We own to the mud.... ( deel 1)

Ooit heb ik gezegd dat ik de Mudmasters  wil doen.. ik wil dat een keer meemaken, lang geleden had ik de kans maar ik dacht steeds ik ben niet fit genoeg.. dus waarom zou ik het doen.. 

Een paar maanden geleden, ongeveer een half jaar liet Martijn, een goede collega van mij met zijn collega Sander een filmpje zien dat ze hadden mee gedaan aan de Mudmasters in Belgie, midden in de nacht. Ik zei meteen lijkt mij zo gaaf ook een keer te doen.. dus wat zeiden die twee mannen, dan gaan we toch met elkaar op 21 april naar de mudmasters in de Haarlemmermeer.. Dus ik in mijn onnozelheid zei meteen dat is goed ik ga mee.  Verder niet nagedacht, maar voor ik het wist, waren met ineens met 6 mensen, collega's Pamela, Nouska en Liena gingen ook mee.. Ik moet bekennen dat ik het helemaal leuk vond.. totdat....

De datum kwam steeds dichterbij en ik zag het al gebeuren.. er waren obstakels bij waar van ik dacht. ik kom daar niet levend doorheen... ik moet dat lijf van mij door tunnels doen, ik moet onder prikkeldraad door, ik moet over hoge schermen heen, en als ik wil kan ik op een heel klein plankje staan en me dan 10 meter naar beneden laten vallen het water in.. ik dacht het niet dat ik dat ging doen.

Herkenbaar bij mij, ik zie er als een berg tegenop, ik heb koudwatervrees, allerlei kwaaltjes komen om de hoek kijken, ik denk alle doem scenario's door,, ik zie me afgevoerd worden in ambulances met hartproblemen, met gebroken benen, met onthoofd lichaam, met afgescheurde nagels.. met een splinter. kortom alles passeert de revue.. ik schijt bagger... Ik ken mezelf ik zie er tegenop maar als het dan zo ver is, komt er een soort van gelatenheid over mij heen, beland ik in een soort van rust.. bedenk ik me het zij zo.. en ik ga...

De weken naar de 21ste geef ik eerlijk toe heb ik behoorlijk wat slapeloze nachten gehad, ik heb bagger gescheten, ik begon het langzaam te vertellen en dat had ik beter niet kunnen doen.... want.. tja.. iedereen zei meteen, ga jij dat doen, dat is loei zwaar.. een ander zei.. heb je wel goed getraind. anders red je dat niet.. Ik dacht nog goed getraind.. ik heb toch mijn kettlebell en mijn cross xxxl gedaan dus ik zou het moeten kunnen met gemak toch..Toch begon het me behoorlijk op te breken.. ik dacht wat ga ik doen.. ik wilde niet ik wilde wel.. ik zat behoorlijk in de stress.. totdat ik bedacht

mijn doel is 1 keer meedoen.. dus ik ga 1 keer meedoen al doe ik maar 1 ding dan heb ik meegedaan, dan heb ik wel niet alles gedaan maar ik heb meegedaan. laat dat voldoende zijn...

Dit gaf de nodige rust... en ook de nodige geruststelling, tot een lieftallige collega me vertelde dat je niet langs alle obstakels kan, omdat sommigen zo gebouwd zijn dat je er dus echt overheen of doorheen moet.. Mijn grootste angst was het plankje waar je op staat en waarmee je dus met een klap naar beneden gaat.. maar ook de glijbaan waarbij je in een bak met water beland.. en de ijsbak.. dat je gaat glijden en dan beland je in een bak met ijskoud water.. ik denk dat mijn lichaam dat niet trekt...
kortom ik onderga het..

We waren er heerlijk vroeg dus we konden al wat rondkijken.. toch is het een soort van onwerkelijke wereld, je kijkt er en je denkt.. is dit nu wat ik zo graag wil.. Ja dus dit wil ik.. al moet ik zeggen.. dat ik terwijl we zaten te kijken en ik soms mensen zag ploeteren, af en toe wat blesures zag dat ik dacht.. ik ga naar huis.

Maar de tijd vloog om en voor ik het wist mochten wij ook aan de bak...
(morgen het vervolg)