepakt. het was het niet waard zoveel voor deze kerststalletjes omdat ik weet dat ik ze ook ergens anders voor nog geen 5 euro kan kopen.. maar toch gek dat je er bijna instinkt.

 Gisteravond de koffer al zoveel mogelijk ingepakt met alles wat ik had, incluis de spullen die ik heb gekocht wat eigenlijk niet eens zoveel is, ja ik heb wel Spaanse paracetamol gekocht die werken beter dan de Nederlandse. Daarnaast heb ik wat gekke pennen gekocht, een massage handschoen voor stramme spieren. En dat was het wel. Kortom het valt mee. 

De koffer ging dan ook snel en handig dicht. Ervaring heeft me geleerd dat je wel je toilettas in je rugzak moet doen als je terugvliegt omdat anders de koffer  alsnog open moet op het vliegveld omdat de vloeistoffen anders niet door de douane kunnen,, leve Schiphol waar dat niet hoeft. De laatste keer thee op de kamer, de laatste keer toch ook wel naar het bijzonder ingebouwde toilet.. uber was al besteld die ons naar het vliegveld brengt, kortom alles loopt op rolletjes alleen nu ik nog. 

De nacht ging goed, merkte wel dat ik moe was kwam niet eens aan lezen toe in bed de ogen vielen spontaan dicht, gelukkig volgende week weer aan het werk kan ik bijkomen. 

Tot mijn grote verbazing was Susan al beneden  en  buiten terwijl ik meestal op haar moet wachten .. de wonderen zijn de wereld nog niet uit blijkt . 

De rit met de uber was erg snel, wat een geweldige uitvinding is dit. Voordeel is ook dat we keurig op het vliegveld waren . Daar eerst een te duur ontbijt gegeten, 28,50 voor 1 kop koffie., kop thee, 2 broodjes en een croissant. Maar ach we hadden al flink bespaard op het ontbijt door onze eigen kwark etc te kopen en fruit etc. Ideaal . Zo ook heel veel thee uitgespaard als je het kan koken op je kamer. 

Dus we konden het hebben. Daarna door de douane Susan bleef achter het hekje wachten want haar boarding pas deed het niet. Maar Nadat ik haar mijn telefoon had gegeven met de juiste pas kon ze erin. 

De douane ging snel.. ik hou altijd mijn hart vast, want je weer maar nooit tenslotte .. gelukkig ging alles goed en waren we snel door de douane. Heerlijk. Nog een toilet pakken , wat broodjes en water gekocht we vliegen tenslotte met Transavia. 

 De vlucht ging lekker snel, we waren mooi op tijd in Amsterdam, dus ik samen met Susan snel het vliegtuig uit. We hadden de nieuwe uitvoering volgens mij, moderne oplaadpunt maar wat een harde stoelen waren dit..

Thuiskomen meteen de koffer uitgepakt, meteen de was gedraaid en dan ben ik oprecht thuis dan is mijn huis weer mijn huis.. heerlijk

Als slot nog een mooie foto bij de wc van deze dame die echt daar stond te wachten. ik werd er blij van om dit zo te zien.

De ouwe stal ( lunchen met Elias)

 Eens in de 2 of 3 maanden spreken Elias en ik af om samen te lunchen. We vinden dit allebei erg gezellig en leuk. Deze traditie is ontstaan toen Elias niet zo lekker in zijn vel zat en we elkaar niet meer op de sportschool zagen. Onze band was tijdens het sporten ze hecht geworden dat we beiden vonden dat we moesten voorkomen dat we uit elkaar dreven, dus hebben we dit ingevoerd.

Tijdens de lunch bespreken we het wel en wee van ons leven, bespreken we de aardse zaken hoe we er tegenaan kijken maar ook kijken we naar andere dingen. Daarnaast hebben we vreselijk veel lol ook tijdens de lunchen..

 

Dit keer had Elias een tent uitgezocht, ik mocht kiezen tussen twee restaurants, de oude stal in Haardrecht of dat we naar Driebergen zouden gaan, vlak bij Utrecht. Ik koos voor Haardrecht want ik dacht hij is nieuw dus ik was benieuwd hoe deze eruit zou zien.

Het rijden ernaar toe was al een belevenis omdat je via allerlei kruip door sluip door weggetjes dus  bij het restaurant komt.

 

Het restaurant is gevestigd bij een camping met stacaravans met bijbehorende mensen die in zon sta caravan gaan wonen elk seizoen weer . Het was een waar feest om dat te zien en te beseffen dat ik dat niet hoef.. heerlijk het echte normale leven in een huis en hotel.

 

Het was echt net nieuw dit restaurant dat merkte je ook aan het personeel, dat nog steeds obertje speelde, terwijl het nu voor het echie was

 

Elias koos voor het twaalfuurtje dat helaas niet vegetarisch was, ik koos voor de uitsmijter met kaas, dit was prima te eten, de prijzen waren ook prima, niet te duur zoals vaak bij andere restaurants. 

WE besloten omdat het toch zo lekker was om toch ook een dessert te nemen, Elias de bananen coupe ik nam de ijscoupe met  hazelnotenvijs, vanille ijs en karamel topping.. en natuurlijk slagroom. heerlijk.

Daarmee was het meteen een feit van het mislukken van mijn veranderen van het eten van deze week.. Maandag nieuwe week en nieuw begin lijkt me

Rond 15.00 braken we op met meteen weer een nieuwe afspraak op 4 mei om dan toch maar naar het restaurant in Driebergen te gaan om daar te lunchen en wie weet een mooie wandeltocht te lopen 

 

Shabu Shabu ( uit eten met Niels)

 

Het was weer tijd voor een mannenavond met Niels, we spreken eens in de maand af om ergens te gaan eten. We wilden naar Brechtje maar helaas was die dus permanent gesloten in Alphen dus we moesten uitwijken naar iets anders. Dus we besloten om te gaan eten bij Shabu Shabu waar we al eens vaker hadden gegeten. Het is heerlijk eten maar als je er vaker komt smaakt alles hetzelfde, dat had ik op een gegeven moment ook met het restaurant  waar je veel Tapa's kunt eten .onbeperkt.. ook daar was op een gegeven moment de maagzuur graad na het eten te hoog om nog te gaan eten door het vele vet waarin alles werd gebakken of gefrituurd. dus wie weet hoe lang we Shabu Shabu volhouden.

Uit eten met Niels is altijd een feestje, we praten over van alles en niets laten we onbesproken.

