Hidden Figueres (film)

Laatst zag ik in het parkfilmhuis een trailer van deze film, daarna las ik op het internet een reactie van een bevriend stel hier over en dacht dan moet ik deze film gaan zien. Ik ben er door geraakt, hoe het ooit in de wereld ging en nog steeds die kant opgaat. Het is schokkend om te zien en om te ervaren, maar ook hoe men soms ineens dingen voor elkaar krijgt door gewoon overtuigd te zijn van je kunnen... Het is prachtig hoe deze drie vrouwen, elk op hun eigen manier, hun rechten halen, die er voor zorgen dat ze gezien en gehoord worden,, maar ook hoe ze iets heel kleins zoals een toilet voor kleurlingen, door gewoon te zeggen waar het op staat, ineens weg te krijgen omdat de baas word aangesproken.

Hoe één van de dames het voor elkaar krijgt om toch te mogen studeren, wat eigenlijk verboden is voor mensen met een kleurtje..  kortom deze film geeft naast een prachtige tijdsbeeld ook de kracht van vrouwen weer,,.. zeker de moeite waard om te bekijken

recensie van de film:

Regie: Theodore Melfi | Cast: Taraji P. Henson (Katherine G. Johnson), Octavia Spencer (Dorothy Vaughan), Janelle Monáe (Mary Jackson), Kevin Costner (Al Harrison), Jim Parsons (Paul Stafford), e.a. | Speelduur: 127 minuten | Jaar: 2016

Dat Moonlight er vorig weekend met de Oscar voor beste film vandoor ging, kwam voor velen als een verrassing. Uiteraard was er het genante gebeuren rondom de uitreiking van de prijs, maar ook op papier is dit een ongebruikelijke winnaar. Ingetogen indie-drama's over zwarte jongeren uit achterstandswijken die stoeien met hun identiteit winnen doorgaans geen Oscars. Die prijzen gaan normaal gesproken naar liefdevolle eerbetonen aan klassieke Hollywoodmusicals die tegen de achtergrond van de entertainmentindustrie uitdragen dat het mogelijk is je dromen te verwezenlijken. Dat Moonlight als winnaar uit de (juiste) envelop kwam, zou iets te maken kunnen hebben met de controverse over het gebrek aan etnische diversiteit bij de vorige twee Oscar-edities. Vanuit dat oogpunt is deze winst nog steeds opvallend gezien de concurrentie. Er waren namelijk twee andere 'zwarte films' in de race die gebruikelijkere winnaars zouden zijn geweest.

Zo was er de toneelbewerking Fences, geregisseerd door Denzel Washington, een zwarte acteur met een haast iconische status die in het verleden al vaker in de prijzen is gevallen. Maar misschien nog wel voor de hand liggender was Hidden Figures dat leunt op drie sterke vrouwenrollen en gebaseerd is op ware gebeurtenissen. De film koppelt één van de meest inspirerende periodes in de recente Amerikaanse geschiedenis aan een systematisch onrecht waarmee de geschiedenis sindsdien stevig heeft afgerekend. De aanwezigheid van al deze smeuïge ingrediënten betekent natuurlijk niet dat Hidden Figures per definitie een betere of slechtere film is dan Moonlight, maar dit is wel onmiskenbaar het type film dat vaak moeiteloos de aandacht van de Academy trekt. Misschien is het daarom wel goed dat geen van de drie Oscarnominaties is verzilverd. De film is namelijk te sterk om de boeken in te moeten gaan als 'de veilige zwarte Oscarfilm'.

Hidden Figures speelt zich af in de vroege jaren zestig, een tijd die in de Verenigde Staten gekenmerkt werd door een groot optimisme. Het land zou immers pas later in het decennium geconfronteerd worden met twee dode Kennedy's, de moord op Martin Luther King en een escalerende Vietnamoorlog. De burgerrechtenbeweging was op dat moment al wel actief, maar nog niet tot volle wasdom gekomen en aldus leken de grote Amerikaanse uitdagingen vooral extern van aard: Rusland was de vijand en de Koude Oorlog zou worden besloten in de ruimte. Ten tijde van de film is een man op de maan nog pure toekomstmuziek en heeft NASA er al een hele kluif aan om een astronaut in een baan rond de aarde te brengen. Om dat te bereiken, worden de beste wiskundigen van het land gerekruteerd. Ongeacht geslacht of huidskleur.

Centraal staan de zwarte vrouwen Katherine G. Johnson, Dorothy Vaughn en Mary Jackson, die dankzij hun bijzonder sterke wiskundeknobbel voor NASA werken als computers; een term die toen nog betrekking had op mensen in plaats van machines (de ondertiteling vertaalt het woord consequent als 'rekenaars'). De rassenscheiding zit echter nog diep in de Amerikaanse maatschappij verankerd, waardoor iedere poging om hogerop te komen steevast de kop wordt ingedrukt, ondanks hun kennis of inzet. Ze zullen alle drie dus nog harder hun best moeten doen om aan te tonen dat ze onmisbaar zijn voor het winnen van de Space Race. Aangezien de vrouwen sterk worden neergezet door Taraji P. Henson, Octavia Spencer en Janelle Monáe (die na haar rolletje in Moonlight opnieuw laat zien als actrice heel wat in huis te hebben) zal de kijker daarvan waarschijnlijk snel genoeg overtuigd zijn.

Hidden Figures legt haarfijn bloot dat geïnstitutionaliseerd racisme niet louter iets is van ongeschoolde rednecks, maar dat ook de knappe koppen zich er (onbedoeld) schuldig aan maken. Dit uit zich in kleine alledaagse zaken zoals een aparte koffiepot voor kleurlingen (zelfs al is er daarvan maar één op de afdeling) en gesegregeerde toiletten. De zinloosheid van deze als conventies vermomde pesterijtjes blijkt wanneer een van de zwarte dames na veel aandringen inzage krijgt in wetenschappelijke rapporten, maar daarvan een groot deel met een stift onleesbaar is gemaakt. Het vergt geen wiskundewonder om uit te vinden dat de teksten gewoon te lezen zijn wanneer het papier tegen het licht wordt gehouden. Dergelijke boerenslimheid is eigenlijk beneden haar niveau, maar het laat wel mooi zien dat intelligentie zich niet laat onderdrukken en dat dit soort beperkingen feitelijk niets anders zijn dan onnodig tijdrovende hindernissen.

Het is dit contrast van letterlijk grensverleggend wetenschappelijk werk met de obstakels van achterhaalde ideologieën dat Hidden Figures boeiend maakt. De meest exemplarische scène is dan ook degene waarin projectleider Al Harrison (een rol van Kevin Costner die na JFK en Thirteen Days maar weer eens laat zien de meest geschikte Hollywoodacteur te zijn voor een typische Kennedy Era-man) uit frustratie een bordje van de muur slaat dat aanduidt voor welke huidskleur het daarachter gelegen toilet bedoeld is. Het is een typische scène uit een inspirerende Hollywoodfilm met Oscarpotentie, maar wel een die aangenaam speelt met de context: het is geen liefdevolle maar juist een agressieve daad waarmee sociale vooruitgang wordt geboekt, zodat de wetenschap vorderingen kan maken. Het pleidooi is helder: gelijkheid betekent ook gewoon het mogen benutten van potentie, ambitie, kennis en vaardigheden zonder onnodige hindernissen. Een les die vandaag de dag helaas nog steeds relevant is.

een uit de hand gelopen geintje maar zo leuk

Een oplettende lezer heeft het blogje gelezen dat ik me een gelukkig mens voel

(een rijk mens)

Vandaag was het moment om dit een beetje uit de hand gelopen grap  maar eens te volbrengen.

