dinsdag 28 februari 2017

Napels dag 2

Te vroeg wakker, ritme me nog van het werken, toch ook wel lekker omdat ik daardoor ook even de tijd had om me in te stellen op Napels. Samen een echt Italiaans ontbijt gehad, dus inderdaad 2 broodjes kaas, een zoete hap, Een bakje yoghurt en klaar. Prima begin van de dag. Susan wilde graag met de op en af bus door Napels. Dus dat opgezocht en samen in de bus rondje Napels. Wat een heerlijke stad, genieten. Mooi al dat wasgoed wat er hangt, al het witte was voorzien van een grauwsluier door de uitlaatgassen, geweldig.
We hebben eerst een rondje gedaan puur kijken. Daarna rondje twee om dan uit te stappen op het. Verste punt. Prima plan .

We deden dat en kregen meteen te horen dat ze  om kwart voor twee terug zouden zijn. Dus wij heel
Relaxt eerst gepicknickt op het gras en daarna even een museumpje pakken, niet beseffend dat het drie etages had en dat vergeleken bij dit Museum het rijksmuseum en het stedelijk samen nog niet eens de helft zijn  kortom ff  was het niet, en susan kennende die leest alles en geniet enorm van alles.

Ik gun het haar van harte maar ja ik ben sneller ik screen vind ik iets leuk dan kijk ik wat langer, en soms lees ik iets maar nooit te lang. Terwijl Susan zich verdiept in de italiandche teksten, bij mijn. Weten spreekt Susan geen Italiaan, maar er zijn verborgen talenten die ik soms ontdek,zich in de relie schilderijen verdiept, dartel ik totaal blanco van de ene zaal naar de andere om tot de ontdekking te komen dat het einde nog steeds niet het einde is. Dat er kamer na kamer komt, dat er omslag na omslag komt en dat ik  ook nog een extra etage op kan. Met moderne kunst, kortom
Na een uur alles te hebben gezien met nog twee etages te gaan dartel ik iets minder blij  terug om
Nog niet ineens halverwege Susan tegen te komen..., na kort overleg ben ik na de eerste etage gegaan, om daar de boel te verkennen en te bekijken, prachtig daar. Mooie kunst en zeker ook mooie zalen, sommigen nog volledig in tact. Prachtige balzalen. Toen ik klaar was met de eerste etage  kwam  ik Susan aan het begin tegen. Dus  afgesproken dat  als ik klaar ben ik lekker buiten  ga zitten, zo gezegd zo gedaan. Lekker met een kop thee op het terras en genieten. Na ongeveer een klein uurtje kwam Susan. Wij naar de op en af stopplaats, geen bus, dus overleg,  we moeten hier een half uur of langer wachten laten we gaan lopen. Susan met kaart, en de oriëntatie van een postduif voorop ik achteraan, smalle straatjes/ stoepjes., om bij de eerste, afslag die susan nam,  al te twijfelen, maar goed lets go..nou we gingen, als een speer de verkeerde kant op,.. prachtige dingen gezien maar toch.. er is nog zoveel te zien...en om eerlijk te ezijn, leuke straatjes prachtig maar niet prio 1. Uiteindelijk na veel omzwervingen en uitleg van behulpzame Italiaanse mannen, die geen Engels spreken toch weer op de goede weg te geraken.Om daarna bij elke halte van de op en  af bus te ontdekken dat hij net weg was of het nog een half uur zou duren.conclussie.. we zijn helemaal terug gelopen naar het hotel. Onderweg wel twee kerken binnen geweest,
.heerlijke pizza gegeten met als toetjet tiramisu die bevroren was, dus die is over geslagen en uiteindeljk op tijd in het hotel. Wat een heerlijke dag 

maandag 27 februari 2017

napels dag van aankomst

Wat is het heerlijk als je eerst twee dagen van jezelf mag uitslapen en dat je daarna weet dat je de reis gaat maken waar je al heel lang over nadenkt, die je graag wilt doen.
Het is een droom die uitkomt met ook het besef dat aan 1 keer niet genoeg is.. dat je terug moet voor de rest.. maar goed, nu eerst de reis waar ik al jaren over heb, wat ik al jaren wil doen nu mag het.
Napels.. niet eens zo zeer om Napels maar om Pompeii, om de ondergrondse stad.. om alles, de sfeer, de mensen en vooral om het leven in Italie..

