Lunch

Gisteren met Elias, een sportmaatje en inmiddels vriend, wezen lunchen . We sporten vroeger altijd samen bij diverse onderdelen, zoals de Cross, de Kettlebell kortom we waren maatjes en we daagden elkaar dan ook behoorlijk uit. Op een gegeven moment moest Elias stoppen met sporten, wat ik erg jammer vond omdat we toch wel erg leuk sporten samen, en dikke lol hadden. Hij was degene die mij altijd net iets meer uitdaagde dan diegene die les gaf.. Ik hem ook trouwens.. kortom het was altijd dikke lol met elkaar.

Traditiegetrouw is het ontstaan dat we om de zoveel weken met elkaar gaan lunchen op zondagmiddag, hij sport niet meer, ik wel dus ik mag het.. 

We kiezen altijd een tent in Alphen, we zijn begonnen bij Beagles en Beans en zo zijn we aardig wat lunchkaarten door gekomen, waar we dan ook heerlijk hebben gegeten, en genoten met een bakje thee en met een goed gesprek..

We kletsen altijd een hele boel over van alles en nog wat maar vooral de humor die we beiden hebben viert hoog tij..  naast de wat serieuzer gesprekken praten we ook over de grappige dingen in ons leven.

Zondag had Elias, het is de bedoeling dat we om de beurt een plek uitzoeken om te lunchen, mede omdat Elias  vaak in Alpen komt in het Centrum ik bijna niet.. weet hij vaak bijzondere nieuwe tentjes te vinden.

Hij vroeg zaterdag of  ik een museum jaarkaart had, die heb ik dus dat is geen probleem, dus voorstel om te gaan lunchen in het Archeon in het Klooster.. ik ben meteen voor, ik vind dat leuk, en je kan het Archeon zo gratis in dus dat is geen probleem.

Wel ff lastig met parkeren, maar goed 6.50 is te overleven tenslotte en het is voor het goede doel, samen genieten bij een broodje of iets dergelijks om zo weer eens te weten dat het leven goed is.

We hebben beiden een pannenkoek genomen, ik een keurige verantwoorde pannenkoek van volkorenmeel met kaas en champions,  de schenkstroop was zo heet geworden dat het echt ineens schenkstroop was..  als water zo vloeibaar. soms mis ik dan toch wel de ouderwetse potten en met stroop, met name de keulse potten met daarin een houten pollepel waarmee je dan je pannenkoek kon bestrijken. en de overheerlijke bruine suiker in een zelfde soort pot. Natuurlijk begrijp ik heel goed dat het niet echt verantwoord is, dat de bacteriën  er welig in tieren, maar nostalgie is ook wat waard  toch.

We hebben weer heerlijk zitten eten en genoten van al het goeds van het leven, en heerlijk bijgepraat..  kortom het leven was weer goed.

en deze ook klaar Als gebroken glas

Het was weer een feestje om deze bundel te mogen maken.. herinneringen komen boven en ze landen zo mooi in mijn gedachten en gevoel

Nadat ik de samenwerking met Verbonden in Afscheid ( dank u wel, ik heb ook meegedacht aan deze naam) had afgerond voor het Symposium de elementen. De flarden zijn gebruikt, de bundel moet ik nog maken, maar dat kost even tijd, omdat mijn hoofd nog te vol zat met de flarden voor de bundel:

Met al zijn dromen De bundel over de vakantie door het prachtige Andalusië, met meer flarden dan ik ooit heb geschreven  over een vakantie, maar ja 8 dagen door dit gebied in een groepsreis, waar zoveel dingen spelen, wat ik dan ergens onbewust oppak en die eruit moeten en dan op het papier belanden..  is het niet gek dat de bundel zo vol is geraakt. Tel daarbij nog wat eigen ervaringen dan is het denk ik al vrij snel duidelijk dat het een mooi en indringende bundel is geworden..  Natuurlijk ben ik me er altijd van bewust dat sommige flarden mensen niet raken, dat mag, soms zijn er flarden die ik schrijf met tranen in mijn ogen, om ze later terug te lezen en te ontdekken dat het me even niets doet.. het heeft alles met het moment van schrijven of lezen te maken.. dat is iets waar ik me zo bewust van ben , maar het komt er en zal er zijn..

