Valerian and the city of thousand planets (film)

 

gewoon weer eens een lekkere film waar je niet bij hoeft na te denken maar waar je intens van geniet gewoon. Heerlijk...

Recensie van de film 

 Regie: Luc Besson | Cast: Dane DeHaan (Valerian), Cara Delevigne (Laureline), Clive Owen (Arun Filitt), Rihanna (Bubble), Ethan Hawke (Jolly the Pimp), Herman Hancock (Minister van Defensie), Rutger Hauer (President), e.a. | Speelduur: 137 minuten | Jaar: 2017

Wanneer de aftiteling van de duurste Franse film aller tijden over het scherm rolt, vraag je je toch echt even af waar je ruim twee uur naar hebt zitten kijken. Luc Bessons ambitieuze comicverfilming Valerian and the City of a Thousand Planets is een overweldigende visuele sensatie, maar ook een behoorlijk verwarrende en voor een relatief eenvoudig plot een nodeloos ingewikkelde onderneming.

Precies een halve eeuw geleden verscheen de cultstrip Valerian and Laureline dus je kunt Besson er niet echt van betichten dat hij leentjebuur heeft gespeeld bij Star Wars en Avatar. Tegenover het publiek zal de regisseur zich waarschijnlijk toch moeten verantwoorden. Er komen zelfs scènes en personages voorbij die wel heel letterlijk naar genoemde titels refereren. Zo ontmoeten we een Jabba the Hutt-achtige gangster, belanden de helden die hier de dienst uitmaken in een vuilniscompartiment en is de stad waar de titel naar verwijst een metropool met de afmetingen van de Death Star.

In de geslaagde openingsscène zien we onder begeleiding van - hoe kan het haast anders in een scifi-spektakel - David Bowies 'Space Oddity' hoe de mensheid vanaf de jaren zeventig steeds verder het universum is binnengedrongen. De Amerikaanse astronauten ontmoeten in de ruimte andere wereldburgers en als de technologie verder is voortgeschreden ook buitenaardse rassen.

De immense ruimtestad Alpha is een kennis- en ontmoetingscentrum van intergalactische culturen geworden dat op een gegeven moment zo gigantisch is geworden dat het zich moet losmaken van de aarde. Valerian en Laureline zijn in de achtentwintigste eeuw speciaal agenten van de stad belast met de taak om criminaliteit op te sporen.

Valerian, die er geen doekjes omwindt dat hij een oogje heeft op zijn vrouwelijke collega, krijgt in een droom het lot van het volk van de planeet Mül voorgeschoteld. Het bleke magere buitenaardse ras leefde in volledige harmonie met de elementen en van de vangst van magische parels met een ongekende energetische kwaliteit, tot hun planeet het strijdtoneel werd van een ruimtegevecht. Mül gaat eraan en hetzelfde geldt voor zes miljoen van haar bewoners.

Wat volgt is een wel heel omvangrijke en omslachtige missie om het volk er weer bovenop te helpen, wat begint met de verdwijning van een commandant. Via vele omzwervingen en submissies, die vooral als doel lijken te hebben om de meest betoverende plaatjes op het scherm te toveren, proberen Valerian en Laureline hun missie te voltooien.

En daar wringt hem precies de schoen. Valerian is met name een visueel spektakel waarbij kosten noch moeite lijken te zijn gespaard en het groene scherm overuren heeft gedraaid. In al de pracht en praal is Besson de scenarist vergeten dat hij ook een coherent verhaal moest opschrijven.

Het heeft geresulteerd in een wervelend sciencefictionavontuur met lekker veel actie en vaart en vooral heel veel rare wezens. Naar verluidt heeft Besson wel tweehonderd ruimterassen in zijn comicverfilming gestopt. Om de vergelijking maar weer eens op te zoeken: daar kan zelfs de Galactische Senaat van The Phantom Menace nog een puntje aan zuigen.

Valerian is dan ook met name een aaneenschakeling van hoogtepunten in losse scènes die er op hun beurt best mogen zijn. Een wandeling door een immense bazaar met een miljoen winkels die zich in een andere dimensie bevindt, alleen zichtbaar met hulpstukken. Of de bezwerende dans van zangeres Rihanna die elke zoveel seconde van gedaante wisselt.

Een ware visuele traktatie op een groot scherm, dat bovendien begint met onze eigen Rutger Hauer in een bijrolletje, maar daarmee alleen redt Besson het niet. Vooral naar het einde toe gaat er een boel door elkaar lopen. Daar komt bij dat hij zich soms stort in een overdreven uitlegmodus, waar hij andere zaken die plotmatig handig van pas komen plotsklaps introduceert en daarmee makkelijke uitwegen zoekt.

