Black to Black ( film)

 

 afgelopen dinsdag naar deze film geweest met Paulien, nadat we heerlijk hadden gegeten bij haar, zijn we samen naar de bios gegaan. We zaten riant op de achterste rij in een bijna lege zaal.. De film had geen pauze.. daar hadden we niet op gerekend maar wat een prachtige film over een tragisch leven van een gigantische ster.. En absolute aanrader deze film..

recensie van de film:

Regie: Sam Taylor-Johnson | 122 minuten | biografie, drama | Acteurs: Marisa Abela, Eddie Marsan, Lesley Manville, Juliet Cowan, Bronson Webb, Harley Bird, Ansu Kabia, Matilda Thorpe, Pierre Bergman, Sam Buchanan, Jack O’Connell, Colin Mace, Michael S. Siegel, Tim Treloar

Wat rest er nog van het verhaal van Amy Winehouse dat niet al verteld is? Zeker na de schitterende documentaire ‘Amy’. Het tumultueuze, korte leven van de begaafde zangeres is ongetwijfeld de revue gepasseerd, niet alleen in de jaren na haar dood, maar ook zeker in de roddelbladen en online. Echter, al het drama rondom het drugs- en alcoholmisbruik, de dronken optredens, haar slordige paparazzi-foto’s en het giftige huwelijk dat haar uiteindelijk het leven kostte, waren nooit het verhaal. Ze overschaduwden nooit haar enorme talent; hoewel ze altijd terecht geassocieerd zal worden met haar persoonlijke drama’s, komt haar stem onmiddellijk door als je haar naam zegt. Valerie, Rehab, die nummers zullen nooit uit je hoofd verdwijnen.

‘Back to Black’, geregisseerd door Sam Taylor-Johnson, is de eerste narratieve biopic over Amy Winehouse en is een ontroerende portrettering van een vrouw die door demonen wordt geplaagd en haar angsten weet uit te drukken in kunst. Amy (Marisa Abela) is een tiener in Noord-Londen die in het begin van de jaren 2000 haar kost verdient met optredens in clubs. Haar oma Cynthia (Lesley Manville) is haar alles. Ze omarmt haar als haar stijlicoon en laat zich inspireren door haar jaren 50-esthetiek en -smaak, die ook muzikale invloeden zoals jazz- en blues-artiest Dinah Washington omvat. Na het tekenen bij een manager volgt al snel een platencontract en verschijnt de naam Amy Winehouse op de zijkant van de Londense stadsbussen. Maar toch besluit ze een pauze te nemen, zo vlak voordat ze zich weer in de studio moest storten, om even het leven te laten leiden. Tijdens een avondje in de pub ontmoet ze Blake, een videoproductieassistent gespeeld door een briljante Jack O’Connell, en hij stelt haar voor aan de Shangri-Las. Er is meteen een opvallende chemie tussen hen. Amy kan Blake maar niet uit haar hoofd krijgen, en die nacht markeert het begin van een wervelende en giftige romance, doordrenkt van een obsessieve connectie.

Marisa Abela’s vertolking van Winehouse wordt gekenmerkt door haar subtiele briljantie, een herinnering aan dat de zangeres nog maar een tiener was toen ze haar professionele reis begon. Hoewel Abela’s stem kritiek heeft ontvangen vanwege haar vermeende zwakte in vergelijking met Winehouse’s krachtige vocalen, die door de hele film heen te horen zijn, lijkt ze verre van plankenkoorts te hebben en zet ze een kwetsbare en barmhartige prestatie neer. Bovendien, zou de impact van Amy Winehouse zo groot zijn geweest als haar stem nu zo makkelijk te imiteren zou zijn? Precies. Abela lijkt er duidelijk niet op uit te zijn om een exacte kopie van de ster te worden, maar eerder om de essentie van het privéleven van Amy vast te leggen, dat steeds meer verdween naarmate haar verduivelde gedachtes haar verder definieerden.

Één van de meest verrassende en verfrissende aspecten van ‘Back to Black’ is de rol van Jack O’Connell als Blake Fielder-Civil, de ex-man van Winehouse die lange tijd werd bestempeld als de grote invloed op haar ondergang. Je kunt de aantrekkingskracht van Winehouse op de ster van ‘Skins’ en ‘Unbroken’ begrijpen, zeker als hij zich uiteindelijk bewust wordt van hun ongezonde en afhankelijke relatie. Hoewel O’Connells gedrag als Fielder-Civil niet wordt goedgepraat, geeft ‘Back to Black’ hem meer genade dan de meeste fans deden. Hij wordt neergezet als een jonge en brutale, maar welwillende bloke, wiens regelmatige drugsgebruik hem totaal ongeschikt maakt om een relatie aan te gaan met iemand die zo kwetsbaar is – maar wel een sterke wil heeft – als Winehouse.

Hoewel ‘Back to Black’ niet zo onbesuisd is als andere recente muzikale biopics, zoals ‘Bohemian Rhapsody’, straalt het toch een liefdevolle houding uit ten opzichte van de hoofdpersonage. Ondanks dat het persoonlijke verdriet van Winehouse op het witte doek wordt vertoond als een scherpe herinnering aan de manier waarop de maatschappij en met name de media jonge vrouwen behandelen, blijft het geen makkelijk optreden om naar te kijken.

Gladys, Ella, Barbera, Adele.... Karin ( Karin Bloemen)

 

Ja het mocht weer... een weekeinde vol Theater... ..

Afgelopen vrijdag ben ik naar de show geweest van Karin Bloemen, ergens heb ik in mijn achterhoofd bedacht dat ik niet meer naar haar shows wil  omdat ik het vaak niet meer zo grappig vind, maar op de één of andere manier als ik lees Ella... Adele dan denk ik gaan en kijken..  want ja nummers die Ella heeft gezongen zijn zo mooi dus ik wil daar van genieten. Al was bij mij wel de vrees dat het een avond van staan, zitten gaat worden omdat mensen dan ineens de behoefte krijgen om te gaan dansen. terwijl ik denk.. doe maar gewoon niet.. 

Toch ben ik blij dat ik gegaan ben, mooie liedjes, al is haar stem niet altijd even prettig om naar te luisteren.. ook de dingen die ze tussendoor verteld die dan zgn grappig zijn maar die het eigenlijk net niet halen.. of het lag aan het publiek in Alphen dat zou ook kunnen

Kortom als ze weer een keer met een liedjes programma komt ga zeker weer

recensie van de show

Karin Bloemen is een gevestigde naam in Nederland theaterland maar een recensie van een van haar shows zou je niet direct verwachten op Jazz Nu. Toch is er een sterke link die voor trouwe lezers niet als een verrassing komt. La Bloemen is getrouwd met Marnix Busstra, gitarist, componist, arrangeur en regisseur. En een sterke vertegenwoordiger in het Nederlandse jazzmilieu.

