The young pope ( tv serie)

In mijn tv gids stond deze serie vermeld, ik las het, dacht dit lijkt me leuk, mede omdat de omschrijving was dat de young pope meteen bij zijn eerste toespraak de hele boel op zijn kop zet in het Vaticaan.

Dat klopt.. zijn eerst toespraak, toen hij benoemd was, was een geweldige, hij predikte dat men vooral veel seks moest hebben, hij zei meteen dat homoseksualiteit geweldig was etc. Je zag, er zit ook echt humor in de serie, een rijtje kardinalen achterover klappen op een balkon die vielen flauw.

Hij is een pope die niet traditioneel is en heel anders denkt dan de vorige pausen, hij wil geen beeltenissen van hem, want zo zegt hij , ik ben de onzichtbare paus, welke mensen zijn beroemd geworden, mensen die je niet zag of weet wie het zijn. zoals Banskey en ga zo maar door.. 

Ik heb nu deel 1 gezien op Fox en deel twee zit nog onder de knop, die moet ik nog zien maar wat een heerlijke serie ik geniet nu al volop van deze serie

recensie van de serie

Lenny Belardo, hoofdpersonage uit de serie ‘The Young Pope’, was waarschijnlijk nog niet geboren toen in de zomer van 1967 jongeren naar San Francisco trokken om de liefde en de vrijheid te vieren. Toch zal hij er later veel van hebben meegekregen, als kind van hippieouders. Die Summer of Love ging snel voorbij, maar had zijn ouders voorgoed gevormd. De muziek uit die gouden maanden werd de soundtrack van hun leven. Lenny’s ouders klampten zich hoogstwaarschijnlijk ook vast aan de platen van The Mamas and the Papas of aan Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band van the Beatles. Die ademden de vrijheid waar ze in bleven geloven, maar die in de praktijk weerbarstig bleek te zijn..

De eeuwige afstand tussen leer en leven. Die geeft bij alle vormen van religie problemen.

De Summer of Love speelt een belangrijke bijrol in ‘The Young Pope’, de door de Italiaanse filmregisseur Paolo Sorrentino geschreven tv-serie, die ruim een half jaar geleden uitkwam en te weinig aandacht kreeg in Nederland. Hij gaat over de fictieve Lenny Belardo, die als beeldschone en piepjonge Amerikaanse paus Pius XIII de gevestigde orde in het Vaticaan totaal ontregelt. Je voelt die zomer ondertussen voortdurend, als een kamer waarvan de deur steeds een stukje verder opengaat, en Sorrentino steeds duidelijker laat zien hoe hij tegen die leeg gebleken hippie-idealen aankijkt.

Droom

De serie is nog maar net begonnen of Lenny (een weergaloze, erg geestige Jude Law) houdt zijn eerste toespraak als paus, ten overstaan van een afgeladen Sint-Pietersplein waar het giet van de regen. Eerst staat hij stil met zijn armen wijd gespreid en verdrijft zo de neerslag. Hij haalt de zomerzon letterlijk tevoorschijn. “Ciao Rome”, begint hij zijn verhaal. “Ciao wereld.” Luid gejuich van de menigte. “Ik dien God, ik dien jullie”, gaat hij verder. Alsof hij citeert uit een zelfhulpboek uit de jaren zestig. “We zijn vergeten te spelen. Alleen zo komt het leven in harmonie met God. En wat zijn we nog meer vergeten?” Het plein is muisstil. “We zijn vergeten te masturberen, om voorbehoedsmiddelen te gebruiken”, gaat hij verder. “Om ons het recht op abortus toe te eigenen en om het homohuwelijk mogelijk te maken. Om priesters te laten trouwen. Om seks te hebben zonder aan voortplanting te hoeven denken.”

Het lijkt wel het evangelie van de Summer of Love. Maar deze preek vindt niet echt plaats, het is een droom. Even later is Lenny Belardo weer helemaal zijn ultraconservatieve - bij tijd en wijle botte en vileine - zelf.