Het was een zware dag vandaag en ik was erg moe maar okey dat hoort erbij, ik had hard gewerkt, dus ik ging met wat lood in mijn schoenen naar de sportschool waar ik normaal gesproken nooit kom. 

Er werken wat oud-medewerkers van de sportschool waar ik altijd kom, maar dat maakt het ook zo leuk. Bij aankomst werd ik meteen ontvangen door Olivier, die me een rondleiding gaf door het gebouw, hij liet me de diverse afdelingen zien, en ik moet zeggen het zag er prachtig uit, het was een rustige sfeer, maar dat kan ook aan het tijdstip liggen dat ik er was. Ik vond het een mooie, lichte en schone sportschool. Moest wel wennen aan de kleedkamers, alles is electronisch en vond de douches niet zo geweldig, ik hou van een handdouche en niet zon soort van campingknop waar je op moet drukken.. dus ik had al besloten om maar thuis te douchen.

De rondleiding was na een kwartiertje al klaar en mocht ik nadat ik me had omgekleed naar Tim, die mij een persoonlijke training ging geven. De training begon natuurlijk met de cross, om op te warmen,, hooguit 10 minuten, daarna gingen we over op core oefeningen

Ik moest 50-40-30 seconden 4 oefeningen doen, 

de oefeningen bestonden uit kettlebelle swing ( 20 kg, het zal aan mij liggen maar deze 20 voelde lichter dan de kettles bij mijn eigen sportschool) daarna box jumps, dan planken met je bekken strak houden en dan van elleboog naar hand en aan het eind aan een soort van kabel hangen en jezelf als een plank omhoog trekken... Dit dus drie rondjes, met daartussen 1 seconde rust.

Tim begeleide me enorm, wist me toch weer net een duwtje verder te geven dan ik soms doen, maar ook zijn correcties waren duidelijk, al waren er niet zoveel nodig, kennelijk beheers ik de technieken aardig..  maar of hij dacht die is niet meer te verbeteren.:0(

Daarna moest ik 8 rondes lang, 20 secondes de battle row doen.. geloof me het lijkt gemakkelijk maar het valt zo tegen.. het was buffelen, vooral de laatste ronde was heftig.

Dit was een killer voor mijn armen met name, hier kwam ik er wel achter dat ik een wat zwakkere linkerarm heb, dus die moet ik even wat meer trainen om hem ook te versterken

Het was erg gaaf om zo getraind te worden, en zon leuk parcours te doen.

Toen dat volbracht was, werd ik door Tim naar het restaurant gebracht waar mijn buurjongen Esra kok is, dus ik kon even in zijn keuken komen, hem even de hand schudden, en vond het wel even gaaf hem te zien in zijn koksbuis. Het eten wat hij maakte was geweldig, een groentecurry met naanbroodjes. Heerlijk eten. Olivier kwam nog even met mij praten over hoe ik het had ervaren en dat was alleen maar positief, ik vond het zo geniaal dit, dat van het een naar het andere zomaar komt en dat ik dus op deze manier een heerlijke twee uurtjes heb gehad. Genoten van het contact, van die jonge gasten en van de sfeer die ze maakten.. ergens heb ik denk ik toch iets goeds gedaan.

Ik vond het een mooi kado.. 

dus toen ik weg ging, natuurlijk klopte mijn code niet van het kastje, ik voer altijd overal dezelfde code in, geen probleem in principe, maar dit keer dus wel.. ik had de instructie gekregen 4 cijfers, en je nummer van je kastje onthouden dat heb ik dus gedaan, maar nu bleek dat ik dus ineens 3 nummers te moeten invoeren en ja die had ik niet natuurlijk.. dus tja, probleem.. 

gelukkig bood de receptie uitkomst en konden ze met een sleutel mijn mijn kastje openen.. dus ik kon bij mijn spullen en me omkleden

Natuurlijk had ik voor de drie boys een kleinigheid meegenomen omdat ik het zo geweldig vond dit te mogen doen met die jongen gasten.. en hoop dat we vaker van dit soort leuke acties kunnen uitvoeren

zoals ik al eerder schreef ik ben een rijk mens..