Wie daarna in de discografie van de diva duikt, ontdekt dat de muzikale samenwerking met haar echtgenoot al te horen is op cd’s uit 1993 en 1994. De oude schoolvrienden Marnix Busstra (gitaar) en Norbert Sollewijn Gelpke (basgitaar) zijn vanaf die producties regelmatig van de partij. Wat blijkt is dat La Bloemen zich stiekem bij veel van haar theatershows en cd’s liet begeleiden door absolute topmuzikanten uit de jazzdunk-wereld. Ook drummer Mark Stoop en toetsenist Eric van de Bovenkamp werkten mee aan eerdere producties, wat betekent dat samenwerken met Old School Band niet nieuw is.

De voorloper van het programma waarmee Karin Bloemen en Old School Band momenteel toeren, kreeg vorm rond de Covid-periode. Net als het huidige programma was dat een ode aan zangeressen die voor Karin Bloemen inspiratiebronnen waren en zijn. De vorige show waren er covers uit het repertoire van Billie (Holiday), Aretha (Franklin), Norah (Jones) en Amy (Winehouse). Deze show kreeg de ondertitel Gladys, Ella, Barbra, Adele… Karin!.

De eerste tonen, als het doek op gaat in de Concertzaal Tilburg, klinken alsof de laatste cd van Old School Band uit de luidsprekers komt; drumshuffle, ritmische gitaarriff, funky bas en het keyboardgeluid van een Crumar Mojo elektrisch orgel. Binnen een paar maten herken je de bekende hit van Al Jarreau; Mornin. Het is een slimme opener, want ook toeschouwers die niet zo thuis zijn in de funkmuziek zullen dit nummer ooit hebben gehoord. Het arrangement blijft nog redelijk dicht bij het origineel. Het swingt meteen, en de mensen van het geluid krijgen de tijd om te zorgen dat elk instrument en de stem perfect uitgemixt kunnen worden. De climax van Mornin zit in de brug bij de woorden ‘touch the face of God’, waar Jarreau hemelse hoogtes in gaat. Hier neemt het arrangement een nieuwe koers naar een nog ingetogener keyboardsolo.

Elders tijdens het programma komen één voor één alle instrumentalisten aan bod met solo’s die zorgen voor een aangename balans tussen vocaal en instrumentaal. Voor de theaterfans van Bloemen  zijn die solo’s waarschijnlijk net iets te lang, voor de jazzfan zijn ze eerder aan de korte kant. Maar toch ligt hier meteen een argument waarom een recensie op JazzNu niet misplaatst is.

Een tweede ‘jazz’-argument is te vinden in de manier waarop Bloemen enkele covers volledig naar haar hand zet en vertolkt op geheel eigen wijze. Back to Black van Amy Winehouse krijgt een onderkoeld arrangement, met de drum die als een dreigende klok de tijd traag vooruitstuurt.  De rauwe tekst is woord voor woord verstaanbaar en Bloemen brengt schijnbaar onbewogen de geladen emotie over op het publiek. De versies van overbekende standards zoals Somewhere over the Rainbow en Nature Boy worden authentiek door de arrangementen met veel ritmische verrassingen, Afrikaanse multi-ritmiek en syncopatie die je soms op het verkeerde been zetten. De zang van Bloemen is steeds loepzuiver en doorleefd.

De arrangementen en instrumentatie zijn ook dusdanig origineel uitgewerkt, met in veel nummers een of meer instrumentale solo’s, dat de uitvoering niet zou misstaan op een jazzpodium. Marnix Busstra is een instrumentalist die lang uitgesponnen melodische zinnen maakt. Never gets old is een originele ballad van Busstra en Bloemen waar de basgitaar en zang de melodielijnen verdelen. Dit nummer wordt gevolgd door eveneens het Busstra/Bloemen-origineel Laughing out loud. Dit uptempo stuk heeft een gevoel dat deels doet denken aan Chick Corea/Flora Purim, maar waarin de bas en drums de drijvende kracht zijn, en de keyboard solo eerder mezzoforte-dynamiek oproept.

Er zit geen pauze in het programma en de stukken worden met  persoonlijke anekdotes aan elkaar gepraat. Dat zou bij sommige jazzuitvoeringen best wel iets meer mogen gebeuren, want het geeft de luisteraar de kans in de spanningsboog mee te gaan, zonder die momenten waarin je, voor je gevoel, op iets zit te wachten. Er is de nodige humor en het mag duidelijk zijn dat de G van Gladys niet verwijst naar Glennis maar naar de zangeres die met The Pips optrad in Las Vegas toen Busstra en Bloemen daar in het huwelijk traden (Gladys Knight). Bij de laatste set komt Ella (Fitzgerald) aan bod en Bloemen vertelt dat als je Ella zegt, je ook scat moet zeggen. En daar weet ze wel iemand voor. Anna Sollewijn Gelpke (inderdaad, dochter van…) is deze zomer cum laude afgestuurd als vocalist bij het Conservatorium van Amsterdam.

Anna kan scatten dat het een lieve lust is en maakt een mooie entree met het nummer waarmee de jonge Ella Fitzgerald haar eerste hit had; A Tisket a Tasket. Na How High the Moon blijft de gast tot het eind van de set op het podium. Eerst komt er een bloedmooie versie van Nature Boy waar Anna Sollewijn Gelpke een octaaf hoger unisono met Karin Bloemen zingt en de avond wordt afgesloten met een medley van de soulhits van Gladys Knight.

Het was een echt muzikaal feestje, waarbij op het podium met lampenkappen en rood pluche de sfeer van de clubs uit Hollywoodfilms werd opgeroepen.

Het blijft een gewaagd concept om in een schouwburgzaal de grenzen van jazz, funk en soul op te zoeken. Toch dromen veel muzikanten hiervan. Het lijkt weggelegd voor internationale acts zoals Joe Bonamassa en Beth Hart of Gregory Porter, maar La Bloemen slaagt erin om talent van eigen bodem op dit podium in het voetlicht te plaatsen. De tour gaat nog door tot in 2024 en ik kan elk aanstormend jazztalent van harte aanraden; ga kijken en genieten. 

De Burgemeester ( Lunchen)

 

Het was weer zover, mijn lunch afspraak met Elias, zoals ik bedacht had is dit een bijzonder leuk weekeinde.. maar wel vol.. Vrijdag en zaterdagavond theater, tevens zaterdagochtend lotussen met Ankie, daarna zondagochtend, omdat ik op zaterdagochtend om 6.,00 op moest staan leek het me verstandig een keertje het sporten op zondagochtend over te slaan en lekker lang in bed te liggen.. en dan om 12.30 lunchen met Elias bij de Burgemeester.

