14 km

 noem het naïef. noem het dom.. ik vind alles goed.... maar ik wandel buiten.. niet omdat ik niet thuis kan zijn … maar ik wil heel graag mijn lichamelijk conditie op pijl houden... dit ook om te voorkomen dat.. en als we weer in groepen mogen sporten dat ik nog enigszins conditie heb....vandaar.... 

Gelukkig heb ik een route gevonden waar geen of heel weinig mensen lopen of zijn... en als we elkaar tegen komen. kijken we elkaar heel doordringend aan.. zeggen heel voorzichtig hallo.. met onze gezichten afgewend... en denken dan.. oh hoest niet.. al zit er bijna 2 meter tussen.. doe maar niet..... de wind zou.. etc. ( dit is wat overdreven hoor, zo is het niet) maar inderdaad je komt bijna geen mensen tegen.. 

De route die ik had besloten te lopen  was slechts 14 km, ik wilde meer maar vond het eigenlijk wel mooi voor vandaag.. dus ik ben gaan lopen.. gestart in huis. zo door het park, langs de rijn een stuk daarna op een voor mij compleet onbekende weg door de polder bij Koudekerk aan den Rijn,  geen idee waar ik heen ging.. dus ik liep maar te dwalen en te kijken.. en geniet. het pad door de polder was geweldig.. ik had mijn oortjes in . mooie muziek en soms heb ik keihard mee lopen zingen.. er was er toch niemand.. hooguit een verdwaald schaap die mee zong op zijn eigenwijze wijze..

De dag van de lente en de natuur zingt... laat zijn mooie beelden zien.. wat heerlijk is dit toch.. ik geniet dan enorm..

Het mooie van het wandelen vind ik tot dusver dat ik geen idee heb waar ik heen loop, laat staan dat ik weet waar ik loop, denk dan ook steeds, kom ik niet thuis dan neem ik gewoon een bus.. en als die niet meer gaan, dan bel ik de buuf op of ze me op wil halen. en dat doet ze dat weet ik zeker... geen probleem .

Maar dwalen door de natuur, niets aan je hoofd, ik had af en toe weer de herinneringen aan mijn wandelingen met Christian in Rome en Napels, een glimlach op mijn gezicht, ik kreeg weer de sfeer en het gevoel erbij.. mijn dwaaltochten in Berlijn met Ankie, maar ook in London waarvan ik wist er is een warm huis waar ik altijd welkom ben.. en dan het kopje thee op het terras in Brixton.. heerlijk..  maar ook aan de herfstvakantie in Berlijn waar ik lange stukken liep te genieten.. heerlijk....wat is wandelen leuk.. je haalt zoveel op en aait het even legt het dan gekoesterd even neer en is weer warm van binnen.

De route liep dus totaal anders dan ik had gedacht.. maar ik kwam nu ter voet langs het kerkhofje bij Woudbrugge, daar wilde ik al heel lang en keertje kijken. dus nu kon dat gemakkelijk. het is een tik van mij maar ik ben gek op kerkhoven.. ( en nee ik wil daar zelf niet liggen. mijn as krijgt een andere bestemming, eentje die echt bij mij past... over tig jaar of zo) dus ik ben er nu op geweest,  het is een schattig kerkhofje met prachtige sferen op de diverse zerken.. ik kan er zo van genieten wat mensen er van maken om de dierbare het herinneren  maar ze ook weer vergeten.. als hun verdriet gesleten..

Zo vergeet ik nooit het trieste beeld van een appelmoes pot op een graf met daarin bloemen die helemaal verdort waren, al aan het vergaan was. met de tekst.. erbij .. Lieve moeder wij zullen u nooit vergeten.. en natuurlijk menen ze dat oprecht.. dat weet ik .. maar het is zo schrijnend om te zien.... maar ook troostrijk dat verdriet slijt en dat men beseft dat waar zij of hij begraven is.. dat diegene daar niet is,.. diegene moet in je hart zitten af en toe nog over diegene praten en dan leeft hij of zij nog.. zolang er over ze gepraat worden... daar is een graf niet voor nodig.. 

Daarna verder gelopen het laatste stukje naar huis..  wederom geen kip te bekennen,,... en ja ik  weet het het is niet gek.. we moeten binnen blijven.. maar ook heeft de voorlichtingspers gezegd van het virus instituut dat je best buiten mag lopen etc maar dat je mensen moet mijden of minsten 1. 5 meter afstand moet houden als je ze tegenkomt..

hieronder wat mooie plaatjes van onderweg... en ja sorry  ik heb ook foto's gemaakt van bloemen... ik zal maar niet zeggen waar.. maar dat laat zich wel raden denk ik..