Gladys, Ella, Barbera, Adele.... Karin ( Karin Bloemen)

 

Ja het mocht weer... een weekeinde vol Theater... ..

Afgelopen vrijdag ben ik naar de show geweest van Karin Bloemen, ergens heb ik in mijn achterhoofd bedacht dat ik niet meer naar haar shows wil  omdat ik het vaak niet meer zo grappig vind, maar op de één of andere manier als ik lees Ella... Adele dan denk ik gaan en kijken..  want ja nummers die Ella heeft gezongen zijn zo mooi dus ik wil daar van genieten. Al was bij mij wel de vrees dat het een avond van staan, zitten gaat worden omdat mensen dan ineens de behoefte krijgen om te gaan dansen. terwijl ik denk.. doe maar gewoon niet.. 

Toch ben ik blij dat ik gegaan ben, mooie liedjes, al is haar stem niet altijd even prettig om naar te luisteren.. ook de dingen die ze tussendoor verteld die dan zgn grappig zijn maar die het eigenlijk net niet halen.. of het lag aan het publiek in Alphen dat zou ook kunnen

Kortom als ze weer een keer met een liedjes programma komt ga zeker weer

recensie van de show

Karin Bloemen is een gevestigde naam in Nederland theaterland maar een recensie van een van haar shows zou je niet direct verwachten op Jazz Nu. Toch is er een sterke link die voor trouwe lezers niet als een verrassing komt. La Bloemen is getrouwd met Marnix Busstra, gitarist, componist, arrangeur en regisseur. En een sterke vertegenwoordiger in het Nederlandse jazzmilieu.

Wie daarna in de discografie van de diva duikt, ontdekt dat de muzikale samenwerking met haar echtgenoot al te horen is op cd’s uit 1993 en 1994. De oude schoolvrienden Marnix Busstra (gitaar) en Norbert Sollewijn Gelpke (basgitaar) zijn vanaf die producties regelmatig van de partij. Wat blijkt is dat La Bloemen zich stiekem bij veel van haar theatershows en cd’s liet begeleiden door absolute topmuzikanten uit de jazzdunk-wereld. Ook drummer Mark Stoop en toetsenist Eric van de Bovenkamp werkten mee aan eerdere producties, wat betekent dat samenwerken met Old School Band niet nieuw is.

De voorloper van het programma waarmee Karin Bloemen en Old School Band momenteel toeren, kreeg vorm rond de Covid-periode. Net als het huidige programma was dat een ode aan zangeressen die voor Karin Bloemen inspiratiebronnen waren en zijn. De vorige show waren er covers uit het repertoire van Billie (Holiday), Aretha (Franklin), Norah (Jones) en Amy (Winehouse). Deze show kreeg de ondertitel Gladys, Ella, Barbra, Adele… Karin!.

De eerste tonen, als het doek op gaat in de Concertzaal Tilburg, klinken alsof de laatste cd van Old School Band uit de luidsprekers komt; drumshuffle, ritmische gitaarriff, funky bas en het keyboardgeluid van een Crumar Mojo elektrisch orgel. Binnen een paar maten herken je de bekende hit van Al Jarreau; Mornin. Het is een slimme opener, want ook toeschouwers die niet zo thuis zijn in de funkmuziek zullen dit nummer ooit hebben gehoord. Het arrangement blijft nog redelijk dicht bij het origineel. Het swingt meteen, en de mensen van het geluid krijgen de tijd om te zorgen dat elk instrument en de stem perfect uitgemixt kunnen worden. De climax van Mornin zit in de brug bij de woorden ‘touch the face of God’, waar Jarreau hemelse hoogtes in gaat. Hier neemt het arrangement een nieuwe koers naar een nog ingetogener keyboardsolo.