 Zoals te verwachten was waren we beiden op tijd want we hadden er duidelijk zin in. Het bleek dat er een nieuwe kaart was waarop helaas weinig vegetarisch, de heerlijke maki met avocado was er oa uit. jammer want die zijn erg lekker, ook veel sushi met ei waren verdwenen, wel was er verder veel nieuwe frituur maar ach dat is ook lekker. De soja boontjes waren er ook nog, dit keer zonder het grove zeezout, maar het blijft daar lekker eten voor zo af en toe.

Maar het lekkerste is toch wel de toetjes. dit keer was er een ander soort ijs dan ik gewend ben. namelijk met karamel en chocolade.. en geen sorbet ijs dus het was helemaal geweldig lekker. Niels en ik zaten dit keer behoorlijk snel vol, wat ik opvallend vond.. en ook vooral een goed teken.. maar de toetjes gaan er altijd in. ik neem dan graag het maagzuur op de koop toe in de nacht.. heerlijk .. Voor de gezondheid had ik toch nog snel even een druif gepakt.. dus dat was ook wel even gezond.

 

Het is weer zover...

 

Elk jaar hoop ik dat men besluit om het niet meer door te laten gaan en elk jaar weer gaat dat mis..

de ellende van een uur minder slaap.. ik ben dan echt een week compleet van slag, kan niet opgang komen, krijg het niet voor elkaar om echt uit te rusten.. kortom ik vind er geen klap aan en hoop steeds dat men het terug gaat draaien.. Ik ben nog steeds van de generatie die terugrekenen moet, oh het is nu 13.00 uur maar eigenlijk 12.00 dus nu is de zon op zijn hoogst dus nu niet in de zon gaan zitten om bruin te worden, ik zit nooit in de zon om bruin te worden. maar dan zie je hoe ziek mijn geest al aan het worden is bij een uur verschil.. Het zelfde als ik naar Engeland ga, mijn geliefde stad Londen, dit keer ga ik er heen, ben ik er als ik het goed uitgerekend heb, 2 uur vroeger maar nu komt het bij de terugreis.. juist dan heb ik het volgende.. ik kom 2 uur later aan..  het is echt om een jetleg van te krijgen. 

Zondagochtend wil ik sporten, zaterdagavond is nog de wintertijd. dus ik ga lekker vrolijk om  0.00 naar bed. ik dommel in slaap en ineens schiet ik recht op omdat mijn wekker afgaat voor mijn gevoel al om kwart voor 7 en dat zijn voor een zondag heftige tijden...

Daarna loop ik de hele dag mijzelf te zoeken, ontdek zondagavond dat ik als ik naar bed wil nog niet moe ben..  maar moet wel in bed.. en lig dan uren te draaien en te wentelen omdat ja.. ik ben niet moe.. en dan maandag gaat de wekker om 6.15 en dus eigenlijk om 5.15 met als gevolg dat ik wederom de dag als een soort zombie begin en dat kan soms zomaar 2 weken duren..

Mogen we weer gewoon 1 tijd hebben, mede omdat al bewezen is dat de zomertijd en wintertijd totaal geen effect heeft.. alleen dat de vroeg opstaanders inderdaad ineens weer in het donker opstaan ... en ja wat is het lekker lang licht in de avond..dat wel.. 

 

en floep terug in mijn jonge opstandige jaren..

 

Van de week liep ik door Alphen aan den Rijn op weg van mijn werk naar de VVV, ik dacht hij zit in het centrum bij het brugwachtershuisje, maar dat bleek niet zo te zijn, hij zit dus in de bibliotheek, maar toch ik kwam langs het brugwachtershuisje en zag daar dus kaarten hangen aan de deur. ook van Alphen de wandelroutes.. dus ik dacht mooi, gelukkig kwam een alleraardigste man mij binnen halen in deze kleine ruimte en ze hadden ook een grote kaart van Alphen aan den Rijn...

 Terwijl ik dus onderweg was zag ik deze poster hangen op een raam en dacht meteen aan mijn wilde jaren in mijn kleine kamertje in Emmen waar ik deze poster dan wel niet had hangen maar wel een variatie erop.. ook met iemand die loopt en schopt tegen de kernbommen.. deze kon ik helaas net vinden op internet.. 

Ik zie me nog vanuit mijn school destijds in Emmen langs de wereldwinkel fietsen waar ik dan posters ging kopen voor op mijn kamertje bij een hospita in Emmen,  ik woonde al vroeg op kamers, ik was net 16 jaar., dit omdat ik denk ik genoeg geworsteld heb met mezelf in het dorp waar ik woonde dat mijn ouders dit toestonden dat ik daar mocht gaan wonen voor een jaar misschien wel om te ontdekken dat het thuis toch beter was.

Ik was in die tijd zo bezig met die bommen etc dat ik zelfs nog naar Den Haag ben gegaan om te demonstreren.. al vraag ik me nog steeds af of ik toen wel besefte wat ik deed. ik ging naar Den Haag met de trein en voelde me de wereldburger van de wereld. maar achteraf, ik heb meegelopen, ben er bij geweest maar of het nu echt indruk heeft gemaakt nou nee... weet niet eens meer wie er spraken in die tijd..

Kortom door deze poster werd ik even teruggegooid in mijn wilde jaren waarvan ik eigenlijk geen actieve herinneringen meer heb.. maar dat zal wel aan mij liggen..

Antonio, Alvarez Gordillo ( streetart)

 

Al vaker was het me opgevallen, dat het nieuwe streetart is, dat men niet meer zo heel veel op muren verft, al gebeurt dat nog steeds en ik blijf dat mooi en indrukwekkend vinden, maar ook valt het me op dat men naast dat men een hele tijd fotos maakte van mensen, deze met glitter versierde en ophing aan de muren., soms was het zelfs zo dat men een soort groot verhaal maakte die men dan in delen door een stad verspreide om zo mensen in beweging te brengen en te gaan zoeken naar de strips om het verhaal te lezen.. het waren dan steeds drie aaneengesloten plaatjes.. een soort pokomon go maar dan met streetart.. ik heb dat niet gedaan daarvoor kende ik Berlijn niet goed genoeg om ze allemaal te kunnen vinden. Ook zie je tegenwoordig meer objecten die street art zijn zoals in Amsterdam waar Frankie prachtige dingen ophangt. maar ook Gregor die van zijn gezicht gezichtsuitdrukkingen heeft gemaakt en die hij dan ophang in de steden al dan niet in kleur, ik heb er ooit eentje van hem kunnen kopen die dus te pronken hangt in mijn gang

Maar dit keer kwam ik in Sevilia deze streetart artiest tegen. hij maakt aan de hand van landkaarten kunstwerken en probeert dan via een bepaalde lijn kunst te maken. afbeeldingen en ik vond ze erg mooi, baalde ervan dan ik ze niet kon kopen.. maar wie weet kan dat ooit wel..  de bovenste vond ik erg mooi van de trompettist, die een bekende is in Sevilla maar ja ik ken hem niet.

toch vind ik dit een mooie uitvinding als streetart, ik kende een vriend van Erwin die op deze manier krantenpapier gebruikt met afbeeldingen van Grace Jones..  en ook een meisje die het doet met bladmuziek. kortom er is weer veel te zien in de wereld van de streetart en het blijft zich ontwikkelen dat blijkt wel 

Klooster Ter Apel

 

De reden waarom ik onverwachts naar mijn moeder moest was belangrijk maar gelukkig ging het niet om mijn moeder. .