Dan is er ook nog de voortdurende spanning tussen de personages van Dane DeHaan (toch de zwakkere van het duo) en Cara Delevigne. Hun eindeloze toespelingen en geflirt worden op den duur vervelend en getuigen bovendien niet van zeer creatief schrijverschap van Besson. Valerian and the City of a Thousand Planets is een heerlijke vlucht uit de werkelijkheid, maar toch bovenal een serie mooie plaatjes en een rariteitenkabinet van bizarre wezens en concepten.

cursus droog etsen..

 

Afgelopen maandag had ik een cursus droog etsen, iets heel nieuws voor mij en ik vroeg me af of ik dat wel zou kunnen. Nou het is heerlijk, heel zen ook, je zoekt een plaatje op, en gaat dan op plexiglas krassen, de lijnen opzoeken etc, uiteindelijk ga je dan het drukken met drukinkt

Aangezien ik erg gek ben van Banksy besloot ik om dit maar te gaan doen, en ik moet zeggen ik ben razend enthousiast, ik er komen mooie dingen uit en het is eigenlijk heel eenvoudig

We waren ook met een leuk groepje aan het werk, dus dat is natuurlijk ook prima,. de sfeer was goed en we hadden het zo naar onze zin dat we bijna vergaten om pauze te houden. 

De resultaten die ontstaan zijn vind ik zelf erg leuk, en bedenk me nu ook dat ik ze dus aan de muur moet hangen maar heb geen idee waar. ik wilde ze zo graag wat leger houden maar ja ik ga maar eens nadenken, waarschijnlijk komen ze in de keuken te hangen de dingen die ik gemaakt hebt want ik ben er stiekem best wel trots op

ze laat het niet rusten

 

Mijn moeder, heeft niet zo lang geleden schoenen gekocht, ze waren duur, mede omdat het speciale schoenen waren voor ouderen. 

Toen ze ze kocht zaten ze goed. maar na een dag dragen was 1 schoen duidelijk ineens veel groter. dus mijn moeder terug naar de winkel waar ze deze schoenen hadden gekocht.... Helaas kreeg ze nul op haar rekening, ze zeiden dat ze er zooltjes in moest doen, dus mijn moeder dat geregeld maar de andere voet zat klem en met die andere schoen struikelde ze zelfs over een haar op de grond, hij was nog steeds te groot.

Mijn moeder, echt een vrouw die niet tegen onrecht kan, niet voor anderen ( men kent vast nog de verhalen hoe ze zich hard heeft gemaakt voor dat bewoners met een beperking in de tuin mochten zitten bij het appartementencomplex waar ze woont, dit was officieel niet voor hun toegankelijk omdat deze bewoners bij een andere stichting zaten, tot grote ongenoegen van bepaalde mensen in de flat waar ze woont, alles in werking gezet dat deze bewoners toch in die tuin konden zitten, met succes) maar ook niet tegen onrecht als het haar zelf betreft.

Dus ging ze terug naar de winkel, wederom met deze schoenen, mede omdat ze wist dat deze zaak ging sluiten op 1 februari 2023.. dus ze had er haast mee. wederom kreeg ze geen gehoor, men zei tegen haar dat het aan haar lag ze had ze verkeerd behandeld wat natuurlijk niet zo is, want ze droeg ze al niet meer omdat ze steeds struikelde.

Uiteindelijk, mijn moeder is nog helder in haar hoofd bedenkt dan andere paden en ja hoor wat zag ze in de max gids. de consumentenbond voor ouderen. dus die heeft ze gebeld, en kreeg de tip, terug te gaan en dan de mededeling te doen dat deze winkel moest bewijzen dat het door haar kwam dat deze ene schoen groter was dan die andere en anders moesten ze haar haar geld terug geven, ze moest dit opschrijven en ook het telefoonnummer van de consumentenbond,. mochten ze nu niet willen luisteren dan moest ze gewoon de politiebond in actie gaan zetten. Voor haar prima want mijn vader is politieagent geweest en ze is lid van deze bond.

Dus mijn moeder gewapend met haar schoenen, met een vriendin wederom naar deze winkel met deze schoenen. Er stond een meisje achter de kassa, de eigenaars waren niet te zien, dus mijn moeder vroeg of de eigenaar van deze zaak er ook was, maar nee dus, maar voor ze het wist kwam de vrouw van de eigenaar naar beneden en begon meteen te schelden tegen mijn moeder, Waarom ze er al weer was met deze schoenen, ze konden er niets aan doen, haar man was net 3 weken terug uit het ziekenhuis etc. En wat mijn moeder wilden, nou mijn moeder heel simpel dat ze een oplossing wilde voor dit probleem...