Un Sac du Billes (film)

Met vriendin Els vanavond naar deze prachtige film geweest.. wat een prachtige film, vanaf het eerste moment tot aan het einde zat ik ademloos te kijken, Hij was grappig, ontroerend, spannend.. Dit soort films worden zelden nog gemaakt
een echte aanrader..

Recensie van de film;

Regie: Christian Duguay | Cast: Dorian Le Clech (Joseph), Batyste Fleurial (Maurice), Patrick Bruel (Roman), Elsa Zylberstein (Anna), Bernard Campan (Amboise Mancelier) e.a.| Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2017

In Frankrijk zijn de presidentsverkiezingen net achter de rug en ditmaal viel wél de keuze op de progressieve kandidaat uit het midden in plaats van de rechts-populistische conservatieveling. Het is goed mogelijk dat laatstgenoemde de verkiezingen niet heeft verloren op haar agenda voor het hedendaagse Frankrijk, maar door een kwestie van een dikke vijfenzeventig jaar geleden: de Holocaust. Net als in Nederland is de Jodenvervolging in Frankrijk nog altijd een heet hangijzer, mede door jaren van ontkenning en bagatellisering. Marine Le Pens controversiële opmerkingen hadden betrekking op de Franse betrokkenheid bij de razzia van juni 1942, waarbij meer dan dertienduizend Joden werden verzameld in het Parijse wielerstadion Vélodrome d'Hiver. Volgens haar kan de Franse regering van destijds hierop niet worden aangekeken en legt hun onderwijs te veel nadruk op de negatieve aspecten uit de Franse geschiedenis. Un Sac de Billes lijkt daarmee haast specifiek voor Le Pen te zijn gemaakt.

Deze film gaat weliswaar niet over deze razzia (zie daarvoor La Rafle en Haar Naam Was Sarah), maar wel over de Jodenvervolging in Frankrijk en laat geen enkele gelegenheid onbenut te benadrukken dat dit toch echt allemaal kwam door de Duitse bezetter. En dan niet louter de nazikopstukken, maar letterlijk elke Duitser die destijds in Frankrijk rondliep. De nuance van alweer decennia oude Franse films als L'Armée des Ombres en Monsieur Klein is hier ver te zoeken. Wanneer een goede verzetsstrijder door de slechte Duitsers wordt gefusilleerd, roept hij nog even fijn de drie Franse kernbegrippen: "Vrijheid, gelijkheid, broederschap!" Marine Le Pen kan tevreden zijn.

Zonder voorkennis lijkt dit gebrek aan nuance nog wel overkomelijk. Er lijkt namelijk te worden gemikt op een soort jongensboekverhaal, compleet met dezelfde kitscherige stijl als War Horse en The Book Thief. Waar die films nog het excuus hadden volledig fictief te zijn, gaat die vlieger voor Un Sac de Billes helaas niet op. Dit is namelijk een verfilming (de tweede alweer) van het gelijknamige autobiografische boek over de oorlogservaringen van de Joodse Joseph Joffo, die met zijn familie in 1942 Parijs ontvluchtte. Voor dat zover is, krijgen we de bezette hoofdstad te zien als een opvallend kleurrijke plek waar een vrolijk pianomuziekje de toon zet voor een fijne schelmenstreek van de jeugdige hoofdpersoon: voor het bordje van zijn vaders kapperszaak gaan staan, zodat Duitse soldaten binnenwandelen om zich onbewust door een Jood te laten knippen. Dat zal ze leren!

