Waylon

Ik heb het niet echt gevolgd dat geef ik toe.. ik was in Berlijn dus ja daar was geen mogelijkheid, of laat ik eerlijk zijn.. ik zag het niet zitten om te kijken, maar gelukkig viel ik vrijdag ineens in de bekendmaking van het lied waarmee Waylon ons land gaat vertegenwoordigen.

Ik ben me er terdege van bewust dat het onvoorspelbaar is wat er op zon festival gebeurt, het is niet alleen het liedje, het is de show, het is de sfeer, het is hoe hij zich daar laat zien etc.. er komt zoveel mee bij kijken. Maar ben ik nu de enige , die tijdens de bekendmaking van het liedje, hoopte dat het een grap was... ik had nog het idee, dit doet hij als grap, hij zegt straks dat hij gaat voor het nummer dat zo mooi was, omdat ook daar zijn stem zo goed in uitkwam, Thanks, but No Thanks, mooi kwa tekst, en tevens mooi gezongen..

Al moet ik zeggen dat ik hem af en toe als hij zingt een beetje vreemd vind doen. soms lijkt het alsof hij niet helemaal 100 % is, soms draait hij zo met zijn ogen naar boven dat het lijkt dat hij op een hoogtepunt komt en daardoor in de zevende hemel beland... 

Ik begrijp wel zijn opmerking, zeker nadat zijn favo uit de Voice door het publiek werd weggestemd, dat het volk geen verstand heeft van wat goed is.. en daar heeft hij wel een punt, in principe is het wel zo sinds de artiesten zelf bepalen wat ze gaan zingen, en dit ook schrijven, zijn we bijna altijd, op de Trijntje na dan, maar ja die heeft wel de Barbara dex award gewonnen, in de finale beland, dank zij Anouk haar inzending en haar stijl.

Toch blijf ik erbij ik denk dat we niet echt hoge ogen gaan scoren met dit nummer helaas.

Dit is mijn absolute top die had moeten gaan...  maar goed het nummer dat gekozen is staat onder het stuk uit het AD...  hoor het verschil..

tevens zie je ook op you tube dat het nummer wat door Waylon is gekozen veel dislikes heeft terwijl het nummer hierboven heel veel likes heeft.. Ben benieuwd op welke plek hij staat in de i-tunes top 100.

uit het ad:

Dit omschrijft zo mijn gedachten dat ik het zelf niet eens opschrijf.. 

Het mooie aan Waylons tweede songfestival deelname is zijn compromisloosheid. Waylon (37) wil winnen. Niet eenvoudigweg de halve finale overleven en dan hopen op een redelijk eindklassering, nee alleen plek 1 telt. Ongetwijfeld gedreven door enige bewijsdrang tegenover Ilse DeLange, die hem na de tweede plek met de Common Linnets niet wilde erkennen als volwaardig songschrijver en partner in haar band, wil hij tonen dat hij het in zijn eentje nóg beter kan. 

De vraag is natuurlijk: lukt dat met Outlaw in Em? Kan het met een song die op zijn beste momenten herinnert aan Aerosmith’s Walk This Way? Zelfs met een oranje bril op de neus, moet die kans niet hoog worden ingeschat. Daarvoor is het met ouderwetse rock-’n-roll te lastig scoren op het Eurovisie-circus, met zijn piepjonge sms-stemmers en zijn puriteinse vakjury’s. 

Bijbelse verwijzing

Deze ode aan de bandeloosheid past perfect bij Waylon, is allerminst een slecht liedje, maar strijkt vermoedelijk te veel stemmers tegen de haren in. Zo is er de Bijbelse verwijzing ‘There’s a fine line between whisky and water into wine’, die religieus-conservatieve landen ongetwijfeld maar matig bevalt. 

Outlaw in Em is overigens wel zonder enige twijfel het eerste Songfestival-lied ooit waarin Mick Jagger voorkomt. Met Waylon heeft Nederland een fotogenieke en vocaal krachtige deelnemer, maar juist daarom voelt de uitkomst van deze televisie-vijfdaagse als een gemiste kans. Met een sobere song als Thanks, but No Thanks leek Waylon over de troef te beschikken om het gruis van zijn stembanden optimaal te etaleren. In plaats daarvan kiest hij voor gierende rock. 

Gewaagd, vindt hij zelf. Dat is het zeker.