 

Nadat ik twee dagen bij haar was geweest , ik bleef een week, dwong ze me bijna om er eens uit te gaan. Dus ik besloot eerst even naar een kringloopwinkel te gaan op aanraden van mijn moeder, het was een mooie kringloopwinkel maar duur omdat ik teveel  dingen leuk vond. Nadat ik mijn gevonden dingen die ik best kan missen maar toch heb gekocht ben ik naar het klooster in Ter Apel gegaan. Ik was er al vroeger geweest maar te lang geleden. Dus het was een soort herontdekking van dat wat ik ooit heb gezien. 

De sfeer in het klooster blijf indrukwekkend en mooi. Hoe ze het leven van de kloosterlingen hebben weergegeven was bijzonder . Ik heb er oprecht genoten.

 

Het klooster doet erg haar best om te zorgen dat de sfeer van het klooster behouden blijft maar ook dat het leuk is voor de bezoekers, zo zijn er vele interactieve beelden maar ook dat je dingen kunt doen, Je kan je verkleden als een monnik van de orde die daar heeft geleefd. 

Daarnaast is de kruiden tuin prachtig om te zien en nog steeds goed onderhouden.

In de kerk liggen nog 4 graven die wel al geleegd zijn wegens het verspreiden van de geur tijdens het nog meer overgaan terug naar de natuur. 

 

Ook was er een prachtige uitleg over de kleden die de pastoors dragen tijdens hun diensten.  Nooit geweten dat deze kleden een betekenis hadden Groen bijvoorbeeld is voor alledaags gebruik, de paarse werd gedragen bij begrafenissen, en zo zijn er diverse betekenissen. De roze is erg bijzonder schijnt en die is dan ook heel duur in de aanschaf.. Al denk ik dat ze daar niet zo wakker van liggen dank zij al de gulle gaven van de mensen die zoveel geld hebben gegeven aan de kerk..

 

Helaas waren de exposities niet te zien die waren in de opbouwfase wat ik wel jammer vond maar dat is niet anders, je kan niet alles hebben tenslotte

 

 Op een gegeven moment besefte ik me dat ik nog niet geluncht had dus dat maar bij het klooster gedaan, bij het naastgelegen hotel..

So in love ( Duncan Laurence)

 

Toen ik dit liedje hoorde bij de beste zangers dacht ik, nou dit weet ik niet hoor, maar ja toch maar aangeschaft in de cloud en terwijl ik hem steeds vaker draai in de auto raakt het me meer en meer, en dan besef ik me weer hoe een groots artiest hij is en wat hij allemaal kan met zijn stem

Dit lied is oorspronkelijk van  Cole Porter,maar de uitvoering van de beste Jazz zangeres Ella Fitzgerald is ok geweldig,  dus ik zet beide uitvoeringen hier neer zodat je kan kiezen welke je mooier vind. ik zelf kan geen keuze maken hierin. .

  so in love

 Strange dear, but true dear,
When I'm close to you, dear,
The stars fill the sky,
So in love with you am I.
Even without you,
My arms fold about you,
You know darling why,
So in love with you am I.
In love with the night mysterious,
The night when you first were there,
In love with my joy delirious,
When I knew that you could care,
So taunt me, and hurt me,
Deceive me, desert me,
I'm yours, till I die.....
So in love.... So in love....
So in love with you, my love... am I.... 

 

Josephine Baker musical theater

 

 Was ff rennen, na een zeer heftige week in Musselkanaal is het nu tijd om te ontspannen. Bij thuiskomst alles uitgepakt, en even snel een uurtje in plat. Een prachtige bos bloemen gekregen, dus dat was goed. Aankomen bij het theater meteen een parkeerplaats dus ik superblij. De voorstelling is toch een beetje de kers op de wat minder blije week.

Kortom ik was er klaar voor de voorstelling kon beginnen en ik wilde genieten van wat ik ga zien. Heb wel al bedacht dat ik morgen niet ga sporten omdat ik even heerlijk in mijn eigen bed wil uit slapen.  De voorstelling begin ik het Nederlands, daar heb ik altijd wat moeite mee maar al gaande weg kreeg ik het te pakken en vind dat ze het goed doet. Ben minder van haar stem gecharmeerd, maar ik vind het decor prachtig in zijn indrukwekkende   eenvoud.  De danser zijn geweldig goed zowel zang als dans en spel. Leve de musical school 

De show na de pauze vond ik beter, daarin kwam ze meer tot recht met haar stem. Wat ik we storend vond dat ze af en toe aan publieksparticipatie deed en dat vind ik jammer omdat zo uit de show word gehaald dus dat had niet gehoeven voor mij , maar het is een show die je zeker moet gaan zien, al is het om Josephine baker te begrijpen..

 

 

recensie van deze show:

Josephine B. is een weinig verrassende bio-musical over het leven van Josephine Baker. De troef van de productie is Channah Hewitt, die de voorstelling de nodige brutaliteit en humor geeft.

Josephine Baker kennen velen als de vrouw in het bananenrokje, maar ze was veel meer: een internationaal geroemde revuester, een verzetsstrijder tijdens de oorlog en een moeder van twaalf kinderen die ze uit elke hoek van de wereld adopteerde. Een kat met negens levens, zo noemt de fictieve versie van Baker (Channah Hewitt) zichzelf aan het begin van Josephine B, de musical die na twee Vlaamse opvoeringen van Judas TheaterProducties nu door De Graaf & Cornelisse naar Nederland is gebracht.. Schrijvers Allard Blom en Frank van Laecke en regisseur Martin Michel gebruiken de revue als metafoor voor Bakers eigen leven, waarin ze na elk ongeluk weer opkrabbelt en een nieuwe act begint.

