Het plan was Amsterdam of Rotterdam. maar aangezien ik de dag ervoor al behoorlijk had gelopen dacht ik laat ik ook eens lief zijn voor mijn lichaam.. en mijn benen wat rust gunnen. gewoon even geen gedoe maar gewoon lekker even wat slenteren door een stad..
Mijn keus viel op Leiden, ik had in mijn hoofd een museum in Rotterdam maar kon de naam niet herinneren waar het was, en dan is het lastig om naar Rotterdam te gaan en te hopen dat je het museum vind. Dus werd het Leiden..
Rond 12 uur ben ik in de auto gestapt en naar Leiden gereden, waar ik kon parkeren in de Morspoort. Meteen naar het Wereldmuseum ( vroeger Volkskundig) gelopen om de tentoonstelling Goud te gaan zien.. Wat een prachtige expositie, zeker omdat er ook moderne kunstwerken zijn waarbij goud in is verwerkt.. zo mooi , de boterham met goud en de urinoir maakte veel indruk./
Daarna ben ik door gelopen naar Museum van Oudheden, waar een expositie was over Boven het Maaiveld, deze expositie ging over de archeologische vondsten in Nederland, erg boeiend vond ik dat, zeker omdat het verhaal van de jurk op Texel natuurlijk weer eens opdook.. prachtig. Blijf dat een prachtig verhaal vinden. maar ook hoe men er mee om ging en zodra men het in de handen legt van de experts dan word het behandeld met alle voorzichtigheid, terwijl ze het heeft aangehad. ze heeft het gewassen in de wasmachine met dreft etc. geniaal.
Ik heb daar genoten, het voordeel van vaak in een museum komen is dat je dus heel snel door de expositie kan gaan en niet meer alle zalen af hoeft te lopen, omdat alles nieuw is, de vaste collectie veranderd nagenoeg niet.. en dus ben ik blij als ik er geweest ben.
Daarna ben ik nog even doorgelopen naar het Sieboldhuis om daar te kijken de expositie van de schildpad en ... dat ben ik dus even vergeten. Nou daar was ik snel doorheen, mede omdat hij me niet aansprak, en dan denk ik altijd leve de museumjaarkaart.. dan kun je ergens binnen lopen en denken dit is het dus niet. dus kan je doorgaan ideaal.
Daarna eerst even een ijsje gegeten. ik had daar gewoon zin in met dat mooie weer, nadat ik dit ijsje heerlijk had gegeten op het terras ben ik de Solow ingelopen, en heb wat dingen gekocht voor school. een paar leuke spelletjes voor als leerlingen ergens vroeg mee klaar zijn, dan kunnen ze darten bij mij, of tafeltennis spelen of nu straks vinger twister..
Daar kwam ik nog een paar leerlingen tegen wat ik dan erg leuk vind. zeker omdat ik weet dat ze voor het laatst hier op school zijn. ze moeten nog de theorie examens doen. dus dat is heel spannend voor ze. maar ze gaan het volgens mij redden
Daarna ben ik rustig naar mijn auto gelopen om daar bij het zien van het te betalen bedrag bijna een rol beroerte te krijgen, terwijl ik het altijd zon goedkope parkeergarage vond.. maar ja het is wat het is...
en rustig naar huis gereden met in mijn gedachten het is goed. en ik heb een welbestede dag gehad en in de avond komt Bradley om bij te praten waar ik ook naar uitzie
De vorige show zag ik in Alphen dit keer dus in Gouda, en ik was de eerste keer behoorlijk onder de indruk, een geweldige man die van wanten weet en het prachtig brengt in zijn programma. vooral woorden van de Arabische en Marokkaanse gemeenschap en woorden waarvan ik er veel weet mede door mijn leerlingen die ik les geef in de isk..
Inmiddels geleerd dat je beter veel te vroeg naar Gouda kan gaan zodat je kan parkeren bij de schouwburg dan op mijn favoriete plekje waar altijd plek is maar wat kennelijk een andere zone is. En waar ik een boete kreeg en welke argumenten ik ook aanvoerde het maakte niets uit.. het was hoe dan ook betalen.. maar in dat hele gebied is geen aanwijzing te vinden in welke zone je zit.. kortom heel vaag daar. Zelfs bewoners klagen er over die ik sprak.
Het is bijzonder om bij een stuk te zitten waar de Nederlanders, net als de vorige keer bij hem weer flink te kakken worden gezet, in het begin dacht ik dit is te goedkoop om dit weer te doen, maak eens wat anders.. maar hij is toch geweldig goed in hoe hij ook reageert op een marokaanse meisje die met haar telefoon zit te filmen, Waarop hij reageert, dat ze te veel poeder heeft op haar gezicht, dat ze niet te veel moet bewegen omdat er dan een rookwolk ontstaat etc. genadeloos tegen iedereen.
Zijn voorstelling schijnt behoorlijk op sociale media afgekraakt te zijn, hij heeft daarom denk ik ook dingen aangepast in zijn show, want de scene met zijn ouders die gaan zwemmen was er niet meer maar nu ging het over zijn tante die met een Nederlandse man was getrouwd, hilarisch mede omdat hij er zelf ook nog vreselijk om zit te lachen ,wat ook storend kan worden op een gegeven moment of het een spel is of echt dat begint de vraag te worden bij mij.
Tevens dat hele stukken in het Arabisch of Berbers zijn maakt de voorstelling voor een niet Arabisch of Berbers sprekende mens wat minder toegankelijk. maar misschien is dat de kant die Jawad op wil dat hij een show wil maken voor alleen de marokaanse mensen in Nederland dat kan een keus zijn.
Verder was het een prima avond, zijn liedje over de leider van de VVD, was geniaal gevonden... zeker omdat hij haar behoorlijk laat weten dat de arabische gemeenschap enorm in haar teleurgesteld is.
Kortom het is een show die ik met plezier heb bekeken en beluisterd.. ik ga een volgende keer weer.
recensie van het stuk
Fenomeen Sloegie zet racisme en uitsluiting scherp neer
Jawad
Es Soufi brengt via zijn razend populaire personage Sloegie een
multidiverse onemanshow. Met humor en muziek levert hij
maatschappijkritiek en een boodschap van respect en verbinding.
Die
verbinding staat haaks op hoe Marokkaanse Nederlanders en moslims vaak
worden neergezet in de media. Sloegie, een compilatie van verschillende
jongens en meisjes uit Es Soufi’s omgeving, weigert daarom interviews.
‘Jullie hebben geen credits bij moslims omdat jullie alleen bashen’,
stelt het personage. Wanneer een journaliste aandringt, neemt hij haar
mee door Rotterdam-Zuid om de diversiteit en multi-dimensionaliteit van
de gemeenschap te tonen. Hij hekelt de stereotypen in de media en roept:
‘Ga naar huis, je wordt gebruikt’ tegen hen die eraan meewerken. Het
wantrouwen richting de media is niet ongegrond; Marokkaanse Nederlanders
en moslims worden vaak gedehumaniseerd en gecriminaliseerd. Dit creëert
afstand en onbegrip.
Dat afstand moeilijk te overbruggen is, is
precies wat Sloegies Nederlandse vriend Menno ervaarde voordat ze
bevriend raakten. In een nummer zingt Es Soufi Menno’s verhaal: ‘Ik ken
ze niet, dus ben ik bang voor ze. Ik voel me zo alleen.’ Dit verandert
in ‘ze zijn zo gastvrij’ wanneer Menno wordt opgenomen door de mensen
voor wie hij aanvankelijk vreesde. Dit perspectief is waardevol, maar
het raakt ook een wringend punt: waarom ligt de verantwoordelijkheid om
angst en vooroordelen weg te nemen bij de mensen die worden
buitengesloten? Toch is Es Soufi in zijn voorstelling ‘unapologetic’.
Hij confronteert, benoemt het probleem en zet racisme en uitsluiting
scherp neer.
Sloegie ontmaskert de
arrogantie en blinde vlekken van extreemrechts en stelt dat Nederland
‘ons’ nodig heeft: ‘Waar ga je APK doen voor 30 euro?’ Hij wijst op de
islamitische invloeden op de democratie (de Tweede Kamer) en de
technologie, waardoor Wilders Islamofobische Tweets de wereld in kan
sturen, en fileert de hypocrisie in de politiek. Over Caroline van der
Plas’ voorstel om Holocausteducatie onderdeel van de inburgering te
maken, zegt hij: ‘Je moet toch mensen welkom heten? Waarom ga je mensen
afschrikken met wat Nederland met de joden heeft gedaan?’ Dit is een
scherpe, tongue-in-cheek-kritiek op hoe Nederland zijn eigen verleden
projecteert op nieuwkomers. Sloegie pleit voor een Tweede Kamer met meer
sfeer – Marokkaanse dakka-muziek zou helpen – en benadrukt dat politici
vragen moeten stellen in plaats van oordelen wanneer ze iets niet
weten.
Naast maatschappijkritiek, zit de
kracht van de voorstelling juist ook in de persoonlijke verhalen, zoals
het zwemavontuur van Sloegies ouders, mijn
persoonlijke favoriet. Zijn moeder begint in paniek, maar vindt
uiteindelijk plezier in het water – een treffend beeld van de eerste
generatie, die Sloegie terecht ‘legends’ noemt. De toonwisselingen in
dit verhaal zijn subliem en maken de overgang van angst naar overgave
voelbaar. Met deze scène geeft hij de menselijkheid terug aan mensen die
daarvan zijn gestript.
Toch zijn er ook
momenten waarop zijn scherpe humor schuurt, zoals wanneer hij
non-binaire mensen medeverantwoordelijk houdt voor de dalende
geboortecijfers, of wanneer hij validistische termen gebruikt. Dat is
opvallend, gezien zijn pleidooi tegen vooroordelen en uitsluiting. Als
hij stelt dat iedereen de ruimte moet krijgen om zichzelf te zijn,
waarom dan niet ook voor hen? Het voelt onnodig en als een trap naar
beneden. Humor kan scherp zijn zonder kwetsbare groepen te beledigen.
Dat
terwijl Es Soufi juist goed is met mensen. Zijn kracht zit in de
interactie met het publiek. Hij is speels, improviseert scherp en
confronteert met humor. Bijvoorbeeld wanneer hij de witte mensen in het
publiek, of ‘Ledelanders’ op z’n Sloegies, welkom heet en zegt dat hij
af en toe Arabisch en Tamazight spreekt en dat hij dat zal vertalen,
maar eigenlijk verwacht hij niet dat het nodig zal zijn, want ‘jullie
leven al zolang met ons hier’.
Sloegie ontstond tijdens Es Soufi’s
tijd bij comedy-formatie Borrelnootjez en groeide via Instagram uit tot
een fenomeen. Zonder theaterervaring wist hij zalen te overtuigen, met
als resultaat zijn eerste onemanshow in 2020. Sindsdien staat hij voor
uitverkochte zalen. Zijn ervaring als docent Nederlands zie je terug in
de show tijdens geschiedenislessen en in zijn gemakkelijke omgang met
het publiek. Es Soufi weet heel goed humor te combineren met
maatschappijkritiek vanuit het perspectief van de straatcultuur. Wat hem
toegankelijk en herkenbaar maakt. Vooral voor (jongeren) Marokkaanse
Nederlanders.
De voorstelling eindigt
met de boodschap: ‘We moeten beseffen dat wij elkaar nodig hebben a
zwerver, want zoals mijn moeder zegt: op een dag gaat wij allemaal
dood.’ Daarna volgt een quote van Nelson Mandela over Palestina: ‘We know too well that our freedom is incomplete without the freedom of the Palestinians.’ Een slot dat even scherp is als de voorstelling zelf: ontwapenend, ongefilterd en onmogelijk te negeren.
