Soms is het tijd om eens weer wat nieuws uit te proberen in de blog site.
dus vandaar heb ik een aantal wijsheden of teksten die je tot nadenken kan brengen bij elkaar verzamelt
en besloten ze hier af en toe ook te deponeren.. gewoon ter afwisseling van mijn verhalen over mijn wonderlijke wereld en soms die van anderen..
"Oh my god they’re back again! Charly Luske komt wederom met een spetterende tribute show. Na succesvolle tournees rond de muziek van George Michael en Robbie Williams is het dit keer tijd voor de boybands. Met Leon Sherman en Tommie Christiaan aan zijn zijde, zingt Luske alle monsterhits van onder meer Backstreet Boys, *NSYNC en One Direction, maar ook nummers van bands als Five, Boyz II Men en The Jackson 5 komen voorbij.
Verhalen over de bands, de leden, hun succes en schandalen, het komt allemaal voorbij, en met een vette knipoog. De swingende band van Nick Bult zorgt ervoor dat het dak er definitief afgaat. "
Dit las ik dus als aankondiging en ik dacht alleen maar, ik ken Charly, ik weet dat hij kan zingen. vind het ergens een sympathieke gast, en laat ik dan maar met deze voorstelling mijn theaterseizoen gaan openen.. dit is ook meteen de laatste voorstelling, waarvan ik weet die ik ga zien in het theater van 2023, voor 2024 heb ik een paar waanzinnige mooie voorstellingen uitgezocht, waar ik een aantal ook niet van ken, maar dat maakt het extra leuk, en als het mee zit kan ik ook nog naar de voorstelling van een oud leerling van mij die ontzettend aan de weg timmert met zijn dans, en hij dans zo mooi, ik ben telkens ontroert als ik zijn dansfilmpjes zie op social media.. zo prachtig en intens mooi.
Dus om iets over 7 stapte ik in de auto om rustig naar Gouda te rijden. Was namelijk erg benieuwd hoe deze show me zou bevallen. De zaak stroomde vol met heel veel vrouwen viel me op, had ergens niet anders verwacht, had wel een prima plek voor aan het einde namelijk op rij 10 stoel 1 dus ik kon zo weg als ik dat wil na afloop.
De show was erg onderhoudend, vooral ooo een feest der herkenning bekende liedjes hoorde je, echt genieten. Mede omdat men ooo wel wat oudere liedjes van oudere boybands lieten horen. Prachtig.
Al heet de show Charlie Luske en anderen. Is het echt Tommie Christiaan die de show steelt met zijn zang en stem beheersing. Charly doet aandoenlijk zijn best. Maar de glamour die hij had is een beetje weg. Zijn stem is schel en hard, hij verbergt veel van zijn tekorten door zijn spieren te tonen en wat arrogante blikken de zaal in te sturen . Jammer dat dat nodig is om jezelf beter te voelen.
Jammer vind ik ook wel dat het heel erg gericht is op de vrouwen in de zaal, zeker de scene waarin ze achter een scherm gaan staan om zich om te kleden, en dan even een houding met de microfoon van Charley zijn mond houden en op zon manier dat het eruit ziet dat het een penis is die zgn gepijpt gaat worden.. dat heb je niet nodig in mijn beleving als je een goede show hebt
De avond was wel erg vermakelijk en ik heb dan ook behoorlijk genoten van de vele liedjes die voorbij kwamen waarvan ik veel kende maar kennelijk was mijn kennis van de boybands nou niet echt heel groot.
Je zou er bijna zelf een trauma van oplopen, ik had me voor deze cursus ingeschreven met goedkeuring van mijn leidinggevende, dus ik was zeer blij.
Echter kreeg ik een vraag van een collega over of ik het boek had wat hierboven staat, nou nee dus, die had ik dus niet.. maar zo slim als ik ben heb ik niet eens verder gedacht.. totdat ik ineens van dezelfde collega de vraag kreeg of ik de opdrachten al had gemaakt. ik vroeg alleen welke opdrachten.. dus toen stuurde ze me een linkje naar een site en daar schrok ik me een hoedje, er stond me een partij werk, waar ik dus geen tijd meer voor had om te gaan doen.. dus ik heb meteen contact gezocht met de organisatie die me vertelde dat ik niet stond ingeschreven... dat ze dit moesten nazoeken, ze hadden wat problemen gehad met de website, dus ik wachtte geduldig af, waarop ineens het bericht kwam dat het vol zat en dat ze dus geen aanmelding van mij terug konden vinden.. er was iets misgegaan op de site maar het zat vol dus ik kon niet meedoen.. ik balen. mede omdat ik erg veel zin had in deze cursus.