Met het rokje wordt gelukkig snel afgerekend. Een negentienjarige Baker wordt gepusht om halfnaakt haar entree in de theaterwereld van Parijs te maken en voert haar dans op met de rug richting zaal, alsof wij vanuit de coulisse meekijken. Dat zet de toon voor de rest van de voorstelling: we kijken niet naar het imago dat anderen op haar plakten, maar naar de vrouw daar achter.

Deze Baker is iemand die na het bananenrok-incident zich door niemand de les laat lezen. Als ze haar lijflied J’Ai Deux Amours repeteert, zet ze haar eigen ritme in en als datzelfde lied in matige Engelse vertaling (Two Loves I Have) moet zingen, doet ze dat met een dikke knipoog. Haar manager Pepito Abatino (Joey Ferre) laat ze vervolgens achter in New York, om een nieuw hoofdstuk in haar leven te beginnen.

Toch blijft Josephine B. als musical wel erg braaf. Grote gebeurtenissen uit Bakers leven passeren chronologisch de revue: haar relaties (met mannen, al zijn er ook vrouwen geweest), haar gevecht tegen racisme in Amerika, haar verzet tijdens de oorlog en een traumatische miskraam. Allemaal ingrijpende drama’s, maar door de revue-structuur worden ze allemaal even belangrijk. Als er een rode draad is, dan is het Bakers grote verlangen om moeder te worden. Die lijn is halverwege de tweede helft uitgespeeld, waardoor de spanningsboog met name na de pauze inzakt.

Een achtkoppig ensemble dat netjes uitlegt welke tijd we voor ons zien, in welk land we zijn of wat voor concerten Baker heeft gedaan, haalt eveneens spanning uit de voorstelling. De choreografieën van Michel en de liedjes van Sam Verhoeven worden goed uitgevoerd, zijn mooi om te zien en liggen lekker in het gehoor, maar echte uitschieters zijn er weinig.

Bakers tijd bij het verzet wordt verbeeld in het nummer La Baker, waarin showdansende nazi’s zo verblind zijn door de ‘verboden’ ster dat ze niet zien hoe ze geheime informatie doorspeelt naar het verzet. Dat laatste komt minder uit de verf, omdat Baker hier vooral gefocust is op haar verhouding met compagnon Jacques Abtey (Ryk Helle) en de pogingen om zwanger te raken. De politieke redenen om haar leven te riskeren voor het verzet of het gevaar dat ze liep door haar huidskleur en biseksualiteit blijven onderbelicht.

Voor zo’n radicale superster mag Josephine B. best meer uit de bocht vliegen. Producent De Graaf & Cornelissen heeft gelukkig een grote troef in handen: Channah Hewitt, die Josephine Baker de brutaliteit en de humor geeft die deze show nodig heeft. Hewitt heeft de zang- en danskwaliteiten om een Josephine Baker te benaderen, maar bovenal heeft ze het charisma en de tegendraadsheid die zo duidelijk naar bovenkomen in de oude opnames van de revuester.

Het dramatische dieptepunt van Josephine B. zit niet aan het eind van de tweede helft, maar in de pauzefinale, wanneer Baker een miskraam krijgt. Hier komt alles even mooi samen: regie, script, compositie en bovenal Hewitt, die een hartverscheurend lied zingt over het kind dat ze verliest. De grootste verrassing van Josephine B. is de hoofdrolspeler, die deze musical-in-revuevorm op haar schouders draagt.

 

YES..

 

Zo wederom is het gelukt.. een half uurtje later om te gaan sporten en ik ben al op.. de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Gisteren een erg leuk feestje gehad  waarbij ook wat sportmaatjes waren waardoor het wat later werd dan ik had gewild maar ach je leef tenslotte maar 1x maar de volgende ochtend komt de keiharde realiteit dat je dus weer mag (moet) sporten.

 Natuurlijk was het wederom een geslaagde afpeiger les.. ik weet niet hoe Marco het doet maar of het nu 90 minuten of 60 minuten is het is en blijft doodgaan.

De warming up was niet echt nodig omdat de zaal heel warm was van de vorige step les.  we kwamen in een soort sauna.

De warming up kregen we wel

diverse schouderoefeningen.

dit deden met kleine gewichtjes.

eerst was het zowel linker arm als rechter arm naar buiten bewegen. 15 x

daarna ze naar voren 15x

daarna moesten we met onze gewichten een soort halve cirkel maken  en dat met beide armen zodat er een cirkel ontstond

daarna een arm gestrekt opzij en de ander arm omhoog, daarna de andere arm

de laatste oefening was , beide armen naar voren en dan de ene arm 15 keer een klein stukje omhoog.

Dit alles 2x 15 dus het was best pittig voor de schouders die dus behoorlijk verzuurden.

daarna gingen we over op de wod

Aangezien 1 van onze sportmaatjes 43 was geworden besloten we om de verjaardagswod te doen met elkaar

dus in 2 tallen alles 45x ( kevin en ik besloten om er 46 van te maken zodat we steeds 23 moesten doen van elk)[van de oefeningen met 

1 werkt de ander deed farmerwalk.

de oefeningen bestonden uit

45 opstap op podium met kb

45 shouderpress rechts

45 shouldepress links

45 cleans rechts

45 cleans links

45 deadlifts

45 bench press, grouns press met kb

45 sit ups

45 wall balls

45 slamballs

  Daarna gingen we opruimen en over op de buikspieren

het was een versie van ik ga op reis en ik neem mee

we begonnen met een sit up daarna kwam de crunch

alles 20 seconden maar er kwam dus steeds een buikspieroefening bij

de oefeningen bestonden uit

sit up 

crunch

heel touches  ( zie voor wat dat is hieronder ik noem het altijd de pinguïn happy feet)

sit up schuin links en rechts

en dan die akelige linkerbeen omhoog en rechter arm en dan anders om

alles 20 seconden

 Daarna natuurlijk aan de thee en aan de babbel met elkaar.

 

Sevilla ( dag 4)

 

Vandaag wederom de grootste plannen...we zijn begonnen met het ontbijt op de kamer . Zoals elke keer leuk en gezellig. .

