Housewarming party

Vrienden van mij zijn verhuisd, al in april, dus dat moest gevierd worden met elkaar. Ze hadden het groots aangepakt.. partytent geregeld, sta tafels en zeker heel veel eten en drank..en drankjes.

Al maanden hadden ze er al lol in, natuurlijk waren we er al een keer geweest, maar aangezien er een behoorlijke donkere hoek in de de kamer was, want het is een ruimte waar ze wonen.. moest er een lamp komen. maar ze kwamen er niet uit.. dus als vriendengroep hadden we al bedacht dat we allemaal langs de kringloop zouden gaan om een lamp te kopen die ze dan zouden krijgen.

Helaas waren ze ons te snel af..  ze hadden een paar dagen voordat het feestje was al een lamp gekocht.. balen. daar ging de grap... maar natuurlijk was het ook leuk... omdat ze niet wisten wat wij van plan waren.

In de middag kregen we een app.. dat we winddichte kleding aanmoesten doen omdat de party tent de lucht in was gevlogen.. dus tja. je weet niet wat je te wachten staat maar hoe dan ook, wij laten ons niet door wat wind tegenhouden.

Rond half 10, ik had eerder gewild, maar soms komen er ineens dingen tussen in je leven op een zaterdag. zie maar het verslag dat het toch net anders gaan lopen dan je wilt.. dus goede raad was duur, en in dit geval wat later gaan. Wetende dat vriend Niels ook later kwam.

Rond 21.45 was ik er, eerst even de gastheer en vrouw begroet en zo leuk om elkaar te zien. Onderweg naar de mensen van de sportschool die er ook waren, ik dacht ze staan vast buiten.. 

Kwam ik ze al tegen, ik herkende ze eerst niet ze hadden kleren aan. dus dat was even wennen.. maar gelukkig herken je de stemmen.

Zoals te verwachten was, was er genoeg te eten en te drinken,  maar aangezien mijn project nog steeds aan de gang is.. nl er moeten nog wat af.. heb ik niets gegeten alleen water gedronken en dat was lekker.  ik mis dat eten en de sapjes niet, het is gewoon goed zo.

Rond half 12 ben ik naar huis gegaan omdat ik wel wilde sporten de volgende ochtend en dan is het wijsheid om wel je slaap te pakken..

Maar het was erg leuk om de mensen die je vaak alleen maar even ziet een keer een hele avond te zien en met elkaar te praten en te genieten en te lachen, het was mooi.. weer een juweeltje aan de kroon van de herinneringen die we mogen dragen.

hardloopschoenen

dit zijn ze niet dus

Afgelopen donderdag in een tussenuur even naar de Hardloopwinkel in Alphen aan den rijn gegaan.

Aangezien ik toch wel heel veel zin heb om hard te lopen wil ik dat ook zeker meer en intensief gaan doen. Aangezien ik twee weken geleden op zaterdag, de keer naar mijn 9,5 km de 5 heb gelopen met andere schoenen dan de schoenen die ik aan had terwijl ik de 9,5 deed, heb ik toch iets verkeerde schoenen aangehad, ik voelde het meteen al. maar toch door lopen natuurlijk, dus ik moet even een pas op de plaats maken. mijn lichaam tijd geven op herstel.. geen probleem, het is niet echt een blessuren  maar wel even ongemakkelijk.

Dus toch maar de dure schoenen aangetrokken en gaan lopen, leek me heel verstandig namelijk. 

Dus ik naar de hardloopwinkel in Alphen, en wat een service.

Het begon er mee dat ik al zei ik wil wel zwarte schoenen, ik zie me niet lopen in roze of zo.. waarop hij meteen zei, dat ligt eraan welke soort schoen je voeten vragen, daarmee het aanbod.. dus tja.. ik was uitgepraat, dacht alleen maar vingers gekuist en maar zien wat er van komt.. 

Ik moest eerst met blote voeten op een glazen plaat gaan staan,  daarmee werden denk ik mijn voeten etc verlicht dat heb ik niet gezien.. maar ik kreeg te horen dat dat prima in orde was.. dus dat was al mooi, geen afwijkingen in de hiel etc.. wel heb ik een halve maat per schoen maar dat wist ik al. dus dat was niet gek.. dat begreep ik wel...  Daarnaast kreeg ik een schoen aangeboden. en het kruisen van de vingers heeft geholpen, ik had geluk. er waren zwarte schoenen die geschikt bleken te zijn.. wel is er een speciale manier van stikken dat was even wennen, en of ik het nog begrijp dat zie ik dan wel weer...  

Daarna moest ik een rondje rennen door de winkel, 4 keer op en neer. ondertussen werd mijn lopen gefilmd.. en daarna gingen we keken.. ik moet zeggen ik liep nou niet bepaald als een jonge hinde maar ik liep toch behoorlijk rechtop, buik in etc.. voor de film deed ik alles, incluis lief lachen en dom kijken.. sportieve blik zeg maar.... dat koste meer inspanning dan lopen en in mijn hangmatje gaan liggen.. dus tja.. het moest maar voor de mooi.

Het grappige was wel, dat na het lopen we de film gingen bekijken en wat bleek nou, hij had alleen maar de onderkant gefilmd. de bovenkant waar ik zo zorgvuldig op had gelet incluis mijn haar was nergens voor nodig.. dus balen.. maar het zij zo..  

Uit het filmpje bleek dat ik keurig recht liep, mijn knieen recht, mijn benen kwamen mooi neer, wel op mijn hakken maar dat is normaal, het zou beter zijn om op je voorvoet te landen maar da is een training van 2 jaar en dat zie ik me niet zo 1 2 3 doen.. dus ik moet het hier maar mee gaan doen.

Kortom nadat alles was nagekeken en het klaar was, kon ik ze laten inpakken incluis hardloopsokken en naar huis.. wel een behoorlijk zak met geld leeg maar het was wel goed..  ik ben er erg blij mee zo

en als ik weer kan lopen denk ik dat ik ook veel lekkerder loop...

het zal toch maar je zaterdag zijn

 Soms denk je ik heb een rustige zaterdag.. en dat is ook zo, ik heb niets op de rol staan.. totdat.. er ergens in mijn onbewuste iets begint te knagen... in de trant van... zou het misschien handig zijn om even naar de IKEA te rijden om een kast te halen voor in de bergkast omdat die kast naar school moet om te worden verkleind naar 50 cm.. met het oog op de toekomstplannen..  kortom er ging iets broeien.. iets begon er op te kruipen in mijn gedachten.. dat om 7 uur in de ochtend

Geloof me, hier zijn vast ervaringsdeskundigen die dat ook kennen... je denkt ik vergeet het maar het blijft kriebelen dus om 8 uur mijn bed uit.... het dagelijks ritueel gedaan en hup om half 10 in de auto naar de IKEA in Delft.. ging lekker snel, voordeel is wel dat er echt genoeg parkeerplekken zijn.. dus dat was een groot voordeel.

De IKEA in en tot mijn stomme verbazing kon je tot aan enorme deuren lopen, ik wilde alleen maar naar de zelfbedieningsafdeling omdat ik niets nodig had behalve dan een kast voor in mijn bergkast.. 

maar je staat dus te wachten.. en te wachten. totdat ineens de rolluiken open gaan en je het paradijs in mag voor je gevoel.. ik moet zeggen ik was snel klaar in en met het paradijs.. 

Voordeel is wel je pakt wat je nodig hebt, je loopt naar de kassa en pats boem je bent aan de beurt. afreken en naar huis. Even langs de BBC, komt ook op als kak,  om te kijken of daar zon tv staat die ik uiteindelijk wil.. Nou nee dus maar wel het formaat stond er.. en ik moet zeggen ik vind het enorm.. al denk ik dat veel mensen hem nog te klein vinden.. maar ja als je van een mini tv naar een iets groter versie gaat, dan is het al gauw heel groot laten we eerlijk zijn..

Ook meteen maar even gevraagd naar een flikkervrij scherm, maar die was er niet helaas, die kon ik niet zien al begreep ik wel dat dat soort schermen heel duur is.. maar okey geen probleem.. we kunnen sparen.

Toch nog snel even de sportschool in, nee niet hardgelopen,ondanks dat ik nieuwe schoenen heb, daar komt nog wel een blog over want dat is ook een wereld die opengaat waar ik geen weet van had..  Maar omdat ik vorige week nieuwe schoenen had uitgeprobeerd met lopen maar ontdekte dat de zool te hard was met als gevolg dat mijn knie een lichte pijn voelt. en dat moet eerst over voordat ik weer me stort op het avontuur van rennen.. het weer maakt me niet uit. dat kan ik altijd wel handelen..

