Aangezien ik behoorlijk fan ben van Marlene, altijd als ik in Berlijn ben en weg ga heb ik het liedje in mijn hoofd dat ik nog een koffer heb in Berlijn zodat ik terug moet om hem te halen.. en dan vergeet ik hem weer omdat Berlijn onder mijn huid zit, ik adem soms Berlijn uit. Ook het bezoek aan het graf van Marlene was indrukwekkend, haar liedjes zijn mooi. Ik herinner me dat ik ooit bij de broer van een vriend was die draaide de lp, dat was toen nog, van Marlene en ik was meteen om.. Later heb ik nog zelf een cd gekocht van haar en was meteen al onder de indruk van haar liederen. maar ook de geschiedenis uit haar leven.. en dan ineens is er een voorstelling over het leven van Marlene.. die kon ik natuurlijk niet laten liggen ook al moest ik daarvoor mijn geliefde kettle bell overslaan maar soms maak je met met liefde ruimte voor iets anders moois. Haar graf is nog steeds druk bezocht getuigde vele bloemen die er nog altijd liggen.. .
Nu maar over de voorstelling, tot voor de pauze ben ik nog niet echt overtuigd, hoop dat dat na de pauze komt, het is vreemd het is niet overtuigend hoe Marlene gespeeld wordt ik geloof de speler niet wat het lastig maakt om je totaal over te geven.
Na de pauze vond ik het veel beter worden. er werd een show weergegeven alsof Marlene zelf daar stond. het begon me meer te raken, al bleef ik nog steeds, hoe vreemd het ook is, steeds een man verkleed in een jurk staan... ondanks alles lovende recensie, zijn optredens in Berlijn en New York, vond ik de show met betrekking tot decor en vormgeving geweldig.. ik vond het indrukwekkend.. mede omdat ik zag hoe mooi ze soms dingen hadden gevangen, zoals het moment dat hij een lied zingt over zijn moeder, door de spijlen van het bed. waar het leek alsof hij in een gevangenis zit.. dat hij het prachtige lied Lili Marlene heeft verkracht door het eerste couplet op te zeggen in plaats van te zingen. deed voor mij de das om.. al was het eindbeeld dat Marlene in bed lag en daar mijn lievelingslied zong Ich habbe noch ein koffer im Berlin.. prachtig.
Na het applaus kregen we nog een speech over van alles en nog wat en dat hij veel succes boekt in New York en Berlin, al moet ik bekennen dat ik die goede man nog nooit heb zien optreden in Berlijn, of dat ik er een show van hem zag.. maar goed wie ben ik.. Voor de liefhebbers van de liedjes van Marlene is het tweede gedeelte na de pauze prachtig..
recensie van het stuk:
Theatermaker Sven Ratzke eert het leven van Marlene Dietrich in de theatervoorstelling Marlene. Na een reeks voorstellingen in Berlijn, waar hij lovende recensies kreeg, keert hij nu terug naar Amsterdam.
Marlene was zo’n grote diva. Hoe werd er in Duitsland op gereageerd dat jij haar ging vertolken in een voorstelling?
“Het was een van de meest beroemde Duitse artiesten. Wereldwijd kennen mensen haar, zelfs jongeren. Toen wij bekendmaakten dat ik de rol van Marlene zou spelen, was dat toch wel een schandaal in Duitsland. Het theater ontving zelfs boze brieven. ‘Een man die Marlene speelt? Hoe durven jullie!’, werd er geschreven. Je kunt je wel voorstellen dat het dan ook spannend was de show te spelen, maar de reacties waren heel erg goed.”
De grote Duitse krant Die Welt noemde je een waardige opvolger van Marlene.
“Dat is natuurlijk wel fijn. Haar verhaal is al vaker verteld in voorstelling, maar daarbij ging het altijd om een perfecte versie van Marlene. Dat is leuk om naar te kijken, maar dat was niet iets wat ons interesseerde. Samen met Connie Palmen heb ik een versie gemaakt die een inkijkje geeft in de ziel van dit icoon. Het publiek ziet nu dat ze meer was dan enkel een sekssymbool.”
Waarom is haar verhaal zo bijzonder?
“Voor mij staat Marlene gelijk aan vrijheid. Zij trok zich weinig aan van anderen en was zichzelf. Ze was enorm populair in Berlijn voor de Tweede Wereldoorlog, waar ze in nachtclubs te zien was. Toen de nazi’s aan de macht kwamen, ging ze naar Amerika. Vervolgens is ze pas in de jaren zestig teruggekeerd, maar toen werd ze niet echt omarmd door de Duitsers. Ze noemden haar een verrader. Inmiddels is het tij gekeerd en zien de Duitsers haar weer als ‘hun Marlene’.”
“marlene ging op jonge leeftijd al in een smoking, verkleed als man, naar gaybars”
Hoe heb je onderzoek gedaan naar haar leven?
“Ik denk dat ik zo’n beetje alles bekeken en gelezen heb over haar leven. Daarnaast kregen we toegang tot haar dagboeken in het archief, dat was ontzettend fijn. Daar hebben we ook fragmenten uit gebruikt die in de voorstelling zitten. Ook heb ik met mensen gesproken die nog met haar hebben gewerkt.”
Was ze een queer icoon?
“Dat vind ik wel. Ze ging op jonge leeftijd al in een smoking, verkleed als man, naar gaybars. Ze had relaties met zowel mannen als vrouwen en leefde gewoon haar eigen leven. Ze heeft zelfs ooit gezegd dat ze liever als jongen was geboren. Ik vind haar heel erg inspirerend.”
Haar laatste jaren heeft Marlene Dietrich in eenzaamheid doorgebracht in Parijs. Komt dat ook in de voorstelling aan bod?
“Dat waren de laatste dertien jaar van haar leven. Ze woonde in een appartement waar ze het bed nauwelijks uit kwam. Niet dat ze ziek was, maar ze wilde het icoon in stand houden dat ze was. Wij beginnen daar onze voorstelling mee.”
Je stond in Berlijn, hebt eerder opgetreden in New York en reist nu door Nederland met jouw voorstelling. Hoe is het dan om weer in dorpen op te treden?
“Als ik zeg dat ik de avond ervoor in New York stond, geloven ze me nooit. Het is een verhaal dat veel mensen raakt, of je nu in de stad woont of in een dorp. Dus dat maakt niet zoveel uit.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten