Ben Hur (film)

 

Eigenlijk is het een schande dat ik nooit eerder heb gekeken naar deze klassieker, Ooit heb ik wel het boek gelezen maar op de 1 of andere manier had ik er niet zoveel mee. maar ineens dacht ik laat ik deze film opnemen en maar eens gaan kijken. Ik ben om, Wat een mooie film is dit, wat is deze film prachtig gemaakt..

Mocht je hem nog niet hebben gezien dan raad ik je toch aan om deze film te gaan bekijken.

recensie van de film:

Regie: Timur Bekmambetov | Cast: Jack Huston (Judah Ben-Hur), Toby Kebbell (Messala Severus), Rodrigo Santoro (Jesus), Nazanin Boniadi (Esther) e.a. | Speelduur: 124 minuten | Jaar: 2016

Ben-Hur wordt vaak als historisch epos bestempeld, maar eigenlijk is het meer een door religie geïnspireerde moderne mythe. Van het oorspronkelijke boek Ben-Hur: A Tale of the Christ uit 1880 tot de vele verfilmingen, inclusief de stille versie uit 1925 (destijds de duurste film ooit) en de beroemde versie van William Wyler uit 1959 met Charlton Heston, die elf Oscars won. Bij zo'n mythe, die stiekem draait om de verschijningen van Jezus in de marges, hoort een grootse aanpak waardoor de historische nonsens in vooral het eerste deel van het verhaal te vergeven valt. En dan moet je van goede huize komen, wil je nog iets toe te voegen hebben aan die eerdere films. Komt deze nieuwe Ben-Hur dat? Niet echt, ondanks een poging echt een nieuwe versie van het verhaal te presenteren.

De historische nonsens begint bij dat Ben-Hur door jeugdvriend Messala als onterechte straf voor een vermeende aanslag op een Romeinse gouverneur als slaaf naar de galeien wordt verbannen. De Romeinen hebben zelden slaven ingezet als roeiers op hun galeien. Wil een galei goed dienstdoen als oorlogsschip dan was de best mogelijke manoeuvreerbaarheid essentieel en daarvoor had je driehonderd goed gemotiveerde professionals nodig die als één kunnen bewegen, waarvoor je dus bij uitstek goed betaalde soldaten nam. De zeeslag waar Ben-Hur vervolgens bij betrokken raakt, is ook zéér onwaarschijnlijk voor de tijd waarin het speelt, de Romeinen waren op dat moment de onbetwiste heersers van de Middellandse Zee.

Maar goed, ondanks dat dit gedeelte van het verhaal de basis vormt voor de breuk tussen Ben-Hur en Messala en de drijfveer voor de wraak van Ben-Hur, zou dat soort historische ongein niet heel erg deren als de uitvoering goed en vermakelijk is. Dat is helaas niet helemaal het geval. Grootste probleem van deze versie van Ben-Hur is zonder twijfel de gehaaste vertelstijl, die het hele epos in twee uur propt en daarvoor van punt naar punt naar punt in het verhaal springt zonder bijvoorbeeld de romances tussen Ben-Hur en zijn voormalige slavin Esther of die tussen Messala en Tirzah (Ben-Hurs zus) ook maar enigszins uit te werken.

Daarnaast wordt er heel veel kort door de bocht gereden om nog enige logica te behouden in het verhaal over hoe Ben-Hur en Messala uiteindelijk in de beroemde wagenrace tegenover elkaar belanden. Ondanks dat die race niet kan tippen aan de beroemde race uit de filmversie uit 1959, is die wel spectaculair en goed uitgevoerd, waardoor deze wel wederom het hoogtepunt van de film is geworden. Sommige dingen veranderen niet. De scènes met Jezus zijn ook even lang en vroom als in eerdere versies, waardoor ze juist in deze zo gehaaste film, die verder nauwelijks ergens bij stilstaat, extra gewicht krijgen.

Wel veranderd is de uitwerking van Messala, diens motivatie om Ben-Hur te veroordelen en hun vriendschap. Dit keer zijn ze opgegroeid als broers en wordt Messala Romeins legionair om zichzelf voor de familie van Ben-Hur te kunnen bewijzen als man, en probeert hij juist zoveel mogelijk te voorkomen dat Ben-Hur in de problemen komt in plaats van dat hij berekenend militair carrière maakt over de rug van Ben-Hur. Messala's diepgang maakt de vriendschap en het verraad daarvan sterker en boeiender. Dat is helaas het enige aspect in deze Ben-Hur dat enigszins goed is uitgewerkt, en niet genoeg om er samen met de race een echt goede film van te maken. En aangezien die race het toch nog niet haalt bij die van Wyler, blijft de vraag waarom deze nieuwe Ben-Hur nou eigenlijk gemaakt moest worden. Echt episch wordt het dankzij de gehaastheid nooit, en de christelijke boodschap dat Jezus goed en groots is, wordt te potsierlijk gebracht om anno nu de film om die reden te verantwoorden.

het is begonnen en mijn dag kan niet meer stuk...