Gelukkig bleek een collega die zich had opgegeven niet te kunnen, dus ik had mazzel ik kon alsnog dus ik dat gemeld, was prima kon in plaats van en toen moest ik nog het boek bestellen, die kwam pas zaterdag en ik moest minstens meer dan helft van het boek lezen en ik weet niet hoeveel opdrachten maken, terwijl ik dus niet vrij was. zondag had ik verplichtingen, maandag en dinsdag werken en woensdag was al de cursusdag 1.. dus ik heb maar contact gezocht met de organisatie en uitgelegd wat er aan de hand was, gelukkig hoefde ik in dit geval alleen maar de eerste 4 hoofdstukken van het boek te lezen in totaal 110 blz, en saaie stof.. en dat is voor iemand met dyslexie toch wel een dingetje
Maar goed, keurig op tijd zat ik in de trein, om mijn collega te ontmoeten in Bodegraven waar ze op de trein zou stappen, ik had al gezegd dat ik in het voorste treinstel zou gaan zitten zodat ze me gemakkelijk kon vinden, dat ging prima.
We hadden beiden een gezonde spanning over wat er zou gaan komen.. en toen we in Utrecht aankwamen moesten we nog even zoeken waar we moesten zijn, maar dat ging ook goed, we vonden het waar we moesten zijn, het was een eng trapje om naar boven te gaan, heel stijl en smalle treden. maar goed we kwamen boven.
We kwamen aan in een zaaltje en kozen meteen de beste plek, lekker achterin en gezicht op het scherm.. terwijl de zaal volliep besefte ik me ineens dat ik dus in een hok zat opgesloten met 23 vrouwen.. wat een schock, dat geen man hier verder aan meedeed.
Maar goed de training begon en het was voor mij totaal niet nieuws, ik had met bloed, zweet en tranen het boek doorgenomen maar wat er gebeurde maakte dat ik geschokt was, het boek werd gewoon weer doorlopen met een powerpoint, waarop ik me afvroeg waarom ik het boek had gelezen, het was geen aanvulling deze training het was gewoon het boek nog een keer bespreken, naast me zag ik mijn collega al zitten te wippen op haar stoel.. dus dat was al bijzonder, ik zag de irritatie bij haar ook al ontstaan, mede omdat ook veel cursisten overal hun plasje over moesten doen.... waardoor het niet opschoot, maar ook omdat de cursusleiding nog steeds dingen moest aanpassen in de presentatie.. het was eigenlijk ergens gewoon te gênant dat we hiervoor hebben betaald, maar de lunch was goed dat kan ik niet ontkennen..
Ik vond het wel aandoenlijk dat 1 van de dames en ik zie dat voor me, die dan een pot witte verf heeft getekend en keurig uitgeknipt heeft, en dan ook nog heel veel rode druppels heeft getekend en geknipt en dat ze die dan gaat uitdelen en dat we allemaal een rode druppel moeten invullen zodat we de pot witte verf kunnen vullen zodat de verf roze gaat worden en daarmee de veerkracht kunnen vergroten van het kind.. aandoenlijk maar ik moest hierbij steeds denken aan het stukje van Brigitte Kaandorp over de vrouw die fotoboeken maakt voor haar kinderen.. ik zie het voor me.. dat ze helemaal blij is dat ze iets creatiefs heeft gedaan en mooi bedacht.. en heel blij is.. en ik dacht alleen maar .. mens had het niet gedaan..
onder het filmpje van Brigitte gaat het verder met dit verhaal
Maar goed we hebben het uitgezeten, we hebben een heerlijke lunch gehad en daarna nog even samen onze gram gespuugd buiten tijdens ons rondje, het is toch even aftasten of we op dezelfde lijn zaten, maar het was ook opvallend dat we dus vooral over het basisonderwijs hadden, en er was een groep die nieuwkomers heeft maar die waren zo vol van hoe goed ze het deden dat het behoorlijk begon te jeuken..
Maar goed we moeten nog 1 dag, het gezelschap is goed, de lunch lekker, de energie break, met vooral veel suiker dingen aardig bedoelt, maar zo ongezond .. ik krijg meer energie van een appel en van een buitenluchtje halen.. soms baal ik dat ik niet meer rook.
We hebben de dag volbracht en konden gelukkig eerder weg.. wat een verademing is..
nog 1 dag dan is het volbracht... en dan hebben we een certificaat.. dus ik hoop dat de tweede dag wat meer inhoudelijk is, en minder het boek volgen, dus ik ploeter me nog even door het boek heen...
.jpeg)
Afgelopen zondag was het weer lunch time met Elias, al jaren rij ik langs dit restaurant, en denk steeds dat is onbetaalbaar om daar te eten.. totdat ik een speelse blik wierp op de menu kaart en me bedacht nou dat zou wel eens mee kunnen vallen, en het is een mooi stukje lopen voor mij hier naar toe, dus dat is ook lekker dat ik weer wat extra beweging krijg, alsof ik dat nog niet genoeg krijg.