Maar deze dame werd steeds bozer en zei dat er geen oplossing was.. mijn moeder, 88 jaar zei alleen maar nou ik ga de winkel niet uit totdat er een oplossing is, en is gaan zitten op een bankje, en zei ik zit hier goed en ik blijf hier zitten totdat er een oplossing is.. Dus ze ging zitten met die vriendin bij haar. 

De vrouw van de eigenaar kreeg het heel benauwd want er kwamen klanten binnen en mijn moeder bleef zitten en zei alleen zolang u niet met een oplossing komt blijf ik zitten, dus veel klanten gingen meteen weer uit de winkel.. 

Uiteindelijk kwam natuurlijk de opmerking als u nu niet gaat dan bellen we de politie. waarop mijn moeder heel mooi zei, graag doe dat.. mijn man is bij de politie geweest en dan kunnen we meteen de bond inschakelen dat is wel zo handig...

Uitgepraat

Dus er werd een briefje geschreven waarop stond dat deze schoenen werden opgestuurd naar de fabriek en dat mijn moeder dan of nieuwe schoenen kreeg of het geld terug..  maar mijn moeder niet gek, zei meteen, wacht even dit briefje is een roze papiertje en daar neem ik geen genoegen mee, ik wil dat u zowel uw handtekening en de datum erop zet, en uw adres en telefoonnummer hierop schrijft zodat u te bereiken bent na  1 februari.

Dus dat is geregeld mijn moeder tevreden, heeft de schoenen daar achter gelaten en een paar mensen wederom een middag bezorgd die ze nog lang al heugen... en haar naam weer eens laten gelden maar ook laten blijken dat met ouderen niet altijd valt te sollen

Nu dus afwachten hoe het verder afloopt, ik ben erg benieuwd.

Floirs de vijfde pad etappe 3 van Kortenhoef naar Nieuwer Ter Aar

 

Voordat mensen zich afvragen of ik nog wel wandel, ja dat doe ik zeker, alleen heb ik zo weinig tijd momenteel, dus loop ik alleen maar van huis naar school en terug, kortom te weinig en ik baal daar enorm van, maar het is niet anders, het is zoals het is.

Toch vond ik in de kerstvakantie een dag dat ik kon gaan wandelen, een groot nadeel was wel dat ik heel vroeg op moest omdat ik wist dat de reis naar Kortenhoef wel wat haken en ogen had maar goed dat is te doen, dus ik besloot om maar het beste er van te maken. 

Zoals velen weten liep het hele verhaal anders. lag ik plat in bed in de kerstvakantie dus nee niet gewandeld dus heb ik hem opgepakt  afgelopen zaterdag.. dan is het weer op volgorde en kan ik gewoon de rest lopen aansluitend...

Er schijnen nog mooie stukken te komen, al lokt alweer het volgende pad, namelijk pelgrimspad die ook in Amsterdam begint. dus ik ben heel benieuwd hoe die zal zijn. maar eerst moet dit pad af en dan ook nog het pieterpad.. maar dat komt allemaal wel ik heb de tijd.

Het opstaan was even een dingetje, ik besefte wel dat ik me dit zelf aandeed, maar had er ook zin in. Ik mis het wandelen altijd enorm en door een teveel aan in te halen afspraken kwam het er niet van. Eigenlijk is dit de eerste wandeling van 2023. Heb mezelf naar een gelukkig wandeljaar  gewenst. Gelukkig verliep de reis voorspoedig, was zelf verbaasd dat het zo goed ging. Maar als je beseft dat het vanaf huis naar Kortenhoef twee uur is, had ik net zo goed naar Limburg kunnen reizen om daar een stuk Pieterpad te gaan lopen. Terwijl Kortenhoef met de auto nog geen 3 kwartier rijden is. Bewust ben ik met het openbaar vervoer gegaan want de verbinding tussen Kortenhoef en nieuwer ter aar is ook niet echt een verbinding waarvan de knopen van je broek springen van blijdschap, eerder de tranen uit je voeten… kortom deze oplossing was uiteindelijk de beste. 