Elders tijdens het programma komen één voor één alle instrumentalisten aan bod met solo’s die zorgen voor een aangename balans tussen vocaal en instrumentaal. Voor de theaterfans van Bloemen  zijn die solo’s waarschijnlijk net iets te lang, voor de jazzfan zijn ze eerder aan de korte kant. Maar toch ligt hier meteen een argument waarom een recensie op JazzNu niet misplaatst is.

Een tweede ‘jazz’-argument is te vinden in de manier waarop Bloemen enkele covers volledig naar haar hand zet en vertolkt op geheel eigen wijze. Back to Black van Amy Winehouse krijgt een onderkoeld arrangement, met de drum die als een dreigende klok de tijd traag vooruitstuurt.  De rauwe tekst is woord voor woord verstaanbaar en Bloemen brengt schijnbaar onbewogen de geladen emotie over op het publiek. De versies van overbekende standards zoals Somewhere over the Rainbow en Nature Boy worden authentiek door de arrangementen met veel ritmische verrassingen, Afrikaanse multi-ritmiek en syncopatie die je soms op het verkeerde been zetten. De zang van Bloemen is steeds loepzuiver en doorleefd.

De arrangementen en instrumentatie zijn ook dusdanig origineel uitgewerkt, met in veel nummers een of meer instrumentale solo’s, dat de uitvoering niet zou misstaan op een jazzpodium. Marnix Busstra is een instrumentalist die lang uitgesponnen melodische zinnen maakt. Never gets old is een originele ballad van Busstra en Bloemen waar de basgitaar en zang de melodielijnen verdelen. Dit nummer wordt gevolgd door eveneens het Busstra/Bloemen-origineel Laughing out loud. Dit uptempo stuk heeft een gevoel dat deels doet denken aan Chick Corea/Flora Purim, maar waarin de bas en drums de drijvende kracht zijn, en de keyboard solo eerder mezzoforte-dynamiek oproept.

Er zit geen pauze in het programma en de stukken worden met  persoonlijke anekdotes aan elkaar gepraat. Dat zou bij sommige jazzuitvoeringen best wel iets meer mogen gebeuren, want het geeft de luisteraar de kans in de spanningsboog mee te gaan, zonder die momenten waarin je, voor je gevoel, op iets zit te wachten. Er is de nodige humor en het mag duidelijk zijn dat de G van Gladys niet verwijst naar Glennis maar naar de zangeres die met The Pips optrad in Las Vegas toen Busstra en Bloemen daar in het huwelijk traden (Gladys Knight). Bij de laatste set komt Ella (Fitzgerald) aan bod en Bloemen vertelt dat als je Ella zegt, je ook scat moet zeggen. En daar weet ze wel iemand voor. Anna Sollewijn Gelpke (inderdaad, dochter van…) is deze zomer cum laude afgestuurd als vocalist bij het Conservatorium van Amsterdam.

Anna kan scatten dat het een lieve lust is en maakt een mooie entree met het nummer waarmee de jonge Ella Fitzgerald haar eerste hit had; A Tisket a Tasket. Na How High the Moon blijft de gast tot het eind van de set op het podium. Eerst komt er een bloedmooie versie van Nature Boy waar Anna Sollewijn Gelpke een octaaf hoger unisono met Karin Bloemen zingt en de avond wordt afgesloten met een medley van de soulhits van Gladys Knight.

Het was een echt muzikaal feestje, waarbij op het podium met lampenkappen en rood pluche de sfeer van de clubs uit Hollywoodfilms werd opgeroepen.

Het blijft een gewaagd concept om in een schouwburgzaal de grenzen van jazz, funk en soul op te zoeken. Toch dromen veel muzikanten hiervan. Het lijkt weggelegd voor internationale acts zoals Joe Bonamassa en Beth Hart of Gregory Porter, maar La Bloemen slaagt erin om talent van eigen bodem op dit podium in het voetlicht te plaatsen. De tour gaat nog door tot in 2024 en ik kan elk aanstormend jazztalent van harte aanraden; ga kijken en genieten.