Het sporten ging vanochtend niet, ik was te lui, had nog wat naweeën van gisteren van de tocht die ik gelopen had, dus ik was blij dat ik even niets hoefde, gewoon lekker lang in bed. een zondagochtend zoals een zondagochtend moet zijn in mijn beleving
Rond kwart over 12 ben ik gaan lopen naar dit restaurant, ik had een korte broek aan getrokken omdat het zo lekker weer was, tevens was het gewoon heerlijk buiten dus waarom niet. eerst moest ik even een pakketje afleveren dat verzonden moest worden, daarna kon ik zo doorlopen naar dit restaurant.
Een heerlijke wandeling was het, ik was nog maar net bij het restaurant of daar kwam Elias al aanrijden en konden we naar binnen. Elias maakte nog de opmerking jij ziet er niet sjiek genoeg uit met je korte broek, en toen ik het restaurant inkeek begreep ik zijn opmerking meteen. maar goed daar was weinig aan te veranderen..
We werden dan keurig ontvangen maar meteen ook vakkundig met zachte hand naar het terras gestuurd waar we een plekje kregen in de zon maar uit de wind, maar wel zo dat we niet zo in het zicht waren voor de andere, toch wel netjes gekleden gasten. Ze dacht dat ze het vakkundig had aangepakt, wel jammer dat we allebei bewust een aantal keer expres naar het toilet zijn gelopen al hoefden we niet.. dit gewoon om de feestvreugde te verhogen en de mensen de kans te geven om over ons te praten .... en om de dame die ons bediende toch een lesje te leren.
We kregen wel heel keurig de menukaart en de uitleg van het drie gangen menu, maar dan vooral op de toon dat we het toch niet zouden nemen en dat klopt, er zat alleen maar vis en vlees bij en dat gaat dus niet.
Dus we bestelden de spiegeleieren eentje met vlees en eentje zonder vlees er onder. ik heb iemand nog nooit zo snel op een ongepaste agressie manier het overige bestek dat we niet gingen gebruiken, zien weggrissen en de glazen veilig stellen.. nadat we hadden besteld.. de manieren waren toen al wat gezakt.
Maar goed dat kan onze pret niet drukken , we hebben erg gezellig zitten praten, al verbaasde het me wel dat we ver voor anderen al onze spiegeleieren kregen... en geloof me, ik heb beter gegeten voor die prijs, het zijn gewoon gebakken eieren, met een flufje salade onafgemaakt. kortom het was een lachertje.
We besloten na dit gerecht ook nog een toetje te nemen.. we namen iets met bramen, yoghurt ijs en zoete wafel,. als je de prijs ziet verwacht je niets bijzonders.. nou ik bestel liever de volgende keer de oude vertrouwde dame blanche, die is gewoon lekker en goed, dit was een Frans achtig opgedekt schotel met dus kleine kliedertjes van alles wat. De gerechten waarvan men bij Masterchef zegt dit is restaurant waardig en waarvan ik denk.. is dit alles. 1 keer diep ademhalen en het is weg.
Na het eten hebben we nog even flink zitten praten om daarna afscheid te nemen van elkaar, heerlijk om elkaar weer te zien maar dit restaurant komen we niet meer om te eten.. zeker niet als je de prijs ziet wat het heeft gekost
Stars
nee geen paniek, ik ben zeker niet van plan om te vertrekken naar een andere school of wat dan ook. heb het nog veel te veel naar mijn zin bij mijn huidige werkgever en zou een ieder dit aanraden om daar te gaan solliciteren. Er zijn nog vacatures waarvoor men mensen zoekt.. en geloof me, je komt in een warm bad als je bij ons op de locatie komt werken...
maar goed al pratend met vrienden vertelde ik over mijn sollicitatie geschiedenis in het onderwijs.. en dat was best heel hilarisch soms, dus ik bedacht me om maar eens daar ook een blogje over te schrijven
ach laat ik beginnen bij mijn eerste sollicitatie op een basisschool
Ik werkte daar al een half jaar als vrijwilliger, ging drie keer per week met de auto op en neer naar Emmen waar deze school stond, ik deed daar RT en kreeg alleen maar reiskosten vergoeding, die natuurlijk nooit de lading kon dekken, maar ja in die tijd deed je dat omdat je blij was dat je een voet tussen de deur had om ooit in het onderwijs te kunnen werken.
Kortom ik was daar al druk totdat er ineens een vacature vrij kwam voor 1 dag en men dacht natuurlijk aan mij om dit te gaan doen. Dit leek me helemaal gaf, ik hoefde geen brief te schrijven, in die tijd kon men dat nog intern oplossen. In die periode had ik inmiddels een vriendje dus ik vertelde dat op school, omdat ik daar nooit en nog steeds geen geheim van maak, tenslotte hebben de meesten lang genoeg in de kast gezeten, dus waarom zou je dan er weer terug in gaan.. een leeuw die je vrij hebt gelaten, kun je ook niet meer opsluiten, dan gaat hij dood omdat hij de vrijheid heeft geproefd.