Ik hoor al weken om mij heen dat dit de moeite waard is, dat je dit moet doen, dat je moet gaan, dat je moet genieten. Loop al weken, okey maanden, met pijn aan mijn rechterknie, maar goed, koffer vol met heel veel Spaanse vriendjes, (Hoop dat ze in Italie ook goede paracetamol hebben, wat ik daar dan weer op voorraad kan aanschaffen), en voltare of hoe dat mag heten, een gel die de pijn schijnt te verzachten. Voor het vliegtuig een knieband aangeschaft, okey de eerste die ik kocht was maat xl, moest volgens de verkoopster, maar het werd toen ik hem thuis paste meteen een enkelband, zo gleed hij van mijn benen af.. dus die is terug gebracht en nu heb ik een goede knieband, compressie sokken aan, schijnt ook goed te zijn omdat je zo voorkomt dat er vocht in je benen komt door het vliegen.. kortom alle hulpstukken zijn uit de kast gehaald om deze missie een goed en geslaagde reis te laten worden.

We vliegen laat, op zich heerlijk, maar ook weer niet, omdat je dus eerst uitslaapt, je eigenlijk nog wat rondlummelt, je twijfelt wel of niet gaan sporten, dan de was doen, toch maar snel even de afwas regelen, toch nog wat dingetjes extra inpakken, die je niet nodig hebt maar je weet maar nooit.. kortom het is wederom tobben en bekijken en wachten..

Het nadeel is ook dat je laat aankomt en aangezien het Napels is, je niets kent van de stad, is het verstandig om een transfer te regelen, dat heb ik dan ook op het laatste moment gedaan.. toch wel lekker leek me.

Natuurlijk kan ik van alles hier gaan neer zetten over de reis, die ik nog moet maken, maar ik denk dat het als volgt gaat.. ik ga met de interliner naar Schiphol waar ik Susan op zal treffen. We praten, en kletsen bij. We gaan door de douane heen, en dan gaan we naar Strabucks voor de eerste grote kop thee en. ja hoor ik denk gebak, al wil ik dat niet. omdat ik toch maar mooi deze week 4 kilo kwijt was, voor velen misschien weinig maar mijn ervaring leert, als het langzaam weg gaat, komt het net zo snel terug dan als het snel weg gaat, dus ach het gaat om het proces zullen we maar zeggen, en niet om het resultaat.

Daarna zullen we weer praten, Susan zal een boek willen kopen in het Engels, die ze niet koopt. We stappen net op tijd het vliegtuig in. dan gaan we de lucht in, aangezien er storm en regen is voorspeld aan het einde van de middag denk ik dat het wat turbulentie zal geven, dus zitten we vastgesnoerd de hele reis in het vliegtuig.. Dus drink ik niet te veel van te voren. Daarna, we zitten naast elkaar, maar dan elk aan een kant van het gangpad, zullen we wederom met de hele meute het vliegtuig uit gaan, wachten op de bagage en dan.. zullen we zoeken naar de transfer. Om uiteindelijk met heel veel blikken op de omgeving en de sfeer te proeven aan te komen in ons hotel om daar dan de kamer te zien die voor 4 nachten  van ons is. We zullen daar onze soep en broodmaaltijd nuttigen, plannen maken voor de dinsdag en dan ... juist skibbo spelen en uiteindelijk elk onze eigen kamer op zoeken en gaan slapen..

Kortom de eerste dag is al rond, voordat ik in Napels ben. maar ach wat maakt het uit, als dit bericht als blog er staat weten jullie dat ik veilig in Napels ben aangekomen..
Morgen het verslag live vanuit Napels

zaterdag 25 februari 2017

ontheemd





Zoals altijd zie ik enorm uit naar de voorstellingen waarin vriend Rick mee speelt, mee helpt en waarin hij zo zichzelf kan laten zien dat het een genot is om naar te kijken.
Iedere keer weet de Regisseur Paul Röttger mij weer te verbazen wat hij nu weer heeft verzonnen. De voorstellingen zijn nooit af, nooit hetzelfde, maar altijd raakt het me. Ik herinner me de voorstelling waarbij we met een groep spelers, mensen met een beperking en mensen zonder een beperking, door Rotterdam dwaalden waar we dus op verschillende plekken in gesprek gingen met elkaar over bepaalde thema's. Daarnaast een drieluik van diverse theaterstukken, waarin van alles naar voren kwam. Wederom heel divers en anders,. Vandaag dus de voorstelling Ontheemd, wat is dit een aanrader, lees onderstaande verslag en je zult er heen willen. het raakt, het beweegt, het is mooi, het is boeiend. en daarbij je ervaart zoveel ineens dat het zo bijzonder is om mee te maken. Tevens is het zo dat ik geniet van de mensen met een beperking, terwijl ik dan kijk denk ik alleen maar.. wie heeft er hier eigenlijk een beperking.. ik of zij.. waarin zijn zij beperkt of waarin ben ik beperkt.. heel boeiend om zo te ervaren wat er zoals gebeurt.

De voorstelling was op diverse punten aangepast begreep ik van vriend Chris, maar helaas is dat niet steeds ten goede geweest, mede omdat er soms stukjes te lang duurden waardoor de aandacht veslapte. De weldoeners die komen, prachtig beeld, zeker hoe ze de plank volledig mis slaan, maar de opkomst in de auto, natuurlijk spectaculair, maar duurde lang, en de hele scene met de weldoeners duurde te lang waardoor het de plank mis sloeg.

De scene met de bomen die prachtig is, maar wat het doel er bij was, begreep ik ook niet zo goed, later begreep ik dat dit een droom was van de mensen die sliepen, maar dat werd niet erg duidelijk.
Het was een schitterend einde toen deze scene afgelopen was, helaas werd de voorstelling wederom op gestart waardoor de kracht een beetje verloren ging.

Het binnen komen van een nieuwe groep nieuwkomers was mooi en integer, alleen was het sterker geweest als een gedeelte van de eerste groep al was gegaan, mede omdat daardoor juist weer gegeven kan worden dat de stroom niet ophoud.. Ik denk dat er gekozen is voor juist iedereen te houden, zodat we te zien kregen dat alles overval raakt en er steeds meer mensen bij komen..

Toch is deze voorstelling zeker een absolute aanrader, al is het alleen al om de ervaring te hebben dat je ineens met vreemde mensen in een soort van situatie zit van iemand die zijn land moet ontvluchten, al denk ik dat je dit nooit helemaal kan beleven en voelen, omdat het zo persoonlijk is altijd
 

Onderstaande artikel zeker even lezen, en daarna meteen gaan boeken.. het is echt een absolute aanrader, zeker als je met vluchtelingen werkt. Ik begrijp heel goed dat wat wij voelen  het niet haalt  bij wat een vluchteling mee maakt op zijn barre tocht naar de vrijheid. maar toch.. het raakt en je kan even een klein fractie voelen van wat je zou kunnen voelen als je zelf op de vlucht moet slaan voor je vrijheid. of als je inderdaad ineens in en ander land bent en je hebt niets, maar dan ook helemaal niets meer.

Lees het onderstaande artikel.. en je zult begrijpen waarom je er heen moet

Pijnlijk mooie ontreddering

Ont-heemd is een indringende voorstelling over vervreemding en ontworteling

Met Ont-heemd zet regisseur Paul Röttger een theatervoorstelling op locatie neer die je regelrecht naar de strot grijpt. Om je niet meer los te laten. Röttger zuigt het publiek een onbekende wereld in waar angst, verwarring, vervreemding en ontreddering de boventoon voeren. De 50 spelers van het rotterdamscentrumvoortheater (RCTH), acteurs met en zonder beperking, laten je voelen hoe het is als vluchteling opgejaagd te worden. Wie niet geraakt wordt door dit stuk, heeft geen gevoel in zijn donder.