Helaas was de les slecht bezocht wat ik wel jammer vond, mede omdat de lessen van Lisette altijd net iets anders zijn dan de lessen die Frank geeft maar ze zijn wel uitdagend en vaak verrassend en hoe dan ook aan het einde van de les ben je gesloopt zo afgelopen keer dus ook.. ik was kapot.. maar het was erg lekker, Vond het vooral erg leuk om weer een keer met Richard samen te werken wat ik weer een uitdaging vond, want dat joch is snel en sterk..
warming up
eerst dribbelen
dan hakken billen
knie heff
armen spreiden en zachtjes bounchen
en nog wat dingen maar die ben ik vergeten.
wod 1
30 seconden werken
beginnen met 4x een oefening
dit opbouwen naar 10 in 30 seconden
oefeningen waren
30 sec 4 burpees
30 sec.jump squats
30 sec push ups
30 sec jump lunges links is 1 rechts is 1
30 sec rust
en dan alles 5x.. en zo door tot 10 x in 30 secondes
wod 2
buikspieren
6 minuten
10x per been is 1. dead bug met kb,
sit up met kb
halo
en eentje daar ben ik de naam van vergeten
maar je staat met in je linker arm een kb, en dan zak je naar de zijkant linkerarm lang maken en dan weer recht omhoog daarna met de rechter arm dit 10x per kant
ik go you go ( in duo ik ging met Richard)
3 rondes 30 seconden werken
shoulder press
clean
russian twist
kb swing singel arm, met squat met wissel in het voorbeeld zit geen wisssel maar als je in de squat ging dan moest je wisselen onderin
daarna cooling down
lang maken
benen optrekken en dan naar links laten vallen
dan naar rechts laten vallen
linkerbeen naar borst, en dan been omhoog en naar je toe trekken
rechterbeen naar borst en dan been omhoog en naar je toe trekken
Nou eindelijk is het zover ik ga naar Moulin rouge, nadat ik de film heb gezien dacht ik laat ik eens gek doen en gewoon naar een voorstelling gaan. En op het laatst besloten om ook de show die Erwin gisteren een aanrader vond , die volgens hem erg mooi was ook maar geboekt, laten we er nu dan een echt feest van maken.
Van te voren heb ik gegeten bij Shoryu, een ramen, even geen indish al is dat heerlijk eten nu even niet.
Morgen eten bij Govinda heb ik besloten, leuke afsluiting van de vakantie. Zondag gaan we gebruiken om de losse eindjes af te ronde wat niet gelukt is .
Maar nu eerst theater
Wow de aankleding van het theater is al prachtig helemaal in de sfeer van de Moulin rouge. Het begin bij inloop prachtig ze spelen al wat eenvoudige dingen waardoor je als publiek het niet erg vind er vroeg te zitten . Super blij met mijn plek op de grote cirkel vooraan. Er zijn zit plekken bij het podium met er tafeltje rang 1 maar daar zie je de helft niet.. omdat ze ook achter deze mensen spelen heel vervelend voor ze. Het liedje dat ik altijd draaide voor mijn eerste grote lief You’re song van Elton John is een lied wat veel terug komt in deze show met als gevolg dat ik dus terug ben in dat stukje van mijn leven .. mooi wat theater met je kan doen.. en het ruimt zo lekker op.
Maar terug naar de show.. wat een geweldige show is dit ik zit zo te genieten van alles..en dat komt er ook door de sfeer. Al spookt wel door mijn hoofd dat je ziet dat er veel geld in voor het theater in Londen en dat ze groots uitpakken, maar ja wat wil je ook. het is tenslotte.. Londen de stad van de Musical.
recensie van het stuk:
(Hier onder de recensie van de Nederlandse uitvoering, ik zag hem in Londen)
De
Parijse nachtclub Moulin Rouge vormt het decor voor een jukeboxmusical
met een mager verhaal dat te midden van alle show amper overeind blijft.
De performances in oogstrelende setting zijn vol overgave. Maar anders
dan in politiek geëngageerde musicals als Cabaret heeft het spektakel in Moulin Rouge! De Musical niets te verhullen.
In
het musicalscript van John Logan, geïnspireerd op de film van Baz
Luhrmann uit 2001, komt de Amerikaanse Christian (Martijn Noort) naar
Parijs op zoek naar de liefde. Hij vindt Satine (Keoma Aidhen), de ster
van de Moulin Rouge, en is op slag verliefd. Zij vormen twee van de vele
archetypes die Moulin Rouge voorschotelt in een mager plot. Er
is de schurk die de mooie Satine wil bezitten, de jofele
ceremoniemeester met een vilein randje, de beste vriend die heimelijk
verliefd is op Satine en een zwoele Argentijn.
De hyperbolische
romance tussen Satine en Christian vormt de kern van het verhaal, maar
een thema als naderende ouderdom laat Logan liggen. Nachtclubeigenaar
Harold Zidler (Carlo Boszhard) geeft herhaaldelijk commentaar op zijn
vergankelijkheid en die van Satine, maar dit wordt niet verder
uitgewerkt. Satine schijnt overigens vanaf haar dertiende door haar
vader geprostitueerd te zijn, maar ook deze gruwelijke onthulling blijft
slechts een bijzin. Zoals de troop van seksueel bewuste
negentiende-eeuwse operavrouwen voorschrijft, zal Satine sterven –
vanzelfsprekend aan tuberculose, als ware ze Mimi in La Bohème.
Het is duidelijk dat Moulin Rouge
de Bechdeltest niet gaat doorstaan, met één (of nou ja, anderhalf)
vrouwelijk personage naast vijf mannenrollen. De voorstelling grossiert
in een fantasieloze performances van seks, bekend van menig
musical-bordeelscène en de Op zoek naar-reeks.
Choreograaf
Sonya Tayeh laat jonge, knappe vrouwen in hoog uitgesneden pakjes met
omhooggeduwde borsten naar voren buigen, hun billen in de lucht steken
en voor de gezichten van het publiek ronddraaien, hooggehakte benen om
het middel van de mannen heen slaan (die op hun beurt het kruis naar
voren stoten) en heel veel over de grond kronkelen, dan wel daar door
mannen overheen gesleept worden. Deze male gaze oogt ouderwets en bovendien wat saai.