Ik dacht even dat het niet door zou gaan, omdat ik niets hoorde, maar ineens kwam dus de app om elkaar af te zien bij de Burgemeester

 Zoals altijd is het elkaar zien en we praten honderd uit met elkaar over van alles wat er in ons leven speelt, de ene keer vertel ik wat meer, de andere keer verteld Elias wat meer en soms is het gelijk op.

We hadden beiden te eten besteld ik een omelet met groente maat L dat zijn ong 3 eieren en als je xl neemt dan zijn het 5 tot 6 eieren en dat zijn heel veel vond ik. met bruin brood. Elias ging voor de pannenkoek met spek

We hebben heerlijk zitten praten tot half 3 om daarna weer ieder ons eigen weg te gaan, met de wetenschap er staat alweer een nieuwe afspraak en met de wetenschap dat het heerlijk is om zon vriend te hebben  waar je zoveel mee kan delen en bepraten.. en waar je ook vreselijk mee kan lachen

Wat kan je dan een gelukkig mens zijn.

Andries Tunru (Marmer) theater

 

Ooit gezien bij de Slimste mens, daarna een voorstelling in Gouda met in mijn achterhoofd het idee hij moet nog meer groeien.. daarna met vriend Marco naar Beperkt houdbaar en daar besloten we om om die voorstelling ook te bezoeken in Leiden, en nu dus de solo voorstelling van Andries. Hij begint behoorlijk in Nederland door te breken, van heel erg onbekend naar iets bekend, maar nu zit hij onder andere in Beat the Champions al zit zijn haar daar heel raar, het lijkt het kapsel uit een boek van Suske en Wiske..  ik zag dit ook bij Ik hou van Holland maar ik ontdek ook dat hij een heel wat in zijn mars heeft.. dus ik was zeer benieuwd naar zijn nieuwe show mede omdat de recensies zeer positief zijn.

Wat een mooie en boeiende voorstelling was dit, hij was af, de vorige solo show die ik van hem zag was niet af, die was naar mijn gevoel gewoon hap snap in elkaar gezet. 

Toch merk je dat hij wel soms zoekende is naar wat wel en niet kan. terwijl een cabaretier juist moet balanceren op de rand van net wel net niet. en dat doet hij ergens heel vakkundig.

Wel is het jammer dat hij de beginners fout, of het is een fout in de regie pauzes inlast voor applaus of een lach en als dat niet komt dan krijg je te horen, okey dit slaat hier niet aan, etc.. dat kan soms voor ongemakkelijke momenten zorgen op het podium

Toch is Andries het sterkst in zijn improvisaties, hij weet dan de boel op scherp te zetten, maakt prachtige liedjes etc. kortom het kader was mooi om hem te begrijpen wat er gespeeld heeft, het verhaal van het hartje van papier met mama erop,  op de keukenkast over de plek waar zijn stiefvader een nokia naar zijn moeder gooide, getuigd van dat er veel verborgen leed zit die we niet zien bij kinderen.. 

Een voorstelling die een aanrader is, om ook eens bij stil te staan wat je niet ziet....

recensie van de voorstelling:

Door de bekende sprookjes (en voor de liefhebber ook door de teksten van Hans Dorrestijn) hebben de stiefvader en stiefmoeder als opvoeders een behoorlijk negatief imago gekregen. Door de verhalen van Andries Tunru over ‘de vriend van zijn moeder’ in zijn sterke voorstelling Marmer wordt dat beeld zeker niet positief bijgesteld.  

Bij Andries Tunru thuis in Culemborg – vier kinderen, moeder en haar vriend, de stiefvader – werd aan het eind van de dag de rekening opgemaakt van het Pluimenspel. Ieder kind was de dag begonnen met tien pluimen. Voor elke goede daad kreeg je er een pluim bij, voor elke misstap ging er een af. Bij voorbeeldig gedrag kon dat wel oplopen tot vijftien pluimen en kon de gelukkige aangeven wat er de volgende dag werd gegeten.

Andries eindigde meestal boven de streep en dat liet hij de ‘netto negatieve kinderen’ triomfantelijk merken. Tsja, dat systeem klinkt misschien zo gek nog niet, maar de kinderen waren dus wel de hele dag enigszins verkrampt bezig met de stand van zaken. Tunru vertelt geen angstaanjagend verhaal over geweld, maar zijn stiefvader hield het gezin wel in een beknellende wurggreep. Deze narcistische, onberekenbare, borderliner met smetvrees sloeg niet. Tunru: ‘De blauwe plekken zitten van binnen.’

Toen hij na zes jaar wegliep was de opluchting bij de kinderen én de moeder groot. Toch kunnen we die man dankbaar zijn, want de jonge Andries had zich staande gehouden door middel van humor, hij redde zich improviserend uit netelige situaties. Met andere woorden: zonder die naarling geen goede cabaretier Tunru.

Uit bovenstaande zou kunnen worden afgeleid dat Marmer een zwaar therapeutisch programma is. Allerminst. Het vleugje dramatiek blijft weliswaar de hele avond rondzweven, maar het licht en de luchtigheid waarmee Tunru zijn programma lardeert brengen Marmer perfect in balans.

De drie introstukjes zijn om te smullen: eerst een lieflijk huiselijk tafereel, dan heel grappig uitleggen dat zijn Indische uiterlijk geen basis vormt voor zijn cabaretmateriaal: ‘Ik zie er wel Aziatisch uit, maar ik ben niet praktiserend.’ Het openingsdriesluik wordt besloten met het geestig en dodelijk afslachten van het fascistoïde Tweede Kamerlid dat bij weldenkende mensen een ernstige vorm van allergie veroorzaakt: Gideon van Meijeren van Forum voor Democratie.

En zo dartelt Tunru door de avond. Hij vertoont zijn improvisatiekunstje in liedjes na gesprekjes met wat bezoekers (waarbij hij heel slim hennep op Nieuw Vennep laat rijmen) en haalt wat makkelijke grappen uit het tv-programma Een huis vol. Maar waar het werkelijk om draait is de vraag: hoe zal het zijn als hij straks kinderen krijgt? Tunru gaat binnenkort trouwen, heeft een huis gekocht (‘Van jullie geld..’) en dan komt de kindervraag. Maar hoe zal hij zich dan gedragen? Is hij er wel geschikt voor of heeft hij onbewust toch wat van die nare eigenschappen van mijn stiefvader meegekregen? Blijft de herinnering aan Culemborg (oh, wat een mooi lied heeft hij daarover gemaakt) doorwerken?

Zonder overdreven emotioneel en dramatisch te worden smijt Tunru een vraag op tafel die werkelijk van levensbelang kan zijn. Heel indrukwekkend. Wat deze recensent betreft, mag Tunru zeker de komende tien dagen bepalen wat er wordt gegeten.

Het was zondag en dus.....dan maar naar de ochtendbesteding....

