Retrograde ( theater)

 

Nadat ik bij Givindas had gegeten, wat zoals altijd heerlijk eten is voor een mooie prijs ben ik eren tijdje op Soho Square gaan zitten, altijd lekker mensen kijken.

Daarna was het zoeken naar het theater tig x langs gekomen maar niet onthouden waar, gelukkig ik Google maps mijn beste vriend en kom ik er wel. Mijn planning was dus niet helemaal goed want ik had te veel tijd over tussen het eten en de voorstelling. 

Nou het was gedoe.. ik ging op mijn plek zitten en ik zat dus met mijn beven over de leuning van de rij voor mij.. gevolg de mensen voor mij kunnen niet lekker zitten, tevens de mensen naast mij niet als ik met mijn benen wijd zit,, kortom ik heb dit maar opgelost in mijn beste Engels en ik heb een andere plek gekregen een rij lager en nu zit ik prima.. Sons is te lang zijn ook voordelig.. zit nu plots toch eerste rang. Terwijl ik de goedkoopste kaartje had gekocht… Londen ik hou van de Engelse beleefdheid en hoe ze meedenken.

De verrassing was groot dat ineens bleek dat het geen musical was maar een theaterstuk .. het ging over hoe Sidney Poriers hoe hij een contract heeft geweigerd nadat hij eerst gemanipuleerd werd door zowel zijn beste vriend als de advocaat die hem zou gaan vertegenwoordigen.

Prachtig dit. Mooi stuk en prima goede spelers. 

Het spel maakte mij indruk met name om de veie emoties die gespeeld werden , maar ook het verhaal hoe men manipuleert, men niet durft te zetten waar het om gaat, wie aan de touwtjes trekt etc.. een aanrader. 

recensie van het stuk

Ryan Calais Camerons fantastische driemansdrama dramatiseert een ontmoeting in het Hollywood van 1955 en brengt de dilemma's in kaart waarmee acteurs van kleur nog steeds te maken hebben.

Twee blanke mannen wisselen openhartig hun mening uit over Sidney Poitiers huidskleur terwijl ze wachten tot hij arriveert bij een NBC-studiokantoor. Het is 1955 en de 28-jarige acteur (Ivanno Jeremiah) staat aan de vooravond van zijn doorbraak in Hollywood.

 "Hij is zwart-zwart", zegt Bobby (Ian Bonar), losjes gebaseerd op Poitiers echte bondgenoot en scenarioschrijver Robert Alan Arthur, die een hoofdrol voor hem heeft geschreven. "Oh shit, Double Black," spot NBC's slangachtige advocaat Parks (Daniel Lapaine).

 Deze dialoog is cruciaal in dit spannende toneelstuk dat een ontmoeting uit het echte leven fictionaliseert, waarnaar Poitier in verschillende interviews verwees. Het legt een giftig moment in de Amerikaanse geschiedenis vast, waarop het McCarthyisme samensmolt met de burgerrechtenbeweging en racistische rechtse paranoia.

Parks wil dat Poitier een eed van loyaliteit aan Amerika ondertekent en acteur, zanger en burgerrechtenactivist Paul Robeson aanklaagt voordat hij de rol krijgt. Zo niet, dan dreigt Parks Poitier met een zwarte lijst. Er zijn fantastische rat-a-tat-gesprekken tussen de drie mannen, bijna Mamet-achtig in hun snelheid en wreedheid. Ryan Calais Cameron schrijft messcherp, elke demotische en historische intonatie geperfectioneerd, elke dreiging gehouwen en glinsterend van intelligentie. Nu de voor een Olivier Award genomineerde film For Black Boys Who Have Considered Suicide When the Hue Gets Too Heavy van de toneelschrijver in het West End te zien is, bewijst hij snel dat hij een uitzonderlijk talent is. Ian Bonar als Bobby en Ivanno Jeremiah als Sidney. Uitzonderlijk … Ian Bonar als Bobby en Ivanno Jeremiah als Sidney.  

 De regie van Amit Sharma sluit aan bij de spanning in het script en we voelen die stijgen vanaf het moment dat Poitier de kamer binnenkomt. Parks is een racistische pestkop die Poitier dwingt om zwarte grapjes voor hem uit te halen en vertegenwoordigt het fragiele zelfbeeld van de Amerikaanse rechterzijde. Hij overlaadt Poitier met alcohol en spreekt herhaaldelijk over traditionele Amerikaanse waarden, klinkend als Hollywoods eigen William F. Buckley Jr.

 Poitier is daarentegen lief en oprecht, uitstekend vertolkt door Jeremiah. Hij paait Parks met verhalen over zijn ras en zet op verzoek een Caribisch accent op. Maar zijn morele dilemma – een ster worden in ruil voor het veroordelen van Robeson – voelt levendig en verschrikkelijk aan wanneer Parks hem dreigend, vleiend en manipulatief een contract voor de voeten schuift.

 We zien de brave liberaal in Bobby verwelken wanneer eigenbelang het wint van hoge principes en hij zich eerder gedraagt ​​als een aarzelende jongen dan als Poitiers bondgenoot. Hoewel deze productie een specifiek moment in de Hollywoodgeschiedenis dramatiseert voor een baanbrekende zwarte acteur, resoneren de dilemma's die het aankaart rond wat acteurs van kleur gedwongen worden in te ruilen voor een plek in de mainstream nog steeds.

 In een interview met PBS reflecteerde Poitier op deze ontmoeting en zei: "Ze probeerden mijn zelfbeeld te ondermijnen. Ik zei dat ik pas." Dit drama neemt die laconieke understatement en toont de moed en heldhaftigheid die nodig waren om weg te lopen.