 

Het is een soort van cultuurshock... de wekker gaat op een onmenselijk tijdstip.. 7 uur en dan te bedenken dat hij op de rest van de week om 6.15 gaat. zoals ik al vaker zeg mijn gezicht ontstaat niet vanzelf in de ochtend daar is inmiddels het nodige kneep en restauratie werk voor nodig, het is wel verontrustend dat je steeds meer tijd nodig hebt in de ochtend, niks meer, wekker gaat, opstaan lap om je gezicht, wat deo en klaar, de deur uit..  nee nu is het serieus werk.. ik begin steeds meer de ouderen onder ons te begrijpen die zo vaak moe zijn, maar die, ondanks dat ze alle tijd van de wereld hebben, nergens tijd voor hebben, man man dat opstaan en dan je gezicht weer in de plooi brengen is op de oudere leeftijd van boven de tachtig een dagtaak.. je komt nergens meer aan toen.. laat staan het aankleden..  het alleen al in je dufheid je ene voet mikken in het juiste gat van je onderbroek.. en niet op dat lullige tussenstukje, zodat je bijna struikelend over je onderbroek door de badkamer loopt te springen op 1 been..  kortom ik geloof dat ik geen ochtend mens ben,

De eerste schreden naar mijn werk,  is al een hele ervaring, de wetenschap dat ik dit pad de komende 40 weken weer ga lopen en terug.. maakt me blij, omdat ik weet dat het me veel oplevert, de nodige kilo's gaan weg, en het is vooral goed voor mijn geest van ontspanning en voor het besef dat je de natuur en het weer zo bewust meemaakt. Maar ben wel in schok dat er al zoveel mensen op de been zijn, er speelt een compleet andere wereld af, waarvan ik 6 weken totaal geen weet heb gehad..  al die mensen die lopen en die gaan,. bijzonder.

Goed nadat ik me had overgegeven aan het gevoel dat het echt waar is, dat ik moet beginnen, ben ik maar naar school gelopen, dat is al een cadeautje omdat je lekker buiten bent, alleen had ik een erg zware rugzak mee, zat te veel in, maar goed hij was  te dragen.

Op school zit je er zo weer in, het is nog wat onwennig maar het is hallo zeggen, groeten en dan is het naar mijn lokaal, vriendin Marlous was er al, dus daar heerlijk mee bij zitten praten, Daarna even naar collega MArtin, ook bijpraten, en toen collega Rebecca kwam, was het feestje compleet. Kortom ik voelde me weer deel van de school en dat was heerlijk.

De opening was bijzonder, leuk om collega's weer te zien  en vooral heerlijk om bij te praten over van alles en nog wat.

De opening ging redelijk, de unitvergadering ook, maar op een gegeven moment ben ik het zat, kan ik niet meer luisteren, ben tenslotte een doe mens en geen zit mens... dus ik dwaal af met mijn gedachten, ging op mijn telefoon zitten en dacht alleen maar.. ook dit gaat over

Na deze vergadering  kregen we een lunch aangeboden van school, dus ik haalde mijn twee broodjes, en ging even met een collega praten om daarna naar buiten te gaan bij Marlous en Rebecca en langzamerhand komen er steeds meer mensen bij. erg gezellig. dus we klieren wat, we praten wat, ook Menno onze nieuwe unitleider kwam erbij en dat wat ook erg gezellig. we treffen het met hem,. 

Op een gegeven moment kwam hij naar mij toe en vertelde dat hij op zijn vorige school een bbq had gehad, als een soort van afsluiting van zijn werk daar, en dat daar een mevrouw achter de receptie werkt, die heeft een kleindochter die op onze school op bezoek was tijdens de  talentmiddag, ze had een grote man in helemaal in het zwart zien lopen, en toen ze thuis kwam vertelde ze dat, en ze zei.. naar die school wil ik want door die meneer weet ik dat je daar jezelf mag zijn... ik kreeg er kippenvel van..  zo mooi en langzaam oogst ik dus. dat is een groot goed...  ik koester dit.

Daarna nog wat kopietjes  gedraaid om daarna de toko te sluiten en naar huis te gaan. 

rustig naar huis gelopen en het was goed voor de eerste dag.. genieten

quotes, zins- en woordspelingen voor de grote glimlach (2016-23)

scheiding

volgens mij hebben we elkaar kwijt gescholden.

als het aan mij ligt, ligt het gewoon aan jou.

was het maar heel even voor altijd

het avondje vindt jou ook heerlijk

ik ben er helemaal sinterklaar mee

zin in een reis om mijn wereld

spreken is ook fijn als je het niet voor het

zeggen hebt

 

 wat kijk je makkelijk

wegens samenwerkzaamheden

zijn wij vandaag eerder klaar

tax free duty het of duty het niet

uit onderzoo is gebleken dat mensen

vaker naar de dierentuin gaan

je mag het eigenlijk niet zeggen

dus je denkt het maar hard op

ik rel alleen op oproerbasis

ik heb het idee dat mijn idee

niet bij een idee blijft

ik lijk aan maar ik doe gewoon als off

het gaat beginnen.........