Daarna wat vaag inpakken en weg naar de paddenstoelen. Susan had het perfect geregeld zo goed zelfs dat we de luxe behandeling kregen … een soort van vip. We kregen een persoonlijke rondleiding met een space bril, en ze ging met ons mee. Met het kaartje konden we 48 uur in en uit lopen alsof we daar tijd voor hadden. Maar ze ging met ons naar boven en gaf een rondleiding . Nou dat was niet echt een cultuur shock .. ze stiefelde voor ons aan, om ergens in het midden bleef ze staan. We moesten onze brillen op doen en naar de grote toren kijken en dan kregen we informatie en een filmpje te horen en te zien over dat gebouw. En dat ging maar door na 15 minuten kregen we een bonus.. ze bracht het alsof het een grote eer was maar om eerlijk te zijn dacht ik alleen maar.. doe maar niet maar ja je kan geen nee zeggen dus ik heb nog2 filmpjes staan te bekijken. Nadat het klaar was dacht ik nu komt het maar ze nam de brillen en gehoordopjes in en vertrok. Wij konden daarna verder wandelen over de paddenstoelen.. om uit te komen bij de ruimte waar een geweldige film zou draaien. Volgens het plaatje zachte rode pluche stoelen.. maar dit bleek dus gewoon houten banken te zijn.. we kregen tijdens de film nog een kwak koude lucht in ons gezicht en 1 en andere geur vlaag ik denk we een interactieve film hadden.. na afloop dacht ik alleen maar.. dit was postbus 51 of de reclame voor er gaat niets boven Groningen.

Nadat we hadden gekeken bij de paddenstoelen zijn we richting het plein van Hercules gelopen, door prachtige kleine straatjes vonden we dit, mooie pilaren met leeuwen etc. Tip van Erwin. Daar hebben we heerlijke broodjes gegeten eentje met jam ( marmelade is echt niet mijn ding) en een broodje capresse heerlijk. Daarna de wijk in waar we kleine stukje straatarm tegen kwamen .  

Daarna zijn we naar de wijk Macarena gegaan voor de sfeer en streetart. Er was wel wat te zien maar misschien zijn we niet diep genoeg de wijk in gegaan, we gingen naar de kerk met 1 van de mooiste Maria beelden de Macarena. De huilende Madonna.. we hadden ondertussen ook nog wel snel wat kerken bezocht en er werden heel veel diamanten ( lees stras steentjes) gehuild.

Helaas was de kerk dicht.. dus wij naar het klooster waar we koekjes wilden koken bij de nonnen via een draai luikje.. na een lange stevige wandeling kwamen we er achter dat de nonnen ook siësta houden.. weer een dichte deur, het voelt toch als afgewezen worden  door het geloof.

Dus dan maar naar een oud klooster waar een moderne kunst museum inzit . De hoofd expo bestond uit bergen zand in allerlei vormen, of bergen gedroogde modder. Goed bedoelde kunst waar vast een visie achter zit maar die heb ik niet gevonden. Wel was er een prachtig kunstwerk in de vorm van een picknick tafel met buizen, ook het kunstwerk van een jongetje die 2 maskers naast zich had liggen en eentje van zijn hoofd haalde indrukwekkend. We besloten na het museum eerst even rustig op het terras te gaan zitten om wat te drinken . Daarna zijn we gaan wandelen door de wijk van de zigeuners, voor ons bood deze wijk niet zo heel veel bijzonders dus we besloten vrij snel om

Maar gewoon terug te gaan . Aan het einde van de brug hebben we eindelijk de Churups gegeten,,,, ineens wist ik de smaak oliebollen zonder vulling en krenten.. maar wel met suiker.

Terwijl deze laatste Spaanse lekkernij was verdwenen naar de plek waar hij hoorde te zijn gingen we  opzoek naar de avond maaltijd. We kwamen uiteindelijk bij een zaakje terecht waar wel tapa's waren maar die vooral met vis en vlees waren bereid.. dus nou niet bepaald een succes. Maar goed friet en salade en roergebakken ei altijd lekker. 

Terug naar het hotel.. de stad verlaten om er wie weet ooit terug te komen… we zullen zien maar volgend jaar naar Malaga om de trail der trails te lopen. 

Maame Joses zingt Nina Simone ( theatershow)

 

dit las ik voordat ik de show ging boeken:.

"Maame Joses zingt Nina Simone | Mijn huid is zwart

Een avond met Nina Simone
‘Mijn huid is zwart. (...) Mijn haar is wollig. Mijn rug is sterk.
Sterk genoeg om de pijn te verdragen. Keer op keer toegebracht.’

Nina Simone. Ambitieus. Uitgesproken. Bipolair. Ze schreef ‘Feelin’ good’ maar had geen makkelijk leven. Een ongeëvenaarde zangeres en briljant pianiste.

Singer-songwriter Maame Joses brengt u een avond met Nina Simone. Zelf groot fan van Nina zingt ze al ruim 22 jaar in binnen- en buitenland. 

In 2023 zou ze 90 jaar zijn geworden. Een mooi moment om samen terug te blikken op wie ze was, wat haar dreef en haar vele uitdagingen. Haar leven was minstens zo intrigerend als haar veelzijdige muziek. Ze had een hekel aan de term jazz muzikant. Vond zichzelf eerder een volkszangeres en omschreef haar stijl als zwarte klassieke muziek. Ze streed tegen racisme en voor burgerrechten. 

Maame deelt verhalen uit het leven van Nina Simone en haar eigen ervaringen als zwarte zangeres. Begeleid door meesterpianist Bouwe Bruins zingt ze de bekende en minder bekende songs uit haar uitgebreide oeuvre."

 

Had  heel veel zin in deze show, want de ervaring leert dat de theater keuzes van het parkvilla vaak goed zijn, okey op die ene misser na van de vorige keer.

De show vond ik erg leuk, alleen begon het me wel te irriteren dat ze bleef praten tussen door, de verhalen die ze dan linkte aan Nina kwam bijna over als een soort therapie sessie, waarin ze haar verhaal met die van Nina verbond.... op zich geen probleem, maar het werd daardoor minder zingen en vooral heel veel tekst.. Ook de omkleed scenes waren mij een raadsel. Die begreep ik niet zo goed, zag ook het nut er niet van in, tenzij het was om of ons te laten nadenken of om de tijd te vullen zodat ze anderhalf uur vol kreeg. Tevens waren het niet alleen liedjes van Nina maar ook van Maame zelf, waarmee ze haar nieuwe album ging promoten...  begrijpelijk maar ik had meer verwacht van Nina te horen. Mijn verwachting, dus niets mis mee lijkt me

 Toch is het wel een show die tot  nadenken stemt, die je raakt en waar je van geniet, alleen hou ik niet zo van publieksparticipatie, zodat je een vraag krijgt, wat is vrijheid. en wie was weer de eerste die wat moest zeggen... juist ik zei de gek..