Maar goed, daar begon de ellende, want ja het was een christelijke basisschool, en dus dat kon niet volgens een aantal mensen in het team, ik kon daar niet werken... heel bijzonder, als vrijwilliger geen probleem maar als betaalde kracht dan ineens wel. Het zorgde voor een behoorlijk verdeeldheid in het team.. maar goed.. het is wat het is.
Men heeft uiteindelijk besloten om met mij een gesprek aan te gaan hierover.. dus ik moest toch wel ineens echt solliciteren, maar ik denk achteraf dat het ging over hoe ik met mijn seksualiteit om ging, dat wilde men weten.
Ik vergeet nooit de eerste vraag die de directeur vroeg.. namelijk of ik de neiging had om jongens meer te knuffelen dan meisjes in de klas...
Ik heb geloof ik hem met een vreselijke verbaasde blik aangekeken, omdat ik me niet kon voorstellen dat een man die het hoofd op een school is, zulke domme vragen en gedachten kon hebben. .dus ik heb alleen maar als antwoord gegeven... Ik denk dat deze vraag meer zegt over de vrager dan over diegene aan wie deze vraag gesteld word..... maar voor de duidelijkheid ik val op mannen, en niet op kinderen. Homo seksualiteit is heel wat anders dan Pedofilie.... dus...
Ik denk dat ik die directeur wel behoorlijk heb laten schrikken.. maar ook het teamlid die erbij zat, die begon te lachen.. omdat die doorhad wat ik eigenlijk zei.. dat hij dus kennelijk dat wel deed...
Het gesprek was heel gauw afgelopen en ik was aangenomen.. natuurlijk was ik blij, al kreeg ik wel te horen dat ik niets mocht zeggen over dat ik met een man samen was.. kortom.. ik heb daar niet lang gewerkt en ben er dan ook met stille trom vertrokken, zonder afscheid te nemen.
Deze film krijgt zulke goede reacties dat ik me bedacht om dit te gaan zien met Alex, als tegenprestatie moet ik mee naar een horror film.. wat ook zo zijn charme heeft dat kan niet anders.. dus ik ben benieuwd.
Dus had ik Alex gevraagd om mee te gaan, gelukkig was hij het er mee eens en ging mee op de voorwaarde dat we daarna met elkaar uit eten zouden gaan, sushi, en daar zeg ik geen nee tegen.
Tevens vroeg hij me of hij me op zou komen halen, super leuk, daardoor werd het een echt dagje uit.
Dit is natuurlijk de beste manier, na een dag waarin ik veel km had gelopen, is dit een relax dag, eerst uitgeslapen om daarna lekker bij te komen en te genieten van de goede dingen van het leven.
Wat een prachtige film, al moet je wel heel goed opletten omdat er drie verschillende tijdslijnen door elkaar heen worden getoond, maar het raakt het verhaal, ook hoe het afloopt.. kortom een aanrader, 3 uur lijkt een lange zit, maar uiteindelijk vliegt dat om, zoals ze mooi onderaan in de recensie staat het is eigenlijk nog te kort.
recensie van de film:
Regie: Christopher Nolan | Scenario: Christopher Nolan | Cast:
Cillian Murphy (J. Robert Oppenheimer), Emily Blunt (Kitty
Oppenheimer), Matt Damon (Leslie Groves), Robert Downey Jr. (Lewis
Strauss), Jason Clarke (Roger Robb), Alden Ehrenreich
(senaatsmedewerker), Kenneth Branagh (Niels Bohr), Josh Hartnett (Ernest
Lawrence), Florence Pugh (Jean Tatlock), e.a. | Speelduur: 180 minuten | Jaar: 2023
"Nu
word ik de Dood, vernietiger van werelden." Dit mompelt de Amerikaanse
natuurkundige Julius Robert Oppenheimer na de succesvolle proef met de
atoombom in Los Alamos in New Mexico. Niet lang daarna schrok de wereld
op door de bombardementen op de Japanse steden Hiroshima en Nagasaki.
Het leidde tot tweehonderdduizend directe en indirecte doden en luidde
het einde van de Tweede Wereldoorlog in.
Het leven en werk van J. Robert Oppenheimer vormt het onderwerp én lijdend voorwerp van de twaalfde speelfilm van Christopher Nolan. Waar zijn Tenet al de hersencellen flink aan het werk zette vanwege het haast onnavolgbare plot en gejongleer met tijdslijnen, mag hetzelfde worden gezegd van deze drie uur durende doch bevredigende uitputtingsslag. Om de verwachtingen maar meteen te temperen: Oppenheimer wordt gedreven door dialogen, kent een moordend tempo en een haast eindeloze reeks personages vertolkt door topacteurs.