Maar goed na het sporten toch maar even onder de zonnebank om daarna naar huis te gaan, de pakketten naar boven gebracht, stuk voor stuk maar wel met de trap, nieuwe uitdaging in mijn leven, met de trap naar boven incluis bagage omdat ik vind dat ik dat moet kunnen, is bouwen aan conditie. en dat is goed op dit moment en dat dus ook onderhouden.

Natuurlijk denk ik. weet je wat. ik zet die dozen wel even in de studeerkamer en dan ga ik dat later wel een keer uitpakken en opruimen.. forget it.. ik ken mezelf nee dat doe ik niet.. het moet dan ook meteen klaar, dus na mijn lunch de kast in de berging uitgepakt.. meteen maar even mijn stoelen op het balkon winter klaar gemaakt.  ( ook onderweg nog even mijn ruitenwisservloeistof bijgevuld met  antivries)  en daarna begonnen met het demonteren van de kast die er staat en de nieuwe kast in elkaar aan het zetten..  die dan terug komt in de berging.. het is even gedoe maar het is een welbestede zaterdag en ik ben tevreden nu... tot dus ver ... de echte grote klus komt nog .. de kasten in de studeerkamer er uit halen, de metalen draadkasten erin en daarna de woonkamer nog voorzien van een mooie nieuwe poster aan de muur.. ik kan zo moeilijk kiezen momenteel vind dat er zoveel mooi zijn... maar goed dat komt nog.. heb geen haast

kortom mijn zaterdag overdag was behoorlijk gevuld maar wel heerlijk

VERLIEFD

Het was weer zover.. de derde les voor de tweede klassen, deze les ging over het crooss-motief en daarnaast over verliefdheid.

Natuurlijk ga ik altijd aan leerlingen vragen wat verliefdheid is, ik kan zo smullen van hun antwoorden, die zo lief en soms zo vertederend zijn.. nog zo mooi.

De opmerkingen van vlinders in je buik, van altijd bij elkaar willen zijn, noem ze maar op, alle clichés komen voorbij, maar als ik iets verder vraag, wat natuurlijk ook mijn doel is, komen er steeds mooiere antwoorden..Soms moet ik er zo om lachen omdat ik het zo mooi vind. ook de versprekingen die ze maken.

De hele week ben ik weer aangenaam verrast door leerlingen. waarvan eentje heel eerlijk zij, als je eerst vrienden bent en dan verliefd bent, dan heb je eigenlijk niets meer te praten.. vond ik zo mooi, ik herken dit ook wel bij mezelf, ik sla een soort van dicht, ben niet meer zoals ik ben, ik lijk wel ineens met stomheid geslagen te zijn.. en vind mezelf dan helemaal niet  meer leuk, ik weet met mezelf geen raad en ben mijn eigen spontane ik kwijt.. dat vertel ik ze dan ook, je mag best als volwassene ook laten blijken dat je dingen moeilijk vind.

Het is altijd een erg ontwapende les om de eerst ervaringen te horen vertellen maar ook de humor die ontstaat... Een jongen die verteld over dat je steeds meer een band krijgt met iemand en dat er dan iets gaat groeien.. waarop de hele klas incluis ik in barsten in lachen uit breek.. geweldig, Het is ook mooi dat daar de ruimte voor is, niets afdoet aan de kwetsbaarheid en de openheid van de leerlingen dat wat ze zeggen tegen mij. ik vind dat mooi.

De Cross werd ook prachtig gespeeld, die scene die gespeeld werd met een roos, die speciaal voor een meisje was gekocht, omdat hij zo verliefd was, terwijl  het meisje hem niet wil.. Hij belde aan, de deur ging open, hij ging op zijn knie liggen en bood de roos aan met de opmerking dat  hij verliefd op haar is.. waarop zij de bloem aanpakt, hem knakt en neergooit en zegt ik niet op jou..

Het spel dat hij wegloopt met zijn afhangende schouders, waarom dat meisje uit de deur loopt, naar hem toegaat en zegt ik heb er over nagedacht ik ben ook verliefd op jou, ik zie nu pas hoe mooi je bent. waar de cross is ingezet en de jongen zegt.. door jouw opmerking en het vernielen van mijn roos hoeft het niet meer voor mij. zoek het uit.. hij loopt weg..

Het meisje loop verslagen weg en als eind beeld zie je alleen nog de geknakte roos liggen op het podium.. als symbool van een verloren liefde.. zo mooi..

Ze beseffen niet hoe een mooi sfeerbeeld ze neerzetten, zeker ook het het eindbeeld, ik raak er vol van en heb tranen in mijn ogen. zo ontroerend.. de cadeautjes van mijn vak.. mijn passie.. de prachtige ontwapende toneelstukjes die leerlingen spelen in de vertrouwde sfeer van het lokaal en de lessen... 

Yesterday ( film)

 

Donderdagavond met vriendin Paulien naar deze film geweest. Ik had er veel over gehoord en dacht die wil ik graag zien, zeker omdat hij me erg mooi leek en vooral ook omdat er volgens mij een prachtig verhaal in zit.de film is een niemendalletje, toch een heerlijke feelgoed movie. Het is heerlijk de liedjes te horen en bij te genieten. Ook het Robert ten Brink moment met het bekende nummer dat er bij hoort. Geen absolute aanrader maar wel aangenaam om te kijken.

recensie van de film:

Regie: Danny Boyle | Cast: Himesh Patel (Jack), Lily James (Ellie), Joel Fry (Rocky), Ed Sheeran (Ed Sheeran), Kate McKinnon (Debra), Alexander Arnold (Gavin) e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2019

Stel, je bent een aanmodderende straatmuzikant die er op een dag achter komt dat de hele wereld de liedjes van The Beatles is vergeten, behalve jij. Wat doe je dan? Juist, je gaat aan de haal met het werk van John, Paul, George en Ringo en wordt een megaster. Wie bereid is deze ietwat vergezochte premisse te slikken, zal een hoop plezier beleven aan Danny Boyles (Slumdog Millionaire) nieuwste komedie.

Singer-songwriter Jack Malik kloot al jaren aan in de lokale muziekscene. Vol goede moed sleept hij zichzelf van pub naar pub, immer vergezeld door 'manager'/boezemvriendin Ellie. Als Jack voor de zoveelste keer voor twee man en een paardenkop staat te spelen, besluit hij dat het genoeg is. Maar voor de gitaar goed en wel aan de wilgen hangt, gebeurt er iets wonderlijks. Tijdens een wereldwijde stroomstoring wordt Jack aangereden en als hij ontwaakt uit zijn coma blijkt de hele wereld The Beatles te zijn vergeten.

Tot tranen toe geroerd zijn z'n vrienden als hij op een terrasje terloops 'Yesterday' speelt. Sinds wanneer schrijft hij zúlke mooie liedjes? Na aanvankelijke verwarring ziet Jack zijn kans schoon; met het complete oeuvre van The Beatles in zijn hoofd kan hij de wereld veroveren. Al gauw blijkt dat het materiaal van de Fab Four ook anno 2019 de hoofden op hol brengt. Voor Jack het weet, zit hij met Ed Sheeran (in een geinige bijrol als zichzelf) te jammen, schuift hij aan bij James Corden en hijgen inhalige producers in zijn nek. Alles gaat voor de wind, totdat Jack zich toch wat bezwaard begint te voelen onder het curieuze plagiaat dat hij pleegt. En dan is Ellie er ook nog, die misschien toch wel meer dan een jeugdvriendin is.

Richard Curtis (Love Actually, Notting Hill, Four Weddings and a Funeral) is verantwoordelijk voor het scenario dat werkelijk bol staat van de 'wat als'-grapjes. Net als in About Time, een romantische tijdreiskomedie uit Curtis' koker, moet je wel bereid zijn mee te gaan in een volstrekt idioot idee. Het script begint na verloop van tijd ook een beetje in herhaling te vervallen. De makers zijn duidelijk zo verzot op hun eigen idee dat ze het tot de laatste druppel willen uitwringen. Vaak pakt dat grappig uit, bijvoorbeeld in de scène waar Jack een achtenzeventigjarige John Lennon uit een parallelle werkelijkheid treft.