Het is wel lekker dat als je zo vroeg bent dat je dan dus alle ruimte hebt overal in de trein, in de bus.. nadeel mensen willen praten, en daar hou ik nooit zo van in de ochtend …

Bij aankomst in Kortenhoef voelde het ergens als thuiskomen ik herkende waar ik mijn auto had geparkeerd en wist meteen hoe ik moest lopen. Gemakkelijk dus. Daarna eerst een stuk erg saai weg, maar ik zag dat ik niet heel ver hoefde omdat ik al snel ergens rechts af moest , volgens Komoot was ik er maar deze weg was totaal afgesloten, heb aardig wat staan af vloeken  omdat ik zo mijn hele trip in het water zag vallen. Meteen van de nood een deugt gemaakt er stond een niet afgesloten dixie dus ik dacht , ondanks dat ik dit altijd erg onsmakelijke dingen vind,  je ziet er van alles drijven waar je liever geen weet van hebt incluis geuren die nou net geen parfum zijn. Maar goed nadat de nood was geledigd keek ik eens goed en zag dat het pad dat ik moest hebben dus een stukje verder lag, het was even goed dat er meteen een stukje frustratie uitwas. De beloofde omschrijving over een mooi groen pad om op te lopen was volgens mij op een totaal ander pad van toepassing mijn hemel wat een boel modder waar ik erg van hou, tevens lagen er op sommige stukken afgesneden riet, heb ontdekt dat je die beter wel kan nemen omdat er naast het gras erg drassig is en je dus erg diep in de bodem zakt, zo ook als er wat onnatuurlijke boomstammen liggen over een erg modderig stukje ben er tot bijna mijn knieën in weg gezakt met 1Been, maar oh wat hou ik van dit soort paden, hoe meer modder hoe drassiger het gebied hoe meer ik geniet. De route was erg mooi en afwisselend , prachtige natuurpaden, soms wat asfalt maar het stuk dat tussen de loosdrechtseplassen   liep wat mooi en rustgevend, dubbel genieten. Op een gegeven moment las ik dat je over een stukje erf moest met een hond, daarbij stond de hond niet aanhalen, dat doe ik nooit dus overbodig zeker als er een bord staat waarop staat hier waak ik, een giga hond rottweiler achtig gelukkig was het hek open dus geen hond gezien op het erf, wel in de woonboot een klein tekkeltje bleek het te zijn. Zonde van de inkt in het boekje. Daarna was het pad prachtig pas na loenen ben ik op een bankje gaan zitten om te eten met een kopje thee, daarna zag ik dat ik nog een uur en kwartier had om bij nieuwer ter aar te komen om de bus van 14.15 te halen, anders werd het de bus van 16.15. Dus in een straf tempo gelopen. In mijn achterhoofd zat het stemmetje dat de veerpont er misschien niet meer zou zijn omdat die uit de vaart is genomen.maar gelukkig was hij er nog, dus kon ik ermee naar de overkant om te ontdekken dat ik 3 kwartier op de bus moest wachten, of naar Breukelen kon lopen wat maar 2 km verder is, dus heb ik dat maar gedaan. Om daar de trein te pakken naar Woerden. Bij aankomst Woerden bleek de trein naar alphen niet te rijden dus ben ik meteen in de trein naar Den Haag gestapt om via Gouda naar huis te reizen.

Aangekomen bij het station van Alphen zag ik ineens dat de bus die ik in mijn hoofd had te nemen naar huis een half uur wachten was op het bordje.. nou dat vind ik zonde van mijn tijd. dus ik besloot om dan toch maar naar huis te lopen, dan ben ik net zo lang onderweg en dan ben ik tenminste lekker in beweging en als ik een beetje goed door stap dan misschien zelfs eerder.

Gek is het wel dat je dan ineens de bus die je wilde nemen je voorbij ziet rijden als je nog geen 5 minuten onderweg bent.. waarop ik besefte ik had niet in de app gekeken maar op het bordje en dat verschilt nogal eens van de werkelijkheid.. trouwens de app ook..  maar goed dan maar lopen waarom ook niet is ook goed om uit te lopen en om dan bij thuiskomst te ontdekken dat je meer dan 2100 cal heb verbrand. terwijl je eigenlijk maar 1000 per dag moet halen dan heb ik niets te klagen al besef ik me ook meteen dat ik zondag de hele dag in bed zal blijven .

 

 

en dan is het maandag..

 

een blog van lang geleden.. dus dan maar plaatsen..

Al een tijdje al niet meer over geschreven  maar ik ga nog steeds, als het mogelijk is 2x per week naar de Kettlebell omdat het zo heerlijk is mij helemaal door Frank te laten aftuigen zodat ik snak naar adem, en badend in het zweet tussen door steeds op de klok kijk in de hoop dat het al bijna tijd is.

Na die tijd ben ik altijd erg blij en gelukkig dat ik het gered heb en dat ik nog adem kan halen..  is ook een dingetje om te kunnen. Deze maandag was de kb een kb hel.. maar toch weer heerlijk.