Ondanks dat ik gisteren had gewandeld, besloot ik, omdat ik toch wakker was om 8.00 om toch maar naar de cross xxl te gaan.. Het uit bed komen was even een dingetje, maar goed ik dacht als ik nu niet ga, dan kom ik er niet.,

Dus ik eerst maar eens rustig bijkomen na het opstaan, lekker ontbijtje, lekker aangekleed en de douche gepakt om daarna met de auto naar de cross te gaan... 

De weg die ik altijd ga bleek afgezet wegens wegwerkzaamheden, dus dat zag ik te laat, was ook vaag aangegeven. dus ik maar terug en via een andere weg naar de cross... 

Daar aangekomen waren de beide zoons van Marco er ook, dat is oprecht een feestje, ze zitten lekker te tekenen of wat dan ook. zelden zulke leuke kinderen gezien die zich zelf kostelijk vermaken. Wat ben ik dan trots op deze oud leerling en vriend om te zien hoe hij zijn kids met zijn vrouw opvoed.. Prachtig.

Maar goed genoeg gezegd daarna kwam de hel..

De warming up bestond uit:

in twee tallen ( dit deed ik met Rene)

we moesten met een wall ball eerst rennen, terwijl de ander in de squatholt zat.. en dan eerst een meter. de andere haalde de bal op, dan 2 meter,  en zo door tot 4 meter.

Daarna moesten we het doen met walking lunges.. zelfde principe, de volgende was een squat walk..  dat was de warming up maar ik was al kapot, dat is tegenwoordig vaste prik ik ga al kapot bij de warming up, terwijl ik toch best wel conditie heb,gezien de wandel afstanden die ik afleg

Daarna brak de hel los..  met de wod JUMP

500x touwtje springen  

als je 50x had gesprongen dan moest je

5 box jumps doen

10 kb swing americano. dus overhead

15 wall balls

dus in taal deed je dit 10 rondjes

dus 50 box jumps

100 kb swings

150 wall balls

Hierna was ik al gesloopt. ik was kapot..

Maar dit was het nog niet, daarna kwam de volgende hel in twee tallen

150 kb swing

150 schouderpress, links en rechts is 1

150 sit ups

150 lunges links en rechts is 1 

150 wall balls

Dit wel in twee tallen maar bij elke tweede wissel moest je samen 2 keer heen en weer rennen door de zaal.. dus het was een hel

Deze deed ik samen met Ruud, erg gezellig ook maar wat was het afzien..  Vooral de lunges daar ben ik niet zo goed in namelijk, daar ben ik veel te traag voor.. maar goed ik heb er uiteindelijk maar walking lungens van gemaakt dat ging sneller.

Daarna was het bijna tijd en kregen we de buikspieren.

een tabata. dus een aantal secondes werken en daarna even rust

de oefeningen waren  2x leg raisers, 2x crunches,  1x v sit holt, 1x v sit bewegen, en dan de cross leg raiser waarbij je met je rechterhand je linker been moet aanraken terwijl je met je bovenlichaam omhoog komt.

Het was een behoorlijk pittige weg, of het kwam doordat ik gisteren 20 km had gelopen dat weet ik niet maar het was pittig in ieder geval.

Maar in totaal wel dik 1300 cal verbrand.. dus dat is wel iets om trots op te zijn lijkt me

 

The accompanist (film)

Om eerlijk te zijn, kan ik deze film niet aanraden, ik heb hem bekeken maar kwam tot de conclusie dat het zonde van mijn tijd was. De recensie omschrijft precies wat ik ook voelde.. het is een film waarbij je wel veel info krijgt maar het is heel vaag allemaal.... het eind maakt het niet duidelijker alleen maar verwarrender.. en ik las net dat hij ook een vervolg maakt.. . ik hoop het niet om eerlijk te zijn... want het is jammer dat iemand iets maakt wat zo vol van alles zit dat je je afvraagt of er wel goed is nagedacht en wel de goede keuzes zijn gemaakt...

Recensie van de film:

Regie: Frederick Keeve | Scenario : Frederick Keeve | Cast: Frederick Keeve (Jason), Ricky Palomino (Brandon), Aaron Cavette (Adam), Jeannette Driver (Karen), Juliet Doherty (Isabella), Christopher Pawl (Max), e.a. | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2019

Om zijn stukgelopen huwelijk te verwerken zit pianist Jason huilend achter zijn piano. Hij kijkt naar een foto van zijn gezin en doet demonstratief zijn trouwring af. Als hij in privétijd balletdanser Brandon begeleidt, is zijn zelfgeschreven stuk zo krachtig dat het een aardbeving veroorzaakt. Brandon, die wil auditeren voor een opleiding in New York, heeft te maken met een agressieve partner. Om zijn frustraties te vergeten koopt hij een sixpack bier en drinkt het ineens leeg. De blikjes vermorzelt hij met één hand met zijn rug tegen een muur in een steeg.

Nee, het speelfilmdebuut van de Amerikaan Frederick Keeve is niet wars van een beetje dramatiek. Dat dit gepaard gaat met grootse, haast clowneske gebaren die zelfs zonder dialoog te doorgronden zijn, moge uit de voorgaande beschrijvingen geen verrassing zijn. Als Keeve zijn personages, waaronder de hoofdpersoon die hij zelf vertolkt, aan het woord laat, regent het clichés. De filmmaker, die tevens tekende voor het scenario en de soundtrack, laat weinig aan de verbeelding over. Zelfs het bovennatuurlijke tintje dat hij aan zijn verhaal heeft toegevoegd getuigt van weinig fantasie.

Brandons hardhandige vriend heeft longkanker en verzucht tegenover Jason, nadat hij heeft gehoord van zijn composities: "heel me met je muziek". Inderdaad, dit is het niveau van een drama over een driehoeksverhouding tussen mannen die elkaar om uiteenlopende redenen nodig hebben en een symbiose vormen. Jason fantaseert over de veel jongere en viriele Brandon. Door zijn getroebleerde relatie trekt Brandon dan maar bij Jason in. Van de pianobegeleiding in privétijd, toch het cruciale plotelement, krijgen we steeds minder mee.

Een film optuigen, vooral als onafhankelijke filmmaker is een behoorlijk klus en Keeve kan onmogelijk gebrek aan ambitie verweten worden. Maar dat hij de financiële middelen bij elkaar heeft weten te schrapen om een paar puike droneshots te maken, die overigens schril afsteken tegen de fletse digitale videobeelden van de rest van zijn film, heeft zijn dramadebuut weinig goed gedaan. Keeves The Accompanistheeft zowel op het visuele als het dramatische vlak een hoog amateuristisch gehalte. Acteurs, onder wie danser Ricky Palomino in de rol van Brandon, spelen houterig en zeggen met misplaatste emotie hun zinnetjes op. Het slechte geluid helpt dan ook niet.