Hoofdrolspeler Himesh Patel is bovendien bijzonder innemend en een verdienstelijk zanger. Want zodra hij begint te zingen, word je er weer aan herinnerd hoe tijdloos en ongeëvenaard die liedjes eigenlijk zijn. Yesterday drijft op een leuke gimmick, maar is bovenal een liefdevolle ode aan één van de beste popgroepen aller tijden.

hongersnood door mussenjacht

 Hongersnood door mussenjacht

Aan het einde van de jaren 1950 zijn er grote voedseltekorten in China waarop het communistische regime zijn burgers oproept om alle mussen en andere kleine vogels te doden.

De gedachte hierachter is dat deze vogels gewaszaden eten, waardoor oogsten mislukken. 

Miljoenen Chinezen geven gehoor aan deze oproep. Vergeten wordt echter dat door de massale vogelsterfte insecten hun belangrijkste natuurlijke vijand verliezen en vrij spel krijgen op de Chinese akkers. Mede hierdoor mislukt oogst op oogst en sterven uiteindelijk naar schatting dertig miljoen Chinezen van de honger.

Waar of niet waar

(Antwoord onder de foto's)

Dit is waar gebeurt.

Yuli (film)

dinsdagavond naar de film geweest met de filmclub.

Met 1 woord een eigen receptie :WOW 

recensie van de film:

Regie: Icíar Bollaín | Cast: Carlos Acosta (Carlos Acosta), Santiago Alfonso (Pedro Acosta), Keyvin Martínez (jong volwassen Carlos Acosta), Edlison Manuel Olbera Núñez (jonge Carlos Alcosta), Laura de la Uz (Maestra Chery), e.a. | Speelduur: 115 minuten | Jaar: 2018

Het lijkt er steeds meer op dat 2019 in de Nederlandse bioscopen het jaar van de balletfilm is. Nadat onlangs twee films over de beroemde Russische danser Rudolf Nureyev (de speelfilm The White Crow en de documentaire Nureyev) verschenen, is er nu Yuli, over de Cubaanse balletdanser Carlos Acosta. Met als groot verschil dat hij zichzelf speelt, terugblikkend op zijn leven door een dansvoorstelling daarover te regisseren en choreograferen. Een deel van zijn levensverhaal wordt via die interpretatieve dansvoorstelling verteld, afgewisseld met flashbacks waarin jongere acteurs hem spelen. Het resultaat is een interessante, deels originele biopic die veel vaste valkuilen van het genre weet te omzeilen.

Om zijn verhaal naar film om te zetten, werkte Acosta samen met de Spaanse regisseuse Icíar Bollaín (El Olivo, Mataharis) en haar man, de Britse Paul Laverty, al decennia lang de vaste scriptschrijver van Ken Loach, met wie hij samen onder andere I, Daniel Blake, The Wind That Shakes The Barley en hun nieuwste film Sorry We Missed You maakte. De uitdaging was om het leven van de kunstenaar in beeld te brengen en even interessant te maken als zijn kunst. Daarom wordt dat leven deels verbeeld via de door hem gechoreografeerde dans, en zien we hoe hij de repetities regisseert in plaats van de uiteindelijke voorstelling. Zo kan hij zelf nog in beeld komen en af en toe ook een dans voordoen (hij speelt dan zelf zijn vader), terwijl hij officieel sinds 2015 gepensioneerd is als actief danser.

Die vader blijkt een enorm bepalende factor in zijn leven. De film opent met een breakdancewedstrijd in de straten van Havana, die de tienjarige Carlos lijkt te gaan winnen met zijn Michael Jackson-imitatie. Totdat zijn vader hem aan zijn oor wegsleept. Als hij wil dansen, moet hij het ook goed gaan doen volgens vader Pedro, die hem de bijnaam Yuli geeft, de zoon van Ogun, een god en strijder in verschillende Afrikaanse religies. Pedro dwingt zijn zoon op balletles te gaan bij een prestigieuze school. Als Carlos daarvan wegloopt, stuurt zijn vader hem naar een balletkostschool.

Daar waar de meeste vaders van dansende jongens juist niet willen dat hun zonen op ballet gaan, slaat Pedro zijn tienjarige zoon juist als hij niet wil dansen. Gezien de directe betrokkenheid van Carlos Acosta bij de film zou je misschien een eenzijdig, vijandig portret van de vader verwachten, maar Acosta erkent juist de complexe relatie met zijn vader en diens motivaties voor het leed dat hij zijn zoon aandoet - en hoe belangrijk dat was voor Acosta om de wereldwijd gerespecteerde en gevierde danser te worden die hij nu is.

Yuli schuwt de schaduwkanten van Acosta's ego niet, en de manieren waarop hij zichzelf voor de gek houdt. Hij wordt geportretteerd als iemand die goed is geworden door zijn enorme talent en door hard te werken, maar zijn internationale status ook te danken heeft aan de wil en overtuigingskracht van anderen, inclusief zijn vader en zijn lerares. Zo werd hij de eerste zwarte man die Romeo speelde in de beroemde balletversie van Shakespeares klassieker. Ook besteedt de docu aandacht aan hoe het opgroeien in een arme wijk in Havana, het racisme in de Cubaanse maatschappij en de voor- en nadelen van het communisme: hij kan ondanks de armoede gratis les krijgen op een prestigieuze balletschool, maar op latere leeftijd willen zijn vrienden hun leven wagen door op een vlot naar Amerika te drijven omdat hun leven in Cuba uitzichtloos is geworden.

Het verhaal mist daardoor zeker in de tweede helft wel focus, en sommige details lijken vooral belangrijk voor Carlos Acosta zelf maar het wordt niet helemaal duidelijk waarom (een dansscène die suggereert dat hij tijdens zijn tijd in Houston vooral met veel verschillende vrouwen het bed deelde bijvoorbeeld). Een andere verhaallijn - over zijn schizofreen geworden zus - had juist een betere uitwerking verdiend. Desalniettemin is Yuli een boeiende biopic. Door het verhaal deels met dans te vertellen, ook al doet Acosta maar in een paar scènes zelf mee, brengt hij goed over waarom we in zijn leven en danskunst geïnteresseerd zouden moeten zijn.

etentje met DOMINIHAMA

Druk in mijn hoofd voor het etentje met de mannen aanstaande zondag, wist ik ook dat ik vrijdagavond een etentje had met Dominnihama, een vrienden/eetgroep die is ontstaan met sportmaatjes. dit was de tweede afspraak met elkaar.

De eerste keer was ontstaan uit een soort van grap, Misjel en Do gingen op vakantie naar Berlijn, ik had voor hun een speurtocht gemaakt met de opmerking als je alles vind dan krijg je een etentje. Voor we het wisten sloot Niels ook aan, die helaas die avond dat we het hadden gepland moest afzeggen door zijn werk, maar we hadden het erg leuk. Ik zorgde toen voor het voorgerecht en als hoofdgerecht gingen we racletten. Do en Mis zorgden voor het toetje.

Vrijdagavond was de tweede keer. door drukke agenda's van een ieder was het nogal druk, maar eindelijk was het zover. Niels en ik besloten om het toetje te verzorgen. Marco die inmiddels ook was aangesloten besloot om alleen maar mooi te zijn, dat ging hem goed af. 

Het was heel wat heen en weer geapp met elkaar maar ook tussen mij en Niels. Eindelijk hadden we het toetje rond, ik zou zorgen voor aardbeien en slagroom Niels voor het ijs. 

In de loop van de vrijdag kwam Niels ineens met de opmerking dat zijn zus een monchou taart ging maken, dus er was alleen maar ijs en slagroom nodig. Dat heb ik dus gehaald.

Om 19.00 waren we welkom, we kregen echter te horen dat Mis wat later kwam, terwijl hij de gastheer was met Do de gastvrouw, omdat hij een enorme vertraging had uit de Ardennen. Dus dat was even balen voor ons, maar goed we zijn toch om 19,00 gegaan en werden meteen gastvrij ontvangen. 

Natuurlijk had ik een flesje wijn meegenomen net zoals Niels bleek later. 

We zaten er meteen helemaal met elkaar in het gesprek en de sfeer,  ondanks dat we elkaar eigenlijk alleen maar kennen van het sporten is er meer dan genoeg basis voor een vriendschap en praten we over meer dingen. We begonnen met een heerlijk bruschetta. 

Ondertussen was Marco ook aangeschoven en terwijl we nog zaten te genieten van het voorgerecht schoof  Misjel binnen vanuit zijn  trip in de Ardennen, stoer in zijn bergbeklimmers en survival outfit,

De geur die hij verspreide hoorde helemaal bij de stijl waarin hij binnenkwam..  het was alsof we allemaal meer waren geweest naar de Ardennen.. ik waande me meteen in de bossen en was ook meteen aan het klimmen en klauteren.. 