Ik was wat laat door onvoorziene omstandigheden, kortom ik had te lang gelummeld maar gelukkig was ik op tijd om mee te doen. ook dat de weg naar de sportschool afgesloten is wat ik natuurlijk weer was vergeten, maar goed ook dat heb ik overleefd, ben wel bang dat er een boete op de deurmat gaat vallen

We begonnen met het bekende rondje.

hoge knieën

hakken billen

squat

push up

armen los draaien 

burpees

daarna begonnen de echte oefeningen.

we begonnen met de squat met gewicht 1 minuut

daarna kwam de snatch eerst met links daarna met rechts ook 1 minuut

de volgende oefening was lunges  met een gewicht om en om

toen mochten we 1 minuut planken, 

later de side plank, maar deze mocht 30 seconden

om daarna nog een keer de gewone plank te doen maar wel onze armen om en om naar voren 

Er is nog veel meer gedaan, maar wat allemaal ik heb geen idee, weet wel dat ik met heel veel spierpijn en buitenadem me naar de stoeltjes heb gesleept, en met mij velen om op adem te komen bij een kopje thee.

wat zijn de kb lessen toch altijd heerlijk je hebt echt het gevoel dat je wat hebt gedaan.

Smiley

 

Deze serie, heb ik bekeken met tussenstops, maar wat was het een mooie serie, wat heb ik er van genoten, miscommunicatie die er was wegens een verkeerde interpretatie van een verstuurde sms bericht. wat voor de ander heel duidelijk was, was voor de ene een totaal onbegrijpelijke reactie. maar aan het einde komt alles goed natuurlijk.. maar de scene in de laatste aflevering in de bar over alcoholvrij bier..  en daarna de prachtige monoloog in de taxi..  ik heb gehuild, sommige dingen zo herkenbaar, soms zo rauw en hard maar ook de strijd om liefde.. prachtig een absolute aanrader

recensie van de serie

Regie: David Martin Porras, Marta Pahissa | Cast: Miki Esparbé (Bruno), Carlos Cuevas (Álex), Meritxell Calvo (Vero), Eduardo Lloveras (Albert), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 33-37 minuten | Jaar: 2022

Barman Álex heeft weinig geluk in de liefde. Als de zoveelste veelbelovende date hem niet terugbelt, laat hij met een stevig voicemailbericht de ontvanger uitgebreid weten hoe teleurgesteld hij is. De voicemail komt echter nooit bij de juiste persoon, want door een verkeerd nummer ontvangt architect Bruno het bericht. Geïntrigeerd door de passie van de man aan de andere kan van de lijn besluit hij Álex op te zoeken.

Smiley begint best sterk. Het personage Álex wordt geïntroduceerd als een hopeloze romanticus die elke keer weer valt voor foute mannen. Als zijn voicemailbericht terechtkomt bij Bruno verwacht je dat ze gedurende de serie dichter naar elkaar toe zullen groeien. Als we Bruno vervolgens beter leren kennen, komen we erachter dat de twee enorm verschillend zijn. Wie zit te wachten op een interessant verhaal over hoe de twee hun verschillen moeten overbruggen en van elkaar kunnen leren zal echter van een koude kermis thuiskomen. 

Hierin ligt meteen het grootste probleem van Smiley: de serie doet zich anders voor dan ze is. Deze wordt aangeprezen en opgezet als een groots liefdesverhaal tussen twee mensen uit totaal verschillende werelden, die elkaar ergens in het midden zullen vinden om eindelijk hun romance te kunnen beleven, maar draait in werkelijkheid om twee mannen die niet weten wat ze willen en daardoor aflevering na aflevering rondjes blijven lopen en elkaar afsnauwen terwijl ze eigenlijk gewoon met elkaar naar bed willen. 

Het is doodzonde dat het verhaal van Álex en Bruno begint met een onenightstand, want het hele idee is dat hun verhaal anders zou moeten zijn. Dat is wat wordt geïmpliceerd door het lange voicemailbericht dat de gehele eerste scène beslaat en bovendien wat beide personages beweren te willen. Dat wil niet zeggen dat alles van een leien dakje zou moeten gaan, maar de ordinaire escapades in de voorraadkast uit de eerste aflevering werken het verdere verloop van het verhaal tegen en reduceren de omgang van Álex en Bruno tot die van de gemiddelde Grindr-date.

Er is uiteindelijk dan ook geen enkele reden voor de mannen om aan het einde van de serie bij elkaar te komen. Gebaseerd op de initiële aantrekkingskracht en één gesprek waarin ze elkaar konden vinden, dat overigens al in aflevering twee plaatsvond, realiseren de twee zich in de laatste aflevering ineens dat ze bij elkaar horen en dat het deze keer anders zal zijn. 