Als paus veroorzaakt hij een enorme cultuurschok in het Vaticaan. Een Amerikaan op de stoel van Petrus, een kettingroker, knap, nog heel erg jong voor pauselijke begrippen en vooral aartsconservatief. De consternatie wordt alleen maar groter als hij Sister Mary (een prachtige rol van Diane Keaton) een hoge functie in het Vaticaan geeft. Als iemand Lenny kent, dan is zij het wel. De jonge paus groeide op onder haar vleugels in een weeshuis nadat zijn hippieouders hem daar hadden afgeleverd. Een traumatisch beeld dat een aantal keren terugkomt.

“Heilige Vader, u bent zo jong, maar u heeft zulke oude ideeën”, zegt een van de kardinalen tegen hem. Pius XIII legt zelf het verband tussen zijn behoudende opvattingen en het feit dat zijn ouders hem bij het klooster van Sister Mary dumpten, zodat zij hun hedonistische leefstijl konden voortzetten.

Ik heb een vriend die in het Vaticaan werkt. Hij is geen fan van paus Franciscus. Hij vindt hem te onduidelijk als het gaat over de leer, te ‘gewoon’ en eigenlijk te weinig paus. Onlangs vertelde hij me dat collega’s hem op ‘The Young Pope’ hadden gewezen. “Dát is nog eens een paus die je zal aanstaan”, zeiden ze erbij. Inderdaad is Pius XIII in bijna alles het tegenovergestelde van de Argentijnse paus Franciscus. De laatste is een man van de straat, die zich elke week op zijn eigen plein laat toejuichen door de massa. Keer op keer datzelfde rondje in die witte jeep. Nooit te beroerd voor een selfie. Nog nét geen allemansvriend.

Het kan bijna niet anders of regisseur Sorrentino had Franciscus in gedachten bij het schrijven van de serie. Zijn jonge paus is in bijna alles een tegenpool van zo’n beetje de meest geliefde paus in zestig jaar. Let wel: de meest geliefde paus bij het progressieve deel der katholieken. Traditionelen moeten weinig van Franciscus hebben. Ze verwijten hem dat hij liever met filmsterren als George Clooney en Leonardo di Caprio op de foto gaat dan dat hij zich bekommert om de zuiverheid van de leer.

Zuiver

Nee, dan deze jonge paus. Die verbergt zich het liefst voor het volk Gods en gaat met niemand op de foto. Als hij zijn eerste echte toespraak (geen droom) houdt vanaf het balkon van de Sint-Pieter, zien de gelovigen slechts zijn silhouet. En als het hoofd marketing van het Vaticaan afspraken komt maken over de merchandise die er van hem geproduceerd kan gaan worden - ze ziet het wel zitten met deze gebeeldhouwde schoonheid - wijst hij alle ideeën af. Even later komt hij aanzetten met een smetteloos, wit bord. Geen portret van hem erop, geen bloemenmotief, gewoon een wit bord. Het beeld moet zuiver blijven.

Pius XIII staat een heel andere kerk voor dan Franciscus. Die laatste is een vriend van de armen die vindt dat de kerk zich zoveel mogelijk van zijn wereldse rijkdommen moet ontdoen en moet kiezen voor de mensen in de marge. Een kerk als een veldhospitaal voor de zondaars en niet een museum voor de heiligen. Een kerk van de armen voor de armen. Franciscus woont niet in het Apostolisch Paleis, maar in een eenvoudig pension elders in het Vaticaan. De pauselijke limousine heeft hij vanaf het begin van zijn pontificaat verruild voor een compacte middenklasser. Ook in de keuze van zijn liturgische kleding houdt hij van eenvoud. Meer de opvolger van een visser uit Galilea dan een kerkvorst.

De jonge paus hult zich het liefst in de paramenten uit een tijd dat de paus van Rome zich nog torenhoog boven het gewone volk verheven wist en nog werkelijk ontzag inboezemde. Hij besluit zelfs de pauselijke tiara waarvan paus Paulus VI in 1964 afstand deed, terug te kopen. Die tiara bestaat echt en werd door de paus verkocht aan de Amerikaanse katholieke kerk, die besloot ’m permanent tentoon te stellen. De opbrengst ging naar de armen. Pius XIII zet dit symbool van wereldlijke macht maar wat graag weer op zijn hoofd. Niet het kleine of marginale brengt mensen terug bij God, maar het heilige en het verhevene.