Na een frisse douche schoof Misjel aan aan de tafel waar een heerlijke vegetarische lasagne wachtte. heerlijk gewoon genieten, het eten was goed. de gezelschap was goed en de gesprekken heel divers

Daarna het grote moment, de zus van Niels had een taart gemaakt, in opdracht van Niels, de combi van deze taart met het slagroom ijs en slagroom maakte het af.. waarop mijn lichaam zuchtte.. dat word weer heel veel sporten de komende weken..  en veel verbranden.. maar het was lekker en super gezellig met elkaar. Inmiddels besloten dat Niels het volgende etentje gaat organiseren. maar aangezien hij nog thuis woont gaat hij bij mij koken en spreken we bij mij af.

Dat wetende en wetende dat ik zondag ook nog uitvoerig ga eten...  tel uit je winst..

pocketbowl (de mannen)

"Van een kale kip kun je niet plukken maar wel een poot uitdraaien"

"pluk de dag voordat je in een vaas beland"

Deze twee Belgische spreekwoorden vertelde mijn moeder aan de telefoon, ik vond ze leuk, niet als inleiding voor deze blog, maar gewoon leuk..

Zondag middag kwamen de mannen, ik weet al van te voren dat het leuk gaat worden, het is altijd ontspannend en gezellig en geen gedoe.

De middag verliep weer zoals ik gewend ben ,wat heerlijk kletsen met een kopje thee/ koffie en ik had gezorgd voor een heerlijk appelgebakje met een dotje slagroom.

Tegen een uur of 19.00 gingen we aan tafel, als voorgerecht had ik een courgettesoep gemaakt, van de courgettes van vriend Ayaz die ik had gekregen uit de tuin. Met soepstengels met zeezout.

Daarna kwam het gerecht wat mij het meeste zorgen baarde maar ook wat ik een uitdaging vond. de pocket bowl vegetarisch.. ik heb nog nooit zon chaos gehad in de keuken.. ik was al vroeg begonnen met de voorbereidingen, dat waren er veel, maar het heeft gewerkt uiteindelijk het was een feest om het te zien en ook om te eten.. had er heel sober een kleine salade bij geserveerd.

Als toetje en daar had ik weken zin in, heb ik een ouderwetse vlaflip gemaakt. met daarboven op rood fruit wat druifjes en ook wat aalbessen. Een lust voor het oog.

Het leuke aan eters krijgen vind ik altijd dat je dan kan zoeken op het wereldwijde web naar recepten en daar dan maar uit proberen, of het smaakt of het lekker is is altijd de vraag.. maar je weet het nooit.. dus ik probeer het dan uit.. en tot dus ver, zo lang ik me aan het recept hou is het prima en lekker.. 

Al vroeg op, al was het de avond ervoor erg laat geworden, door allerlei rommel activiteiten, meteen alle groente gesneden wat gesneden kon worden, dit om te voorkomen dat ik op een gegeven moment tijdens het koken heel lang in de keuken moet staan, ik doe liever het voorwerk vooraf, dat scheelt een hoop gedoe.

Daarna gesport, en het klopt wat ik las in het boek over rustsporten.. als je gesport hebt heb je ineens heel veel tijd en energie over.. het kost je tijd maar het lijkt alsof je veel meer tijd hebt ineens.. zal wel inbeelding zijn.. maar ik had vandaag een lekkere training met de cross, het ging lekker.

 De mannen waren iets later door het verkeer, maar dan nog heerlijk op tijd, dus het was gaaf. Van Rick kreeg ik een prachtig blauw schilderij door hem gemaakt. vond ik zo mooi, die krijgt een ere plaatsje in mijn kantoor omdat ik daar toch veel tijd doorbreng en  hem dan veel meer zie dan in mijn huiskamer. en een prachtige reep chocolade vet vrij.. hoe het met de suiker zit heb ik maar niet gekeken. vond het prachtige cadeautjes van de mannen

We hebben natuurlijk zoals gewoonlijk heerlijk zitten te praten en te genieten met elkaar. het eten was goed. de Pocket bowl ondanks dat ik me aan het recept heb gehouden voor 4 personen bleek het genoeg voor een heel weeshuis.. maar goed het restant zit in de diepvries, net als de soep van de aubergine die nog over was... lekker voor later.. en ik heb toch ruimte in de diepvries.. dus dat kon mooi

Het was weer een heerlijke middag en avond met elkaar. moet wel even mijn huis controleren omdat ik Chris ken die veranderd altijd dingen in mijn huis.. dus ik moet altijd alles bij lang om er achter te komen of het wel of niet veranderd is.. maar ach dat is all in the game

achterstallig onderhoud

Om de aangerichte schade van vrijdag en de aankomende schade van zondag aan te pakken ben ik maar weer gaan hardlopen deze zaterdag. De ervaring van de afgelopen keer heeft me wel geleerd dat ik ten eerste andere schoenen aan moet, dus ik had mijn ooit gekochte hardloopschoenen aangetrokken, daarnaast dat 9.30 wel wat veul is.. zo in het begin.. dus ik besloot om er 5 te doen.. niet meer en niet minder.

Het lopen is bij de eerste kilometer nog wat onwennig maar gaandeweg kom ik in een soort van balans en een soort van roes en dan loopt het lekker weg..  de muziek helpt ook om eerlijk te zijn.. tenminste bij mij dan.

Daarnaast besloot ik om nog even wat schouder oefeningen te doen,. de benen waren al getraind en wat buik spieren zodat ik een soort van all round training had gedaan. Omdat ik wist dat vrienden Nico en Paulien er waren was het erg leuk om even samen te sporten. Terwijl ik zo mijn verhaal vertelde over het hardlopen stuurde Nico mij snel een leuk boekje over hardlopen met als titel sportrusten ideaal.. en zei lees dat even door je leert ervan.

Nadat ik mijn schouders en mijn buik nog even had aangepakt ben ik naar huis gegaan. Snel boodschappen gedaan, de laatste inkopen voor de mannen die komen eten. en een paar bosjes bloemen, dat vind ik dan extra gezellig in huis.

 Daarna voor het hooggeëerde bezoek het huis schoongemaakt. Van vriendin Paulien kreeg ik een geweldig schoonmaak goedje, je gooit iets op de vloer en dan met een dweil met wat water maak je het schoon, ideaal, erg leuk ook omdat ik ontdek dat het veel sneller gaat dan daarvoor.

daarnaast productief geweest aan de bundel die ik wil maken van 250 foto's die ik ooit heb gemaakt en die ik wilde gebruiken maar die niet zijn gebruikt om wat voor reden dan ook,  die nu dus wel de kans krijgen, om in een hele exclusive bundel te komen waar er slechts 3 van zullen verschijnen maar ze zijn natuurlijk wel te lezen op mijn site als hij af is.

Kortom mijn zaterdag heel zinvol besteed en erg genoten van alles

Zoekt en gij zult.,,,,

Vandaag, gelukkig was het mooi weer, hadden de leerlingen de opdracht om mij te gaan zoeken in Alphen. We zijn bezig met de omgeving maar daarbij gaat het over kaarten. Dus handig lijkt me dat ze met hun Google maps kunnen werken. Natuurlijk zijn kaarten ook goed maar daarin vind ik  de methode achterhaald, dus een eigen les gemaakt.

Van te voren ben ik al gaan zoeken naar een plek waar ze naar toe moesten komen, zodat ik daar naar toe kin lopen met mijn navigatie. Trouwe lezers weren dat dat nog een dingetje is voor mij, ik begrijp het gewoon niet.

Dus vandaag ook het laatste stuk gelopen met de Maps en zowaar ik ga het begrijpen.

Het was een mooi tocht vond ik, eigenlijk recht toe recht aan. Maar toch..

Het was loei spannend of ze het wel of niet zouden reden. Niet alleen voor mij maar voor de hele afdeling isk, men vond dit gewaagd want stel dat ze verdwalen. Voor mij was het een andere insteek namelijk ze zijn gekomen uit andere landen,sommigen lopen vanuit hun land. Dus het is goed  ze het te laten doen. Van te voren had ik enveloppen klaar gemaakt waarin ik 1 foto had gedaan, eentje van de ene staat, de andere van de andere straat waar ik op de hoek zou zitten. Dit om te voorkomen dat ze achter elkaar aan gingen lopen. Daarnaast had ik op de enveloppen mijn telefoonnummer geschreven voor het geval ze zouden verdwalen. Tevens gezegd dat ze goed moesten opletten waar ze langs liepen als ze verdwaalden dat ze de weg terug konden vinden.Eventueel zouden ze kunnen vragen wat natuurlijk ook geen probleem is.