Voortgeduwd door mensen in witte pakken met reflecterende hesjes en mondkapjes op. Wie is publiek en wie acteur? Waar gaan we heen? Wat staat ons te wachten? In de donkere avond lopen we door de Spaanse Polder. Voor een loods stopt een begeleider in wit pak, zegt iets in een mobiele telefoon. Een loodzware deur gaat open en we worden als vee binnengedreven. Met een klap die nagalmt in de lege loods, slaat de schuifdeur dicht. Mensen gillen, de begeleiders in witte pakken manen, met een gemaakte glimlach, zonder te spreken tot kalmte.
Een man met een gele ijsmuts op rent door de hal. Hij slaat op de betonnen steunpilaren. Een meisje zingt zacht en trekt zich terug in een hoek, weg van de groep. Als de begeleiders plots schel fluiten, schreeuwt de massa met één stem. Een andere deur gaat open en we worden weer voortgejaagd een volgende lege ruimte in. Dan nog één, steeds door van leegte naar leegte. Desoriëntatie maakt zich meester van de groep. Waar zijn we? Waarom die sinistere, donkere ruimtes? Wat staat ons als groep te wachten? De normaal aanwezige grens tussen publiek en acteurs ontbreekt. Het is zelfs niet meer duidelijk wat echt is en wat gespeeld.
‘De enige zekerheid die er is, bestaat uit de kleine uitingen van ontzetting en wanhoop.’
De rituelen in de groep herhalen zich. De enige zekerheid die er is, bestaat uit de kleine uitingen van ontzetting en wanhoop. Het ritmisch herhalen biedt troost. Er ontstaat verwantschap tussen publiek en gezelschap. Het licht springt aan, de acteurs leggen hun kleden neer. In deze ruimte zonder privacy is het kleed hun domein dat ze beschermen of het hun woning is. Het publiek voelt de wanhoop achter de eigen borst kloppen. De massa is soms een verzameling eenlingen die zijn territorium beschermt, soms één als ze proberen uit te breken of zichzelf moed in zingen. Op de achtergrond voel je altijd de dreigende aanwezigheid van de begeleiders; zelfs in de dromen van de vluchtelingen.

Samen eten

Het verhaal van Ont-heemd verder prijsgeven doet afbreuk aan de voorstelling. Het is theater dat het publiek moet voelen. Toeschouwers moeten zich onderdompelen en alle emoties over zich heen laten rollen. Pas dan komt het vrijwel tekstloze stuk als een mokerslag binnen. Wie bang is aan het eind van de voorstelling ontredderd losgelaten te worden in de koude nacht van de Spaanse Polder: zoals elke voorstelling van het RCTH, eindigt ook Ont-heemd met een gezamenlijke maaltijd.

Aan lange tafels nemen de acteurs plaats tussen de bezoekers. Regisseur Paul Röttger schuift aan en raakt aan de praat met Ali, een acteur met een verstandelijke beperking die zich tijdens een scene niet prettig voelde. Paul zal het verwerken in de voorstelling. Typisch Paul: zijn voorstellingen zijn nooit af. “Een stuk evolueert elke keer dat we het spelen. We krijgen steeds nieuwe inzichten en dat verwerken we weer in ons spel.”

Inclusieve kunst

Het RCTH bestaat inmiddels 29 jaar. Het is een hechte groep acteurs, sommigen werken al twintig jaar samen met Paul. Het mooie aan die onderlinge verbondenheid is dat het gezelschap altijd bereid is nieuwe wegen in te slaan. “De drang om met elkaar nieuwe dingen te ontdekken, zit in de kern van ons werk.”
Zoals vier jaar geleden toen Paul het stuk ‘Wie is er nou gek of ik is een ander’ regisseerde. “Daarin werkten we met psychiatrische patiënten als acteurs. We werden diep geraakt. Elke dag konden wij van hen leren. Zij brachten verfrissing en verbreding in onze kijk op theater. Na die voorstelling besloot ik: dit doen we voortaan altijd. Mensen met een beperking, welke beperking dan ook, zijn geen wezens die buiten de samenleving staan. In veel opzichten zijn zij gelijk en zij werken als gelijkwaardige acteurs mee aan onze voorstellingen.”

Deze wens leidde tot een samenwerking met Theater Maatwerk, een gezelschap voor mensen met een verstandelijke beperking, opgezet vanuit zorginstelling Pameijer. “Uniek in de wereld. Mensen met en zonder beperking die als gelijken samenwerken. Wij maken inclusieve kunst. Via theater dragen wij bij aan de persoonlijke en culturele ontwikkeling van alle Rotterdammers, ongeacht hun achtergrond, geaardheid of fysiek en geestelijk vermogen. Die verbondenheid zou overal in de samenleving moeten zijn.”