Nu dus klaar met de bundel over de vakantie dagen in Parijs, waar zoveel mooie en intense momenten waren, waar ik heb genoten en totaal in een andere wereld heb geleefd...  het waren maar 4 dagen, maar met prachtige mensen die mij zeer dierbaar zijn. We hebben door de straten van Parijs gedwaald, diverse musea bezocht, maar ook veel gepraat en gelachen en natuurlijk, hoe kan het ook me deze vrienden, veel gebak gegeten... Als toetje van de prachtigste dingen zijn we samen, ik ontdekte ineens dat zij ook het virus hebben, zijn we gaan dwalen op het kerkhof van Montmartre . 

Wat een mooi en klein kerkhof voor Parijse begrippen en ik moet er nog een keer terug, er zijn zulke, hoe luguber het ook klinkt foto's te maken..  daarnaast liggen hier ook vele beroemdheden, is het prachtig om de graven te zien zoals ik al in een blog beschreef...  kortom er waren ook deze dagen veel inspiratie en nu ook weer zonder dat ik er erg in had waren er vele foto's die ik wilde gebruiken omdat ze raakten.. maar er was geen plaats meer in de bundel.. het was genoeg. de woorden waren nog lang niet op, gelukkig maar de bundel wilde ik niet zo dik maken. 

De bundel als gebroken glas die niet te koop is maar wel te lezen is op mijn website.. en natuurlijk ook weer in de bibliotheek van de Koninklijke bibliotheek in Den Haag zal worden opgeslagen..  is daar zelfs ter inzage te krijg en te reserveren, hij komt dan naar de bieb in de buurt en dan kan je hem even een paar weken lenen.. dus er is genoeg om deze bundel te lezen.

Bijna alle flarden die het afgelopen jaar zijn geschreven zullen verschijnen in de nieuwe bundel van 2020, die waarschijnlijk in januari zal verschijnen, de flarden zijn er. nu nog de tijd om dit in het format te plaatsen voor de bundel.. maar dat komt vanzelf.. daar heb ik nog tijd voor, tenslotte binnenkort 6 weken vakantie...  al is de planning de bundel van het Symposium toch zo snel mogelijk af te maken.. zodat het een mooi geheel gaat worden.

Kortom er is een hoop gaande op het gebied van de wonderlijke wereld van de flarden.. 

 hier onder daarom de flard die bij bovenstaande foto hoort 

als gebroken glas

hemelstukjes

die mijn tranen verhullen

waarin geschreven staat

dat de wereld

zonder jou veel minder

mooi blijkt te zijn

gebroken stukjes glas

van de herinnering

waarin ik mezelf verloren

blijk te zijn

Onderwereldhotel De Zilveren Zee (theater)

Zaterdagavond, na een drukke dag, sporten, ja ook in deze hitte ben ik te vinden in de sportschool, al heb ik wel al de conclusie getrokken dat ik mijn zomerbuik maar doorschuif naar het volgende seizoen. dat gaat goed maar die six pack is nog niet in zicht.. dus mijn bovenlichaam zal niet te bewonderen zijn voor de buitenwereld. Sorry voor de mensen die ik nu heftig teleurstel.. hooguit een aantal intime contacten zullen dit kunnen ervaren  maar dat zal bij hoge uitzondering zijn, en dat alleen in de slaapkamer. en daar komen niet zoveel.. Dus ik en mijn spiegel kunnen van het proces in wording genieten.. de rest zal ik deze onthullingen besparen.

Maar ik loop weer uit te weiden, we gaan verder over mijn bezoek aan het theater, al ben ik nog wel snel naar vriendin Lisette geweest om mijn haar te laten knippen, en meteen geregeld dat voor zij weg gaat dat ze nog even mijn haar bijpunt want met hete zomerdagen groeit je haar sneller en dus heb je voor je het weet een warm hoofd door al dat haar

Nog weer een extra stukje voor ik toekom aan het toneelstuk. Bij binnenkomst waren Heleen en Gré er al, dus dat was leuk, toen ik thee ging bestellen zei een mevrouw achter de bar, oh u wilt ook bestellen ik dacht dat u moeder dat al had gedaan.. Ik ben dan te beleefd, ik lach lief en zeg dan.. Oh is mijn moeder hier, dat is bijzonder, is ze ontsnapt dan uit het tehuis voor dementerende ouderen.....

Dat er een stilte viel vond ik wel bijzonder...  ik had ook kunnen zeggen, goh is ze opgestaan dan.. ze is net overleden 4 weken geleden met een snik in mijn stem.. maar goed dat zeg je niet... dat is spotten met de dood en aangezien ik mijn moeder nog niet kwijt wil doe ik dat niet. Al moet ik wel zeggen, het is wel bijzonder dat veel mensen, zo ook in Spanje, en nu dus ook weer denken dat de vriendinnen waarmee ik op vakantie ben mijn moeder is.. zou het komen door mijn jeugdige uitstraling?...

Trouwens ik heb dat ook niet gezegd over of ze ontsnapt was, ik heb alleen dom gelachen en lief gekeken en berustend geknikt... al had ik natuurlijk ook kunnen zeggen.. Heeft ze niet gedaan we hebben ruzie. maar goed dat doe je ook niet.. je blijft beleefd.

Maar terug naar het stuk, het is een bijzondere theatergroep, mensen met en zonder een beperking de groepsnaam zegt al veel. namelijk een beetje stuk.

Het stuk is geschreven door Anke Steffers, en het was de 9de toneelvoorstelling  die deze groep bracht. 

Het stuk gaat over een slecht lopende hotel, De Zilveren zee,  en ze hebben veel schulden,  er komen 4 gasten, waarvan, ,later twee undercover agenten blijken te zijn en twee anderen criminelen die hotelgasten beroven.. kortom een spannend verhaal, maar eigenlijk is het spel van de spelers veel interessanter. Men vergeet de tekst, men verdraait alles en het is soms een zomaar een paar minuten stil.. of een leeg podium, ik denk dan stil spel.. Het is voor de pauze even wennen ,maar na de pauze begrijp je het en zie je het gebeuren.. Veel mensen die blanco het publiek aanstaren en echt geen idee meer hebben wat ze moeten.. je hoort de souffleur praten, en steeds harder praten maar uiteindelijk komt het goed.. dan  komt er tekst en gaat het weer verder.

Iedereen op zich is zijn eigen ster en het mag, het publiek dat hier op af komt verwacht niets maar willen gewoon zien hoe deze bijzondere mensen met zoveel plezier genieten van hun spel en het mogen spelen.. ze zijn trots. en dat is terecht.

Toch wil ik wel de volgende namen noemen omdat ze hun tekst perfect kenden, maar ook omdat ze de betere spelers waren. Rowan Verboon, Emily Rose van Kampen en Trienke Buitelaar..  zij droegen de voorstelling met elkaar wat het extra sterk maakt, al denk ik dat de regisseurs op hun bankjes duizend keer zijn gestorven.. maar goed daar ben je regisseur voor, weet ik uit ervaring.

Kortom het was weer een mooie avond waar ik genoten heb van deze prachtige mensen waar eigenlijk niets stuk aan is maar die gewoon orgineel zijn in wie ze durven en mogen zijn.

bijzondere week

De week begon met een grote glimlach.. de maandag was de laatste les voor de leerlingen van de Faalangst. dus ik kon eigenlijk al weten dat ik de maandag erop uit kon slapen.. was even vergeten dat Wensen en Grenzen  er dan stond, dus tja ik  kan niet uitslapen maar dat is niet erg.. het is wat ik graag doe en waar ik veel voldoening uithaal

De maandag was een mooie dag, wel druk maar heerlijk, de kb ging lekker, ik begin weer op mijn oorspronkelijke niveau te komen, een paar weken eruit en vaak is het dan meteen mis en dat is dus  ook zo.. dus  maar dat is inmiddels aardig hersteld.

Het leuke is als je dus sport je met die leuke groep mensen kan sporten, daarna drinken we thee en praten we wat met elkaar, heerlijk en relaxt is dat altijd.

De dinsdag was relaxt, een aantal klassen al afgesloten omdat  ze niet meer terugkomen dit schooljaar. met de ISK leerlingen heerlijk buiten les gegeven met fopbal, met tikkertje met de bal, met ra ra wie heeft die mooie gouden bal van goud.. kortom spelletjes die ze leuk vinden, zo ook gewerkt met verstoppertje spelen waarbij 1 leerling gewoon naast een boom ging staan met zijn jas over zijn hoofd en die werd heel lang gewoon niet gezien.. zo bijzonder.. een andere leerling ging op het bankje zitten, een beetje voorover gebogen en dat was ook onzichtbaar, zo zie je toch wel hoe onopvallend je kan zijn als je juist iets doet wat normaal is in het volle zicht.

De avond naar de film geweest, genieten,  mooie film en door het weer was het goed uit te houden in de bios. 

Woensdag weer veel buiten me de leerlingen van de ISK, wat kunnen die gasten rennen. het is echt uniek. ik geniet ervan altijd.. De lessen gingen lekker om daarna de boodschappen te doen en te sporten de kb in de avond. heerlijk weer, maar vooral de thee na die tijd die maakt het extra leuk.

De donderdag begon de ellende, het rooster voor Wensen en grenzen was de deur uit.. gevolg er ontstond veel gedoe en ruis.. maar dat lost zich ook op op een gegeven moment. Daarna kwam een oud leerling eten, hij onderhoud mijn site en als beloning komt hij eens in de zoveel tijd eten.. ik wilde koerdisch voor hem koken maar door tijdsgebrek werd het toch iets van een groente taartje met salade, wel een aspergesoep vooraf en als toetje een 5 chocolade gebeuren. Het is een erg leuke avond altijd met hem, we lachen wat af en hij zal gaan kijken of hij mijn computer weer sneller kan krijgen zodat ik geen nieuwe meer hoeft te kopen.. ik ben benieuwd.

Vrijdag was een vermoeiende dag de loomheid van de dagen viel op mijn schouders met als gevolg dat ik dus niet echt fit was , maar ook wist dat het de laatste dag van de week was..  en dat was goed

het was een mooie en geslaagde week waar ik erg genoten heb

 

De ontvoering ( deel 38 )

 De ontvoering

Charlie Chapin, wie kent hem niet,  overleed tijdens kerstmis 1977 op 88-jarige leeftijd in zijn slaap. Een paar maanden erna, op 8 maart 1978 werd het lichaam van Chaplin opgegraven en ontvoerd. De familie van de Chaplin kreeg brieven waarin om 600.000 dollar losgeld gevraagd werd. De familie onderhandelde twee maanden lang met de ontvoerders. Tegen de die tijd hadden de Zwitserse politie kunnen achterhalen wie de daders waren. In mei 1978 werden twee Oost-europese vluchtelingen  gearresteerd.

Waar of niet Waar?

(antwoord onder de foto's)

 Waar! Het lichaam werd teruggevonden bij het meer van Genéve en herbegraven onder 180 cm beton

 de kist toen hij werd terug gevonden

 huidige graf van Charlie

ouden van dagen

Vanochtend reed ik naar mijn schooltje toe en zag bij het bejaardenhuis waar ik altijd mijn post  in de brieven gooi, de bundel van Andalusië was gisteren binnen en hij is erg mooi geworden, moest dus opgestuurd worden naar de Koninklijke Bibliotheek van Nederland waarvan al mijn bundels 1 exemplaar opgeslagen is.

Maar aangezien de bus voor de brievenbus stond en ik niet mijn auto kon parkeren ben ik maar doorgereden.. 

Terwijl ik zat te kijken zag ik stralende mensen zitten in de bus. allemaal van die vrolijke grijze koppies die nog mogen.. ( ze zijn de ouden van dagen. en ze mogen nog.. en ze genieten van het leven)

Ik moest meteen aan twee dingen denken, toen ik  nog veel jonger was en woonde in het dorp Mussel was er jaarlijks een dagje uit voor de ouden van dagen  dit in het dorp woonden. Het hele dorp liep uit om ze dan uit te zwaaien.. mijn vader die de dorpsagent was moest dan met zijn motor voor de bussen uitrijden om ze te begeleiden zodat ze overal goed en veilig doorheen kwamen. Dat was op zich al bijzonder. Maar vooral dat het dorp uitliep, om ze uit te zwaaien. niet eens omdat het familie was.. maar gewoon omdat men uit respect voor deze oudjes ze wilden zwaaien. Zo was het ook zo dat mijn vader belde naar mijn moeder om te zeggen dat ze eraan kwamen.. hoe het ging weet ik niet maar dit ging al een lopend vuurtje door het dorp en tegen de tijd dat de bussen aankwamen stond het hele dorp weer bij het verzamelpunt om ze te onthalen ze waren weer thuis. Ze werden dan met auto's naar huis gebracht, de verhalen werden verteld, er werd vreselijk gelachen met elkaar etc. Het was een groots gebeuren, wat eigenlijk niet zo gek is als je bedenk dat er niet zoveel gebeurt in het dorp waar ik ben opgegroeid.