Terwijl ik zat te wachten op dat ze zouden komen,  ben ik alvast begonnen met deze blog, wat is er nu mooier dan een live verslag. 

Ik was nog maar net bezig en daar hoorde ik de eersten al aankomen. Ze waren erg blij me te zien en vonden het totaal niet moeilijk, mijn doel was bereikt, ze ontdekten hoe ze met een navigatiesysteem om konden gaan. 

Langzaam druppelden ze binnen, één groep kwam op de fiets, ze waren slim, ze zeiden tegen mij U had niet gezegd dat we moesten lopen, daar hadden ze gelijk in, zo heb ik ook wat geleerd, dat ik dus meteen moet zeggen dat ze moeten lopen.. maar goed dat zal ik niet vergeten, zeker niet. 

Maar ik ben dan wel zo sportief om te zeggen dat dat niet de bedoeling was maar dat ik het wel slim vind. 

Als ze mij hadden gevonden kregen ze van mij een zakje chips, ze waren helemaal blij ermee. Tijdens het wachten ontdekten de leerlingen de wilde hazelnoten die er lagen en natuurlijk probeerden ze ze te kraken om ze te eten. Ik weet niet hoeverre deze wel of niet goed zijn. maar dat merk ik maandag wel als ze ziek zijn... of ....  maar goed ik heb ze gewaarschuwd voor dat ze het niet moesten eten.. maar ze zijn meer gewend dan ik ben, dus dat zal wel goed gaan.

Daarna zijn we terug gelopen naar de school, waar we met elkaar onderweg pratend wat hebben gepraat Het is mooi dat je zo op deze manier elkaar beter leert kennen, dat je tot mooie gesprekken komt. Aan een aantal leerlingen uitgelegd hoe ze de woorden die ze elke week moeten leren  beter kunnen leren, om toch een goed cijfer te halen.  Daarnaast is het ook heerlijk om met die gasten te lachen onderweg en wat te klieren.

Terug in de school waren ze heel blij en enthousiast. Ze konden vertellen aan elkaar hoe ze zijn gelopen maar ook hoe de app werkt. Er was 1 groepje wat verdwaald was die was de verkeerde kant opgelopen maar die hadden daarna mij wel gevonden. Het is leren door doen, en ze hebben het gedaan...

Ik kan alleen maar trots zijn op dat ze dit hebben gedaan en het vertrouwen in mij hebben dat het goed komt.. Maar ook het vertrouwen dat ik ze geef, wat een mooie afsluiting van een week waarin langzaam de oogst lijkt te komen.

diep in mijn hart geraakt

Even terug komen op de les die ik gedraaid heb bij de derde klassen over wat muziek bij je doet. Ik had al geschreven over een nummer wat ik had laten horen, het prachtig nummer van Liesbet list ( heb het leven lief),  maar deze week waren de leerlingen aan de beurt.

Natuurlijk waak ik voor te zeggen wat ze verteld hebben bij de liedjes. maar er zaten zulke prachtige verhalen bij waarbij de rillingen over mijn rug liepen en de tranen in mijn ogen sprongen..

Een paar van die nummers zal ik hier neer zetten. Het is bijzonder hoe open de leerlingen zijn hoe ze in een totaal nieuwe klas zo open een eerlijk durven te zijn. Denk ook dat waarschijnlijk mijn verdienste is, dat ik zelf er ook voor sta in al mijn zijn. Tevens ook mijn kwetsbare kant laat zien, dat is denk ik voor velen een eyeopener dat een docent ook zijn vreugde en verdriet kent.

Er waren natuurlijk ook een paar leerlingen bij die iets hadden gekozen om te laten zien dat ze het niet serieus namen, maar okey dat mag, geen probleem, maar wel jammer, Wat ik dan mooi vind om te ontdekken, omdat heel veel wel een nummer hebben uitgezocht met een persoonlijk verhaal, dat diegenen die dachten dat ze zich er van af konden maken.. ineens zich zelf niet meer blij voelen met zichzelf omdat ze ontdekken dat ze eigenlijk de plank volledig mis slaan..

Dat ze eigenlijk met zon disrespect deze opdracht hebben gedaan dat ze zich ongemakkelijk voelen. Ze gaan zich dan stoer gedragen etc, ik kijk er doorheen en zeg dan meestal als je een herkansing wilt omdat je graag een nummer wil laten horen die je wel raakt mag dat nog wel de volgende keer. 

Je ziet na een soort van aarzeling ook een soort van opluchting dat ze de kans krijgen om het te herstellen.. 

Ik geniet dan wat je met muziek kan bereiken.. het is dan ook een mooi onderwerp waar we mee beginnen namelijk popmuziek.

een kleine greep uit de nummers die we hoorden... 

ze grijpen mij aan door het verhaal erachter

er waren er nog veel meer maar die kan ik helaas niet meer terug halen maar deze twee maakten vooral indruk om de verhalen die erbij hoorden

toch wel even prettig

Ooit heel lang geleden, in een ver vooral jeugdige verleden hield ik me nogal bezig met spiritualiteit.
Ik gooide de I-Tjing, kon het altijd uitleggen, ondanks dat het wat vaag was geschreven, ik  las de tarot kaarten, en dan echte mooie kaarten, niet de kaarten die iedereen kent, kon ze verklaren etc..
zo waren er meer dingen die ik toen deed. Antwoorden zien en voelen en weten aan de hand van de I tjing en de Tarot..

Om de een of andere vage reden is dat langzaam uit mijn systeem verdwenen en raakte het op de achtergrond, laten we het zo zeggen ik was met andere dingen bezig in het leven.

Laten we zeggen de aardse geneugden van het leven heb ik behoorlijk omarmt en van genoten.
Afgelopen zaterdag was ik thuis en ineens dacht ik laat ik weer een keer de I-Tjing gooien, gewoon om te kijken of ik het nog kan en nog begrijp.

Dus het boek gezocht, ik heb me suf gezocht. ik ontdek steeds vaker dat ik heel veel heb in bakken, maar dat het niet meer erg overzichtelijk is, er moet nog orde in de chaos komen, zeker het kamertje waar al mijn flarden ontstaan etc..eigenlijk een beetje mijn brein.

Dus nadat ik dit boek had gevonden, bleek daar ook mijn pendeldoos in te zitten, allerlei kaartjes met inzichtsteksten en natuurlijk mijn prachtige tarotkaarten set, zoals het hoort deze stock kaarten moeten in een zijden lapje bewaard worden in een mooi doosje zodat de kracht ervan blijft bestaan.

Kortom ik had de I-Tjing gegooid en daarna ook maar even de Tarot gelegd.. en ik kan alleen maar  concluderen dat ik het goed doe.. het verleden was helder voor mij.. daarna het heden en daar waar ik in de toekomst naar toe ga is heel bijzonder en mooi.. kortom ik ben erg tevreden maar dat was ik al

Daarnaast kreeg ik een prachtige compliment van een sportmaatje dit weekeinde  de woorden:  Je lijkt wel groter  geworden, opener, rechter op etc.. en veel krachtiger, het jochie van vorig jaar is verdwenen.. en dat klopt. ... alles door de ontwikkelingen die ik meemaak momenteel, op allerlei gebied en ik geniet.. het is heerlijk.

Ps ik leg geen kaarten voor een ander, ik beheers het nog niet goed genoeg en pak zelf nog steeds het boek en mijn aangelegde map erbij om te leren. moet het ophalen..

the repairshop

Elke maandagavond op RTL4 is tegenwoordig het programma "tje repairshop". Een programma waarin Humberto Tan, mensen ontvangt met oude spullen die worden opgeknapt.

De dingen die er komen zijn heel bijzonder, een beeldje, ik vind hem te lelijk voor woorden maar als je het verhaal hoort dan weet je weer waarom men dat mooi vind. Het programma is zo bijzonder om dat je verhalen hoort achter de voorwerpen.

Ik zit te genieten van de voorwerpen die langskomen zoals afgelopen keer een meneer met ALS, die en muisje had, die meer dan 50 jaar oud was, hij had hem ooit gekregen en hij was stuk, het was een opwindmuisje. Hij vroeg of ze het konden maken omdat hij het aan zijn kleindochter wilde geven, als herinnering aan hem als hij er niet meer zou zijn.