Wat bovenal mist is duiding. Al legt Keeves gaandeweg weg één en ander uit, uit niets wordt duidelijk waar zijn homoseksuele verlangens uit voortkomen. Het is de maker te prijzen dat hij er niet een enorm punt van maakt, maar een compleet gebrek aan emotionele houvast en duiding lijkt toch ook niet de bedoeling. Het is onbegrijpelijk dat The Accompanist enkele prijzen in het alternatieve circuit in de wacht wist te slepen. Voor wie echt geen genoeg kan krijgen van deze als afstudeerfilm van een regisseur op middelbare leeftijd aandoend drama: Keeve werkt aan een vervolg.

Groene Hartpad etappe 8 ( 15 km)

 

Het mooie weer lokt.. ook de energie is weer op pijl.. maar om nu weer het reizen in mijn bloed te krijgen naar het begin van een wandelpad en weer terug naar huis. De wetenschap dat ik niet zo heel veel tijd heb zaterdag omdat ik ook nog naar de film wil. heeft me doen besluiten om het Pelgrimspad even in de wacht te zetten, de mei vakantie is daar een mooi moment voor om in ieder geval deel 1 te volbrengen.. het zijn tenslotte nog maar 3 etappes en dat is prima te doen..

Dus ik ging op zoek naar een pad dat dicht in de buurt is bij waar ik nu zit en kwam op het Groene hart pad.. een pad rond en door het groene hart.. Nadeel is wel dat op het moment dat ik wil gaan lopen het broedseizoen is geopend en dat ik dus veel andere routes moet nemen, maar goed dat went ook wel.. het is wat het is.

Het zijn ook maar 11 etappes dus dat is prima te doen , en omdat het zo dicht bij huis is kan je veel gemakkelijker even snel de trein. bus pakken om daarna te gaan wandelen.

ik ben begonnen bij Zoetermeer naar Zoeterwoude.. ik dacht dat is mooi,  met de bus er naar toe en dan lekker relaxt gaan lopen en in Zoeterwoude de bus terug pakken.. wat kan mijn dag nu nog stuk maken.

Nou dacht even dat de bus die ik moest hebben niet ging maar gelukkig hadden we slechts een trage chauffeur die zijn tijd nam om op de bus te komen. Maar het maakt niet uit je kan vreselijk genieten van de mensen die lopen op het station. Een meneer compleet in leger kleding die druk bezig is met het oppakken van vuilnis. Een man op de fiets die flesjes uit de prullenbakken haalt, een meisje met te hoge plateau zolen die struikel, kortom gratis vermaak op een prachtige ochtend . 

Het was een beetje jammer dat zoals ik al schreef de buschauffeur traag was waardoor we 5 minuten te laat vertrokken  tel daarbij de vele stops op en de conclusie was juist ik miste mijn aansluiting naar Zoetermeer station  dus ik besloot dat stukje maar te gaan lopen. 

Dat liep lekker weg en voor ik het wist was ik bij het station en kon ik de route beginnen, het was even wennen geen rood wit markering maar geel rood. Was prima te doen  al was veel geel verkleurd door de zon maar dan is komoot geweldig.

Het was een prachtige route door een mooi stuk groen bij Zoetermeer alleen waren er een aantal kabouter fanaten die overal kabouters hadden neergezet ik noem het tegenwoordig Bo(o)s( aardige) art  vind het zo afschuwelijk dat ze dit te pas en te onpas neerzetten . Vind het woordje art eigenlijk te veel eer, vind het goedbedoelde gefröbel, maar gelukkig zullen er ook 1 of 2 mensen dit wel erg leuk vinden, maar aangezien ik vrij veel paden loop is het irritant om overal kabouters te zien. 

De wandeling was prachtig om te lopen veel afwisseling en ook veel mooie plaatjes onderweg, ook dat de lammetjes er zijn  de koeien weer in de wei zijn, de vele vlinders.. een toch om echt van te genieten. Helaas ergens een stukje gemist een marketing was niet duidelijk of ik heb niet goed gekeken. 

Dat lost gelukkig zich snel op omdat ik met de komoot een route vond waardoor ik meteen weer op de goede weg was. Daarna was het heerlijk lopen ook het moerasgebied, waar ik inderdaad tot aan mij enkels in de bagger stond heerlijk. Zoals ik al zei een toch vol afwisseling.

Het laatste stukje ging  langs boerderij Geertje, waar heel veel geitjes zijn   Nog even overwogen om een stukje geitenkaas mee te nemen maar dit maar snel vergeten  omdat ik mezelf ken. 

Het einde van de route kwam wat plotseling. Zomaar ergens in de middel of no where moest ik stoppen en opzoek naar een bushalte. Dit was nog 2.6 km maar ach het weer was goed ik had er zin in dus waarom moet. Tijdens deze wandeling kwam ik nog langs de kerk van Zoeterwoude, waar je naar binnen kon, dus dat heb ik gedaan, meteen even een kaarsje opgestoken voor een collega wiens vader vrijdag is overleden. Het was ook om even er bewust bij stil te staan, daarna nog een stempel gepakt bij deze kerk voor de pelgrims die onderweg zijn.. vond ook dat ik er wel eentje van mocht.

Daarna nog langs een tuin gelopen waar ze allemaal teksten hadden staan etc. was wel even grappig als afleiding.

Uiteindelijk bij de bushalte aangekomen besefte ik me dat ik als ik dit pad verder ga lopen dat ik weer dat hele stuk terug moet maar ach dan ben ik fit en dus wie doet me wat.

De bus ging snel bij Leiden Lammeschans uit de bus en naar Alphen om daar met de auto naar huis te gaan. ik ben te braaf voor deze wereld, ik heb gestopt bij de paal, betaald etc totdat ik ontdekte dat de hele paal er niet meer was.. ik had dus gewoon door kunnen rijden.. maar ach wat maakt dat uit.. ze mogen verdiepen tenslotte betaal ik met mijn treinkaart maar 2.25 in plaats van 8,25...dus je hoort mij niet klagen.