We
maken kennis met Oppenheimer die als jonge student in Cambridge
geïnspireerd raakt door vakgenoten zoals Albert Einstein en Niel Bohr.
Al snel blijkt de jonge wetenschapper meer weggelegd voor de theorie dan
voor de praktijk. Hij ontwikkelt zich in de kwantummechanica, destijds
nog een onontgonnen tak van de natuurkunde. Parallel hieraan zien we het
vragenvuur dat een oudere Oppenheimer op zich afgevuurd krijgt omdat de
FBI is getipt. De natuurkundige wordt beticht van communistische
sentimenten en vormt een gevaar voor de nationale veiligheid vanwege
zijn extreme standpunten.
Een derde verhaallijn, geschoten in
zwart-wit, draait om een voormalig militair en directeur van de
gerenommeerde Princeton-universiteit. Een lastig te herkennen Robert
Downey Jr. geeft gestalte aan Lewis Strauss die na de oorlog Oppenheimer
inlijft. Voor een senaatscommissie moet Strauss zijn geschiktheid
bewijzen als minister van Economische Zaken van het kabinet van
president Eisenhower.
Pas in het laatste uur wordt duidelijk hoe
deze zaken zich tot elkaar verhouden. Hierbij is enige kennis van het
tijdperk van McCarthy en zijn jacht op het communisme geen overbodige
luxe. Nolan geeft weinig tot geen context en focust zich volledige op
zijn personages. Oppenheimer en zijn directe collega's hebben de
hoopvolle, maar naïeve instelling dat met het laten ontploffen van de
atoombom oorlogen tot het verleden zullen behoren. In werkelijkheid
creëerde de theoretisch fysicus een monster en zette hiermee de deur
open voor de Koude Oorlog.
Oppenheimer is een lange zit
waar je voortdurend je kop bij moet houden. Dat is door het intelligente
doordachte schrijfwerk allesbehalve een straf, maar Nolan voert ons zo
veel dat alleen dit al een tweede kijkbeurt rechtvaardigt. Werkelijk
magistraal is de opbouw naar de genoemde proef onder de naam Trinity. We
weten allemaal welke richting het experiment de wereldgeschiedenis
opstuurde.
Nolan bouwt het zo op dat het voelt alsof we er voor
het eerst kennis van nemen. Niet voor niets opent de regisseur met een
tekstuele verwijzing naar de Griekse mythologie. Prometheus stal het
vuur van de goden en werd als straf tegen de rotsen geketend, waar een
adelaar dagelijks zijn lever uitpikte. Deze parallel wordt diverse keren
aangehaald, komt enigszins hoogdravend over, maar snijdt wel hout al is
het maar omdat het aansluit op het boek American Prometheus waarop
Nolan zijn film baseerde.
Oppenheimer voelde zich precies zoals
de mythische held nadat hij zich realiseerde wat hij had aangericht. Na
de oorlog wilde hij de ontwikkeling van de waterstofbom, de opvolger van
de aanvankelijke atoombom, tegenhouden. De atoombom wordt vaak
toegeschreven aan Einstein, maar het was Oppenheimer die het projectiel
ontwikkelde. Het kostte hem drie jaar, vierduizend medewerkers en het
hedendaagse equivalent van vierendertig miljard dollar. Oorlogspresident
Truman (een kolderieke bijrol van Gary Oldman) noemde het het grootste
experiment van de wetenschap.
Nolan ziet zich gesteund door een
keur aan grote namen, waarbij hoofdrolspelers Cillian Murphy en Downey
Jr. niet alleen de meeste schermtijd, maar ook de grootste indruk
achterlaten ondanks het feit dat ze weinig scènes delen. Het enige dat
je Nolan kunt verwijten is dat hij zo veel indrukken op ons afvoert dat
de emoties vaak het onderspit delven. Het is dan ook een treurig gegeven
dat de vrouwelijke personages en hun sores, zoals Oppenheimers vrouw
Kitty op een zijspoor zijn gezet. Haar relatie met haar echtgenoot,
kinderen en de fles, worden aangestipt maar niet uitgediept.
Oppenheimer
wordt in sommige bioscopen vertoond op 70mm-film en werd met
IMAX-camera's gefilmd door onze eigen Hoyte van Hoytema. De desolate
woestijn van New Mexico waar de wieg van een nieuwe wereldorde stond
werd zelden zo mooi in beeld gebracht.
Dit is een haast perfect
mix van een acteursdrama en politieke thriller, die herinneringen
oproept aan de beste tijd van Oliver Stone. Nolans twaalfde vergt een
flinke investering, voortdurende aandacht en stevig zitvlees. Het is
onmogelijk om alles tot in detail te doorgronden. Het zijn drie films
ineen, waarbij drie uur haast nog te kort is.