Als jukeboxmusical maakt Moulin Rouge geen duidelijke keuzes. De score bestaat grotendeels uit mash-ups
van moderne popsongs, meestal uit de jaren tachtig tot en met de jaren
tien. Hier en daar zit een gekke uitschieter naar ouder repertoire. De
stukjes Sound of Music en Nederlandse hits (Acda en De Munnik) zijn misplaatst in de Franse setting van de belle epoque, maar vallen ook buiten het idioom van de overige muziek. Op deze en andere momenten blijft de intertekstualiteit in Moulin Rouge pastiche zonder context, een willekeurige herhaling van zetten die geen wezenlijke verbinding maakt met de inhoud.
Die
inhoud is in de gekozen vorm van de jukeboxmusical dan ook lastig te
behappen. De popsongs zijn deels geënsceneerd als optredens in de
nachtclub, waar ze hun werk goed doen. Deels gaat het om non-diëgetische
nummers, muziek die de handeling voortbrengt. Maar net als de karakters
blijven de teksten en gevoelens in die nummers schetsmatig.
Het
koppel zal van elkaar houden tot het einde der tijden, zingt een
ontwapenend enthousiaste Noort met bezielde tenor. Dit soort grote
emoties wordt niet voorbereid in het script of in de regie van Alex
Timbers. Het is dan ook vooral bevreemdend als Satine uit het niets in
tranen een versie van Katy Perry’s ‘Firework’ zingt (wat een dramatisch
moment had moeten zijn) of schreeuwt dat ze niemands bezit is (idem empowering).
Inconsequente
taalkeuzes scheppen verdere afstand tot de toch al weinig invoelbare
emoties. In principe zijn ze alle liedjes gezongen in de oorspronkelijke
taal, Engels. Hoewel dit zorgt voor herkenning bij het publiek, vormt
het ook een extra drempel. Een Nederlandse dialoog die overgaat in een
Engels lied waarin de zojuist besproken gevoelens worden bezongen, doet
zelfs met een nodige dosis willing suspension of disbelief onnatuurlijk aan.
Des
te verwarrender wordt het als er toch ineens een volledig
(non-diëgetisch) nummer in het Nederlands wordt gezongen. Of er plots
twee zinnen Nederlandse dialoog klinken binnen een Engelstalig lied.
‘Wat doe je nou / Ik val niet voor jou’, klinkt het in vertaling van
Pitt de Grooth. De vertaling laat meer (anglicistische) steken vallen.
Waarom gaat het in het Parijs van deze Moulin Rouge herhaaldelijk over bohemians en niet over bohémiens?
Door dit alles vraag je je tegen het einde van de eerste akte af of Moulin Rouge
niet beter af was geweest zonder verhaal, als pure spektakelshow. In
dat laatste is gigantisch geïnvesteerd. Het enorme lijsttoneel van het
Beatrix Theater is zodanig warm en zacht aangekleed dat het haast intiem
voelt, met oogstrelende decors die scènes tonen in een roerige club of
een schitterend atelier, die niet zouden misstaan in een gemiddelde
opera- of balletproductie.
Lichteffecten schitteren en
confettikanonnen knallen overdadig. Er wordt wat afgezwoegd door de
performers, die hun uiterste best doen en op momenten het publiek weten
op te zwepen met hun aanstekelijke energie en strak getimede bewegingen.
Maar
bij het zoveelste shownummer met glitters, knappe ensembledans en een
miniatuur-Eiffeltoren vraag je je af: waarvoor eigenlijk? Doordat Moulin Rouge
pretendeert iets wezenlijks te zeggen over grootse romances maar een
ondermaats verhaal voorschotelt, valt de lege huls des te meer op.
over deze film had ik al gehoord en ik wist dat ik hem wilde gaan zien. laten Ankie en ik tijdens onze wandeling het er nog over hebben en dan ineens zien dat hij draait op 5 mei in het filmhuis in de middag, dus we besloten samen om meteen maar te gaan zodat we deze film konden zien.
Nou ik kan alleen maar zeggen over deze film, ga hem zien. Deze film is zo indrukwekkend, een heel ander soort verhaal dan je verwacht maar wat is hij mooi.. en wat maakt hij een indruk.
Een absolute aanrader deze film en ps neem zakdoeken mee.. is nodig .
recensie van de film:
White Bird, gebaseerd op het gelijknamige stripverhaal
van kinderboekenschrijfster R.J. Palacio, draait om de bewogen jeugd van
de Joodse Sara. Wanneer deze 'grande dame' in de kunst merkt dat haar
kleinzoon Julian mismoedig gestemd is, besluit ze dat de tijd is gekomen
om hem haar levensverhaal te vertellen. Daarmee verandert ze de
gesloten blik van deze getroebleerde adolescent die in de eerdere
Palacio-verfilming Wonder nog als pestkop fungeerde.
De
vertelstem van Helen Mirren voert je mee naar Sara's idyllische jeugd
in een afgelegen bergdorpje in de Elzas, waar ze als enige dochter van
twee liefhebbende ouders regelmatig picknickt in een betoverend mooi
bos. De oude Sara erkent dat ze een beetje verwend was, maar dit zelf
destijds niet zo zag. Zelfs wanneer de nazi's oprukken, verheugt ze zich
er nog steeds vooral op haar beeldige nieuwe schoenen aan te trekken.
Als
brugklasser heeft de beschermde Sara vriendinnen, een heimelijke eerste
verliefdheid en haar tekentalent (ze verdwijnt graag in haar
schetsboek), maar ze weet niet goed hoe ze zich moet verhouden tot
Julien, het buitenbeentje van haar klas. Sara pest de mank lopende
jongen niet, maar het komt ook niet in haar op om het voor hem op te
nemen. Echter, wanneer er een Jodenjacht ontstaat, is hij degene die de
verbijsterde Sara weg smokkelt en op de hooizolder van zijn ouders
onderbrengt. Met gevaar voor eigen leven houdt Juliens familie haar
verborgen tijdens de Duitse bezetting.
Met een langzaam opbloeiende relatie tussen de twee jonge tieners begeeft White Bird
zich op glad ijs. Sara ziet immers niemand anders meer dan Julien. Door
de eenzaamheidsfactor had deze romance kunnen uitpakken als wrange
sentimentaliteit met een vreemde nasmaak. Maar wat helpt, is dat de
liefde van Sara en Julien ontstaat in de veilige haven waarin ze samen
schuilen. Ze delen hun heimwee naar de oude en vertrouwde wereld. Je
gelooft dus wel dat ze die na de oorlog samen tegemoet willen treden.