Bij thuiskomst met 20 km in de benen. .lekker onder douche en klaar maken voor de film van de avond.

mooie foto's ( deel 6)

 

,

Wicked Little Letters (film)

 

Zoals ik al verwacht had wat een geweldige film, humor maar ook hoe schrijnend het leven in die tijd was voor vrouwen.  De dubbele kant van dit is zo bizar dat je je het niet meer voor kan stellen  dat het toen normaal was dat je als agente niet mocht trouwen, maar ook dat je dus door de man overheerst werd als vrouw. Zo erg zelfs dat als je je tegen je vader was je strafwerk kreeg van de vader en 200 x spreuken 11 en 12 moest overschrijven. Een absolute aanrader deze film als tijdsbeeld en voor de humor die erin zit. 

 recensie van de film:

 Regie: Thea Sharrock | Scenario: Jonny Sweet | Cast: Olivia Colman (Edith Swan), Jessie Buckley (Rose Gooding), Arjana Vasan (Officer Moss), Timothy Spall (Edward Swan), Malachi Kirby (Bill), Joanna Scanlan (Ann), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2023

Ooit waren de vrome Edith en de losbandige Rose bevriende buren, maar hun verschillen bleken te groot. Sinds ze niet meer op goede voet naast elkaar kunnen wonen ontvangt Edith brieven met extreem schunnig taalgebruik. Wanneer ze uiteindelijk besluit de politie in te schakelen stoppen die niet al te veel moeite in hun onderzoek en besluiten dat Rose de dader is. Maar zij beweert onschuldig te zijn, en agent Moss is de enige die haar gelooft. Maar ja, ze is een vrouwelijke agent in 1920 en niemand heeft oren naar haar bevindingen.
 

Voordat de film van start gaat deelt de film een komische mededeling: 'dit is waargebeurder dan je zou denken'. Veel beter dan het gebruikelijke 'gebaseerd op een waargebeurd verhaal' wat veel meer insinueert dat alles wat je ziet echt gebeurd is in plaats van dat het merendeel is gedramatiseerd. En ja, het is ook waar. Na de Eerste Wereldoorlog was er in een klein Engels kuststadje oproer over brieven met heftige inhoud (waar we nu om kunnen lachen).

Het is echter niet waar dat dit voorval dreef op vrouwonvriendelijkheid. In de film wordt agent Moss gespeeld door de charmante Anjana Vasan (Killing Eve) die een bak racisme en seksisme over zich heen krijgt. In het echt was de Britse weliswaar de eerste vrouwelijke agent van West Sussex, maar ze werd gevraagd om de zaak te leiden.

Dit is slechts één van de vele fictieve elementen die scenarist Jonny Sweet heeft toegevoegd om van Wicked Little Letters het zoveelste verhaal met de boodschap 'kijk eens hoe asociaal vrouwen vroeger werden behandeld' te maken. Wellicht om de kans te vergroten dat het script in productie zou worden genomen, maar er is geen tekort aan dit soort verhalen. Onze trieste maatschappelijke geschiedenis leent zich er goed voor, maar je beroepen op een feitelijke onjuistheid is niet erg kies.

De boodschap is bovendien op een extreem drammende wijze verpakt. De sfeer wordt zwaar verpest door te tonen hoe overdreven betuttelend mannen reageren op vrouwen. Er zit gelukkig genoeg humor in, maar die bestaat hoofdzakelijk uit losse grapjes, Ediths overdreven reacties wanneer ze de brieven leest en opschepperij over hoe positief ze overkomt in de media.

Een andere verzonnen toevoeging is dat Rose een alleenstaande moeder en weduwe is die hokt met een zwarte man (die lekker stereotiep geen baan heeft en teert op haar inkomen), wat moet benadrukken wat voor een immorele vrouw die Rose toch is. De geforceerde diversiteit in de cast spreekt dat echter tegen, want in de rechtbankscène wordt de rechter vertolkt door een zwarte acteur. Er is een onrealistische wereld gecreëerd waarin een relatie met een zwarte man een schande is, terwijl een zwarte man ook een gerespecteerde rechter kan zijn.

Een andere reden voor het anti-vrouwsentiment is dat het voorval met de brieven te mager is om een interessante film van te maken met een acceptabele lengte. Het is hilarisch, maar meer geschikt om een kort historisch nieuwsartikel mee te vullen. Het is ooit gebeurd, het is maf (en in het echt nog iets maffer dan in de film) maar het oplossen van deze misdaad is niet baanbrekend en zeker geen feministische stap voorwaarts.

Toch is het geen slechte film, wat ook vrijwel onmogelijk is met Olivia Colman en Jessie Buckley in de hoofdrollen. Beiden maken zich hun rol weer eens helemaal eigen. Vooral Colman, omdat Edith een breed personage is. Net als in de film woonde ook de echte Edith als oude vrijster bij haar ouders en was haar vader achterlijk streng en gelovig. De keerzijde van religie was een veel beter thema geweest.

Ook de bijrollen van de andere dametjes in het dorp zijn goed voor een lach. Een van de mannelijke agenten is bedoeld als een grappig leeghoofdig personage, maar dat is van zo'n kinderlijk niveau dat het flauw is. De humor, het gekke plot en het goede acteerwerk brengen het geheel met de hakken over de sloot.

Laten we de geschiedenis niet uitwissen en vooral niet vergeten hoe mannen zich vroeger collectief verheven voelden boven vrouwen, maar verdraai de feiten niet. Er zijn meer dan genoeg echte verhalen om te vertellen.

 

Hor voor de kamer......

 

Al heb ik een prachtige hor in mijn raam in de woonkamer, toch  merk ik dat hij me irriteert, mede omdat hij altijd in de kamer staat en ik dus met gedoe zit. als ik Tom zijn werk laat doen, dan moet hij op tafel liggen omdat hij anders omvalt.. en op Tom gaat liggen waardoor Tom zijn zijn werk kan doen. is wat sneu voor Tom mede omdat ik er niet altijd bij ben om hem te helpen.

Bij mijn buren had ik al gezien dat ze een hor hadden die gewoon kon blijven zitten zonder dat ze hem er steeds moesten uithalen, dus ik besloot om ook eentje te bestellen. dat ging niet zo gemakkelijk als ik dacht maar toch het is gelukt, dat meten is gedoe maar met hulp van een buurman kreeg ik het voor elkaar. .tenminste dat dacht ik.. totdat de hor kwam, bleek hij te klein. dus ik balen.

Wel een mailtje gestuurd met de mededeling dat hij te klein was maar dat dat mijn eigen schuld was en mijn verlies was. maar daarop kwam de opmerking, dat ik hem kon ruilen voor een ander, en een andere kreeg maar dan hoefde ik alleen maar de maak kosten betalen, en natuurlijk het materiaal wat meer was.

Daarnaast kwam ik tot de ontdekking dat deze zaak bij mij om de hoek zit, namelijk in Bleiswijk en dat is nog geen 20 minuten rijden, dus ik besloot om de hor te halen. 

Meteen nog een keer goed gekeken bij mijn buurvrouw, en ik zag wat ik fout had gedaan, ik bestelde een klem hor terwijl ik een inzet hor moest hebben. dus die besteld. en die kon ik afgelopen dinsdag ophalen.Het was nog even spannend of de hor in mijn auto paste maar dat ging. hij kon mooi scheef in de auto net voor de voorstoelen..  gelukkig is een hor doorzichtig dus kon ik met gemak alles zien wat achter mij reed. Dit had ik zondag al even gemeten en uitgeprobeerd om niet voor verrassingen te komen staan omdat ineens bleek dat hij niet in mijn auto past.