De echte sterren blijken de lesbische vriendinnen van Álex die al jaren samen zijn, maar na de gezamenlijke aankoop van hun eerste huis worden geconfronteerd met de eerste scheuren in hun relatie. Gedurende de serie proberen ze elkaar krampachtig vast te blijven houden en ondanks ruzies, een tijdelijke open relatie en grote twijfels weten ze het toch altijd weer bij te leggen. Hun verhaal is daadwerkelijk interessant en staat sterk in contract met het 'will-they-won't-they'-verhaal van de hoofdpersonages. Het voelt alsof er hier echt iets op het spel staat. 

Het verhaal mag dan niet erg sterk zijn, maar Smiley fungeert nog steeds als prima entertainment en biedt enigszins goede representatie voor LHBTQ+-kijkers. Kom voor een episch liefdesverhaal tussen een barman en een architect en blijf voor een realistisch liefdesverhaal tussen twee vrouwen die al te lang vasthouden aan iets wat er misschien niet 

Helaas kan ik de trailer hier niet tonen van deze serie, omdat er mannen in staan te zoenen en je ook naaktbeelden ziet van mannen... dit om te voorkomen dat mijn profiel voor levenslang in de ban zit. maar de trailer is zeker de moeite waard om te gaan bekijken en anders bekijk de serie.

miniaturen deel 5

.

 

STREET

 

Het was even wat gedoe, wegens allerlei ongemakken in mijn lijf maar uiteindelijk konden we toch samen op pad, eindelijk naar Amsterdam naar het Streetart museum en ook meteen naar de lichtshow die we wilden zien, kortom we hadden het goed gepland..

Zo begon het nadat we de afspraak hadden  gemaakt totdat ik een spierscheurtje in mijn rug kreeg, dag dagje uit naar Amsterdam, dag leuk en gezellig weg zijn.. het werd voor mij dagen in bed..

Maar na de open dag rondleidingen bij ons op school waarbij we meer dan 300 leerlingen mochten verwelkomen die mogelijk voor onze school gaan kiezen dit of volgend jaar, omdat ze nog in groep 7 zitten, waar tevens veel oud leerlingen mee kwamen, dit jaar was het veel ouders die ooit les van mij les hebben gehad, wat ik alleen maar geweldig leuk vind, ze weer te zien en met ze te praten over hoe het nu met ze is, samen herinneringen ophalen met elkaar, leuk en zeer geslaagd.

Met afgesleten voetjes en geen stem meer over ging ik rond kwart voor tien naar huis, om nog even in de nachtelijke stilte, na het krabben van mijn ruiten van de auto nog even na te genieten in de stilte van avond in mijn huis.

Daarna in bed, want eindelijk ging ik met Ankie naar het streetart museum, we gaan eindelijk deze tocht maken waar we al heel lang naar uitzien, dus het was even een moeilijk moment om op te staan maar het nadat ik mijn voeten op het kille laminaat had gezet was het licht meteen aan, het is toch altijd een soort van stroomschok als je uit je warme bed met je voeten op het koude laminaat staat, dat is echt een goede wekker.

Om elf uur stond Ankie voor de deur en konden we met de interliner vertrekken naar Amsterdam.

Alles ging voorspoedig, we waren op tijd bij de bus, zelfs konden we de bus heel snel vinden in Amsterdam, en voor we het wisten waren we bij het terrein waar het museum was. Daar was al zoveel moois te zien dat ik mezelf beloofde om zo wie zo een keer in de zomer terug te komen. In het museum is het net zo koud als buiten dus dat was even wennen,  terwijl we stonden te wachten op de gids  we hadden een rondleiding geboekt, mede omdat het altijd leuk is om net iets meer informatie te krijgen over bepaalde  werken. Onze gids, wij waren de enige twee mensen, was een opvallende man met prachtige ogen . 

Van te voren werden we natuurlijk wat uitgehoord over wat we zoal doen en weten, voor hem om wat meer inzicht te krijgen in wat we weten.

Het mooie is dat we veel nieuwe dingen hoorden, ook over dat men eigenlijk heel veel met letters werkte vroeger, dat zie je niet overal meteen, maar dat gebeurt veel. Ook hebben we gekeken bij een prachtig werk, waarin, als je beter keek ineens kon zien dat wat er in de jungle als een gebouw uit zag en spinnen een spuitbus was en de spinnen waren eigenlijk de dopjes van de spuitbussen. zo zag je ook dat er op diverse plekken spuitbussen waren.. heel gaaf.

De rondleiding duurde anderhalf uur, en ondanks dat we met koude voeten liepen, het voelde als ijsblokjes hebben we prachtige dingen gezien ook via de ogen van deze gids, wat weer een keer erg verhelderend is en wat ook de ogen opent van mij. Prachtig.