Afgelopen zaterdag kregen we het bericht dat ons vaste trainster niet kon komen, dat de vaste invaller op vakantie was, dus het was heel vervelend, maar we konden geen cross xxl krijgen.... het viel uit.. nu zijn wij gelukkig niet voor een gat te vangen, dus werd er meteen gemaild naar de sportschool of we misschien de zaal mochten gebruiken zodat we dan toch konden sporten,.. dat mocht , maar de gene die de training gaf, die moest wel les geven en niet mee sporten, dat had te maken met de verzekering. dat begrijp ik helemaal..
Dus er werd driftig geappt in de app groep over hoe en wat en gelukkig was Niels bereid om de les te gaan geven, maar had geen tijd om de les te bedenken, dus de oplossing was er meteen al, Marjanne zou de training maken, Niels zou hem geven.
Dus dat was de deal, en de deal pakte goed uit.
Toen we bij elkaar kwamen, heb ik het balletje opgegooid, of het misschien handig zou zijn dat we gewoon allemaal een keer een les verzorgen zodat niet steeds dezelfde persoon dat hoeft te doen, als Marco de vast invaller niet kan, of een keer geen zin heeft. of als Niels niet kan. Maar voordat ik dat duidelijk kon maken, moest Nathalie op een gegeven moment haar stem verheven dat ik ook wat wilde zeggen, terwijl ik dacht ik ga niet schreeuwen daar heb ik geen zin in.. maar dat idee werd meteen al van de tafel geveegd, want dat was niet nodig, men had 2 mappen vol oefeningen en trainingen, dus dat was niet nodig.. terwijl ik juist dag, we delen de pijn, als we eens in de zoveel keer niet mee kunnen doen dan is het evenredig verdeeld maar dat werd door een aantal niet echt op een leuke manier ontvangen helaas.
Maar goed voor de rest was de les prima, Marjanne had een leuke training bedacht en Niels gooide nog even zijn eigenzinnige sausje er over heen.. als een cadeautje.. die helaas niet kon worden geruild.
De warming up was leuk bedacht
je had 6 oefeningen die je 10 x moest doen met een partner
je gooide een dobbelsteen en als je dan nummer 1 gooide dan moest de ene dat doen, de andere gooide ook en deed dan de volgende oefening, dat deed je samen
in totaal moest je dus alle oefeningen 10x gedaan hebben, als je al oefeningen 10x had gedaan dan moest je als je en getal gooide die bij die oefening hoorde dan moest je verplicht een burpee doen.
de oefeningen en bij behorende oefeningen waren:
1 push up
2 squat
3 sit ups
4 thrusters
5 jumping jacks
6 box stepup
ik mocht dit samen met Rene doen en dat was erg leuk, genieten en lachen
Toen kwam het sausje van Niels in de vorm van een cadeautje... zonder bonnetje dus je kon hem niet ruilen
Sally met de squat. met kb..
nadat we deze ellende hadden gehad, kregen we nog een cadeautje.. nog een keer Sally maar dan de military version
dus in de push up, met up dus omhoog met down net boven de grond. en ik moet zeggen, ik vond hem lastig, maar soms kon ik het hele tussenstukje net boven de grond blijven hangen, soms lag ik ook gewoon plat op de grond. dat kon ook.. maar ik was stiekem wel trots dat het me lukte, niet op de knieën maar dus als plank gestrekt, daarna stortte ik wel in maar dat mag de pret niet drukken
daarna kwam de 10x10x10 = 100
alle oefeningen moest je dus 10x 10 doen. per ronde
de oefeningen waren
1squat
2 sit up
3 push press
4 burpee
5 lunges ( l/r =1)
6 leg lifts
7 triceps dips
8 wallkicks
9 dead lifts
10 dead bug l/r =1)
en elke oefening 10 x, en dat 10 rondjes.
Aan het einde had Niels nog het plan om een toetje te doen, Roxanne met jumping jacks en burpees, maar dat werd vakkundig de grond in geboord. dat kon niet meer na zon zware training.
Maar het was een geslaagde les en het was genieten.. zeker als je beseft dat het zo mooi is ontstaan door een samenwerking met elkaar. en daarna natuurlijk aan de thee dus dat was helemaal geweldig gezellig
Tja als je Alex meeneemt naar een film die hij misschien niet leuk vind, staat er een tegen presentatie te wachten. namelijk ik moest mee naar The nun 2, een horror film, dus ik dacht alleen maar, okey dat doen we dan maar, en we zullen wel zien, is het nix ben ik in ieder geval van de straat..