Ont-heemd
25 februari t/m 14 mei 2017
Schuttevaerweg 150, Rotterdam Spaanse Polder
De voorstelling begint om 17:00 uur en wordt afgesloten met een gezamenlijke maaltijd
Meer informatie en tickets: www.rcth.nl










vrijdag 24 februari 2017

Pompeii (film)

Ach met het naderende bezoek aan Pompei, dacht ik laat ik de film Pompei maar eens goed gaan bekijken, zodat ik weet hoe de stad er waarschijnlijk heeft uitgezien voordat de vulkaan zijn vuuruitbarsting kreeg... Ik wilde dit al zo lang en nu eindelijk deze vakantie ga ik er heen..
ik zie er zo naar uit dat het eigenlijk alleen maar tegen kan vallen, maar we zullen zien

Een prachtige actie film deze, ik vond hem helemaal geweldig

recensie van de film:

Regie: Paul W.S. Anderson | Cast: Kit Harington (Milo), Emily Browning (Cassia), Adewale Akinnuoye-Agbaje (Atticus), Kiefer Sutherland (Corvus), Carrie-Ann Moss (Aurelia), e.a.| Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2014

In de filmindustrie is altijd sprake van trendzetters en trendvolgers. Tot de eerste categorie behoren mensen als Ridley Scott en James Cameron. Veel van hun werk heeft de lat hoger gelegd en daarmee een hele generatie filmmakers beïnvloed. Daartoe behoort onder meer Paul W.S. Anderson, een typisch voorbeeld van een trendvolger. Want in plaats van de lessen van Scott en Cameron ter harte te nemen en erop voort te bouwen, heeft hij tot nu toe weinig anders gedaan dan slappe aftreksels maken waarin geen enkele vernieuwing te bespeuren valt. Voor een duidelijke illustratie hiervan hoeven we niet veel verder te kijken dan de Alien-reeks. Scott en Cameron wisten met hun bijdragen aan deze franchise allebei te excelleren, beiden vanuit een andere invalshoek. Toen Anderson aan de beurt was om zich te bewijzen, kwam hij met Alien vs. Predator niet verder dan een halfbakken herhaling van zetten.
Rond die tijd waren Scott en Cameron juist het sciencefictiongenre (tijdelijk) ontgroeid en gingen ze voor meer op klassieke leest gestoelde spektakelfilms. Opnieuw met succes: zowel Titanic als Gladiator resulteerde in lovende kritieken, indrukwekkende bezoekersaantallen en het nodige Oscargoud. Maar zoals altijd leiden dergelijke successen tot ongeïnspireerde na-aperij door de Paul W.S. Andersons van deze wereld. In dit geval zelfs letterlijk. Zijn nieuwste film Pompeii is precies wat je kunt verwachten van de omschrijving “een combinatie tussen Titanic en Gladiator”. Het is alsof Anderson de twee films samen in een blender heeft gestopt om vervolgens de vormloze prut die dit oplevert meer dan anderhalf uur over het bioscoopscherm uit te smeren.

Spijtig, want het verhaal van de Romeinse stad Pompeï die in de eerste eeuw na Christus door een uitbarsting van de naburige vulkaan Vesuvius bedekt werd door as, is een prima basisgegeven voor een boeiende film. Die leken we enige tijd terug te krijgen toen Roman Polanski een boek hierover van Robert Harris trachtte te verfilmen. Dit project werd begroot op honderdvijftig miljoen dollar, wat vermoedelijk de reden is dat het feest niet doorging. Dat Anderson wel een go kreeg, is waarschijnlijk omdat hij met de helft van dit budget genoegen nam. Het is tekenend voor de carrière van Anderson: al zijn films zijn gemaakt voor een relatief bescheiden budget en hoewel geen ervan ooit enthousiast is ontvangen, zijn ze doorgaans wel winstgevend. Een film van Anderson is voor Hollywood een veilige investering. Maar de prestaties van Scott en Cameron (en ook Polanski) hangen juist samen met de risico’s die ze namen.

Sinds Gladiator lijkt geen enkele film over het Romeinse Rijk te ontsnappen aan het concept van gladiatoren en Pompeii is daarop geen uitzondering. De uiterst kleurloos door Kit Harington neergezette Milo, een Keltische gladiator die bekendstaat als… de Kelt, wordt naar Pompeï gebracht voor de jaarlijkse spelen. Nog voor hij de stad betreedt heeft hij al de interesse gewekt van een leeftijdsgenote genaamd Cassia, die tot de Romeinse elite behoort. Het zal niemand verrassen dat deze twee uiteindelijk in elkaars armen zullen belanden (want Cassia kijkt direct door alle klassenverschillen heen), maar natuurlijk niet voordat er enkele obstakels zijn overwonnen. Cassia wordt namelijk gedwongen tot een huwelijk met een twintig jaar oudere senator, die toevalligerwijs ook degene is die als militair ooit Milo’s stam heeft uitgeroeid. Het is een teken aan de wand dat Kiefer Sutherland als lachwekkend eendimensionale schurk zich nog het meest lijkt te vermaken.