Ook bleek er een foutje te zijn bij de reservering, ik zat op stoel 5 rij 5, maar dat bleek dubbel geboekt, dus ik mocht op stoel 4 van rij 5 dat gereserveerd is voor de suppoosten van het theater, of te wel de gastvrouwen en heren. prima plek en ach dat maakte niet uit dat was ook wel de kneuterigheid van dit theater. 

Toch was de show bijna bezocht wat ik wel jammer vond omdat het best wel een mooie show is.

 

Spreuken die toch werken...

 

Al een tijdje ergerden een collega en ik eraan hoe bepaalde mensen de herentoilet op mijn werk achterlieten. Remsporen, druppels urine over de bril. op de vloer etc..…

Onze schoonmaak kan er niets aan doen, die doe hartstochtelijk hun best, maar ze zijn er niet de hele dag om onze toiletten schoon te maken.

Met grote verbazing hebben we dit een tijdje aangezien en besloten toen om maar een bordje te maken met een tekst geschreven door Chat GPT om  onze collega's er aan te herinneren dat het wel zo aardig is voor mede gebruikers dat het toilet schoon en fris is.. dus dat hebben we maar opgehangen in de toiletten tegenover onze lokalen.

Tot onze stomme verbazing werkt het. dus we zijn  heel blij  de laatste 2 weken, nu hopen we dat het zo blijft doorgaan, en anders maken we een nieuwe bordjes met nieuwe teksten.. Soms helpt verandering van blikveld een mens om na te denken.

Waar ik me wel over verbaas is dan dat mensen kennelijk het heel normaal vinden dat anderen hun remsporen en urine druppels opruimen...  en daar verbaas ik me dan over, vraag me af of ze niet iemand thuis hebben die daar wat van zegt.. lijkt me stug... 

Maar goed het werkt nu nog al besef ik me ook dat het bordje.. Heren doe de bril om hoog dames zitten ook graag droog. op mij juist een hele andere uitwerking had..

 

euh???

 

Zomaar op een zonnige maar koude zaterdag open ik mijn brievenbus en daar ligt een parkeer boete voor mijn parkeeractie in Gouda bij de voorstelling van Henry van Loon. 70 euro moest ik even betalen.. maar ik wist 100% zeker dat ik mijn parkeer app van easy park had aangezet zoals ik daar altijd doe en dat gaat altijd goed. dus ik moest een bezwaarschrift indienen.

Daar begint de pret want ja.. je moet eerst een account aanmaken waarvan ik beslist het wachtwoord vergeet en waarschijnlijk ook de site.. dus dat is al bijzonder. je moest een foto meesturen van je parkeeractie en ook nog aangeven waarom je vind dat de boete niet terecht is.

Dus daar ga je alle redenen die er stonden klopten niet want ik stond op de goede plek, ik had betaald maar dat stond er niet bij. Ik heb maar een toelichting gegeven waarbij ik dus aangaf dat ik wel goed stond want dat konden ze zien in de  foto en dus is deze boete niet goed volgens mij..  maar ja nu is het weer afwachten hoe men beslist .

 We zullen zien.. ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen mede omdat mijn ervaring is dat de molens langzaam werken en ik vermoed dat ik een te enthousiast parkeerwachter heb getroffen.

Maria (film)

 

Toen ik hoorde over deze film dacht ik meteen dit is een film voor Heleen, dus ze moest mee van mij, gelukkig kon ze op de zondagmiddag en had ze er zin in om te gaan kijken naar deze film

Wat is Angelina een geweldige actrice, zo mooi hoe ze Maria neerzet en mijn complimenten voor de regisseur die deze film op deze manier heeft laten verfilmen. prachtig. De film vind ik wel traag maar wat is hij mooie de 124 minuten vlogen voorbij. De manier van filmen maakt dat je ook op het verkeerde been word gezet maar ook dat je in het verhaal meegaat.. 

Een absolute aanrader en Angelina zal een Oscar moeten krijgen voor deze rol.

recensie van de film:

 Regie: Regisseur(s) Pablo Larraín | Scenario: Steven Knight | Cast: Angelina Jolie (Maria Callas), Pierfrancesco Favino (Ferruccio), Alba Rohrwacher (Bruna), Haluk Bilginer (Aristotle Onassis), Stephen Ashfield (Jeffrey Tate), e.a. | Speelduur: 124 minuten | Jaar: 2024

Het was geen makkelijke klus om Maria Callas, de beroemdste operazangeres van de twintigste eeuw, tot leven te brengen op het witte doek. La Divina (de goddelijke) betoverde het publiek in alle operahuizen en concertzalen met haar indrukwekkende stem. Ze was de Madonna van haar tijd. Hoewel ze schitterde als operaster en de roddelpers haar amoureuze avonturen op de voet volgde, eindigde ze haar veelbewogen leven als een kluizenaar. Angelina Jolie ging de uitdaging aan.

 Pablo Larraín maakte eerder indruk met de twee ijzersterke en intieme biopics Spencer (2021) en Jackie (2016), waarin hij respectievelijk de beminde prinses Diana en first lady Jackie Kennedy portretteerde. In Spencer deed hij dat met een magisch-realistisch randje en in Jackie met een bevreemdende boventoon. De films zijn verbonden door de eenzaamheid die de wereldberoemde en geliefde vrouwen op een bepaalde tijd in hun leven ervoeren. Larraín zet deze traditie voort met Maria.

De film opent in de herfstige straten van het Parijs van de jaren zeventig. We treffen Maria aan voorbij haar hoogtijdagen. Ze is verslaafd aan pillen, geeft denkbeeldige interviews, is veel te mager en klaagt dat haar overleden geliefde 's nachts weer aan haar bed stond. Ze beweert de klootzak te hebben weggestuurd. Dit vertelt ze aan haar huishoudster en haar poedels. Ze is haar krachtige zangstem kwijtgeraakt en dwaalt als een diva door de arrondissementen. Soms breekt de realiteit door en lijkt ze even te beseffen dat ze de belichaming van vergane glorie lijkt te zijn geworden. Of dat ook zo is, laat Jolie mooi in het midden.

Angelina Jolie is duidelijk in de wieg gelegd om deze eigenzinnige operaster gestalte te geven. Ze weet heel goed hoe ze de tegenstrijdigheden van Maria moet vertalen, waardoor de diva hooghartig overkomt, maar ook een zachte kwetsbaarheid laat doorschemeren. Ze is eigenwijs en haar gedrag grenst soms aan het vervelende, maar dat vergeef je haar al snel weer. Dit is de verdienste van Jolie, die er een kunst van heeft gemaakt om haar personages standvastigheid en vastbeslotenheid mee te geven, zonder hun zwakke plekken uit het oog te verliezen.