Nou ik moet zeggen, wat een prachtige film, ik vond hem niet eens zo erg om eerlijk te zijn, er zaten wel wat schrik momenten in, maar daarvoor kijk je natuurlijk ook naar deze film... ik vond hem zeer onderhouden en ben ook benieuwd naar of er een vervolg op komt, dat vind ik vooral heel spannend.. maar geen slechte film al had ik wel een aantal keer dat ik schrok, terwijl je weet dat het gaat komen, toch schrik ik dan dus dat is niet zo gek
Wat ik tegenwoordig wel storend vind dat je dan film zit te kijken en dat er dan naast je iemand zit die luidruchtig zijn tortilla chips zit te kanen.. dat vind ik eigenlijk zonde van de film.. dat zou niet moeten volgens mij
Of deze film een aanrader is weet ik niet, ligt er aan of je van dit soort films houd , ik heb er wel van genoten.
recensie Nun 2
Regie: Michael Chaves | 110 minuten | horror | Acteurs: Taissa Farmiga, Jonas Bloquet, Storm Reid, Anna Popplewell, Bonnie Aarons, Katelyn Rose Downey, Suzanne Bertish, Léontine d’Oncieu, Anouk Darwin Homewood, Peter Hudson, Tamar Baruch, Natalia Safran, Maxime Elias-Menet, Pascal Aubert
Het beste element uit ‘The Conjuring II’ was de geheimzinnige non. Deze vreemde entiteit met gloeiende ogen, een lijkbleke huid en een bewegingsloos voorkomen joeg een hoop mensen de stuipen op het lijf en al snel werd een culticoon geboren. Omdat filmmaatschappijen van geld houden – het liefst veel – kon een heuse spin-off rond deze filmgriezel niet uitblijven. Het resulteerde in het anonieme ‘The Nun’ uit 2018. Deze film bracht genoeg op om een vervolg te rechtvaardigen en die sequel is nu in de bios te zien onder de niet al te originele naam ‘The Nun II’. Er was niet erg veel publiciteit rond deze film. Meestal een slecht teken…
In ‘The Nun II’ blijkt dat Valak (de echte naam van de demonische non) nog niet verslagen is. Dat was wel de gedachte, dus dat betekent dat de diensten van zuster Irene (Taissa Farmiga) opnieuw nodig zijn. Helaas kan ze niet meer op de hulp van een ervaren duiveluitdrijver leunen, dus moet Irene het doen met haar vriendin zuster Debra (Storm Reid). Deze vrouw is niet zo Bijbelvast en dat betekent dat ze snel haar geloof moet hervinden, willen ze samen Valak stoppen. De demon heeft bezit genomen van Maurice (Jonas Bloquet), de tuinier uit het eerste deel die net als Irene een demonische aanval overleefde.
Voor een grote film die vrij geruisloos in de bioscoop is uitgebracht, is ‘The Nun II’ verrassend sterk. Er is zichtbaar veel geld en aandacht besteed aan de special effects, kostuums en decors. De film oogt verzorgd en de cast is – over het algemeen – prima. Toch is er weer die maar…
‘The Nun II’ lijkt flink gehavend te zijn op de montagetafel. Waarschijnlijk zijn er veel reshoots aan te pas gekomen, want de film heeft geen soepel verloop. Je kijkt naar een aantal losstaande scènes die aan elkaar zijn geplakt. Het is duidelijk dat er ineens meer geweld in moest, want veel scènes dienen geen enkel doel dan de hoeveelheid bloed omhoog te stuwen. Naamloze slachtoffers worden geofferd aan Valak en worden vervolgens nooit meer genoemd.
Het tempo is compleet zoek en dat zorgt veel veel dode momenten – iets dat je zelfs niet wilt in een horrorfilm. De film wordt gered door het sterke spel van Farmiga, het charisma van Bloquet en een vrij aardig opzet liefdesplot tussen Maurice en een onderwijzeres.
Regisseur Michael Chaves beloofde een bloederige film – de goorste uit ‘The Conjuring’ franchise – en dat is gelukt. ‘The Nun II’ is bij vlagen bruut en de spanningsopbouw is soms best aardig. Als je na het vorige deel bent afgehaakt, zal dit deel je interesse vast herwinnen. Aardige horrorfilm met een paar gebreken, maar met toffe brute scènes.
.jpeg)
Ach waarom ook niet, laten we een keer stoer doen en gewoon meteen etappe 12 aan 11 vastplakken, dit alleen al omdat het onmogelijk is om vanuit Distelberg met de bus naar huis te gaan, en om er te komen, onbegrijpelijk als het hoort bij de route, maar goed dus we hadden al van te voren besloten dat we dit gingen lopen met z'n 3-en en het is alleen maar leuk, al vroeg ik me wel af of het wel zo verstandig was na het zuchtzand waar we al doorheen waren geploeterd.. wat ik heel vermoeiend vind. maar gelukkig zijn Nico en Paulien meer van pauzes nemen dan ik, met als gevolg dat ik dus meer rustmomenten had onderweg dan ik normaal neem.