 

kop in het zand, dekens over het hoofd,  veelvuldig alles negeren, de blaadjes van de kalender er niet meer afscheuren..... want als je het niet weet dan is het niet zover... en dan toch.. de dag waarvan je wist dat hij zou komen. is er ineens.. slechts 6 weken genieten van geen verplichtingen hebben, tenzij je ze zelf hebt bedacht en gepland..  je hoeft niets.. opstaan en denken wat ga ik vandaag weer doen.. dan zien dat de zon niet schijnt,  dus gewoon lekker je bed weer in.. liggen en genieten van het niets hoeven en vooral niets moeten en nog beter niets doen.. heerlijk..

De vakantie is omgevlogen, kan niet anders zeggen, terugkijkend was het een mooie afwisselende vakantie.. het wandelen, van de limes, de dagjes naar mijn moeder, natuurlijk Berlijn, de stad der steden, dat als je daar niet geweest bent.. dan mis je echt iets.. tenminste als je je voor deze stad kan open stellen en kan ontvangen wat Berlijn je wil geven. dat kan niet in 1 keer, dat kan pas als je er vaker komt omdat je dan de mooie dingen ontdekt wat Berlijn Berlijn maakt..

Maar goed, vorige week nog krampachtig de mail genegeerd, want je niet ziet is er niet in dit geval. toch dubbel want ik zit toch, op verzoek maar zo wie zo had ik dat al bedacht, mezelf een zelftest af te nemen, om zeker te weten dat ik geen corona heb, al ben ik gevaccineerd.. je weet het nooit het kan altijd nog.

Inmiddels de lijsten klaar gemaakt voor de leerlingen in de polder, dus ik moest wel om niet meteen met een achterstand te komen. De schooltas inmiddels uit het stof gehaald en heel netjes klaar gezet.. gekeken of ik inderdaad wel de sleutels nog heb, want ik zie het gebeuren dat ik straks zonder sleutels zit van school. ben soms een chaoot en nog erger gewoon niet slim in dit soort dingen.. maar gelukkig alles had ik nog.

Vrijdagavond hadden we een BBQ bij een collega van Rijnwoude, de locatie in de Polder, en dan merk je dat je er klaar voor bent, zo leuk om mensen weer te zien, weer te praten met elkaar, over vakanties en gewoon gezellig niet over school maar gewoon gezellig.. en dan weten, hoe je het ook went of keert, klaar voor of niet klaar voor, aan toe of niet aan toe. het leven van een vast ritme gaat weer komen.. en dat is ook goed.

Voornemen blijft om toch elke dag naar school te lopen en terug, dit om toch te blijven trainen op conditie en op uithoudingsvermogen.. tevens de limes af maken als het lukt voor de herfst vakantie.. want dan wil ik graag naar Malta als dat gaat lukken tenminste.. en als dat niet lukt, naar Londen vriend Erwin of anders toch maar Berlijn nog een keer omarmen of wie weet wel naar Parijs daar zijn ook nog wat onontgonnen gebieden die ik graag wil bezoeken en zien.

Dus plannen genoeg, maar maandag komt de eerste werkdag. nog geen lesdag dat is pas dinsdag. dan mag ik meteen volop aan de bak en ik heb er zin in. al zal het weer wennen worden..  het is goed, ergens heb ik behoefte aan structuur en ritme.. want dat is totaal weg..

zoals traditie getrouw.. ga ik in de laatste week te laat naar bed, sta ik te laat op.. en kom ik maandag met moeite mijn bed uit.. maar dat heet afscheid nemen van je vakantie om weer totaal te verdwijnen in het leven wat mij dierbaar is door de leerlingen  en het vak dat ik geef.. maakt het voor mij minder erg om te beginnen maar dat begin is een dingetje.. ach hieronder een draak van een lied met wel een rake boodschap.. maar het filmpje is hilarisch met allemaal foute vakantie fotos van totaal onbekende mensen die zelf dachten dat ze er mooi op stonden..  geniaal. een aanrader om ergens blij te zijn dat de vakantie voorbij is, en dat heel veel mensen weer naar hun baasje zijn....

 

The Hunting ( tv serie)

 

Zoals zo vaak denk ik leuke serie lijkt me dit. maar dan denk ik, ach ik heb zoveel te zien dus laat maar, maar dan als ik eenmaal begin aan de opgenomen serie is het vaak zo dat mijn gevoel klopte.. dan is het een geweldige serie.. Deze serie speelt zich af op een middelbare school en is voor mij erg herkenbaar over sexthing etc. veel dingen komen voor, ook bij ons op school, je ziet het gebeuren, ook als docent waar je mee geconfronteerd word. Daarnaast  is  er oog voor zowel het slachtoffer als de daders, maar ook over de chantage praktijken tussen sommige vrienden, soms uit jaloezie. kortom een serie van deze tijd. en natuurlijk zend de BNN/VARA deze serie weer uit hoe kan het ook anders.

recensie van de serie:

‘Dus…. ehm… kan je het met je broek aan?’