Daarnaast weet ik van mijn moeder die jaarlijks een reisje maakt met de Zonnebloem, dit omdat ze het leuk vind. De zonnebloem doet het geweldig, goed geregeld leuke dingen voor de oudjes, zoals bingo etc. AL heeft mijn moeder besloten niet meer mee te gaan, ze vind het mooi genoeg geweest ze wil gewoon lekker thuis zijn en zitten... en af en toe een dagje weg met de opstapbus. dan kan ze een paar keer per jaar weg in plaats van maar 1 keer in het jaar. is een mooie en goede beslissing denk ik dan,

Maar even terug naar vanochtend, wat een karigheid was dat, er stond niemand om deze ouden van dagen uit te zwaaien.  ze zaten dan wel te stralen maar ik bedacht me ook meteen wat jammer dat het niet meer een soort van dorpsgebeuren is, uitzwaaien, genieten en ze deze dag gunnen ze onthalen met spandoeken etc.. want tenslotte zijn zij het wel die voor ons een prachtige wereld hebben achter gelaten.

Le Grand Bain (film)

Ondanks tropische genoegens zijn we met een deel van de filmclub naar de film gegaan. Over deze film hadden vrienden mij verteld dat ik hem moest zien, hij was geweldig en erg mooi. dus wie ben ik om dat advies te negeren. tot dusver hebben ze nog altijd gelijk gehad.
En nu dus ook, wat een heerlijke feel good movie. ontroerend, lachen.. maar vooral de persoonlijke verhalen die er zijn. Het doet me denken aan een hoop films zoals de MArathon maar ook de film The Jamica bobslee, ook ontroerend en mooi.. in deze film winnen ze niet alleen de competitie maar zijn er ook heel veel persoonlijke overwinningen.. zo mooi en raakt diep... een aanrader deze film

recensie van de film:

Regie: Gilles Lellouche | Cast: Matthieu Amalric (Bertrand), Guillaume Canet (Laurent), Benoît Poelvoorde (Marcus), Jean-Hugues Anglade (Simon), Virginie Efira (Delphine), Marina Foïs (Claire), e.a. | Speelduur: 122 minuten | Jaar: 2018

In 2008 komt de Zweedse komedie Allt Flyter uit, waarin een groep middelbare mannen aan synchroonzwemmen gaat doen en het tot nationaal team weet te schoppen. In 2010 neemt de Zweeds-Britse documentaire Men Who Swim hetzelfde waargebeurde verhaal als uitgangspunt. Nog geen decennium laten verschijnen in hetzelfde jaar een Engelse en een Franse speelfilm rond dit thema: Swimming with Men en Le Grand Bain. Zo zijn er opeens vier films rond een sport waarvan het grote publiek waarschijnlijk niet wist dat het daar behoefte aan had. Le Grand Bain is een bij vlagen geslaagde versie met de nodige grappige momenten.

Bertrand zit in een depressie en is daardoor zijn baan kwijt. Zijn dag bestaat uit het wegwerken van medicatie en liggend op de bank Candy Crush spelen, terwijl zijn vrouw naar haar werk is en zijn twee kinderen naar school. Als Bertrand zijn dochter naar het zwembad brengt, valt zijn oog op een groep middelbare mannen die in het water spartelen, terwijl een mooie jonge Française vanaf een duikplank de mannen poëzie voorleest. Bertrand besluit zich aan te sluiten bij deze groep en komt er al snel achter dat het naast synchroonzwemmen vooral een praatgroep is. Alle mannen in de groep hebben problemen met hun familie, mentale gezondheid of financiën. Om al deze sores te overwinnen besluit de groep zich aan te melden voor het wereldkampioenschap synchroonzwemmen voor mannen.

Le Grand Bain besteedt erg veel tijd aan de individuele problemen van de leden van de groep. Regisseur Gilles Lellouche lijkt hiermee toch een serieuzer maatschappelijk probleem te willen blootleggen. Lellouche laat een groep stuurloze mannen zien die zich geen richting meer weet in het moderne Frankrijk. In deze scènes zijn een aantal zeer sterke en ontroerende momenten te vinden, maar het zorgt er wel voor dat de speelduur lang aanvoelt, zeker voor een feelgoodfilm. De grote climax, het WK, speelt zich af in het laatste kwartier, waardoor alle clichématige trainingsmontages die daar naartoe werken op een gegeven moment ook niet meer om aan te zien zijn.