Daarna zijn we eerst even gaan zitten in het restaurant, een heerlijke bord tomatensoep, met pistolet, en twee koppen thee genuttigd, waar we een plan de campagne hebben opgesteld, we besloten om lekker in het museum te blijven omdat we wisten het werd al snel donker en we konden dan mooi even kijken naar hoe de werken in het donker zichtbaar waren, hoe ze er dan uit zouden zien, omdat veel werk toch veranderd als het in avondlicht word getoond, en dat klopte, prachtig. 

Nadat we de galerie en ook de shop hadden bekeken zijn we richting bus gelopen en besloten we om de lichtshow maar gewoon niet te doen en naar huis te gaan, het was al zo mooi wat we hadden gezien, waar we zo van hebben genoten dat het goed was zoals het was. we hoefden niet nog meer te zien.

Wat was dit weer een prachtige dag.

 

een oude rolluik uit Beiroet waar de bezoekers een wens mogen opschrijven op een post-it en deze dan in 1 van de vele gaten, die ontstaan zijn door kogels en granaatscherven mogen hangen met een wens voor alle mensen die in een oorlog zitten nu.

het werk waar je dus veel spuitbussen en spuitdopjes kan zien , wat je eerst niet ziet maar dan ineens wel als je het weet

even puzzelen dan kan je hier lezen do you read me

 

Our house

 

wow , ik begon deze serie, terwijl ik na 15 minuten dacht gaap.. dit gaat lang duren.. totdat ineens.. er een omslag kwam en ik helemaal in deze serie bleef hangen, het waren 4 afleveringen en ik heb ze bij wijze van spreken in 1 ademteug uitgekeken.. prachtig deze serie. een absolute aanrader.

Recensie van de serie 

BRITS MISDAADDRAMA OVER EEN ECHTELIJKE RUZIE MOET HET HEBBEN VAN SMEUÏGE VERHAALWENDINGEN EN DE GOEDGELOVIGHEID VAN DE KIJKER. 

Op een dag staan er ineens verhuizers voor de woning van Fi Lawson (Tuppence Middleton). Wanneer Lawson – die enige tijd voor haar werk elders verbleef - haar voordeur probeert te openen, dan verschijnt er een mysterieuze dame in de deurpost die vertelt dat ze het huis heeft gekocht met haar echtgenoot. In een flashback wordt vervolgens getoond dat het huwelijk van Lawson en Bram (Martin Compston) – die twee kinderen hebben - op springen staat, nadat Lawson ontdekt dat haar echtgenoot een affaire heeft met een vriendin. In het heden rijst de vraag: waar is Bram? En waar zijn haar kids? Is dit een wraakactie? Of is hier sprake van identiteitsfraude?

Our House – elke keer dat de bel gaat van de prachtige Victoriaanse woning gaan de rillingen over je lijf – is zo’n drama dat het moet hebben van een teveel aan smeuïgheden. Net als je denkt dat het echt niet erger en ongeloofwaardiger kan, verleggen de makers de grens. Je moet het kortom maar voor lief nemen dat Lawson wanneer ze erachter komt dat haar huis is verkocht niet direct haar advocaat inschakelt, maar woest haar man probeert te bellen. En kan dat überhaupt? Zonder medeweten van een van de eigenaars een huis verkopen? En over dat huis gesproken: zouden mensen zoals de Lawsons dat in het echt wel kunnen veroorloven?

In de resterende drie afleveringen moet je als kijker de gebeurtenissen maar niet overdreven analyseren – dan stuit je namelijk op bijna hilarische plotholes. De vragen die door showrunner Sheree Folkson – die het gelijknamige boek van Simon Ashdown uit 2018 bewerkte – in de pilotaflevering worden geponeerd, worden natuurlijk goeddeels pas aan het einde op spectaculaire wijze beantwoord. Our House is in die zin een kijktip voor televisieliefhebbers die houden van verhalen die gierend uit de bocht schieten.

uit eten...

 

afgelopen donderdag heb ik met mijn collega van Drama weer een sectieoverleg gehad in het restaurant van onze school.

Nadat we ons hadden gesetteld op een heerlijke plek die eigenlijk voor iemand anders was, zaten we prima op de plek waar we vorige keer ook al zaten, ik op de bank.

Het eten bestond uit een broodje kruidenboter, daarna een heerlijke mosterd soep,

Het hoofdgerecht bestond uit een heerlijke gebakken knolseldrijplak, met daarbij een garnituur van groente en opgespoten aardappelpuree, met natuurlijk als extra, de zelf gemaakte appelmoes, salade en patat.