Op één gebied benijd ik de jeugd van tegenwoordig zeker niet. Ik kom zelf uit een tijd dat je het aantal middelbare schoolleerlingen met mobiele telefoon op één hand kon tellen (ik weet het, ik ben héél oud). Het begrip ‘sexting’ bestond nog niet eens, laat staan dat je er misbruik van kon maken.

Het begint allemaal redelijk onschuldig in de Australische miniserie The Hunting, die de dagelijkse beslommeringen volgt van een handvol scholieren op twee nabijgelegen middelbare scholen in Adelaide. Amandip (Kavitha Anandasivam) stuurde een enigszins bloot, maar niet wereldschokkend fotootje naar haar kersverse vriendje Nassim (Yazeed Daher). En ook de gezamenlijke masturbeer-, pardon, chatsessie tussen Zoe (Luca Asta Sardelis) en Andy (Alex Cusack) kan op het moment zelf gezien worden als gezonde seksuele ontplooiing (en dan ook nog eentje zonder risico op ongewenste geslachtsziekten en zwangerschappen).

Het grote gevaar schuilt in de momenten daarna. Eenmaal verstuurd, of opgenomen (iets waar Zoe niet van op de hoogte is), heb je al snel niet meer in de hand wat ermee gebeurt. En dan is het wachten tot je vriendje aan andere jongens wil bewijzen dat hij wel echt een vriendinnetje heeft, of todat je lover vindt dat je hem onheus bejegend hebt. In de handen van Andy wordt de video van Zoe opeens een wapen, wanneer ze – iets te eerlijk – een uitnodiging van hem afslaat. En zo belandt haar foto opeens op een lokale website, waar jongens tegen elkaar opbieden met de meest expliciete meidenselfies. Met verstrekkende gevolgen.

Andy toont zich van zijn meest schofterige kant. Wanneer Zoe hem in het bijzijn van de schooldirecteur confronteert met het screenshot dat ze op haar kluisje vond, zet hij de hakken in het zand. Die foto kwam echt niet van hem vandaan, ze onderhoudt vast meerdere van zulke chatsessies met andere jongens van school. Zoe is verbijsterd. ‘Maak je me nu echt uit voor slet?’ Andy haalt zijn schouders op. ‘Wie de schoen past…’

Gelukkig is de serie slim genoeg om te laten zien dat Andy’s wanstaltige gedrag niet zomaar uit de lucht komt vallen. Zijn moeder (Asher Keddie) mag zich dan afvragen hoe haar zoon zo heeft uit kunnen pakken, eigenlijk hoeft ze niet verder te kijken dan haar eigen echtgenoot Nick (Richard Roxburgh, Dracula in Van Helsing). Nick ziet zijn vrouw het liefst altijd tipsy en zo schaars mogelijk gekleed, en doet nauwelijks moeite zijn minachting bij het zien van Zoe’s twee moeders te verhullen. Zelfs al heeft Nick direct door dat Zoe de waarheid spreekt, hij maakt zich meer druk over het imago van zijn zoon mocht het allemaal uitkomen, dan om het imago van het meisje.

Maar zelfs de volwassenen die wel het beste met de kinderen voor hebben ontkomen niet aan hun eigen, al dan niet onbewuste, dubbele moraal. Zo neemt een goedbedoelende meester (Sam Reid, Belle, Lambs of God) alleen de meisjes uit de klas apart om ze te waarschuwen voor de gevaren van het rondsturen van expliciete foto’s. Jongens moeten het vooral ook horen, vindt zijn vrouwelijke collega (Jessica De Gouw, tv-serie Dracula). ‘Jongens kunnen geen foto’s doorsturen die niet bestaan’, is zijn kortzichtige antwoord.

 

limespad etappe 13

 

De keus was even lastig totdat ik me besefte, hoezo lastig, lopen is net zo goed sporten als de cross van de avond. Mocht je nou erg fit zijn na het wandelen kan je alsnog naar de cross, dat hoeft de pret niet te drukken en dan heb je een dagje dubbelop wat ook lekker kan zijn tenslotte.. dus ik heb even lopen twijfelen maar besloot om dan toch maar gewoon te gaan lopen op donderdag.

De voorspellingen waren goed dus waarom zou ik me dan opsluiten in huis en in de sportschool als buiten lopen ook erg lekker is en dit is eigenlijk de laatste door de weekse dag dat ik kan gaan lopen, dus waarom ook niet.. laat ik het doen bedacht ik me.