En
mocht het verhaal je op dit punt niet overtuigen, dan doen de jonge
acteurs dat wel. Ariella Glaser en Orlando Schwerdt lijken tot in hun
diepste vezels vastbesloten de verbinding tussen hun personages
begrijpelijk te maken. Als twee klasgenoten die onder barre,
beangstigende omstandigheden een innige band ontwikkelen, veroveren ze
je hart met hun gloedvolle samenspel. Niet eens met hun glanzende
wederzijdse blikken (waar ze beiden erg goed in zijn), maar juist met
hun wederzijdse wrevel én hun opspelende zelf wroeging, die ze onderling
afwisselen.
De schilderachtige composities van White Bird
passen goed in een kinderfilm, maar zorgen soms voor een bevreemdend
contrast met de wrede werkelijkheid. Hoewel je vraagtekens kunt zetten
bij de cinematografie, sluiten de pasteltinten wel goed aan bij de
dromerige belevingswereld van Sara. Zo zien we de Holocaust door de ogen
van een kind dat weliswaar nog niet volledig begrijpt wat er gebeurt,
maar ook de moed niet wil verliezen. Haar sprankjes hoop worden goed
invoelbaar gemaakt, zoals de troost die ze ervaart dankzij een witte
duif die haar graag gezelschap houdt.
White Bird
hanteert soms een iets te sprookjesachtige sfeer (met als dieptepunt een
wel erg magisch-realistische redding door een wolvenroedel), maar dat
betekent zeker niet dat de film de meedogenloosheid van de nazi's buiten
beschouwing laat of afsluit met eind goed, al goed. Omdat het
realiseren van Hitlers 'Lebensraum' de dood vereist van iedereen die ook
maar een beetje anders is, komt de bittere realiteit ook het
betoverende Franse bergdorpje binnen. De verwoestende en verwarrende
realiteit van een oorlog, waarin levens plotsklaps ruw worden verstoord,
krijgt samenhang dankzij Helen Mirrens voice-over.
Als oorlogsdrama dat de clichés niet schuwt bewijst White Bird
zich desondanks als een waardevolle toevoeging aan het culturele
geheugen rondom de Shoah door de aandacht te vestigen op het belang van
vriendschap, empathie en de moed die het vergt om jezelf niet te laten
afsnijden van anderen. White Bird laat zien dat vriendelijkheid
een belangrijke vorm van verzet kan zijn onder de totalitaire regimes
die mensen maar al te graag van hun medemenselijkheid ontdoen.
Ik moet bekennen het verlangen om in bed te blijven liggen was hoog. .maar toch dacht ik, ik kan volgende week niet want dan zit ik in Groningen bij mijn lieve moedertje voor haar moederdag.. dus dat is al leuk. . dus dan moet ik het anders doen.. Dan vandaag toch maar echt sporten dan...
Marco, onze vaste trainer is er niet wegens de noodzakelijke rust in de vakantie, dus gaf Rene hem, van Rene heb ik nog nooit een training gevolgd dus ik was ook wel benieuwd
Het begin was meteen al leuk. Rene vertelde dat hij om 10.45 weg moest wegens een andere verplichting.. dus ik vond het meteen al een geweldige les omdat ik vaak anderhalve uur wel heel lang vind.. en dit is mooi om er weer in te komen.
Achteraf was het een geweldige inkom training na 3 weken niet de cross te hebben kunnen doen, door het weekeinde weg met de sportmaatjes, 2de paasdag en daarna ook nog in Londen
We kregen de Frank warming up
knie hef
hakken billen
armen naar voren en armen naar achteren
squat
8 push ups
en burpees.
Daarna begon de eerste wod
Een ik ga of reis en ik neem mee. We vulden met elkaar in welke oefeningen we gingen doen en we mochten zelf weten waar we ze gingen neerzetten. We schreven op een blaadje de nummer 1 tot en met 10 onder elkaar en daarna noemden we om de beurt een oefening die we willekeurig mochten invullen op het blaadje.
mijn lijstje was als volgt
1 brupee
2 lunges L en R is 1
3 een vreemde oefening je deed eerst een schouder press en daarna zwaaide je armen naar achteren
4 kb swing
5 push up
6 plank met hip row. ( l en r is 1)
7 sit up
8 crunches
9 squat
10 kb overhead
nou ik had het erg goed verdeeld omdat het met gemak ging. dus ideaal
Daarna lagen er op het podium heel veel briefjes met woorden erop
Zo aangezien de reis naar Vlist nogal ingewikkeld is, en ik even geen zin heb om lang te reizen, ik hoef nog maar 2 etappe van het Groene hart pad.. besloot ik om maar eens te beginnen aan het Utrechtpad, ook lekker in de buurt en goed te lopen volgens mij.. De eerste etappe is slechts 13 km, dus dat is goed te doen, zeker omdat ik afgelopen dinsdag al 24 km heb gelopen, is dit een mooie korte extra wandeling.
Zoals te verwachten was, was ik natuurlijk veel te vroeg op.. dus dan maar vroeg uit de veren en naar het station zodat ik een uur eerder aan mijn wandeling kon beginnen, Wel zo lekker in verband met het weer, het beloofde een mooie lange warme dag te worden.
Met de trein naar Utrecht waar ik eerst nog wel even een klein stukje moest lopen naar het begin punt, namelijk De Dom van Utrecht.
Nadat ik deze gevonden had kon ik met het pad beginnen, die eerst dwars door Utrecht ging. .waarbij ik langs de gesloten steen kwam..Het verhaal is erg bijzonder dus ik vond het al grappig om de steen te zien die inderdaad met twee kettingen vast lag aan een muur. Het verhaal is te lezen via de link die in deze mail staat, het blauwe geschrevene.
Daarna was het langs diverse wegen in Utrecht, steeds langs de gracht om uiteindelijk in een park terecht te komen met veel kunstwerken.. ik heb alleen maar stenen gezien .. heel veel losliggende stenen. maar goed dat kan ook kunst zijn. maar spreek mij minder aan.