Le Grand Bain weet zich verder nauwelijks te onderscheiden van de drie andere films over hetzelfde onderwerp. De acteurs lijken er echter wel veel plezier in te hebben, de regie is adequaat en ook de grappen zijn geestig. In dat opzicht is het een heerlijke feelgoodfilm, waarin je jezelf even helemaal kunt verliezen. Met ruim vier miljoen bezoekers was het een enorme kaskraker in Frankrijk. Het valt dan ook niet uit te sluiten dat zich in de toekomst nog een Nederlandse verfilming aandient

oefenen voor straks

Ik schreef het al eerder, het glipt me door de vingers.. en snel ook,.. ineens heb ik klassen die hun laatste dramales hebben van mij..Die nooit meer terugkomen bij Drama, wel bij mij, want dat doen ze allemaal, ze komen terug om te kletsen, stikkers halen etc, maar geen les meer dat is voorgoed klaar en over..

Het is bizar hoe snel dat gaat. Deze klassen overvielen me dan ook behoorlijk, mede omdat ik aanstaande mandag en dinsdag bezig ben met wensen en grenzen voor klas 3, met als gevolg dat ik dus deze eerste klassen geen les geef.

Het is even slikken..  maar goed ik glimlach en zwaai.. het is goed, ik heb ze kunnen geven wat ik ze wilde geven, en zij hebben genomen wat ze nodig hadden om verder te kunnen.

Ik sluit altijd af met de opmerking dat ik niet kan meten hoeveel ze hebben geleerd wat nog waar is ook, dat kan niet. omdat dat niet meetbaar is.. maar wel is het zo dat het veel is geweest.

Ze hebben aan het begin staan te tobben met hun angsten en verlegenheid en aan het einde van het eerste of het tweede jaar zijn ze zo blij en zo veel zekerder geworden, ik weet niet of het ligt aan mij of aan mij alleen maar ik zie ineens mensjes ontstaan, geen kinderen meer. maar echt jong volwassen aan het begin van de puberteit of volop in de puberteit dus dat is wel heel spannend en leuk. maar goed ik  laat ze gaan en het is goed, het i goed genoeg geweest.

Dat brengt me op een mooi gesprek die ik had met een vriend van mij over afscheid nemen en loslaten, dan heb ik het niet over het grote niet omkeerbaar afscheid, maar het loslaten van mensen die waren en waarmee je een mooie tijd heb gehad, het is goed als soms bepaalde wegen zich scheiden, zeker als je er met een goed gevoel op terug kan kijken, dat je op een goede manier kan laten gaan, dan hoeft het niet altijd pijn te doen of je verdrietig te maken, het kan ook een berusting zijn van dat de tijd je aangeeft dat jullie elkaar genoeg hebben gegeven en dat het tijd is omdat wat je elkaar hebt gegeven weer met anderen te delen. Het koesteren van die periode is mooi en kostbaar en dat moet je ook zeker blijven vasthouden.. en dankbaar zijn dat je samen kon en mocht zijn..  just smile and wave.

Het mooie in dit gesprek was vooral dat ik merkte dat het cultuurverschil en daar waar je bent opgevoed meespeelt. In de Westerse wereld, en zeker in de tijd van nu ,waar er steeds minder sociale controle is en waar ieder toch steeds meer op zijn eigen eilandje zit is dat iets heel anders.. daarbij laat je soms gemakkelijker los.. je hebt een vangnet en dat vangnet verliest een stukje maar dat vult zich ook weer in.  in een cultuur waar je op elkaar bent aangewezen, is dat heel anders daar is ieder verlies heftiger omdat je een pilaar mist van jouw bestaan, van jouw vangnet...

Kortom elk afscheid hoeft niet altijd pijn te doen.. soms is het goed om het te accepteren dat het leven verder gaat zonder de ander en dan juist

 Just Smile and Wave

ja tropische temperaturen

Als de voorspellingen kloppen dan gaat het een hele warme week worden.. 

ik kan me er op verheugen.. het is wel warm, maar ik verheug met op de avonden lekker op het balkon zitten met een goed boek, kletsen met mijn buurvrouw op de galerij, een lekkere wandeling door de natuur of langs het meer.. gewoon de loomheid van de dagen die ik koester.... 