Mooi verhaal maar ook de vreugde die hij heeft als hij hem terugkrijgt en hij het weer doet, prachtige. wat een oprechte emotie. Zeker als je zijn zoon ziet stralen en zeggen, dit is sinds tijden weer dat hij weer lacht.. en gelukkig is.. Zo mooi, zo iets kleins wat iemand zo gelukkig maakt

Zo zijn er zoveel voorbeelden van mooie verhalen, het verhaal van twee zussen, waarvan de moeder heel vroeg is overleden, ze kenden haar niet echt, ze waren veel te jong. Toch had de moeder twee engeltjes en een kannetje gemaakt van klei, die ze nog steeds koesterden, maar ze waren stuk, dus ze moesten gemaakt worden. Ze kwamen als nieuw te voorschijn..

Waar ik vooral veel bewondering voor heb is hoe de reparateurs omgaan met de spullen en hun vakkennis om het toch weer goed en mooi te maken. alles voor een herinnering om deze levendig te houden maar ook om deze dus levendig te houden...


Kortom ik vind dit wel een programma om even extra aandacht aan te besteden hier.

in time ( film)

Soms beland je in een film waarvan je eerst denkt ik weet het niet en dan zit je er in. en is het een geweldige film, vol actie, passie en ook een soort van Robin Hood gehalte.. heerlijk. 

Deze film is zon voorbeeld voor mij, ik bleef maar kijken.

Een aanrader deze film

recensie van de film:

Regie: Andrew Niccol | Cast: Justin Timberlake (Will Salas), Amanda Seyfried (Sylvia Weis), Vincent Kartheiser (Philippe Weis), Cillian Murphy (Raymond Leon), Olivia Wilde (Rachel Salas), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2011

Schrijver en regisseur Andrew Niccol heeft een gemêleerd oeuvre. Enerzijds is hij verantwoordelijk voor kwaliteitsfilms als Gattaca en het scenario van The Truman Show maar anderzijds ook voor de flop S1m0ne en het scenario van het matige The Terminal. In Time hangt hier een beetje tussenin en bevat sowieso elementen uit veel van zijn films. Niccol bedacht een verrassend uitgangspunt maar schreef een verder matig uitgewerkt scenario. Gelukkig weet hij dit aardig te compenseren met een paar klasbakken in zijn crew.

In een niet nader gespecificeerde toekomst is geld vervangen door tijd. Bij iedereen stopt op vijfentwintigjarige leeftijd het fysieke ouderdomsproces. Op dat moment begint een klok in je linkeronderarm af te tellen van één jaar naar nul. Om te overleven moet je dus tijd vergaren en dat kan op diverse manieren: verdienen, stelen of erven. Tijd is dus het handelsmiddel geworden waar alles om draait. Het resultaat van dit systeem is simpel: de rijken kunnen voor eeuwig leven en de armen sterven snel. Will Salas valt in die laatste categorie; hij leeft van minuut tot minuut totdat een rijke man, die al meer dan honderd jaar leeft en wil sterven, hem een eeuw cadeau doet. Met deze macht kan hij zijn strijd tegen het corrupte systeem eindelijk op niveau voeren. Daarbij krijgt hij de hulp van de beeldschone en steenrijke Sylvia Weis.

Het is aanvankelijk even wennen aan het uitgangspunt van de film. Met name doordat een verklaring ontbreekt. Het scenario is sowieso de grootste zwakte van In Time. De scènes en plotontwikkelingen ontstijgen maar zelden het niveau van een gemiddelde B-film. Van bad guys die op het moment suprême ineens door hun tijd heen zijn en dood neervallen tot Salas en Weis die zich zonder zinnige verklaring tot een soort professionele Bonnie en Clyde ontpoppen. Toch is het scenario niet helemaal verloren, want gelukkig weet Niccol tussendoor ook enkele momenten te vinden om op subtiele wijze kritiek te kunnen leveren op onze maatschappij en hoe het geld daar verdeeld is.

Als je kijkt naar de cast werd er waarschijnlijk vooral op uiterlijk en 'hipheid' geselecteerd. Gelukkig is Justin Timberlakes spel na een aantal films aanzienlijk verbeterd, zo bewees hij vorig jaar nog met The Social Network. Maar aan het scenario van In Time is ook voor hem weinig eer te behalen. Hetzelfde geldt voor de andere acteurs zoals Amanda Seyfried en Cillian Murphy. Ze leveren stuk voor stuk degelijk werk maar hun rollen worden nooit meer dan typetjes. En om teleurstellingen te voorkomen: Olivia Wildes bijrol is nihil, dus laat zij geen reden zijn om de film te gaan zien.

Dat de film toch redelijk vermaak weet te bieden is te danken aan het tempo van de montage, maar vooral aan de vormgeving. Niccol wist zich te omringen met klasbakkan als cinematograaf en negenvoudig Oscargenomineerde Roger Deakins (dat hij sinds zijn debuutnominatie voor The Shawshank Redemption nooit won is één van de grootste Oscarschandes), productieontwerper Alex McDowell (o.a. Fight Club) en kostuumontwerpster en drievoudig Oscarwinnaar Colleen Atwood. Dit drietal weet een indrukwekkende wereld neer te zetten waarin de verschillende tijdzones elk hun eigen look en feel hebben. Van het camerawerk tot de kleding en de decors: alles is gestileerd en vakkundig vormgegeven. Helaas kan dat dus niet gezegd worden van Niccols matige scenario. Statistisch gezien zou z'n volgende echter weer geniaal moeten zijn, dus dat biedt nog hoop.

The day after......

Er zijn momenten waarop ik mijn lichaam hoor zeggen.. dat moet je maar niet meer doen.. dat is niet goed.. waarop mijn hoofd zegt jawel. mijn hart zegt ook, niet zeuren gewoon weer doen.. het eeuwige dilemma wint je hoofd, je hart of je lijf... dit keer zal het hoofd en het hart winnen.. dat is voor mij zo goed als zeker. Ik vond het heerlijk dat hardlopen.. al heb ik nu een spierpijn op plekken waarvan ik dacht dat daar geen spieren zaten... ik zal niet in details treden maar ik kan bijna niet meer lopen.. maar het zit niet in mijn bovenbenen..... ik weet ook dat het over gaat.. het is even afzien.

Wegens diverse advies van mensen, heb ik wel bedacht. ik weet nu dat ik dit kan.. vanaf nu ga ik het anders opbouwen , ik ga proberen  1 keer in de week te lopen en dan steeds een rondje meer, dus niet meer zoals gisteren, het is heerlijk om te ontdekken dat je het wel kan en dat het je lukt.. dus dat is genoeg. Nu druk aan het zoeken  naar een hardloopschema voor mij om die te gaan gebruiken, het blijft staan ik wil de 20 van alphen doen maar dan de 10 km, je moet je uitdagen tenslotte... 

Toch deze ochtend naar de Cross xxl gegaan, Yvon gaf hem en hij was pittig maar leuk. gelukkig had ik mijn spieren gisteren genoeg getergd, dus tja het moest nog even extra aan het werk worden gezet. 

We begonnen met een wod, waarin je begon met 100x touwtje springen en de worm doen 15 keer, daarna 20 trusters links en rechts, daarna 25 swings, daarna row 20 aan elke kant, achterwaardse burpey en iets van een snatch ligt me bij, het was dus wel ergens in mijn hoofd heb alles gedaan maar niet echt onthouden.

Daarna in tweetallen, ik mocht weer met sportmaatje Rene, het was 15 snaches aan elke kant, terwijl de ander in de wallsitt zit. wat erg funest is voor je bovenbeenspieren.

Dat in 10 minuten zoveel mogelijk doen

daarna kregen we de ene ging dippen, 25 keer de ander moest dan handstand doen tegen de muur

ronde 3 was ook akelig. ben ik dus vergeten. gewoon geblokt.

Aan het einde kreeg we de grote wod.

50 squat

40 push up

20 lunches per been

10 burpeys

1 rondje met twee gewichten boven je hoofd, het naar buiten gaan is heerlijk. 

ben wel bewust even anders gelopen omdat ik dacht als ik weer het zelfde rondje loop als de zaterdag dan.. juist weigeren mijn benen en mijn hoofd, nu hou ik ze even voor de gek..

Het was een heerlijke training, dus ik heb mijn zondag weer goed besteed.

al is de spierpijn wel even een dingetje..