Om de vergelijking nog maar even door te voeren: de jonge paus mijdt de pers, Franciscus staat het ene na het andere interview toe. Zijn persconferenties in het vliegtuig op de weg terug van een buitenlandse reis zijn geen verplicht nummer, maar een werkelijke ontmoeting met de pers. En dan zegt Franciscus altijd wel iets waarmee hij de conservatieve vleugel de gordijnen in jaagt. Zoals in de zomer van 2013, als hij na een bezoek aan de Wereldjongerendagen in Rio de Janeiro op de weg terug naar Rome in het vliegtuig zijn beroemde uitspraak over homoseksualiteit doet: “Als iemand homoseksueel is, van goede wil is en de Heer zoekt, wie ben ik dan om te veroordelen?”

Onacceptabel

De jonge paus is van een ander slag. Als zijn kardinaal-staatssecretaris, Angelo Voiello, voorstelt om pedofiele priesters hard aan te pakken, zegt Pius XIII: “Laten we het breder aanpakken. Laten we alle homoseksuelen tevoorschijn brengen en ze uit de Kerk verdrijven. En laten we ervoor zorgen dat geen nieuwe homoseksuele priesters worden gewijd. We moeten het gewoon doen, zonder uitzondering en zonder hypocriet te zijn.” Kardinaal Voiello is verbouwereerd. “Maar Heilige Vader, pedofilie en homoseksualiteit zijn totaal verschillende dingen”, stamelt hij. “Het zijn twee verschillende dingen die allebei onacceptabel zijn voor de katholieke kerk”, antwoordt de jonge paus.

Niks vrije liefde, niks bloemen in je haar. Als je het aan hem zou vragen, zou Pius XIII zeggen dat ook de kerk niets met het hippiedom is opgeschoten, terwijl veel gelovigen de idealen van de Summer of Love maar al te graag omarmden. Die pasten naadloos bij een tijd waar toch al alles aan het schuiven was. Het waren de jaren van vlak na het Tweede Vaticaans Concilie, dat van 1962 tot 1965 in Rome werd gehouden. De initiatiefnemer, paus Johannes XXIII, zette de ramen van de kerk open om haar bij de tijd te brengen. De wereld werd stukje bij beetje binnengelaten. De priester draaide zich om naar de gelovigen en de mis mocht voortaan in de volkstaal gevierd worden. De beatmissen waren de toekomst van de kerk.

Maar die katholieke lente duurde niet lang. “Niets ervan heeft standgehouden, en als truc om jongeren de kerk in te krijgen heeft het maar heel even gewerkt”, constateerde kerkhistoricus Ton van Schaik aan het eind van de vorige eeuw. Ook op het gebied van huwelijk en seksualiteit veranderde er officieel niets. Geen voorbehoedsmiddelen, geen homohuwelijk, en seksualiteit is nog altijd alleen toegestaan binnen het traditionele huwelijk van man en vrouw. Wie dacht dat het anders zou lopen, droomde.

Symbool

De idealen van de jaren zestig waren mooi, maar zijn uiteindelijk leeg gebleken. En ook God heeft ons niet kunnen redden. We hebben hem massaal de rug toegekeerd en hij heeft ons niet vast kunnen houden. In feite zijn we hulpeloos geworden. De jonge paus van Sorrentino is het symbool van het antwoord op die leegte.

En toch verandert er iets in dvd-paus Lenny naarmate de serie vordert. Bij haar aantreden zegt Sister Mary tegen hem dat als hij wil slagen als paus, hij het verdriet uit zijn jeugd achter zich moet laten. Dat doet Lenny Belardo niet. Hij spreidt zijn armen en nodigt het verleden telkens weer uit bezit van hem te nemen. Wat volgt zijn zachtgele flashbacks naar zijn jeugd, waarin de zon flauw schijnt. In goed Nederlands heet dat verwerken. Uiteindelijk ziet hij zijn ouders ook terug.

Zijn botheid verdwijnt, met horten en stoten. Aan het einde van de serie weigert hij eerst nog het personeel te zegenen van een wegrestaurant, waar hij even is gestopt om zijn brevier te bidden. Maar niet veel later maakt hij het goed met de massa die voor hem naar het San Marcoplein in Venetië is gekomen. Hij brengt ze samen met God aan wie hij zich uiteindelijk overgeeft. Verlost van zijn jeugd en van zoekgeraakte idealen. De jonge paus is volwassen geworden.