Daarom gisteravond het was een heerlijke zwoele zaterdagavond, maar snel de ramen gelapt.. en ja ik weet hoe het moet en nee ik kan het niet.. ik heb meteen een mooi streepmotief of mijn ramen. maar je kan wel weer er door heen kijken, okey niet door het raam van de kamer, het grote raam kan ik alleen aan de binnenkant doen, maar de buitenkant is niet te doen helaas. wie ooit deze flats heeft bedacht en niet heeft nagedacht over de ramen die je niet kan wassen op de derde of vierde etage ik heb geen idee maar die architect heeft kennelijk geen idee gehad dat er echt mensen gingen wonen.. die ook nog, wat een gruwel, schone ramen wilden hebben.. maar ach ik heb weer een mooie poging gedaan en we zullen zien. tijdelijk genieten van de schone ramen.. wel bizar vind ik dat het water zo zwart is terwijl ik geen kaarsen brand..  zal toch wel stof zijn of zo iets anders ondefinieerbaar vaags

De nachten dat je in je bed ligt en bijna niet kan slapen van de hitte is wat minder geslaagd, ik heb namelijk geen airco al zou dat wel een geweldig iets zijn in mijn slaapkamer maar helaas kan dat niet in mijn flat. dus ik zal moeten genieten van de zomer met af en toe een zweet nachtje... maar laten we eerlijk zijn.. de opmerking zweten is vet dat huilt omdat het afscheid neemt... zegt veel, dus het maakt niet uit hoe en waarom je zweet..  je zweet zeg dus maar dag tegen het vet.. ik ben een gelukkig mens ik zweet veel en vaak.

Komende twee dagen, voorzichtig als we zijn op school, hebben we maandag en dinsdag een tropen rooster. een 40 minuten rooster, dat houd dus in dat we korter werken en de leerlingen eerder naar huis mogen. is ook prima zo aan het einde van het schooljaar, als je het nu nog moet hebben van de volle uren heb je toch iets niet goed gedaan. Denk dat je altijd zo moet plannen dat je tijd overhoud aan het einde van het jaar voor het geval er uitval is of dat je ziek aan het worden bent... dat zou mooie zijn.

De zondag was een opwarmertje voor mij, heerlijk relaxt gedaan.. eerst de cross xxl, ik was wat laat, kon zoals te verwachten moeilijk op gang komen, maar het is wel gelukt gelukkig, De training was weer als vanouds. zwaar. pittig maar wel weer erg leuk en gezellig... Het einde was een ramp.. namelijk wederom rondjes rennen, en ik denk altijd, ik haal het niet en toch, ik  loop te tellen 1,2,3, etc tot 10 en dan weer opnieuw, zo bouw ik mijn adem op en hou ik mijn ritme. het is niet snel maar ik loop ze wel uit zelfs in deze hitte

Daarna naar Leiden. ik wilde de tentoonstelling zien die er zou zijn, helaas was ik veel te vroeg komt pas 12 juli wel een ander mooie, kleine tentoonstelling gezien. nl over helden.. erg boeiend wederom. De Lakenhal is weer net open, dus ik wilde het wel zien, ik verdwaalde eerst onderweg naar de Lakenhal, maar uiteindelijk heb ik hem gevonden. ze zijn uitgebreid met hun zalen, alles is iets anders ingericht, maar ik weet nooit goed wat het is, je krijgt een plattegrond en het is net alsof iedere verbouwing meteen er voor zorgt dat je totaal de draad kwijt raakt, het word heel onoverzichtelijk.. en ik heb voor mijn gevoel de helft niet gezien.. ik was er binnen een half uur doorheen. en heb echt gekeken.. Ik herinner me grote zalen met mooie spullen en veel schilderijen. ik heb er ooit , bijna een hele middag doorgebracht, nu dus slechts een half uur.. was blij met mijn museum jaarkaart. anders zonde van het geld..

Daarna lekker thuis toch even stof gezogen, zag dat mijn toiletvloer wel heel stoffig was.. en de rest van het huis ook wel eigenlijk..

daarna in de ruststand.. morgen weer aan de bak.

Utrecht..

Soms zijn er momenten dat je jezelf een sukkel vind.. vanochtend dus, lag ik bed gisteravond, vroeg me af of ik de wekker al had verzet naar 8.15. Maar niet controleren natuurlijk.. gevolg om  6.05 de wekker met wel Ramses met het is stil in Amsterdam... nou in alphen ook. Niet in mij, daar loeit het stomme zak, je wist het,sikkkel etc. Dus maat weer omdraaien en toch nog heerlijk dommelen. . Om 8’15 gong hij echt en moest ik er echt uit, dus de dag begon. Tijd genoeg lekker rustig aangedaan, daarnaast wat geschreven nog, bundel Parijs bijna klaar. En naar het station. Op tijd de trein, en onze vaste plek gehaald. De toiletten. Op onze leeftijd is het toilet een belangrijk onderdeel in ons  leven.