Tevens speelt er ergens in mijn hoofd, ik wil eigenlijk zaterdag ook nog wel lopen, de laatste zaterdag van de vakantie, mede omdat ik niet goed kan inschatten hoe het na de eerste werkweken zal gaan en wat zou het toch fijn zijn als ik het pad bijna af heb. mede omdat ik hem zo leuk vind. Natuurlijk moet ik ook nog het gedeelte in Duitsland doen maar dat komt vanzelf dat heeft geen haast, dan kan als ik in de zomer de Hadrianus wall niet doe., of in de mei vakantie toch niet echt weg kan wegens oplaaiende virussen, dan kan ik altijd dat nog gaan doen, Al staat Londen wel heel hoog op mijn lijstje voor 2022, wie weet ga ik nog wel in de kerstvakantie, al weet je het nooit met al die corona perikelen.

Kortom nadat ik had besloten om dit te gaan doen, had ik ik bedacht om om 5 uur op te staan, maar dat stukje verstandsverbijstering ging vrij snel weg.. ik heb er maar 6.15 van gemaakt, leek me handiger

Opstaan ging goed, het wakker blijven wat minder. moet toch echt eerder mijn bed in, of eigenlijk beter, eerder mijn ogen dicht doen. maar goed. .het is verder geen punt ik was op, en het aankleden  ging snel zo ook de spullen inpakken, dus ik kon zo weg naar het schattige plaatsje waar ik nog nooit van gehoord had Havaedorp, nooit geweten dat bestond. Ik had via de site van de Limes op facebook ontdekt dat mensen daar hun auto neerzetten, dat ze dan met de bus naar Wageningen gaan en dan terug gaan lopen naar hun auto. Dus dat vond ik een slim plan, mede omdat je er dan bent en alleen nog maar je schoenen hoeft te wisselen en naar huis kan, in plaats van als je op je eind bestemming bent dat je nog met het openbaar vervoer weer terug moet naar je auto.. beide wegen is iets voor te zeggen, maar ik kies voorlopig voor de de optie de auto aan het einde.

De auto kon ik prachtig parkeren bij een aantal huizen, op een soort woonerf dus dat was ideaal, stond hij mooi en er is zicht op.. dus daarna naar de bushalte, dat was even een dingetje, want het is geen randstad, gelukkig ging de bus om het half uur en hoefde ik maar 10 minuten te wachten, dus dat was ook zo gedaan. 

Aankomst in Wageningen een kleine anderhalve kilometer lopen en dan begint etappe 13,het eerste stuk was nog even een uitloper van de vorige keer, veel asfalt maar dan mag je eindelijk los en mag je het groen in..  heerlijk, glibberen over modderpaden. vechten met bramenstruiken die me te lief vinden en me dus omarmen.. kortom ik heb het naar mijn zin gehad.. zeker als je langsloopt en er staan koeien naar je te kijken en ik moet dan altijd denken aan het liedje van Brigitte koeien..  prachtig.. Nederland blijft mooi.. 

Na deze toch kwam toch wel een pittig stukje,  ik ging een bergpad op, ik dacht nog in mijn onschuld leuk. maar dat bleek een bergtrap te zijn.. er leek geen einde aan te komen, en eigenlijk was de rest van de route dit steeds stijgen en dalen.. dan met trappen dan zonder.. . soms over bomen klimmen om op het goede pad te komen. Prachtig om de ommuurde tuin te zien, tevens te genieten van de prachtige al opkomende paddenstoelen. Toch even compleet de kluts kwijt raken omdat iets erg onduidelijk is, vaag waar je heen moet, hou de heuvel aan je rechter kant. terwijl hij links zit. denk dat je achteruit moet lopen, dus ik ben gewoon dwars geweest dat heb ik mooi niet gedaan. 

De regen die af en toe viel was prima te doen, mijn regencape deed goede zaken vandaag is veel uit de tas geweest en is grondig gelucht inmiddels. 

Ook de oude muren van de papierfabriek gezien wat gaaf was om te zien,. vooral hoe een mooi kunstwerk ze er van hebben gemaakt. 

Het lopen over de diverse paden heerlijk totdat ineens ik in Hevaedorp aankwam, 21 km er op had zitten en eigenlijk een beetje boos was dat het er al op zat.. hmm balen. maar goed de auto gezocht en daarna rustig de schoenen omgewisseld en in de auto naar huis. 

Nagenietend van dit prachtig stukje Nederland waar ik een uitkijktoren ben beklommen, waar ik kasteel Doorwerth, heb gepasseerd, niet naar binnen ben geweest, de tocht had ik bedacht in mijn hoofd zou 4 uur duren het waren er zes wegens de hoogteverschillen en ook omdat ik vaak verdwaald ben..  maar dat geeft ook weer mooie dingen om te ontmoeten

 

limes etappe 12

 

Als je ineens toch verkouden bent, je eigenlijk een naar een feestje moet maar dat je denkt dat ga ik dus mooi niet doen, wil niet iemand aansteken. dan maar besluiten om te gaan wandelen dat is dan toch wel het beste lijkt me, er toch even uit

Dus ging ik in volle enthousiasme, nadat ik mijn bed wat moeizaam uit was gekomen, me aankleden, spullen inpakken, de lunch en andere nodige dingen, in de auto op weg naar Lienden in het land van Flipje.

