Hanna (film)

Afgelopen week gekeken naar deze prachtige film,  wat hou ik toch van dit soort films, het is een soort sf maar dan toch ook weer niet. Ik hou van actie films waarbij de hoofdrolspeler medogenloos is,. die niets schuwt en alles doet om hoe dan ook het voor elkaar te krijgen wat zijn doel is.

Het begin had me meteen al in de greep van ik wil deze film zien, ik ga ervoor, het is prachtig deze film, het is genieten 

een absolute aanrader voor mensen die houden van  actie films.. en voor mij helemaal bijzonder want mijn stad Berlijn kwam er in voor. met het gesloten atractiepark.. en dat was meteen voor mij weer, o ja daar wil ik nog heen.. dus dat staat nu ook op mijn lijstje

recensie van de film:

Hanna

In de eerste twintig minuten zien we hoe een vader zijn jonge dochter in het hoge noorden van Finland onderwerpt aan een zware fysieke en mentale training om van haar de perfecte moordmachine te maken. Wat de reden is voor dit vreemde gedrag van vader en dochter, wordt pas gaandeweg de film duidelijk, nadat de training is afgerond en vader en dochter hun schuilplaats hebben verlaten. Er wordt een signaal verzonden dat wordt opgevangen door een vrouwelijke medewerker van de CIA, die blijkbaar meer weet over het tweetal en het meisje direct laat oppakken. Maar dan wordt duidelijk dat het signaal een val was …

Het is een ware verademing om eens een aktiefilm te zien waarin de hoofdrol niet wordt gespeeld door een opgeblazen krachtpatser, maar door een zestienjarige, bleekneuzige actrice, vooral indien zij luistert naar de naam Saoirse Ronan, wellicht de meest getaleerde jonge acrtice van het moment. Ze is amper twee turfjes hoog, ziet er uit alsof ze haar eerste zoen nog moet krijgen, maar in Hanna springt, slaat, schopt en schiet ze alsof ze werkelijk de meest perfecte moordmachine ter wereld is. In de film doen twee andere bekende namen mee, Eric Bana (als haar vader) en Cate Blanchett (als de CIA-agente), maar geen van beiden krijgt veel kans om er wat van te maken, het is alles Saoirse wat de klok slaat.

Het script is een beetje aan de vage kant, maar het zit wel slim in elkaar. We komen aan de weet dat het meisje als baby deel uitmaakte van een speciaal programma, waarbij fiks werd geknoeid met haar DNA om haar sterker te maken. Het verhaal doet denken aan een kruising van Stephen King en Robert Ludlum, terwijl de vormgeving soms iets wegheeft van de Bondfilms met Daniel Craig. Het ziet er allemaal prachtig uit, sommige aktiescènes zijn verbluffend, maar uiteindelijk is het verhaal toch te mager om de spanning er steeds in te houden. Met name de tweede helft van de film telt daarom wat dode momenten.

Hanna is een film voor wie stijl belangrijker vindt dan inhoud, en eigenlijk is Saoirse Ronan te goed voor dit soort producties (en dat geldt wellicht ook voor regisseur Joe Wright). Intussen blijft het toch een aantrekkelijke actiefilm, die ruim boven het gemiddelde van het genre uitsteekt.