Susan was zo slim om te bedenken dat we de bus konden pakken. Ik wilde lopen, stappen teller natuurlijk. Maar goed enthousiast richting het busperron een hele lange trap af om te ontdekken dat we aan de verkeerde kant stonden dus weer die trap op, God bestraft susan meteen bleek wel😀. Met de bus naar het museum waar de tentoonstelling was die ik graag wilde zien. Een kunstenares die met gebruik van afval en kunst uit het museum een expositie heeft gemaakt. Prachtig. De kunst is niet waar het omdraait maar haar gedachtengoed erachter. Ze neemt je mee van sfeer naar sfeer erg  mooi.
Daarna door Utrecht dwalen, eerst in de buurt van het museum heerlijk geluncht bij Kees. Goed en degelijk brood. Daarna even de flying tiger in. Ik wilde wat spullen kopen voor mijn moeders verjaardag dat ze jarig is (85). Ga de avond van te voren er al heen en ga het huis wat versieren.  Vind ze leuk gok ik.

Daarna nog lang door Utrecht gelopen met als conclusie dat we dat vaker moeten doen eerst het museum daarna de stad minder vermoeiend.

Om 16.55 de trein terug na wederom een heerlijke dag te hebben gehad .

het glipt me door mijn vingers

Elk jaar weer denk ik het kan niet sneller  dan het nu al gaat, maar dit keer is het helemaal raak, dit jaar glipt me door mijn vingers.. 

In mijn gedachten is het nog het begin van het schooljaar maar als ik dan ineens besef dat ik nog maar 2 weken drama lessen kan geven aan mijn leerlingen, dat ik wederom, ondanks de strakke planning, weer eens niet alles afkrijg. Ontdek dat het jaar al bijna weer voor bij is... besef ik dat of ik word te traag of de tijd gaat echt snel...

Afgelopen week al alle kostuums gewassen, dat doe ik meestal zon drie weken voor de vakantie, inmiddels, terwijl leerlingen bezig zijn in het lokaal, de schoenenkast opgeruimd, schoenen weggedaan die toch niet meer compleet waren, er zijn op mysterieuze wijze schoenen verdwenen, ik vraag me altijd af wat moet iemand met 1 schoen.. neem ze dan allebei mee. maar 1 schoen is toch wel erg sneu...

Daarnaast al begonnen met ook kleding uit te zoeken, sommige stukken zijn al zo oud dat ik ze kan dromen, maar ook vaak zijn ze stuk, dus die dingen gaan weg.. ik kan tenslotte niet alles houden.. 

Ook de grote kast van mezelf waar ik dus zoveel spullen in heb zitten, is al 1 plank uitgezocht. dat schiet zo wie zo lekker op.. nog maar 5 planken te gaan.. Het afstoffen is nog niet gelukt maar dat doe ik ook pas nadat ik alles opgeruimd heb in mijn lokaal.

Het is een bijzondere ervaring om zo te beseffen dat en turbulent schooljaar bijna voorbij is.. het is wennen, maar het is ook goed. Het opnemen van mijn persoonlijk budget is prima, ik heb er van genoten, zomaar dagen vrij, heerlijk.. een mooie reis gemaakt, dus heb ik het dit jaar weer aangevraagd om te gaan reizen,  ik weet nog niet waar naar toe. maar het zal een klein tripje worden.. waarschijnlijk ga ik in mijn eentje zoals het er nu uitziet.. aan de andere kant, vriend Erwin moet ook nodig weer bezocht worden, dus wie weet ga ik wel naar London. om daar te logeren en van London te genieten, dat ligt allemaal nog open. maar het komt zoals het komen moet. 

In mijn hoofd zit het vol met leuke plannen om te gaan doen. om te ondernemen.. zeker ook in de komende vakantie.. het gekke is, ondanks dat het zo laat valt. kruipt de datum heel dichtbij.. en ik geniet hiervan..  ik heb zin in de zomer.. zeker nu er van die heerlijke helse temperaturen worden voorspeld..