Tijdens alle clichématige ontwikkelingen hangt de vulkaanuitbarsting als een zwaard van Damocles boven de hoofden van de personages. De opbouw naar het moment waarop deze ramp zich voltrekt, duurt weliswaar minder lang dan die naar de beruchte ijsbergbotsing in Titanic, maar voelt desondanks als een eeuwigheid. Er wordt wat aangerommeld in de arena, maar spannend wordt het nooit, noch lijkt Anderson zich te bekommeren om historische accuraatheid. Dat hij zich er met een jantje-van-leiden vanaf maakt, is misschien nog wel het best te merken aan de accenten van de acteurs: waar in de meeste films over het Romeinse Rijk iedereen consequent Brits klinkt en een film als The Eagle het verschil tussen Brits en Amerikaans Engels zelfs in dienst wist te stellen van het verhaal, worden hier alle accenten op een grote hoop gegooid. Iedere acteur spreekt met zijn of haar eigen accent, ongeacht de nationaliteit van het personage.

Het probleem met Pompeii is niet alleen dat je het allemaal al eerder hebt gezien, maar vooral dat je het al een behoorlijke tijd geleden hebt gezien. Tien jaar terug zou Anderson misschien nog zijn weggekomen met zijn belegen stijl, maar omdat sindsdien de nodige films zijn gemaakt in zowel het rampen- als sandalengenre, valt hij lelijk door de mand. Voor het in beeld brengen van de stad lijkt hij inspiratie te hebben gezocht bij Gladiator, maar de daarna verschenen revisionistische HBO-serie Rome was zijn tijd blijkbaar niet waard. Dat resulteert erin dat vooral aandacht is besteed aan de arena, maar de rest van de stad slechts matigjes is uitgewerkt. Er zijn een hoop gebouwen en straten, maar het voelt nooit als een echte plek waar mensen wonen en werken. En voor een stad die bekendstond als sekstoerismebestemming voor vakantievierende Romeinen, gaat het er allemaal bijzonder braaf aan toe.

Pompeii slaat al direct in de eerste minuut de plank stevig mis. Tegen een achtergrond van vallend as en de lichamen van slachtoffers verschijnt in beeld een citaat over de situatie in de stad tijdens de vulkaanuitbarsting. Om de impact van deze beschreven ramp kracht bij te zetten, kiest Anderson echter niet voor een ingetogen stilte, maar voor opzwepende, bijna avontuurlijke muziek. Het is tekenend voor de rest van de film: de historische tragedie wordt gesmoord in overdadige romantiek en een misplaatste toon. Pompeii is waarschijnlijk vooral leuk in gezelschap van een historicus en vulkanoloog, die precies kunnen aanwijzen waar er zoal loopjes worden genomen met de geschiedenis en de natuurwetten. De geoefende filmkijker in het midden kan hen tussendoor haarfijn onderwijzen wat er allemaal wel niet klopt qua toon, personages en plot.

donderdag 23 februari 2017

ik moet duidelijk niet aan kinderen beginnen(kamer gotchi)

Afgelopen zondag bij Lubach, was er een geweldige app. namelijk de kamer gotchi.. Dus heb ik deze meteen gedownload omdat ik het grappig vind. 

Nou in het begin vind ik het wel erg leuk, Ik had dan ook een hele onbekende mevrouw, geen idee waar ze van is, maar ach dat maakt het niet minder leuk.

Echter na een nachtje slapen bleek ze de volgende ochtend heel erg humeurig ze had hoger, dus ze zat er zo om te zeuren dat ik haar alleen maar goede ideeën heb gegeven, toen ze zich ging gedragen heb ik haar dus maar te eten gegeven..

Daarna ben ik dat hele mens vergeten gevolg dat ze dus inmiddels is overleden, Kind 1 dood.