Als toetje kregen we een annanaspanacotta, met daarbij ijs met een soort van appelmoeskrumbel

Het eten was zo lekker en we hadden zoveel te praten dat ik vergeten ben om van het voorgerecht en het nagerecht een foto te maken.

Maar het is een aanrader absoluut om hier te gaat eten, en het leuke is de leerlingen die ons bedienen doen het zo goed, het is genieten altijd.

Macho mannetjes

 

Afgelopen week had ik en training over macho mannetjes, mede omdat er veel macho mannetjes in de school zijn en ik soms wil weten of ik het wel of niet op de goede manier doe. 

De training werd gegeven door twee trainers, waarvan 1 iemand duidelijk een acteur was. 

De training begon over hoe  je nu een hand geeft aan iemand, daarmee zeg je al heel veel namelijk.

Dit gaf natuurlijk een soort van hilariteit als iemand te laat binnenkwam en een hand gaf, dat we meteen keken hoe dat ging.

De training bestond uit vele situaties die ze uitspeelden de ene speelde dan een leerling die bepaald gedrag vertoond,  de andere gaf daarop een reactie, waarop je kan reageren en vooral wat je niet moet doen. Hier heb ik altijd wat moeite mee, omdat ik me dan afvraag, zolang het is vanuit je hart kan het toch niet verkeerd zijn wat je doet. Maar als je alles moet geloven is het wel zo dat je soms niet goed weet wat goed is, waar zit de grens tussen respect en tussen disrespect. de lijn is soms heel erg dun en vooral fragiel.

Het is soms heel erg balanceren op het randje van wat wel en wat niet.

 

Daarnaast was het erg leuk om te ontdekken dat je soms verschillend op situaties moet reageren, of in situaties. 

We hadden het onder andere over hoe bied je excuus aan, we hadden het over de Nederlandse manier, maar daarnaast is er ook nog een andere manier namelijk die van de straatcultuur, dan moet je ten eerste zorgen voor herstel, en dan  pas kan je excuus maken,. je moet zorgen dat ze in ere blijven, geen gezichtsverlies voor de vrienden.

Daarnaast zit je met de ontkennen in de Arabische cultuur, zolang je het niet weet, dan is het er niet, en je kan ook het ontkennen dat het er is.

Voorbeeld een van de trainers vertelde dat hij bij zijn vader zat te praten en dat er uit zijn broekzak een pakje camel viel, hij pakte het op, liep naar de gang om in zijn jas te stoppen.

Toen hij terug kwam vroeg zijn vader of hij rookte waarop hij zei, nee pappa roken is slecht.. waarop vader zei dat hij een goede zoon was/

Hij had het gezien, en volgens mij ruikt hij het ook, maar zijn zoon zegt dat het slecht is dus klaar

Heel bijzonder, daarin moeten sommige Arabische leerlingen functioneren, tussen de Nederlandse cultuur met excuus, de straatcultuur en dan ook nog met hoe het is de thuis situatie..

Kortom het was verhelderend en soms heel erg bevestigend voor mij.

open dagen.....

 Deze week hebben we bij onze school open dagen.. dit betekend dat we maandag tot en met donderdag open zijn van half 4 tot half 6  ( vrijdag van half 4 tot half 10) waarbij we rondleidingen verzorgen door de school, met name door de praktijk gedeeltes van de school. In diverse lokalen zijn leerlingen aan het werk en vertellen dan ook iets over het vak aan de mogelijke nieuwe leerling.

De opzet is dat ze bij elke station/ lokaal iets mee nemen, zodat ze een soort van un do tas krijgen met daarin allemaal spulletjes die ze thuis kunnen maken en doen. Erg leuk

De rondleiding doen we persoonlijk met een leerling als extra, dus de docenten lopen met een leerling van onze school, mee met de ouder(s) en de mogelijke nieuwe leerling. 

Het is leuk om zo door de school te lopen, om alle praktijkafdelingen te te bezoeken en te zien, zeker als er leerlingen druk aan het werk zijn en van alles aan het maken zijn wat je kan eten. Ik vind het helemaal top altijd  en vooral ook leuk.

Het is ook deze manier waarop we bewust persoonlijk aandacht geven aan de leerlingen, maar ook dat de leerlingen onze ambassadeur zijn,. ze mogen vertellen wat ze van de school vinden, hoe ze de lessen ervaren. Dat geeft prachtige antwoorden, maar het is altijd positief,  dus ik denk dat we dit goed doen met elkaar.

We doen dit 5 avonden in de week, wat erg leuk is om te doen met elkaar. 

glimlachjes voor deze dag ( deel 36)

 

..