Spreuken (2016-08)

Als je leert lezen

ben je voor altijd vrij

(Fredericht Douglass)

Schoonheid begint op het moment

dat je besluit jezelf te zijn

(Coco Chanel)

Vertel mij elk vreselijk ding dat je in je

leven hebt gedaan: daarna kan ik, 

ondanks dat, van je houden

er zijn zoveel prachtige redenen om

blij te zijn: vandaag is het bijvoorbeeld

een prachtige dag

Vergeet niet om eerst op jezelf

verliefd te worden

Als je last hebt van gesmolten paaseieren,

dan eet je ze niet snel genoeg op

Een konijn dat met pasen het haasje is

is nooit grappig

Een mens heeft twee oren en één mond

om twee keer meer te luisteren dan te praten

(Confuscius)

De goedheid van de mens is een vlam die

wel verborgen maar niet gedoofd kan worden

(Nelson Mandela)

Op een dag zal je leven langs je ogen voorbijvliegen

zorg ervoor dat het kijken de moeite waard is

(Gerard Way)

2x Yes

Nadat ik besloten had om maar eens met andere schoenen, schoenen met een soort van veerzool, te gaan hardlopen, okay ik loop niet echt hard maar ik kom sneller vooruit dan als ik gewoon loop, dat is nog een dingetje dat gaan we nog opbouwen. Alles klaar gemaakt, mijn schoenen aan, mijn trainingsbroek (kort) aan, een speciaal tasje om waarin ik zowel mijn telefoon en sleutels kon doen, ben ik naar de sportschool gereden. Ik had bedacht ik ga gewoon als warming up, 7 rondjes lopen dat zou moeten lukken, zou toch geen probleem moeten zijn... Ik had al gehoord van een sportmaatje waarmee ik wil gaan lopen, maar die loopt inmiddels 12,5 kilometer, dat ik het rustig moet opbouwen en dan komt het goed, steeds iets meer lopen dan anders. Mijn doel is op dit moment om de 20 van Alphen te gaan lopen maar dan de 10 km natuurlijk geen 20 dat is iets te enthousiast.. en ook een rondje meer kunnen lopen dat is 4 kilometer.. 

Dus ik ben naar de sportschool gereden mijn auto geparkeerd en gaan lopen, ik had me voorgenomen 7 rondjes moet zo wie zo lukken en maar eens zien hoe ver ik kom.. 

De eerste rondjes moest ik er even inkomen, ik had voor het eerst muziek op mijn horen, dus daar was ik zo van onder de indruk dat ik vergat te tellen en vooral mezelf in mijn hangmatje te leggen in gedachten. lopen alsof ik droom mijn benen doen het werk ik niet.. 

Maar al snel had ik mijn ritme te pakken ,is niet hard ik doe 10 minuten over een rondje gemiddeld maar dat is niet erg ik heb de tijd. al zou ik er 15 minuten over doen.. zolang ik maar loop en doorloop dat is het doel dat ik zo wie zo wil bereiken. 

Zoals ik gewend ben na het eerste rondje komt het tweede, dan pas kom ik er in. en bij ronde 4 raak ik de tel kwijt, ook bij 6.. maar ik liep en liep...  natuurlijk voel je even wat ongemakken dat is niet erg, dat gaat over omdat je lichaam moet wennen aan het ritme maar ook in dit geval aan de ander schoenen.

langzaam begon ik een soort van vleugels te krijgen.... en begon er zowaar lol in te krijgen, dat te bedenken dat ik een jaar geleden zei hardlopen is zo niet mijn ding.. maar alsof door mijn time out een knop om is, 16 kilo verdwenen, pas net voor de herfstvakantie weet ik of het meer is dan pas is het weeg tijd. ik doe het niet elke week, dat frustreert, ik doe het om zoveel manden of weken. Mensen die elke dag op de weegschaal staan, begrijp ik wel , maar het is niet handig, omdat je een slaaf word van je gewicht en niet dus je soms elke dag frustreert omdat je 500 gram bent aangekomen. niet doen doe het gewoon eens in de 2 maanden.  De vreugde is groter omdat het dan ineens heel veel is wat er af is en je voelt het vanzelf aan je kleding en lijf.. ( is een TiP geen kritiek, dacht laat ik dat maar even zeggen )

Tijdens het lopen ontdekte ik dat het erg lekker ging en voor ik het wist ging ik mijn grenzen verleggen en merkte ik dat ik bij elke afgesloten rondje dacht ik ga toch maar voor de 8 kilometer.. na twee rondjes dacht ik weer, ach laat ik de 9 doen en bij de en toen halverwege het rondje naar de 10 was het op, de benen ging in de nee stand.. ik vond dat okay, het was goed..  het was prima tenslotte was mijn persoonlijk record behoorlijk gebroken.. daarnaast nog maar 3en halve rondje dan kan ik met mijn sportmaatje mee lopen... omdat ik de 12,5 ook kan.. dat is een mooi cadeau. 

Toen ik op mijn appelwatch keek bleek ineens dat ik 9,66 kilometer had gelopen.. meer dan ik dacht.. 

ik was super blij al had ik wel wiebel benen maar dat is niet gek volgens mij dat is normaal.

Daarna toch nog even de sportschool zelf in, even wat buik en rek en strek oefeningen gedaan, toch  maar wat benen gedaan, zeker om ze nog even wat te laten doen,

Terwijl ik inlogde zag ik ineens dat ik twee keer platina had in punten dan.. ik had natuurlijk verwacht dat men uit een doos zou springen, men mij  champagne zou besproeien, dat ik gehuldigd werd met bloemen, dat men ging juichen en noem maar op.. ik had knallende vuurwerk verwacht..

Maar niets van dat alles.. ik stond daar in mijn eentje voor de tweede keer deze dag blij te zijn.. te genieten van de persoonlijk successen die ik deze dag heb geboekt, het is heerlijk om te ontdekken dat alles altijd weer op zijn pootjes terecht komt, dat alles langzaam zijn weg gaat en dat het goed komt met alles en iedereen en dat je toch meer kracht en uithoudingsvermogen hebt dat je soms verwacht of denkt..  

Rocket man ( film)

Afgelopen donderdag  naar de film geweest. Er zijn soms films die als je alleen gaat, intenser te beleven zijn, omdat je er even niet over kan praten en dus in de film blijft zitten. Dit is daar een voorbeeld van. Deze stond al heel lang op mijn verlanglijstje, net als de film over het leven van Grace Jones, maar of die ooit in Alphen komt vraag ik me af, dus ik denk dat dat een film gaat worden die ik ga bekijken via netflix of ooit op dvd koop. Zij was een behoorlijke markante persoonlijkheid en ben wel benieuwd naar haar ontwikkeling hoe dat gegaan is, maar nu terug naar de film Rocket man.

Prachtig sfeerbeelden in de film, het begin hilarisch maar ook triest als zo vaak, niet voor niets is er gezegd “alleen uit leed wordt kunst geboren”  prachtige lied van Annie M.G. Smith. Het klopt, ik merk het zelf ook het leed raakt je intens en je produceert en produceert. Niet zo gek van haar bedacht.

Het is een film die je aan het denken zet hoe gelukkig je eigenlijk bent als gewone man, maar dat had ik ook al na de film over het leven van Freddy, dat ik dacht ze zijn beroemd, ze zijn bekend maar ze zijn zo ongelukkig en eenzaam.. wat erg. Het begrip knuffelen krijgt ineens een hele andere betekenis. kortom deze film is een aanrader.

recensie van de film

Regie: Dexter Fletcher | Cast: Taron Egerton (Elton John), Jamie Bell (Bernie Taupin), Richard Madden (John Reid), Bryce Dallas Howard (Sheila), Stephen Graham (Dick James), e.a. | Speelduur: 121 minuten | Jaar: 2019

In bijna elk artikel over Elton John-biopic Rocketman wordt de film vergeleken met de vorig jaar uitgekomen Freddie Mercury-biopic Bohemian Rhapsody. Niet heel vreemd: beide films gaan immers over Britse zangers van dezelfde generatie die uitblinken door hun muzikale begaafdheid, worstelen met drank, drugs en hun homoseksualiteit, die een artiestennaam aannemen en hun flamboyante trekken omvormen tot handelsmerk. Daarnaast zijn beide films vernoemd naar de bekendste hitsingle van de artiest in kwestie en waren in beide gevallen de geportretteerde personen betrokken als producent. Alsof dat nog niet genoeg overeenkomsten zijn, delen de films ook nog eens een regisseur. Nou ja, in zekere mate. Bohemian Rhapsody mag dan officieel zijn gemaakt door Bryan Singer, maar het was Rocketman-regisseur Dexter Fletcher die de film na diens ontslag voltooide. Het onverwacht grote succes van Bohemian Rhapsody heeft er in ieder geval toe geleid dat Rocketman op vergelijkbare wijze in de markt wordt gezet.