Daarna kreeg ik de man van d66, erg leuk ook, maar ook zo veel eisend, even geen aandacht en dan ja hoor.. je hebt zeker een ander... kortom die heb ik geen knuffels meer gegeven, deze heeft het precies 1 avond vol gehouden.. kortom ook overleden

Nummer drie was dan Sylvana.. nou daar was ik snel klaar mee, die heb ik meteen genegeerd. niets meer mee gedaan. dat werkt dus niet, wat een chagrijn.
Kortom na 3 pogingen om deze politici in leven te houden, was ik er klaar mee.. ik ben het gestopt en het geeft toch een rust.
Nu besef ik ineens waarom ik nooit een tamigotchi heb gehad van mijn ouders, die zagen het al...
ik kan het niet, ik laat het sterven.




woensdag 22 februari 2017

Cadeautjes dag


Vandaag was weer een dag waarin je zo kan genieten van de leerlingen, mede omdat ze het zo leuk doen maar ook omdat ze het zo goed doen.

De eerste verrassing kwam al binnen om half 10 een leerling, had woensdag al gezegd dat hij voor mij iets speciaals ging maken, dit bleek uiteindelijk een kop heerlijke vegetarische tomaten soep te zijn.. Ik vind dit zo leuk en lief dat, ik ondanks mijn dieet, er extra van geniet.

Daarna, het leek niet op te houden, kwam mijn zorgenkindje, waar ik al twee jaar mee praat binnen struinen en zei heel mooi, meneer u eet geen vlees dus heb ik speciaal voor u appelkoeken gemaakt.. vond ik zo aandoenlijk.. en ondanks dat ik me had voorgenomen om deze niet op te eten maar mee te nemen naar Rotterdam om ze daar te delen, heb ik me niet kunnen beheersen.. en ja hoor, dit is een kleine verloren dag van mijn zo trouw en goed vol gehouden dieet... het zij zo.

Mijn rit naar Rotterdam was helemaal goed en leuk, ik zag weer andere dingen, ik genoot intens van dat wat er zoal op de weg zit etc.. De hele rit naar Rotterdam had ik het liedje She is leaving.. . in mijn hoofd.. geen idee van wie maar het was erg prettig.

In Rotterdam moest ik even wachten op vriend Rick, die voor mij een hele boel hoeden had liggen die ik mocht hebben voor school. Dus die moesten even gehaald worden. Natuurlijk moesten we ook even bij praten dat hebben we gedaan met een heerlijke lunch, een warme geitenkaas salade, bij een zaakje tegenover het huis van Rick en Chris. 
Natuurlijk moest ik ook even binnen kijken omdat ze weer nieuwe dingen hadden.. en wat was dat genieten.. heerlijk.. mooi word het huis en wat ziet het er steeds mooier uit..Ik ben stiekem stinkend jaloers.


Nadat ik in Rotterdam was geweest, ben ik terug gereden, eerst even gesport, want ja dat wat ik extra had gegeten moest ook weer verdwijnen tenslotte.. daarna ben ik toch even langs school gegaan...  om de hoedjes af te geven.

Bij het binnenkomen in het lokaal, zag ik het al, het was weer als vanouds.. ik kon weer opruimen, de kachels aanzetten, het bord terug plaatsen. kortom ik heb alleen maar gedacht 
Bij het scheiden van de markt.. leer je de kooplui kennen.

Soms is het goed als een kooplui ineens stopt met op de markt te staan.
Het gekke is dat ik daarna heerlijk heb lopen te zingen.(S)he's gone.. 10.000 miles away,Trouwens alleen maar deze zin hoor.. de rest niet

Natuurlijk is het een kerstliedje maar oh wat toepasselijk

dinsdag 21 februari 2017

quotes, zins- en woordspelingen voor de grote glimlach (2016-09)

Dag van de arbeid, is dat geen nationale rouwdag?

ik ben held, maar jij ben helder.

die beurshandelaren staan voor dag en dow op.

en als ik het achterom laat bezorgen, krijg
ik dan geen voorrijkkosten?

voel je vrij om je vrij te voelen

dankzij jou voelt de avond nog jonger

in mijn leven: verboden geen toegang

ma, van di t/m za ben je er ook altijd 
voor me

bucket list.
voor ik dood ga wil ik geboren worden

die zogenaamde transparantie  daar kijk
ik dwars doorheen

donor worden, wij orgaan ervoor.