De rit was gelukkig niet zo heel lang, het viel erg mee, maar een uurtje, toch vind ik het altijd weer wonderlijk hoe de tomtom je laat rijden en feilloos de weg weet. Inmiddels ben ik wel zover dat ik hem ga vertrouwen, maar hij blijft Thomas heten.. soms heb ik het idee dat hij de route wat lastiger maakt dan echt nodig is.

Terwijl ik zo door de prachtige omgeving reed zag ik diverse borden aan de kant van de weg waarop stond dat de kersen nu wel heel goedkoop waren, aangezien ik vorige week al een pondje kersen had gekocht en deze waren en groot en erg lekker zoet, besloot ik op de terugweg maar wat kersen te halen voor zowel de buuf als voor mezelf, tenslotte moet je jezelf soms ook wat verwennen.

Bij aankomst in Lienden vond ik een prachtige parkeerplaats, precies in het midden van de bushalte en van het beginpunt van de etappe. Lienden naar Wageningen haven..

Met dit keer mijn tenen wel in getapet met zowel compeet als met tape en daarover heen wandelwol begon ik aan de eerste wederom asfalt, ik begrijp best dat het soms lastig is om een route te maken die iedereen naar het zin in, maar dit is net als de etappes van het Pieterpad, Sleen  Coevorden en Coevorden naar Hardenberg.. een noodzakelijk kwaad omdat er geen betere mogelijkheid is. al hoewel, ik denk dat men had kunnen besluiten om niet over de weg te lopen maar om te gaan lopen langs de weilanden aan de onderkant van de dijk, maar dat zal men wel niet gedaan hebben uit veilgheidsoverwegingen.

Het was een erg afzien maar ik wist dat ergens er een einde zou komen aan zoveel asfalt geweld. Dus ik bleef lekker doorlopen om in totale verwarring te geraken omdat er ineens 4 pijltjes stonden die van alles zeiden maar dat het totaal onduidelijk was wat te doen. De komoot is dan heel nuttig die pak ik er dan bij en die volg ik., misschien is het dan niet de juiste route volgens het boekje of de pijltjes maar inmiddels heb ik wel geleerd dat deze met het meest veilig naar mijn eindbestemming brengt.

Dat dit een goede keus was bleek wel toen ik nadat ik een behoorlijke klim had gemaakt ineens pijltjes zag staan die me dus een heel klein paadje op wezen, door struiken etc en stijl naar beneden, gelukkig was er iets van een houvast omdat ik geen zin had om uit glijden op de modder en zo onderaan de dijk te belanden, kon ik mijn weg vervolgen, mijn hart ging open, dit vind ik leuke paden, paden die ik zelf niet bedenk, laat staan ga lopen als ik wandel omdat ik niet weet waar ze heengaan. Ik hou er wel van, maar het is heel rot als je dat pad volgt en dan ineens tot de ontdekking komt dat je dus terug moet na 5 km omdat het pad doodloopt. 

Dus dan is een voorgeprogrammeerde route heerlijk.

Het pad ging langs een gedeelte van de Rijn en je liep over de uiterwaarden, er mooi, tussen de schapen door om weer uit te komen op de dijk met juist weer kilometers asfalt maar goed ik had wel mijn leukste stukje gehad. 

Net als bij de vorige etappe, had ik om 12.00 behoefte aan een pauze, maar wederom nergens een bankje te vinden om te zitten, daar zijn ze toch wel schaars mee valt me op..

Gelukkig aan het einde van het asfalt zag ik een prachtig plekje waar ik kon gaan zitten . en daar ben ik gaan zitten tussen de stuiken op een blok beton.. de charme van het lopen en de picknick.

Nadat ik de call of nature had beantwoord, mijn afval zorgvuldig in een bij voorbaat  meegebrachte plastic zak, had gedaan om deze dan bij de eerste de beste vuilnisbak te deponeren, heb ik het laatste gedeelte gelopen van de route om aan te komen bij de Haven van Wageningen.

Vanaf de Haven moest ik nog een behoorlijk stukje lopen van naar de bushalte, maar het was een mooi stukje door het centrum van Wageningen. 

Even nog getwijfeld of ik zou besluiten om te gaan kijken bij het beroemde hotel waar na de oorlog het belangrijkste document is getekend, maar mijn voeten zeiden heel hard nee.. dus dat ga ik doen als ik mijn wandeling verder vervolg en start in Wageningen. 

Inmiddels ook al bedacht waar ik de auto goed kan parkeren zodat ik me daar geen zorgen over hoef te maken.