Toch verschillen de films op één belangrijk punt: Bohemian Rhapsody was een conventionele biopic waarin de bekende liedjes van Queen op gebruikelijke wijze waren verwerkt (studio-opnamen, liveoptredens en achtergrondmuziek), terwijl Rocketman juist een ware musical is die Elton Johns levensverhaal vertelt middels zijn eigen liedjes. Een stijlkeuze die redelijk voor de hand lijkt te liggen, maar opvallend genoeg vrij ongebruikelijk is in dit subgenre. Van Rocketman een musical maken, zorgt ervoor dat enkele narratieve hindernissen wat soepeler genomen kunnen worden dan wanneer er een 'normale' film van was gemaakt. De zweem magisch realisme maakt het bijvoorbeeld een stuk beter te verteren dat onze artiest binnen enkele seconden na het aanschouwen van een liedtekst heeft bedacht hoe deze toekomstige wereldhit moet gaan klinken en deze vervolgens ten gehore brengt alsof het zijn honderdste keer is.

Daarnaast helpt het zeker dat we niet zijn overgeleverd aan de welbekende radio- of albumuitvoeringen van Elton Johns liedjes, maar dat deze volledig opnieuw zijn opgenomen. Aldus is de orkestratie van 'Tiny Dancer' dusdanig aangepast dat het nummer net dat beetje meer melancholie bevat waar de scène op mikt, wordt 'Goodbye Yellow Brick Road' ingezet als een operatesk duet en krijgt 'I'm Still Standing' een uitgekleed intro waardoor het nummer extra effectief is als triomfsong. Misschien allemaal ietwat gezochte keuzes, maar ze getuigen in ieder geval van creativiteit. Wel zo prettig overigens dat de liedjes niet als enorm diepgravende zelfportretten worden opgevoerd (dat kan ook niet; John schrijft immers niet zelf zijn teksten), maar gewoon als goed gemaakte popmuziek. In Rocketman dus geen overstatements zoals in de Beatles-musical Across the Universe, waarin op de meest pretentieloze liedjes allerlei zware thematiek werd geprojecteerd.

Rocketman belandt na een opvallend sterk eerste uur (met waarschijnlijk ook gelijk de drie beste liedjes) helaas op een nogal conventioneel spoor, wanneer de dan uiterst succesvolle John ten prooi valt aan de verlokkingen van drank, drugs en mannelijk schoon, waarmee niet alleen zijn carrière dreigt te ontsporen, maar ook zijn hechte relaties aan gort worden geslagen. Oftewel: de clichés van het muzikantenbiopicgenre die Walk Hard: The Dewey Cox Story al ruim elf geleden zo treffend op de hak nam. Gelukkig wordt hier nog enigszins effectief omheen gewerkt dankzij een raamvertelling met John als (onbetrouwbare) verteller van zijn levensverhaal in een praatgroep. Het is weliswaar ietwat apart dat de emotionele climax van dit segment niet muzikaal van aard is, maar och, als voor zo'n moment geen geschikt Elton John-liedje bestaat, dan hoeft er ook niet geforceerd een in te worden geperst.

Uiteindelijk vallen of staan films als deze toch vooral met de hoofdrolvertolker en wat dat betreft heeft Rocketman het met Taron Egerton bijzonder goed getroffen. De jonge Brit toonde al in de Kingsman-films en zelfs het barslechte Robin Hood geen gebrek aan charisma te hebben en liet in Sing al horen dat hij prima uit de voeten kon met Elton John-muziek, maar in Rocketman doet hij er voor beide disciplines nog een schepje bovenop. Egerton klinkt weliswaar niet exact zoals de bebrilde zanger, maar kwijt zich desondanks bijzonder goed van zijn taak en heeft zichtbaar plezier met de vele muzikale intermezzo's. Maar ook op de momenten dat er niet hoeft te worden gezongen, weet zijn innemende spel de aandacht goed vast te houden. Het maakt benieuwd in welke richting zijn carrière na deze film zal ontwikkelen, want een rol als deze zou hem weleens richting een sterrenstatus kunnen lanceren.

heb het leven lief

Bij de lessen Levo, die ik ook dit jaar ga geven is het thema popmuziek. Aangezien ik vind dat je als docent ook kwetsbaar moet durven zijn, dat je dus moet laten zien dat je ook mens bent met zijn pijn en verdriet. heb ik als begin, nadat ik eerst met ze heb gepraat over de vakantie, verteld dat ik ze een lied wil laten horen. De vragen die ik erbij stelde waren, wat vind je er van en waarom denk je dat ik het mooi vind dit nummer.. 

Het nummer "heb het leven lief" had ik uitgekozen omdat dit lied  mij raakt, de leerlingen vonden het helemaal niets, ze lagen dan ook slap van het lachen over de tafel, de reacties waren dan ook, stom nummer, niet mijn smaak etc

De reden waarom ik het mooi vond was bij 1 klas hilarisch, ik had vergeten het beeld te bedekken dus ze zagen Liesbeth dit zingen. en ze zeiden omdat ze ook een transgender is.. ik kwam niet meer bij.. ik zei meteen nou ik niet hoor, anderen maakten doe opmerking omdat ik er mee opgegroeid ben.

Nadat ze diverse invullingen hadden gegeven heb ik ze het ware verhaal verteld namelijk:

Op de crematie van mijn vader was dit het slotnummer, ik wilde met alle geweld dit nummer erin. hoe dan ook, mijn moeder had haar twijfels mijn broer en het gezin ook, maar ik heb doorgezet en wilde het draaien op het moment dat de kist de grond in ging bij de crematorium, ( mijn regel waarom ik wil dat we niet eerst zelf weg gaan maar dat die gene die is gegaan weg gaat is omdat ik die niet achter wil laten in het niets maar dat ik symboliseer dat diegene is gegaan, die is vertrokken en je moet die gene laten gaan) De leerlingen vertelde ik dit dus, ik vertelde er ook bij dat het lied over mijn vader ging die van het leven hield, die het leven omarmde, over zijn werk als politieagent maar ook over zijn tweede leven, na zijn pensioen als straatmuzikant.. heb nog steeds zijn accordeon.

Daarnaast verteld ik over dat dit lied ook is gezongen bij de herdenking van de slachtoffers bij de Ridderhof,  dat Liesbeth is overgekomen, ze zat midden in haar tournee, maar wilde er zijn, en heeft dit lied gratis gezongen, zelfs haar reiskosten etc wilde ze niet betaald hebben. 

Bij de herdenking vooraf aan de plaat die is opgehangen in de Ridderhof, waar de tekst staat. "Heb het leven lief", heeft ze dit lied wederom geheel belangeloos gezongen..  kortom ze is een warm mens en haar stem doet het lied alle eer aan.

Nadat ik dit verteld had, het verhaal van het lied van mij, vanuit mijn wereld, in hun wereld heb gebracht, door het ook te koppelen aan een gebeurtenis die een ieder in het geheugen gegrift staat, ging het lied voor hun leven.. en ze waren muisstil.. ze waren onder de indruk. mooi cadeau

Als opdracht hebben ze gekregen om een muziekje te zoeken die iets voor hun betekenen of wat hun raakt, en daar moeten ze dan iets over vertellen, Voor mij is levo meer dan leer over godsdiensten maar het gaat voor mij met name over het mens zijn. de goede dingen pakken en gebruiken in je leven dat wil ik ze meegeven.

( onder de tekst is het lied te beluisteren)

De tekst

Leef als een kind
Van de wind en van de liefde
En herken de open blik
In de ogen van een vreemde

Dans met de maan
Sla je armen om de sterren
Ga je dromen achterna
Op de maat van de seizoenen

Heb het leven lief
Als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet

Als de regen valt of de donder knalt
Zing het hoogste lied
Vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief
En wees niet bang

Huil als het moet
Totdat je stikt in al je tranen
Maar ontwapen je verdriet
Met dezelfde overgave
Als waarmee je huilt
Je kunt uit je as herrijzen
Het geluk van het moment
Zet een streep door het verleden

Heb het leven lief
Als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet
Als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied
Vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief
En wees niet bang

Heb het leven lief
Met je ogen dicht of in het volle licht
Hou van wie je ziet
Pak de liefde vast
En verlies haar niet
Heb het leven lief
In de grijze nacht
En als de morgen lacht
Heb het leven lief
En wees niet bang
Wees maar niet bang
Wees maar niet bang
Wees maar niet bang
Wees maar niet bang, bang, bang
Wees maar niet bang