Het hele stuk liep ik langs het water, vraag me niet welk water het was, maar het was water en het liep lekker.. het was er ook erg druk met vooral veel honden uitlaters en mensen die bang zijn voor honden, want die liepen me een partij te rennen steeds. het viel erg op.
Op een gegeven moment was de roep van de natuur op zijn sterkst en ik dacht hier kan ik even in alle rust en kalmte wat vocht verliezen... nou nee dus of er kwam een hond met eigenaar om de hoek zeilen of er was een hardloper die voor de hond op de vlucht was. het was druk.. ik dacht dat ik er liep voor mijn rust.
Toch was het pad ontzettend leuk om te lopen mede omdat ik me realiseerde dat ik er al een groot stuk van had gelopen, namelijk de Romeinse Limes pad en dat vond ik toen ook al zo leuk.. Wederom mocht ik na Bunnik weer onder hele lage bruggen door wat ik weer erg leuk vond, alleen dit keer waren bijna alle bankjes bezet dus de hele 15 km heb ik bijna in 1x uitgelopen, tot op de laatste 2 km na. toen zag ik een bankje waar ik heerlijk heb zitten lunchen en een tussendoortje heb genomen. Waarbij mij opviel dat de honden steeds naar mij toe kwamen en hoe weinig controle sommige bazen over hun honden hebben.. ik hoop echt dat ze geen kinderen hebben, want de legende leert dat de meeste mensen eerst een hond nemen om te oefenen hoe ze hun kinderen gaan opvoeden...
Terwijl ik de dag ervoor mijn terugreis had uitgezocht. ik kwam uit in Odijk.. waar volgens 9292 je een bus moest bellen die je kwam halen over 30 minuten. en meer ongemakken.. bleek het erg mee te vallen. ik kwam uit bij de Rijksweg waar ik met de bus naar Houten kon en daar kon ik dus in de trein stappen naar Utrecht, ik kon ook in de rechtstreekse trein naar Utrecht stappen maar dan moest ik een kwartier op een totaal lege perron staan te wachten en dan wacht ik liever in Utrecht dat is dan net even wat gezelliger.
Nadat ik in Alphen was aangekomen en even naar de Aldi ben gereden voor wat salades.. ben ik daarna heerlijk naar huis gegaan om eerst een cake te bakken voor vanavond voor het spelletjes avond en om de foto's uit te zoeken
Het was een mooie en goed begin van dit nieuwe pad en ik ben blij dat ik nu eventjes 15 km heb gelopen in plaats van 24.
Inmiddels dag 3 het gaat snel.. plannen Garden ad 120, camden market. Rondleiding door Soho, eten bij govinda en in de avond naar moulin rouge., lijkt me een goed plan. .. al denk ik dat ik toch van het plan afwijk mezelf kennende..ergens zit er ook nog dat ik naar camden town wil maar of dat lukt is een tweede. Ben ook druk aan het denken wat ik zondag kan gaan doen , mede omdat ik best tijd heb voor ik ga vliegen. Maar het moet niet te ver weg zijn en vooral gratis.. opties genoeg.
Dus eerst naar de garden at 120 wat een mooie tuin is dit.. ik heb er oprecht genoten getuige de foto’s. Daarna naar Camden Market waar het heerlijk rond struinen is , daar ook bij mijn favoriete thee winkel café thee gedronken heerlijk. Vandaag ook de update gepakt van de I phone, wat moet je dan veel regelen daarna afschuwelijk. Maar goed ben weer up to date.
Daarnaar naar Camden Market waar het heerlijk ronddwalen is. Niets gekocht maar op de terugweg kwam ik langs een streetart artiest die zijn werk verkocht en daar heb ik twee werkjes uit gezocht en toen ik wilde afrekenen mocht ik zelf de prijs betalen dus heb ik 15 pond betaald .
Daarna bij een berg afval een kartonnen doos in stukken gescheurd zodat ik de twee kunstwerken kon beschermen en recht kon houden .
Daarna richting Soho voor de freetour maar eerst ff langs de butterfly trail erg leuk om te zien .
Daarna rustig naar het beginpunt gelopen van de tour en ja ik heb het eerste ijsje gehad dit jaar.
De tour begon op tijd en was een mooie tour veel ook over de Beatles waar ze dus hebben opgetreden de bekende laatste keer. Maar ook de plek waar de rolling stones hebben gespeeld. Het verhaal van de 7 neuzen in Soho ook prachtig kortom het was een mooi tour rock and roll en seks in Soho.
Daarna nog even wat gedronken in het theater van Soho.. om daarna ergens te eten , het werd dus Ramen even wat anders dan het gebruikelijke.. het dessert met sesamijs en een brownie met een vies soort slijmerig stukje vlies erin was wat minder, maar de ramen was heerlijk...voordat ik naar het theater ga.
Daarna naar het theater en daar heerlijk genoten. had wel weer een mooie plek uitgezocht
Net terug uit Londen en toch kon ik het niet laten, ik moest naar de KB van Frank, ik had maar 1 les gemist, al had ik wel veel lessen gemist van de cross xxl omdat we natuurlijk een weekeind weg waren en daarna was Marco op vakantie en ik ook, dus dat kon niet doorgaan. maar wel de kb gelukkig. dacht ik
We begonnen natuurlijk met de warming up:
knie hef
hakken billen
squat
armen naar voren
armen naar achteren
8 push ups
burpees...
daarna brak toch een kleine hel los
de eerst wod bestond uit:
1 minuut
Kb russian
1 minuut Squad
1 minuut kb swimg america
1 minuten Lunge rechts
1 minuut lunges links
15 sec rust
Alles nog een x 45 sec
Daarna gingen we naar buiten om hard te lopen
ik ging dus niet mee hardlopen wegens mijn enkels die op slot slaan
Hardlopen 4 rondes
Farmerqalk voor de niet renners
Daarna kwamen de planken aan de beurt in allerlei variaties
Traditie getrouw ga ik als ik in Londen ben altijd naar een musical, meestal met vriend Erwin omdat ik bij hem logeer, maar dit keer had Erwin geen plek helaas dus had ik een hotel geboekt, maar ik vind altijd wel als ik in Londen ben dan wil ik Erwin ook zien anders is het niet leuk.