Het knappe aspect van de film is dat deze aanvankelijk niet de focus legt op haar vriendelijke huishoudster Bruna of haar geduldige assistent Ferruccio, die haar chauffeert, haar agenda beheert en vooral heel vaak haar concertvleugel verschuift. De reden is dat Maria lekker druk is met zichzelf (zo heeft de roem haar gevormd) en zich verliest in haar herinneringen.

Naarmate de dagelijkse dynamiek tussen de drie duidelijker wordt, blijkt dat ze de onuitgesproken overeenstemming hebben om een bepaalde illusie in stand te houden. Hoewel ze verondersteld worden om zich zo te gedragen, blijken Maria's werknemers allesbehalve figuren aan de zijlijn te zijn.

Maria gaf alles om groots en meeslepend te zingen, volgde haar eigen pad en plukte de vruchten van haar overweldigende succes. Zonder haar gloriedagen blijft een gemankeerde en boze dochter over die verbitterd is geraakt door het geruzie met haar moeder. Ze heeft liefdesverdriet, verzinkt in het gemis en is verstrikt geraakt in haar verleden. Ze houdt ervan om op een terrasje stijlvol Maria Callas te zitten zijn, in de hoop om zo te worden aangesproken. Maar de wereld is hard.

Het is een prachtig portret dat geen enkele operakenner, bezielde sopraan of zangliefhebber onberoerd zal laten. Toch weet Larraín er meer in te leggen dan een eerbetoon aan de legendarische operazangeres. Vooral het moment waarop Maria en haar zusje Yakinthi in een café tegenover elkaar zitten, biedt stof tot denken over wat het daadwerkelijk betekent om van binnen én buiten uit de schaduw te treden.

 

oef de vakantie is nu echt over....

 

Vorige week zondag had ik oprecht het idee, de wekker gaat en dan ga ik lekker sporten. nou de wekker ging en mijn lijf zei.. nee ik doe het niet.. geen zin in, hoezo je vakantie voorbij. dat is pas maandag.. dus ik besloot me nog een keer extra om te draaien met het geweldige resultaat niet gesport en niet uitgerust.. maar dat maakt niet uit. het was wel de juiste keuze..

Vanochtend ging de wekker en ik had nog in mijn hoofd, je hebt gisteren al gewandeld dus je hoeft niet vandaag te sporten. maar toch dacht ik als ik nu niet ga ga ik misschien nooit meer, die valkuil is te groot, dus we gaan hoe dan ook.

Dus me uit  de armen van mijn witte vriend geworsteld en op gestaan  om te gaan sporten.

Ik was net op tijd want ja ik moest natuurlijk van alles doen wat ik niet hoefde te doen maar wel wilde doen.. kortom het was wederom een haastklus. ik ben dan altijd blij als ik onderweg Nathalie zie fietsen. en ik kan aan haar manier van fietsen zien hoeveel zin ze erin heeft.. en dat is meestal net als ik. te vroeg mijn bed uit en ik weet dat het goed is maar zin.. nog niet.

We begonnen met een warming up met ballen in twee tallen.

ik ging met Ruud,

Het was eerst simpel gewoon de ballen overgooien naar elkaar 5 x, dus dat stelde niets voor,

daarna moesten we in squat hold en weer gooien dat ging ook goed...

De laatste keer moesten we 2 meter extra achteruit en weer gooien en als je bal dan op de grond kwam moest je 3x een burpee doen als groep en dat is ook gelukt.. we mochten er 6 doen en het grappige is hoe vaker de trainers de burpee inzetten als straf hoe meer je denkt dat doen we even. het is geen straf tenslotte.

Daarna weer in squat hold en dan moest je springen als je de bal gooide en ook als je hem ving, dit 20x.. en dat is niet gemakkelijk kan ik wel zeggen.. dat is lastiger dan je denkt.

Daarna ging de warming up verder met die achterlijke elastieken. vreselijk was dit..   steeds 30 seconden deze oefening want ja je moet dus met een brede elastiek boven je knieën staan en dan squatten en je benen die tegen worden gehouden door dat stuk elastiek naar buiten duwen.. en dat dan 20 x. 

daarna met je been naar voren, je linker been.. dat 20x en dan weer squatten..  

die kwam steeds weer terug na elke oefening squatten

daarna been naar opzij, beide kanten

benen naar achteren. beide kanten kortom ik denk dat ik morgen niet meer kan lopen.

Daarna kwam de emom

ronde 1 kb swing 60 seconden

ronde 2 60 seconden squat met gewicht

ronde 3 sit up

en dan ronde 4 rust

en dat 12 minuten in totaal

 gelukkig mochten we daarna in tweetallen

ik ging weer met Ruud

het was 100 smash ball

100x  opstappen op het podium met kb( links en rechts)

100x lungens met gewicht

100x sit up

100 x wallball

telkens als je ging wisselen moest je allebei een burpee doen..  en als de ene werkte dan zat de ander in wallsit, die wall sit gaat op een gegeven moment gewoon niet meer gebeuren.

Hierna brak de volgende hel aan

we moesten 2 kb's meenemen naar het midden en in een kring gaan staan. We begonnen met de schouder press met twee armen

persoon 1 ( marco) begon met 1x, en zo gingen we de cirkel rond en dat zo door tot 10x en de kb mocht niet op de grond. en ik dom als ik ben had een 20 kilo kb gepakt. was zwaar maar dat pressen gaat goed maar de kb op borst hoogte houden was zwaar kloten., dus dat heb ik op een gegeven moment niet meer gedaan

 Daarna het zelfde principe met de deadlift..  ook dit gebeuren. was ook geen echt feestje.. maar ook te doen.

Daarna opruimen en stretchten en bijkomen van deze ellende..

Gelukkig is er nog altijd thee na afloop en dat is toch gezellig dan.

 

 

Oefenen dag 4

 

Zaterdag was het weer oefen dag met wandelen.. ik wil ook weer proberen naar school te gaan lopen maar dat gaat te snel dan ben ik bang, zeker nu ik weet dat ik dus lange dagen maak,.. en dan is een half uurtje lopen toch wel even een dingetje voor mij. onzin natuurlijk maar zo werkt het wel helaas.

Maar goed deze ochtend redelijk vroeg op met de gedachte het maakt niet uit hoever ik loop als ik maar loop, desnoods hetzelfde rondje als afgelopen keer..  als ik maar beweeg en in beweging blijf. opbouwen dat blijft het advies naar mezelf. 