Met de bus terug naar Lieden, de laatste paar km gelopen naar de auto, met een mooie 20 km in  de benen terug naar huis om inderdaad me de beloofde kersen te kopen en een fles kersensap.. tenslotte moet je het leven wel een beetje vieren.

Heel hard stort de regen neer ......

 Afgelopen zondag had ik een afspraak met Susan om naar Utrecht te gaan. De vakantie van 6 weken lijkt eindeloos maar voor je het weet zit je alweer in je laatste week en begint het bloed alweer te roepen om aan de slag te gaan. Gelukkig ben ik erg goed in het negeren van die lokroep, ik doe er niet aan mee denk ik dan stiekem.

Maar goed op zondag de cross afgezegd en onderweg naar Utrecht, wegens een blessure aan de pols van Susan zag ze het lopen niet zo zitten, dus besloten we om in Utrecht naar een museum te gaan, lekker te gaan lunchen en daarna wat door de stad te dwalen. allemaal dingen die we leuk vinden om te doen.

Zoals gewoonlijk moet je altijd reserveren bij het museum dus had ik al kaartjes geregeld voor  het museum om 10 voor 12. We hadden op het station afgesproken om half 11 zodat we van te voren wat konden bij praten, bij een kopje thee met wat lekkers. 

 

We gingen bij het archief, de oude rechtbank van Utrecht heerlijk zitten, te laat begreep ik dat we hadden moeten wachten totdat we een plaats kregen, maar we zaten al en ze deden niet eens moeilijk, dus dat was prima vonden wij.

We deden onze bestelling en gingen los, ik gaf haar meteen het trommeltje uit Berlijn, omdat ik dat dan uit mijn mini tasje had, en ik dus meer ruimte had voor andere dingen,. Soms maak ik beslissingen met tassen die niet altijd even handig blijken te zijn.

Al pratend vergaten we de tijd, maar gelukkig keek ik per toeval op mijn horloge en zag al dat het hollen werd om op tijd te komen, maar we wisten ook dat we dat niet gingen doen. Hardlopen prima maar dan in sportkleding en niet in mijn goeie goed. 

Gelukkig deden ze niet moeilijk bij het museum en konden we gewoon naar binnen. Helaas bleek dat de expositie waar ik voor ging al weg te zijn, dus helaas konden we daar niets mee,  maar er waren nog wel andere exposities die we hebben bewonderd. Niet super indrukwekkend maar wel aardig, maar goed, leven de museumjaar kaart dan voel je je ook niet bedonderd als je denkt, he wat jammer nou.. dan is het prima zo.

 Daarna bleek dat het open kerkendag was in Utrecht, dus wij stapten enthousiast de eerste de beste kerk in die open was, tenslotte was het zondag,  het bleek de kerk te zijn die hoorde bij het voormalige klooster, dus wel erg leuk. Maar we kregen meteen mensen op ons af met of ze ons inlichtingen mochten geven.. dus ik heel aardig, of we ons mochten bedanken, dat we het een leuk aanbod vinden mara dat we haast hadden..

Helaas is het soms lastig om van mensen af te komen, mede omdat toen we op een andere plek stonden, al weer iemand naar ons toe kwam die graag zijn verhaal kwijt wilde.. dus we hebben weer vriendelijk bedankt en zijn naar buiten gegaan, dit was iets teveel van het goede.

Terwijl we hierover na liepen te praten, brak er een wolkenbreuk los, dus wij onze paraplu's uit de

tas en een plek zoeken om te schuilen, en geloof me dan ineens zijn er portiekjes te weinig. alles was bijna bezet, gelukkig vonden wij een leuk portiekje waar we net in pasten en met onze paraplu's in de aanslag stonden we droog, helaas jammer dat ik per ongeluk tegen de bel leunde, die dus afging, maar gelukkig kon ik via de intercom duidelijk maken dat het per ongeluk was.

Na de bui zijn we gaan zoeken naar een restaurantje voor de lunch, DE winkel van Sinkel zijn we een beetje klaar mee, die ooit voor een klein schaaltje  salade 19 euro vroegen waarbij er twee stukjes brie op lagen en verder alles kan en klaar uit de zak van de ALDI leek getrokken, dus we pakten het eerste restaurantje wat er leuk uit zag en dat was een Frans tentje, heerlijk gegeten, een broodje met geroosterde groente en humus, dit is volgens mij voor heel restaurant houdend Nederland de combinatie.

Nadat de buien helemaal weg waren, we nog wat door Utrecht hadden geslenterd, gingen we naar het station, Dwalend door Hoog Catherijne vonden we beiden dat het geen verbetering is, het is groots, het is een supper Mall ,zoals ik het ken vanuit Jordanie maar echt gezellig is het niet.

Op het station afscheid genomen en vertrokken naar huis...  na een heerlijke dag in Utrecht.