Erwin kwam met het voorstel om samen naar deze musical te gaan, en ik was meteen voor. want het leek me een leuke musical al is er heel veel info over te vinden op het wereldwijde net waarin alles voorgekauwd word en beschreven.. er is zelfs een lespakket te krijgen. Deze musical komt volgens mij ook in Care... maar goed we gingen van te voren eerst samen eten om bij te praten om daarna naar de musical te gaan.
We hadden afgesproken bij een vegetarische Indisch restaurant Saga bij het plein met alle beroemde beelden, er ligt er weer een nieuwe bij.. geen idee wie hij is maar hij ligt er mooi bij.
Maar goed ik was zoals te verwachten was veel te vroeg bij de eettent dus ik besloot om ergens een kop thee te drinken.. daarna naar het restaurant waar Erwin al stond te wachten. We hebben heerlijk gegeten
Daarna naar het theater waar de tassen werden gecontroleerd en wat bleek ik moest al mijn nootjes inleveren omdat 1 van de acteurs een noten allergie heeft.. heel vreemd zit tenslotte helemaal boven in en al zou ik het wille ik zou hem of haar niets eens raken met een nootje.. vraag me af hoe ze dat doen als iemand in het theater van het publiek een allergie heeft voor een nootje, huisstofmijt of gluten.. dan denk ik dat dat gewoon verzwegen gaat worden
Over de musical wat een spektakel en wat prachtige vormgeving.. men zegt vaak een voorstelling is zo sterk als de zwakste schakel in deze show was dat helaas de hoofdrolspeler.. maar de andere waren zo goed dat dat eigenlijk niets af deed aan het stuk. Prachtig stuk.. ik zou zeker deze musical bezoeken als je in Londen bent.. maar voor wie niet kan wachten hij komt ook voor twee maanden naar Amsterdam .. wilde het maar gezegd hebben.. en deze musical is voor mij op de eerste plaats gezet van de musicals die ik heb gezien in Londen en dat zijn er veel heel veel.
recensie van de voorstelling:
Hadestown' recensie – de betoverende West End-incarnatie van deze geliefde folkmusical was het wachten waard
Het was een buitengewone reis voor Hadestown.
Het was een buitengewone reis voor Hadestown.Ook al is het niet zo dramatisch als Orpheus en Eurydice die door de onderwereld trekken, het is toch bijna 20 jaar ronddwalen voor deze bijzondere musical: van Anaïs Mitchells persoonlijke passieproject via verschillende uitvoeringen – waaronder een belangrijke periode bij het National Theatre in 2018 – naar Broadway (en acht Tony Awards), en ten slotte deze langverwachte West End-productie.
De Lyric is de perfecte match voor zo'n prachtig intiem stuk.Het is Mitchells eigen poëtische riff op dat oude Griekse verhaal van de muzikant die het hiernamaals trotseert op zoek naar de vrouw van wie hij houdt.De esthetiek en de geluidswereld suggereren New Orleans uit de depressietijd, hoewel de exacte locatie en tijdsperiode opzettelijk vaag zijn gelaten.
Zeker in deze fantastische nieuwe Britse incarnatie, waarin de cast allemaal hun natuurlijke accenten gebruikt.Dat betekent dat we Dónal Finns Ierse Orpheus krijgen (die hem in een andere geweldige folktraditie wortelt), Grace Hodgett Youngs nuchtere, no-nonsense East Midlands-geaccentueerde Eurydice en, het meest opvallend, Melanie La Barrie's Trinidadiaanse Hermes.Met haar keurige zilveren pak, expressieve patois en dak-op-de-dak-dragende, soulvolle vocalen, loopt La Barrie er in feite bijna vandoor met de show.
Maar ze speelt ook een belangrijke rol in het maken van Orpheus tot een sympathieker personage - een lastig probleem de laatste keer dat ik Hadestown zag.Zijn karakter is zorgvuldig opnieuw vormgegeven: ja, hij is nog steeds een berooide, egocentrische kunstenaar die niet merkt dat zijn vriendin honger lijdt, maar hij is nu meer een sociaal onhandige, buitenaardse onschuldige, en Hermes benadrukt dat hij ook een verlaten wees is.
Finn voegt zijn eigen zachte charme en een rillingen opwekkende falsetto toe, terwijl Hodgett Young – die zo'n indrukwekkend debuut maakte in Jamie Lloyd's Sunset Boulevard – goed op weg is om een musicaltheatersuperster te worden.Ze brengt zoveel authenticiteit naar de wereldwijze weggelopen Eurydice;wanneer ze haar liefde voor Orpheus uitdrukt, trilt ze fysiek, doodsbang om deze gevaarlijke kwetsbaarheid toe te geven.Voeg daar een ironische humor en die ongelooflijk zuivere zangstem aan toe, en ze is een kracht om rekening mee te houden.
Zo ook Gloria Ontiri als Persephone, die, gevangen "beneden" door haar echtgenoot/ontvoerder Hades (wat op zijn beurt een klimaatcrisis heeft veroorzaakt), zichzelf medicijnen geeft met zelfgestookte drank.Ontiri wankelt over het podium, laat zich in een wilde achteroverbuiging vallen terwijl ze een grote, koperen noot aanhoudt, op de een of andere manier sensueel, wanhopig en een stalen overlever tegelijk.
Zachary James' Hades is de enige mislukking hier.Hij is een brute zakenschurk die een helse fabriek runt met een soort kampvreugde.Het is een veel grotere prestatie dan wie dan ook, en niet eens eng, wat de inzet verlaagt.Het helpt niet (en dit is niet zijn of Mitchells schuld) dat zijn gepraat over het bouwen van een muur om ongewenste personen buiten te houden nu aanvoelt als een houterige Donald Trump-referentie.
De drie slinkse, snarky Fates (Bella Brown, Madeline Charlemagne en Allie Daniel) zijn echter fantastisch, en het kleine maar hardwerkende koor vormt de ruggengraat van Rachel Chavkins prachtig gemaakte productie.Hoewel relatief onopvallend, zijn er enkele boeiende momenten - met name "Wait For Me", verlicht door hoofdlampen van mijnwerkers en slingerende lampen.