Ik wist dat ik hoe dan ook even langs het postkantoor moest omdat ik een pakketje retour moest sturen en een pakketje waar beige spullen inzaten, niet voor mij dus, niet besteld... maar wel bij mij afgegeven maar er stond geen adres op dus ik dacht ik vind het prima ik stuur het wel terug. nog even langs de primera om een bon te halen ,Rond half 3 moest ik zijn bij too good too goo om mijn groente en fruit pakket op te halen, ik ben fan sinds ik de eerste keer dat heb gedaan dus het is prima.

 Daarna gaan wandelen, het waren maar 8 kilometers maar wat is het lekker om weer in de benen te zijn, had voor het eerst weer mijn echte wandelschoenen aan en dat werkte lekker, even wat zwaar aan de voeten maar ik merkte wel dat dit beter liep. dus ik had er wel een nieuwe uitdaging bij.

Het rondje was in Alphen maar wel een mooie wandeling, onderweg kwam ik nog een oud leerling tegen, die meteen vertelde hoe leuk mijn lessen altijd waren en hoe ze ervan genoten hebben.

Altijd leuk om dit terug te krijgen van oud leerlingen. en dan geniet ik extra altijd.

kortom het was weer een mooie wandeling bij mooi en lekker weer.

 

 

 

 

 

Ray (film)

 

Wat weer een mooie film wederom, ik hou erg van dit soort films, en wat heb ik een respect voor die moeder die haar zoon wel hard aanpakt maar er wel is om hem in de gaten te houden, maar hij moet leren om te gaan met zijn blindheid, dat doet ze bijzonder goed.. prachtige scene vond ik dat.

Daarnaast is het wel weer triest dat je ziet dat artiesten toch allemaal aan drugs verslaaft lijken te geraken, wegens het leven wat ze doen. heel bijzonder vind ik dat eigenlijk wel, maar ook wederom de inzicht dat beroemd zijn niet alles is.. omdat het veel te veel van je vraagt en je dus daardoor een gewillig persoon bent voor een verslaving.

Maar deze film is ook zeker een aanrader

Recensie van de film 

Regie: Taylor Hackford | Cast: Jamie Foxx (Ray Charles), Kerry Washington (Della Bea Robinson), Regina King (Margie Hendricks), Clifton Powell (Jeff Brown), Sharon Warren (Aretha Robinson), e.a.

Ray Charles was een man die een bewogen leven leidde. Hij overwon obstakels waar de gemiddelde mens gillend voor weg zou rennen en was een van de grondleggers van een nieuwe muzieksoort. Een perfect onderwerp voor een biografische film dus. Dat dacht regisseur Taylor Hackford in 1987 ook, maar geen enkele studio zag heil in zijn plannen. Pas vijftien jaar later kreeg hij de mogelijkheid om zijn droomproject te realiseren. Hackford nam toen een van de slimste beslissingen van zijn carrière: hij castte Jamie Foxx in de hoofdrol. Toen Foxx na een ‘auditie’ bij Ray Charles zelf ook diens zegen kreeg, kon men pas echt aan de slag. De film werd net voor Charles’ dood in de vroege zomer van 2004 afgerond; hij heeft de film nog kunnen ‘zien’ en gaf er zijn goedkeuring aan.

Ray Charles Robinson werd in 1930 geboren in Albany, Georgia. Op zeer vroege leeftijd leerde de latere architect van soulmuziek al piano te spelen. Als zesjarig jongetje keek hij verstijfd toe hoe zijn broertje voor zijn ogen stierf. Een jaar later begon hij langzaam blind te worden door een oogziekte. Zijn moeder leerde hem om te gaan met deze handicap en op eigen benen te staan. Dankzij haar opvoeding zou Charles later nooit een stok of ander hulpmiddel nodig hebben om te lopen. Eind jaren ’40 verhuisde hij naar het noorden van de V.S. om daar muziek te spelen. Hij veranderde daar zijn naam om verwarring met bokser Ray Robinson te voorkomen, raakte verslaafd aan heroïne en ontmoette zijn toekomstige vrouw, Della Bea. Een aantal jaren later waagde hij het als eerste om gospelritmes met bluesteksten te combineren, en soul werd geboren. Velen veroordeelden zijn muziek als godslastering, maar nog meer mensen vonden deze nieuwe muziek juist geweldig. Vanaf dat moment groeiden zijn succes en populariteit gestaag. In de jaren daarna had hij bijvoorbeeld grote hits met de nummers Hit The Road Jack, Georgia On My Mind en Unchain My Heart. Op zijn weg naar dit succes overwon hij racisme, vooroordelen, drugs, blindheid, zijn eigen ontrouw en bovenal de trauma’s die hij als kind opliep.

Ray zit vol met spetterende optredens en studiosessies waar veel van het prachtige werk van Charles door hemzelf ten gehore wordt gebracht. Voor de opnames nam hij zelf met moderne apparatuur al zijn oude liedjes opnieuw op. Deze klinken mooier en helderder dan ooit tevoren. Ze vormen samen met Craig Armstrongs sfeermuziek een perfecte begeleiding bij de beelden. Ze passen goed bij het verhaal, omdat ze zo nauw verbonden zijn met het privé-leven van de musicus. 

De muziek en het verhaal maken Ray al de moeite waard, maar het acteerwerk tilt de film pas écht naar een hoger niveau. Vooral Jamie Foxx is fenomenaal in de hoofdrol. Qua fysieke gestalte, motoriek en stemgeluid zal er waarschijnlijk niemand anders ooit dichter in de buurt van Charles komen dan hij. Foxx verzorgt ook zelf al het pianospel dat in de film te zien is en imiteert heel af en toe zelfs verdienstelijk de zangstem van de invloedrijke soulzanger. Daarnaast weet hij de vele verschillende emoties die Charles soms overmannen met veel elan en overtuiging te brengen. Hij won dan ook verdiend ongeveer alle prijzen die hij kon winnen voor zijn prestatie, waaronder een Golden Globe, een BAFTA en een Screen Actors Guild prijs. Binnenkort moet hij ook wel de Oscar voor beste acteur krijgen. De acteurs om hen heen spelen eveneens heel goed, met name Regina King kan zich haast met Foxx meten.

Al deze factoren maken samen een fantastische portret van Charles, dat de legendarische zanger, pianist en musicus eer aan doet. De man en zijn leven worden op hoogst ontroerende en meeslepende wijze neergezet. Het is niet voor niets dat hij zelf zeer tevreden was met het eindresultaat. Op dat eindresultaat mogen alle bij de film betrokken mensen trots zijn. Ray Charles stierf op 11 juni 2004 op 73-jarige leeftijd in zijn slaap.