Dus nadat ik hem besteld had, was het wachten of ik nu wel of niet de goede had gehaald.Eindelijk kon ik hem ophalen, met toch een soort van gezonde spanning ging ik onderweg, want ja je weet het niet voor hetzelfde geld is hij weer niet goed.

Rond half 4 was ik bij het bedrijf de Horrenstunter in Bleiswijk en kon ik mijn hor halen. De oude paste in de auto, dus de nieuwe zou ook in de auto moeten passen, en dat deed hij ook, alleen jammer van het piepschuim dat dus te breed was dat moest er wel af, anders kon ik niet door mijn achterruit kijken,  en ook het plastic moest naar beneden zodat ik kon zien wat er achter mij reed.

Bij thuiskomst was het wat getob met het raam om hem uit de auto te krijgen, hij zat wat klem, het is gelukt maar wel wat beschadigingen aan mijn dak wegens de scherpe randjes.

Maar toen kwam de klus, het raam moest in het raam en hopen dat hij zou passen.. En dat deed hij maar het raam ging niet dicht.. Hem er weer uit gehaald, goed gekeken en ik zag het al er zaten nog heel veel restanten van een hor die ik had vast gezet met punaises, het gaas was verdwenen de punaises zijn blijven zitten.. die moesten er uit.

Daarna paste de inzethor prima..en kon ik het raam met wat meer kracht dan anders dicht doen..  en ik denk als ik maar lang genoeg blijf duwen dan zal de hor wel meegeven en dan is het helemaal goed.. en gaat het raam misschien wel gemakkelijker dicht ect.. maar het voordeel is geen muggen en vliegen in huis via de keukendeur en hor maar wel als ik mijn voordeur open laat staan, en dat doe ik nogal eens als het heel warm is, lekker doortochten. en dus muggen etc binnenhalen.

Steve Ratzke: Marlene ( Berlin) ( theater)

 

Aangezien ik behoorlijk fan ben van Marlene, altijd als ik in Berlijn ben en weg ga heb ik het liedje in mijn hoofd dat ik nog een koffer heb in Berlijn zodat ik terug moet om hem te halen.. en dan  vergeet ik hem weer omdat Berlijn onder mijn huid zit, ik adem soms Berlijn uit.  Ook het bezoek aan het graf van Marlene was indrukwekkend, haar liedjes zijn mooi. Ik herinner me dat ik ooit bij de broer van een vriend was die draaide  de lp, dat was toen nog, van Marlene en ik was meteen om.. Later heb ik nog zelf een cd gekocht van haar en was meteen al onder de indruk van haar liederen. maar ook de geschiedenis uit haar leven.. en dan ineens is er een voorstelling over het leven van Marlene.. die kon ik natuurlijk niet laten liggen ook al moest ik daarvoor mijn geliefde kettle bell overslaan maar soms maak je met met liefde ruimte voor iets anders moois. Haar graf is nog steeds druk bezocht getuigde vele bloemen die er  nog altijd liggen.. .

Nu maar over de voorstelling, tot voor de pauze ben ik nog niet  echt overtuigd, hoop dat dat na de pauze komt, het is vreemd het is niet overtuigend hoe Marlene gespeeld wordt  ik geloof de speler niet wat het lastig maakt om je totaal over te geven. 

Na de pauze vond ik het veel beter worden. er werd een show weergegeven alsof Marlene zelf daar stond. het begon me meer te raken, al bleef ik nog steeds, hoe vreemd het ook is, steeds een man verkleed in een jurk staan... ondanks alles lovende recensie, zijn optredens in Berlijn en New York, vond ik de show met betrekking tot decor en vormgeving geweldig.. ik vond het indrukwekkend..  mede omdat ik zag hoe mooi ze soms dingen hadden gevangen, zoals het moment dat hij een lied zingt over zijn moeder, door de spijlen van het bed. waar het leek alsof hij in een gevangenis zit..  dat hij het prachtige lied Lili Marlene heeft verkracht door het eerste couplet op te zeggen in plaats van te zingen. deed voor mij de das om.. al was het eindbeeld dat Marlene in bed lag en daar mijn lievelingslied zong Ich habbe noch ein koffer im Berlin.. prachtig.

Na het applaus kregen we nog een speech over van alles en nog wat en dat hij veel succes boekt in New York en Berlin, al moet ik bekennen dat ik die goede man nog nooit heb zien optreden in Berlijn, of dat ik er een show van hem zag..  maar goed wie ben ik.. Voor de liefhebbers van de liedjes van Marlene is het tweede gedeelte na de pauze prachtig.. 

recensie van het stuk:

Theatermaker Sven Ratzke eert het leven van Marlene Dietrich in de theatervoorstelling Marlene. Na een reeks voorstellingen in Berlijn, waar hij lovende recensies kreeg, keert hij nu terug naar Amsterdam. 

Marlene was zo’n grote diva. Hoe werd er in Duitsland op gereageerd dat jij haar ging vertolken in een voorstelling?

“Het was een van de meest beroemde Duitse artiesten. Wereldwijd kennen mensen haar, zelfs jongeren. Toen wij bekendmaakten dat ik de rol van Marlene zou spelen, was dat toch wel een schandaal in Duitsland. Het theater ontving zelfs boze brieven. ‘Een man die Marlene speelt? Hoe durven jullie!’, werd er geschreven. Je kunt je wel voorstellen dat het dan ook spannend was de show te spelen, maar de reacties waren heel erg goed.”

De grote Duitse krant Die Welt noemde je een waardige opvolger van Marlene.

“Dat is natuurlijk wel fijn. Haar verhaal is al vaker verteld in voorstelling, maar daarbij ging het altijd om een perfecte versie van Marlene. Dat is leuk om naar te kijken, maar dat was niet iets wat ons interesseerde. Samen met Connie Palmen heb ik een versie gemaakt die een inkijkje geeft in de ziel van dit icoon. Het publiek ziet nu dat ze meer was dan enkel een sekssymbool.”

Waarom is haar verhaal zo bijzonder?

“Voor mij staat Marlene gelijk aan vrijheid. Zij trok zich weinig aan van anderen en was zichzelf. Ze was enorm populair in Berlijn voor de Tweede Wereldoorlog, waar ze in nachtclubs te zien was. Toen de nazi’s aan de macht kwamen, ging ze naar Amerika. Vervolgens is ze pas in de jaren zestig teruggekeerd, maar toen werd ze niet echt omarmd door de Duitsers. Ze noemden haar een verrader. Inmiddels is het tij gekeerd en zien de Duitsers haar weer als ‘hun Marlene’.”

