collateral beauty (film)

Ooit gekocht in de bak met opruiming.. heeft lang gelegen in mijn kast maar sinds een aantal dagen ben ik weer begonnen met films te bekijken, de series zijn even achter de rug. Deze film, begint wat vaag vond ik, maar gaandeweg het verhaal hield hij me toch behoorlijk in de greep, Het is een film waarin je toch tot nadenken word gezet. Het rouwproces, het niet kunnen toegeven aan jezelf dat iemand er niet meer is. Zo verankerd in je verdriet dat je niet eens meer de naam kan zeggen van de overleden persoon.. zo mooi. Een film die misschien geen hoogstandje is maar eentje waarvan ik blij ben dat ik hem hem gezien.

recensie van de film:

egie: David Frenkel | Cast: Will Smith (Howard), Edward Norton (Whit), Kate Winslet (Claire), Michael Peña (Simon), Helen Mirren (Brigitte), Naomie Harris (Madeleine), Keira Knightley (Amy), Jacob Latimore (Raffi), e.a. | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2016

Voor reclameman Howard zijn er drie hoofdabstracties in het leven die hij niet alleen als peptalk tegenover zijn medewerkers verkondigt, maar zich na een tragische gebeurtenis ook aan hemzelf openbaren. De dood ziet eruit als Helen Mirren, de liefde heeft het uiterlijk van Keira Knightley en de tijd wordt gepersonifieerd door Jacob Latimore. Ze komen tot hem drie jaar nadat Howard zijn dochtertje van zes heeft verloren en al tijden niet meer zichzelf is. Tot grote zorg van zijn directe collega's annex zakenpartners.

Om zijn gedachten te kunnen ordenen en zijn gevoel van verlies de spreekwoordelijke plek te kunnen geven, verstuurt Howard brieven aan de dood, de liefde en de tijd. Hij weet echter niet dat de ontmoetingen die daarop volgen het werk van zijn collega's zijn. Om aan te sturen op een brevet van onvermogen en zo de zaak niet in gevaar te brengen, zijn de ontmoetingen in scène gezet met behulp van acteurs. Het plan is om het bestuur van het bedrijf met de video's te confronteren, waarbij de acteurs digitaal uit de opnames zijn weggepoetst.

Dit is het gekunstelde uitgangspunt van het lichtvoetige, overdreven sentimentele drama Collateral Beauty van David Frankel. De regisseur van The Devil Wears Prada en het relatietherapievehikel Hope Springs mocht aan de slag met een tot in den treure doorgefilosofeerd scenario van Alan Loeb, waarbij geen enkel voorval toeval is en elk personage feilloos in een stramien past. De collega's van Howard hebben ook nog eens hun eigen sores te verstouwen. De een struint het wereldwijde web af op zoek naar een zaaddonor om haar langgekoesterde kinderwens te kunnen vervullen. Howards beste vriend Whit heeft een scheve schaats gereden, is hierdoor zijn vrouw en dochter kwijtgeraakt en probeert met alle macht contact met zijn kind te krijgen. En de latino Simon is een familieman die ernstig ziek is. Wat al vlot doorschemert in deze opeenstapeling van ellende is dat alles in het universum van Frankel en Loeb een bedoeling heeft, terwijl er geen enkel nut te bedenken valt voor het onrecht dat Howard heeft getroffen. Zelfs de acteurs die respectievelijk de dood, de liefde en de tijd moeten verbeelden, hebben zo hun onderonsjes en raakvlakken met Howards collega's en de aan hen verbonden problemen.

Al deze bedachtzaamheid doet het dramatische gehalte en de geloofwaardigheid van Collateral Beauty weinig goed. Er valt zo veel ellende te verstouwen dat het geen doen is om dit in amper anderhalf uur speeltijd te proppen. Dit heeft tot gevolg dat Will Smiths hoofdpersonage op strategisch belangrijke momenten naar een zijspoor wordt geduwd. Nog veel erger is dat scènes worden afgeraffeld en onafgemaakt overgaan in weer nieuwe situaties en omstandigheden. Alsof dit nog niet voldoende is, bezoekt Howard ook nog een praatgroep voor ouders die hun kinderen hebben verloren en duikelt daar een lotgenote op en draaien de personages van Knightley en Edward Norton ook nog eens als een stel door hormonen gedreven pubers om elkaar heen. Deze tranentrekkende brokken vals sentiment en melodrama worden bijeengehouden door tegeltjeswijsheden die als afsluitende conclusies uit de monden van de personages rollen. Niemand die zit te wachten op deze opdringerige levenslessen, daar waar het schreeuw om dramatische uitdieping.

Tot overmaat van ramp gooien de makers in de laatste tien minuten ook nog even twee keer het roer om waardoor je je pas echt bekocht voelt. Met een indrukwekkende cast op de titelrol construeer je nog geen solide beklijvend drama. Interacties tussen personages zijn oppervlakkig en ongecompliceerd, waarbij gevoelens letterlijk van de gezichten af te lezen vallen. Er is weinig fantasie voor nodig om te snappen wat hen drijft. De verwoede pogingen van Smith om zijn acteerloopbaan andere richtingen op te sturen, sorteren weinig effect. De acteur is een aantal flinke jankmomenten ten spijt te licht om deze klus te klaren. Wat een indrukwekkend driesterrenmenu met een surrealistisch toefje had kunnen zijn, is een lauwe, smakeloze magnetronmaaltijd die je met bord op schoot voor een slechte soap haastig naar binnen werkt.