 

 

 

Robin hood ( film 2010)

 

Soms denk je laat ik een film opnemen en dat blijkt een schot in de roos, zo ook deze versie van Robin Hood, ik zag hem en zat meteen vanaf het begin er helemaal in. ik begreep de film waar over hij ging en wat er allemaal in gebeurde.

Het was totaal anders dan de bekende Robin Hood films, dus als je deze nog niet gezien hebt is het zeker een aanrader.

recensie van de film:

Regie: Ridley Scott | Cast: Russell Crowe (Robin Longstride), Cate Blanchett (Marion Loxley), Max von Sydow (Sir Walter Loxley), Mark Strong (Godfrey), Oscar Isaac (Prins John), Kevin Durand (Little John), e.a. | Speelduur: 140 minuten | Jaar: 2010

Het verhaal van Robin Hood is één van de oudste legendes uit de Engelse geschiedenis en bezorgde ons al verschillende onvergetelijke films. Van het geweldige The Adventures of Robin Hood tot één van de beste Disneyfilms ooit, een nieuwe Robin Hood is maar al te vaak iets om naar uit te kijken. Toch bieden de vele films over de legendarische boogschutter maar zelden een originele kijk op het verhaal. De jongste telg uit de familie doet dat wel. Althans, Ridley Scotts Robin Hood geeft ons een origineel verhaal over de oorsprong van de legende, maar nergens lukt het Scott om voor Robin Hood te doen wat Batman Begins bijvoorbeeld wel deed voor Batman.

In het verhaal achter de legende leren wij Robin Hood kennen als Robin Longstride, een gewone boogschutter in het leger van koning Richard. Als de koning sneuvelt in de strijd en de boodschapper van dit nieuws op weg richting het hof in een hinderlaag loopt, is Robin bij toeval degene die zijn taak overneemt. Om aan het hof geaccepteerd te worden neemt hij ook de wapenrusting en naam van de boodschapper over. Na het brengen van het slechte nieuws aan prins John gaat Robin op pad naar de weduwe van de boodschapper, Lady Marion, om het zwaard van haar man terug te geven. Daar aangekomen ziet hij hoe het land lijdt onder de slechte economie en de hoge belastingen van prins John en al snel groeit Robin uit tot een beschermer van de gewone man.

Net als in eerdere historische films heeft Ridley Scott ook Robin Hood volgestopt met daadwerkelijke historische gebeurtenissen. En geheel zoals we van Scott kunnen verwachten, wordt de geschiedenis her en der ook zeer inventief herschreven. Maar wat maakt het uit? Het resultaat is een spectaculaire historische actiefilm. Robin Hood opent met een mooie bestorming van een Franse burcht en houdt de boog vervolgens gedurende ruim twee uur constant gespannen. Flitsende gevechtsscènes volgen elkaar pijlsnel op en worden afgewisseld met verrassend veel humor. Op beide fronten is het Kevin Durand (Little John) die met zijn twee meter en ruim honderd kilo letterlijk en figuurlijk de meeste indruk maakt.

Naast de massieve Durand valt het overigens extra op dat Russell Crowe niet meer de jongste is. En dat is jammer, want als er ergens een jonge Robin nodig is, is het wel in deze film. Het gevolg is dat Robin niet helemaal overtuigt als krachtige strijder. Als hij er nu al zo op zijn retour uitziet, hoe moet het dan gaan als hij later de legende Robin Hood wordt? Gelukkig wordt hij wel ijzersterk bijgestaan door Cate Blanchett. Op papier heeft Lady Marion weinig inhoud, maar Blanchett zorgt ervoor dat dat op het scherm wel anders is.

Dat Blanchetts personage niet echt tot haar recht komt, is goed te zien aan de ontwikkeling van haar relatie met Robin. Buiten het feit dat je wel gek moet zijn om niet van Cate Blanchett te houden, geeft de film geen enkele reden voor de liefde tussen de twee. Een flinke fout voor een film die als prototype voor elke andere Robin Hoodfilm zou moeten doorgaan. Dit gebrek aan diepgang zien we helaas bij vrijwel alle personages. En of het nu gemakzucht is of een gebrek aan durf; op geen van de personages krijgen wij een frisse kijk en bij geen van allen gaat de film echt diep.

In interviews had Russell Crowe aangegeven de film alleen te willen doen als hij echt een nieuwe kijk op Robin Hood zou bieden. Hierin slaagt de film amper. De personages worden weliswaar van extra bagage voorzien, maar we leren ze daardoor niet beter kennen. De ontwikkeling richting de personages die we al jaren kennen ontbreekt. Het is een gemis in een verder sterke film, wat zich waarschijnlijk in negatieve zin zal uitbetalen in het onvermijdelijke vervolg. Want als een film niets zaait, kan er ook niets geoogst worden. Robin Hood slaagt volledig als historische actiefilm, maar geeft niets duurzaams mee. Het vervolg zal daardoor niet of nauwelijks kunnen uitgroeien boven de tientallen Robin Hoodfilms die we al hebben. En dat was toch wel de bedoeling?