“marlene ging op jonge leeftijd al in een smoking, verkleed als man, naar gaybars”

Hoe heb je onderzoek gedaan naar haar leven?

“Ik denk dat ik zo’n beetje alles bekeken en gelezen heb over haar leven. Daarnaast kregen we toegang tot haar dagboeken in het archief, dat was ontzettend fijn. Daar hebben we ook fragmenten uit gebruikt die in de voorstelling zitten. Ook heb ik met mensen gesproken die nog met haar hebben gewerkt.”

Was ze een queer icoon?

“Dat vind ik wel. Ze ging op jonge leeftijd al in een smoking, verkleed als man, naar gaybars. Ze had relaties met zowel mannen als vrouwen en leefde gewoon haar eigen leven. Ze heeft zelfs ooit gezegd dat ze liever als jongen was geboren. Ik vind haar heel erg inspirerend.”

Haar laatste jaren heeft Marlene Dietrich in eenzaamheid doorgebracht in Parijs. Komt dat ook in de voorstelling aan bod?

“Dat waren de laatste dertien jaar van haar leven. Ze woonde in een appartement waar ze het bed nauwelijks uit kwam. Niet dat ze ziek was, maar ze wilde het icoon in stand houden dat ze was. Wij beginnen daar onze voorstelling mee.”

Je stond in Berlijn, hebt eerder opgetreden in New York en reist nu door Nederland met jouw voorstelling. Hoe is het dan om weer in dorpen op te treden?

“Als ik zeg dat ik de avond ervoor in New York stond, geloven ze me nooit. Het is een verhaal dat veel mensen raakt, of je nu in de stad woont of in een dorp. Dus dat maakt niet zoveel uit.”

 

Jehova’s ( docu Videoland)

 

Afgelopen dagen gekeken naar deze documentaire.. wat is dit aangrijpend als je ziet waartoe mensen  in staat zijn onder het mom van ik geloof.... Als je ziet hoe de kinderen al vanaf jongs af aan worden gehersenspoeld, zodat ze alles normaal vinden wat er gebeurt, maar ook de ouders van de kinderen die niet door hebben/ willen hebben wat er speelt daar. afschuwelijk.. Ik denk dat deze documentaire van 3 afleveringen nog niet eens de helft zichtbaar maakt van wat er werkelijk gebeurt.. Een aanrader om te gaan bekijken. Te zien op Videoland.

Recensie van de documentaire 

 Docu legt keiharde wereld Jehova’s bloot: ‘Iedereen gaat dood, behalve zij’

Jehova’s Getuigen gaan letterlijk langs de deuren om zieltjes te winnen, maar achter gesloten deuren gaan misstanden, geweld en misbruik schuil. Documentairemaker Henk van der Aa belooft met ‘Jehovah – Van God Los’ een kijkje achter de schermen.

Zo sprak hij met ex-Jehova’s Getuigen. ”Het is mensonterend wat zij meemaken. Moeders willen hun eigen kinderen niet meer zien om hun plekje in het paradijs niet kwijt te raken”, vertelt Van der Aa in Goedemorgen Nederland op NPO 1.

Het paradijs

Nederland telt zo’n 30.000 Jehova’s Getuigen. ”Zij geloven in ‘de waarheid’. In een wereld die bijna vergaat. Het einde ter tijden, Armageddon genoemd, staat voor de deur. Het is heftig. Tijdens de Armageddon wordt iedereen door god vermoord. Acht miljard mensen. Behalve de mensen die in de waarheid, in de god Jehova, geloven. Zij krijgen een plek in het paradijs. Ze willen zoveel mogelijk mensen overtuigen: sluit je bij ons aan. Het paradijs wordt geweldig”, vertelt Van der Aa.

Goedemorgen Nederland gemist? Kijk de aflevering hier terug op NPO Start!

De documentairemaker snapt dat sommige mensen vatbaar zijn voor de woorden van Jehova’s. ”In het paradijs wordt niemand ziek, niemand gaat dood. Je kunt er zelfs met leeuwen knuffelen. Dat kan voor zoekende mensen aantrekkelijk zijn. Het is op aarde niet altijd gemakkelijk.”

Satan

Om daadwerkelijk in het paradijs te komen, moet je je aan strenge regels houden. ”De organisatie bepaalt hoe je je moet kleden en gedragen, wat je moet denken, alles. Dit doen we met elkaar. De rest van de wereld is van Satan. Als klein kind moet je je al bezig houden met de bijbel en velddienst, dus langs de deuren gaan. Vriendschappen met andere kinderen sluiten in de klas is lastig. Die worden toch afgeslacht in Armageddon.”

De documentaire bestaat uit interviews met ex-Jehova’s Getuigen, persoonlijke audio-opnames en videobeelden. Mensen die uit het geloof stappen, raken vrijwel alles kwijt. ”Het zijn hartverscheurende verhalen. Kinderen mogen hun vader niet meer aanspreken, omdat hij niet meer bij de club hoort. Het leidt bij ex-Jehova’s dot diepe eenzaamheid en traumatische taferelen: depressie en zelfs suïcidaliteit”, aldus Van der Aa.

zondagmiddag wandelin...

 

Aangezien mijn plannen van de zondag ineens anders zijn, ik kon niet naar de cross xxl omdat er een spinning spectakel aan de gang was en dus de zaal waar ik altijd train bezet was. Zaterdagavond was ik al bij Heleen geweest dus dat viel ook weg.. dus dacht ik ik ga vreselijk uitslapen.. maar dat lukte dus niet. om 10.00 was ik klaar wakker en dus besloot ik om maar te gaan wandelen, een wandeling van ongeveer 15 tot 20 km, had ik in mijn hoofd.. Ik had het bedacht  om via de ridderbuurt de weilanden in te gaan,. de koeien zijn nog op stal en dus kon ik mooi gaan lopen door het weiland en dan zo naar Ter Aar.. etc

Het plan in mijn hoofd was perfect, de uitvoering liet dit keer ook te wensen over want ik kon de varkenskade niet op omdat het broedseizoen nu is en tot 15 juni mag je de weilanden dus niet betreden.. ik balen., maar goed dan maar gewoon wandelen langs de Ridderbuurt.

Daarna de golfbaan bedwongen, de beide gedeeltes en nadat ik dat had gelopen besloot ik om het zandpad te nemen langs het water terug naar het restaurant op het golfterrein, om daar over de brug te gaan en weer verder langs het water te lopen.

Aan het einde van dit pad ben ik door het net aangelegde bos gelopen richting de skatebaan.. wat ik altijd erg spectaculair vind om te kijken wat die jonge gasten allemaal kunnen op hun skateboards...

Daarna heerlijk rustig na huis gelopen om na 10 kilometer lekker thuis bezig te gaan de foto's uit te zoeken en wat te genieten van de rest van deze zondag.