Rachel Haucks sfeervolle saloonbarset is een genot, terwijl Mitchells eclectische score - jazz, folk, blues, gospel, soms een fluistering, soms opera of anthem - prachtig wordt gespeeld door de band op het podium.Trombonist Daniel Higham is gewoonweg knock-out.
Het plot verliest in de tweede helft wel momentum, met een paar overbodige nummers die de actie vertragen.Maar de stille kracht van deze unieke show, die de magie van een gedeeld verhaal laat zien, en hoe zo'n collectieve inspanning de wereld kan veranderen, is onmiskenbaar.Deze betoverende West End-productie was het wachten meer dan waard.
Het werd weer tijd voor een spelletjes avond met Jeroen en Femke, het is zo bijzonder, dit is ooit ontstaan tijdens corona, toen we niet naar buiten mochten wegens de avondklok, maar ja we woonden op dezelfde etage in dezelfde flat, dus we konden mooi met elkaar avonden spelletjes doen. De eerste avond had ik de kolonisten van catan meegenomen en brownies.. daarna nam ik bij elke avond iets mee wat ik zelf gebakken had, vaak gewoon een eenvoudige cake, soms met stoofpeertjes, soms een kwarktaartje etc, gewoon voor de gezelligheid.
Deze keer had ik van te voren gewandeld, en dus besloot ik om maar een cake te bakken, die is tenslotte binnen een uurtje klaar en dan kun je er heel lang mee doen. Ook besloot ik ondanks dat ik al gelopen had toch ook te gaan lopen naar ze, het is niet zo ver, hooguit 15 minuten lopen en dat is altijd leuk en gezellig om bij ze te zijn.
We hadden elkaar lang niet gezien maar dat doet niets af aan de gezelligheid en het samen zijn dus ik vind dat alleen maar leuk.
Dit keer had ik 4 spelen meegenomen, ligretto, Lama's, 5 seconden.
Ik was er rond 8 uur en Jeroen deed meteen open, dus dat was extra fijn, Femke was nog even boodschappen aan het doen , dus we hebben even heerlijk kunnen praten met elkaar.
De zelfgebakken cake viel erg in de smaak want het ging snel. vooral met heel veel slagroom die Jeroen gebruikt.. en dan zon slank lijf houden, jaloers makend gewoon..
We zijn begonnen met het spel 5 seconden en dat speelden we nu volgens de regels, en het was ideaal, wat hebben we gelachen. het is bijzonder je blockt gewoon, bij 30 seconden is dat ook al erg maar bij dit spel helemaal. Het voordeel van dit spel is wel dat je dus geen nieuwe setjes nodig hebt om up to date te blijven omdat de vragen erg algemeen zijn en die kan je altijd zeggen.,
We hebben enorm zitten lachen met elkaar met dit spel.
We hebben 2 spelletjes ligretto gespeeld wat ook hilarisch is maar minder sociaal dus we zijn vrij snel over gegaan op de 5 seconden. ook geniaal
Rond 23.15 ben ik weer naar huis gegaan met een brede glimlach op mijn gezicht omdat het wederom een heerlijke en gezellige avond was.
Gisteren na het eten naar het hotel gegaan . Lekker wat op mijn kamer gerommeld, begonnen met Paddington naar Peru omdat ik de opgenomen opnames van de tv niet kan bekijken in Londen wegens het niet in Europa zijn. Aangezien ik bij het station Paddington zit is dit volgens mij een prima film om dan nu gepast te bekijken .
De nacht was prima, ik lag erg vroeg in bed wat ik erg prettig vond, wel de planning voor vandaag gemaakt mede omdat ik anders me misschien zou vervelen, al lijkt me dat stug in Londen.
Vanavond met Erwin uit eten en naar de musical Hadestown. Helemaal leuk. Ik zag dat deze show ook naar Amsterdam komt dus voor mensen die dat wat lijkt gaan zou ik zeggen.
Het ging vlot na het opmaken van mijn bed, de spullen te hebben opgeruimd etc om daarna de tocht naar de kabelbaan over de Thames te doen. 1 overstap maar tussen door.
Dus na een lange rit met de metro en met de trein aangekomen bij het ontmoetingspunt, daar kreeg ik een gondel voor mezelf, erg leuk en prachtige dingen gezien, wat ziet Londen er van bovenaf prachtig uit. Bij aankomst bleek dat aan de andere kant van de oever eigenlijk niks was.. een shop met nix en een café met geen sfeer dus ben ik maar terug gegaan. Wederom prachtige vergezichten maar nogmaals de lange reis was dit niet waard. Daarna naar een museum the Victor Wynd museum met exotische dingen dus ik zag er naar uit. Terwijl ik er bijna was bleek dit museum en moeilijk te vinden.. zeg maar niet en was hij inmiddels gesloten.. dat zeggen ze altijd als je er bijna bent.
Dus de weg terug en besloten om naar het design museum te gaan. Met tevens een wandeling door het Holland park.. dit bleek een heel open park te zijn met een grote bak met zand en het bord honden toilet.. helaas lagen er geen plastic zakjes bij
Het museum viel erg tegen om eerlijk te zijn… mooie grote ruimte maar ook op zijn design ingericht met weinig spullen en vooral veel lege ruimte.. tot dusver is het een beetje zonde van mijn dag ervaring.
Maar goed daarna opzoek gegaan naar speciale thee voor een vriendin van mij, het was even zoeken maar ik heb het gevonden gelukkig. Daarna even naar de hotelkamer om te ontdekken dat er toch was schoongemaakt maar geen stank was gebruikt ik blij.
Omdat ik toch nog 2 en halve uur over had besloot ik om de garden ad 120 te bezoeken. Dus ik kijken bij de metro binnen een half uur was ik er dus waarom dan niet gaan. Echter was ik even vergeten dit is , gevolg na een mooie speurtocht kwam ik dus bij een giga rij terecht., ik dacht meteen nee hè.. maar goed ik besloot om maar naar de afgebroken plek te gaan om daar op Erwin te wachten.. elke vakantie heb je wel zo’n dag dat ergens niets of weinig lukt.. dus deze was de mijne.