Dus we vertrokken vanuit Disseldorp, waar we de hoop hadden gezet op dat we daar wel wat konden eten. maar helaas was het restaurant daar dicht, en tot mijn stomme verbazing stonden er dus wel bushaltes, maar die waren kennelijk niet bekend bij 9292.. dus we besloten hoe dan ook gewoon naar Den Bosch te lopen, al hadden we wel al besloten dat we als het nodig was we gewoon eerder een bus zouden nemen, dus het doel was niet om Den Bosch te halen maar eerder, letten op elkaar of het wel of niet gaat.. en gewoon aangeven als het niet meer gaat, dit ook om de hitte die er was.. al viel dat erg mee om dat je steeds door het bos liep
We waren net onderweg of Paulien verstapte zich een beetje en viel op de grond.. dus dat was even schrikken, maar nadat we de nodige zorg hadden besteed en ons meteen afvroegen waarom geen van ons een EHBO tasje bij zich had, maar door de wond goed uit te spoelen, en goed af te dekken met een wond helende zalf die ook desinfecterend is, hebben we kort overlegd wat we zouden gaan doen, gaan we verder of gaan we terug want we waren nog niet heel ver van de bushalte.. maar Paulien zei alleen maar kom we gaan, en liep weer als een kievit. voor ons uit.. dus wij er maar achteraan.
We hebben telkens bij een bushalte overleg gehad of het nog ging en of we de bus moesten nemen of dat we een ubertje moesten bellen. maar nee hoor we liepen door. We hadden in onze gedachten dat we bij de IJzeren man zouden gaan lunchen, maar toen we er aan kwamen bleek het een grote toeristische gebeuren te zijn, waar we dus moesten betalen om er te kunnen eten. dat weigerden we natuurlijk, dus wij weer verder lopen totdat ik ineens een klein loket ontdekte waar je dus patat kon bestellen met ijsjes etc. dus we besloten om dan maar een bakje patat te bestellen met een vegetarische kroket. Het duurde lang voordat we de patat kregen, wat eerder de naam zou verdienen van lange chips want het was keihard en koud.. echt niet super lekker maar goed honger maakt rauwe bonen zoet, dus we hebben er van genoten om, nadat we verder waren gelopen, te ontdekken dat er nog veel restaurants waren waar we hadden kunnen eten maar ach de magen waren vol en we konden verder.
Kennelijk waren we vol genoeg om niet meer goed op te letten en hadden dus een verkeerde afslag genomen om te ontdekken dat we dus weer bij de ijzeren man uitkwamen, dank zij de komoot konden we de route weer vinden en konden we verder.. dus dat ging lekker, het was een prachtig pad, die ik zo nog een keer zou lopen, en dat scheelt want ik zag al dat het begin van dit pad ook het begin is van boekje twee van het pelgrimspad die je dus weer langs dezelfde route laat lopen als we nu hebben gedaan. nu twijfel ik nog wel of ik dat ga doen.. waarschijnlijk ga ik nog een keer het laatste stuk lopen omdat ik ook graag kamp Vught wil bezoeken, dit omdat het me toch wel bezig houd, zeker naar mijn bezoek aan Sacherhausen en Auswitsch en het lopen van het westerborkpad. waar ik ook het kamp heb bezocht.
Dus dat is iets wat ik nog in mijn achterhoofd hou en het is ook wel leuk om de kerken in Den Bosch te gaan bezoeken dan, dus kennelijk ga ik deze etappe nog een keer lopen de komende tijd.
Maar goed we hebben heerlijk lopen kleppen met als gevolg dat we ineens ergens stonden waar we niets konden. en we bleken en een kruis totaal te hebben genegeerd dus we moesten weer een stuk terug,...
Het laatste stuk was over een pas gemaaide oever, op zich lekker maar niet als het gras er nog ligt,.. maar ook dat maakt het wandelen extra leuk vind ik.
Uiteindelijk kwamen we aan in Den Bosch, even zoeken naar het Station en nadat we dat hadden gevonden hebben we eerst onze waterflessen bijgevuld, hebben we onze voeten en benen zo goed als het kon schoongespoeld, hebben een ijsje genomen om daarna naar onze bus te gaan om terug te keren naar de auto.. we dachten dat we hem handig hadden geparkeerd maar het bleek verre van handig want de bushalte waar we uit moesten stappen was nog een dikke 20 minuten lopen, dus deze dag eindigde met een totaal aan 37 km op de teller.. en bijna 3000 cal verbrand. en dan zijn er mensen die zeggen dat je van wandelen niet afvalt en geen conditie opbouwt. ik ga dat toch wel betwijfelen als ik eerlijk ben