Het lijkt een (k)luchtige binnenkomer die moet contrasteren met de hierop volgende periode waarin alles duister en naar zal worden, maar het is min of meer hoe de rest van de film zich laat bekijken. Na te zijn gevlucht voor vervolging, poogt het opgesplitste gezin de veiligheid van de Franse zuidkust te bereiken. Na wat betekenisloze rondzwervingen (uiteraard dwarsgezeten door slechte Duitsers en geholpen door goede Fransen) worden de jonge Joseph en zijn iets oudere broer in Nice herenigd met hun ouders. Dit resulteert in een segment dat overduidelijk bedoeld is als 'de goede tijd', maar de toegepaste esthetiek en belachelijke hoeveelheid muziek wijken nauwelijks af van hoe de sfeer in Parijs werd neergezet.

Muziek en geluid vormen een probleem dat steeds weer de kop opsteekt. Regisseur Christian Duguay heeft een goed oog voor mooie plaatjes, maar de kunst van effectief stilte toepassen beheerst hij niet. En dat terwijl de Holocaust wel een paar stille momenten kan gebruiken. Is het niet de constant aanzwellende muziek, dan wordt de stilte wel doorbroken door een voice-over van de hoofdpersoon die op een niet bijster veel hogere leeftijd weinig inzichtelijks te melden heeft. Oh, en de titel? Die heeft betrekking op een vlug afgeraffelde passage waarin de hoofdpersoon zijn gele davidster met een naïeve leeftijdgenoot ruilt tegen een zak knikkers. Hier wordt vervolgens niets meer mee gedaan; hoe het dit jongetje is vergaan, zullen we nooit weten.

Waargebeurde verhalen houden zich niet altijd aan narratieve conventies, dus zijn doodlopende plotlijntjes soms moeilijk te vermijden. Echter, een verhaal dat zich baseert op een tweeënhalf jaar durende periode zou toch wel tot een bepaalde rode draad moeten kunnen komen. Niet in Un Sac de Billes blijkbaar, want krap een half uur voor het einde worden ineens de kaarten geschud: Josephs broer belandt in een hotel waar men communiceert met het verzet en hijzelf gaat werken voor een collaborateur (oh, ze bestaan dus toch?) met een boekhandel, op wiens dochter hij tussen de scènes door heimelijk verliefd is geworden. 'Joodse onderduiker valt voor de charmes van een collaborateursdochter' is eigenlijk een prima uitgangspunt voor een volledige productie, maar in dit geval is het slechts een onuitgewerkt subplot in een film die nooit goed lijkt te weten wat hij nou eigenlijk wil zijn.

vlieg maar (flard)

vlieg maar

laatste momenten van aanraken

nog 1 keer kijken naar haar gezicht

inmiddels niet meer

dat gezicht dat ik zo goed ken

nog 1 keer haar handen strelen

die mijn optilden toen ik viel

laatste momenten van nog even

bij elkaar lijken te zijn

dan afscheid nemen

loslaten van wat was

achtergebleven herinneringen

die rusten daar waar zij

haar laatste rustplaats kreeg

zachtjes zwaaien naar de hemel

waar zij nu heen vliegen zal

haar loslaten om zonder

haar op eigen benen 

verder te gaan

onbereikbaar ver weg (flard)

onbereikbaar ver weg

je niet meer kunnen vragen

waarom het zo is

waar je bent gebleven

nu ik je nog steeds zo mis

onbereikbaar ver weg

zonder nog je aan te kunnen raken

vecht ik me door de dagen

waarin ik mezelf

steeds blijf afvragen

waarom jij nu al

moest gaan

Heel hard huilen(flard)

heel hard huilen

verloren in de tijd

sta ik daar

bij mijn moeder die niet meer is

raak ik haar tranen aan

om mezelf te horen huilen

zo diep van binnen

zit het verdriet

ik schreeuw van onvermogen

om haar te moeten laten gaan

ik huil mijn tijd

zoals ik nog nooit heb gedaan

heel hard huilen

omdat ik weet dat daardoor

het verdriet niet naar binnen slaat