je ziet er willekeurig uit

het is zeker weer per ongeluk
vrijdag de dertiende

of je rust lust

Hij was een veelbewogen persoon en stond daarom
nooit goed op de foto

maandag 20 februari 2017

pluizen van verbinden (flard)

pluizen van verbinden

stille tranen 
van het gemis
dat ik liet vallen
op de plek waar
eeuwige rust 
te vinden is
opeens zie ik ze staan
het veld met de pluizen
die langzaam in beweging gaan
ik blaas zachtjes met mijn adem
zie ze naar de hemel gaan
om mijn liefde
met jou liefde
opnieuw
de verbinding
aan te gaan

zondag 19 februari 2017

Layla M. (film)



Vanavond, met de filmvriendinnen en nog veel meer, naar de film geweest, de poster hang al maanden op mijn lokaal muur, en de leerlingen van de isk hebben het er steeds over dat hij zo leuk is.. wat voor film is het.. dus ik ga ze het morgen maar vertellen. Ben vooral benieuwd wat er uit komt wat ze zelf vinden van het verhaal. Deze film is een aanrader, 90 minuten vol je het leven van Layla, toch zijn er helaas wat snelle keuzes gemaakt, zoals het proces waarin ze haar keus maakt, hoe het komt dat ze steeds verder verwijderd raakt van haar ouders, maar ook haar wanhoop als ze uit eindelijk ineens in Jordanie zit.. Ik denk dat voor veel mensen dit een film is die je moet zien

Recensie van de film:

regie: Mijke de Jong| Cast: Nora El Koussour (Layla), Ilias Addab (Abdel), Hassan Akkouch (Zine), e.a.| Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2016
Radicalisering en jihadisme zijn actuele thema's, maar in films zien we ze vooral langskomen in de vorm van eendimensionale slechte personages of vanuit een mannelijk perspectief. Mijke de Jong koos ervoor om te laten zien hoe een gewoon Amsterdams meisje kan worden meegetrokken in de extreme visies en levensstijl van jihadstrijders.
Layla is een Nederlands meisje met Marokkaanse ouders. Ze woont in Amsterdam met haar ouders, oma en broer en lijkt op het eerste gezicht een normale vwo-student. Maar van binnen is ze zoekende naar een identiteit en al snel komt ze via de voetbalclub in contact met een groepje jonge moslims die extremer zijn in hun geloofsuitingen dan Layla. Zij raakt geïntrigeerd door hun ideeën en interpretatie van de Koran. Het helpt natuurlijk dat ze gevoelens heeft voor een van de jongens in de groep genaamd Abdel.
Haar ouders pikken het totaal niet dat Layla steeds extremer gedrag gaat vertonen. Ze doen alles wat ze kunnen om Layla tot de orde te roepen. Maar Layla is een tiener en wordt hierdoor enkel opstandiger. Als Abdel naar het Midden-Oosten gaat voor een opdracht van de groep wil Layla maar wat graag mee. Ze trouwt met hem maar aangekomen op de plaats van bestemming blijkt het leven van een jihadbruid niet zo romantisch als het in Nederland leek.
Spil van de film is Nora El Koussour in de rol van Layla. Ze weet de strubbelingen van het personage en de pijn die daarmee gepaard gaat, perfect uit te beelden. Ze gedraagt zich af en toe onuitstaanbaar, ze kan even later weer heel breekbaar overkomen waardoor je begrijpt waarom zij bepaalde keuzes maakt. Mooi is dat niet alleen Layla's personage meer dimensies bevat, maar sommige jihadisten ook diepgang hebben. Zo is Abdel de bad guy omdat hij Layla aanmoedigt het verkeerde pad op te gaan, maar hun liefde toont een zachtere kant van hem. Die opgebouwde tederheid maakt het dilemma van het jonge meisje begrijpelijk.
Sommige dingen zijn minder goed uitgewerkt. Niet iedereen acteert zo naturel als Nora El Koussour en Ilias Addab. De ouders van Layla lijken wel in een toneelversie te zitten, zo toneelmatig articuleren ze en beelden ze emoties uit. Het is spijtig dat De Jong er niet in geslaagd is om meer mensen te vinden zoals Nora. Het had de film een rauw gevoel kunnen geven zoals Black dat deed bij onze Zuiderburen. Ook zijn sommige sprongen die Layla maakt in haar radicalisering te snel. Voor een meisje dat vwo doet heeft ze een iets te rooskleuring beeld van het Midden-Oosten. Het laatste deel zakt behoorlijk in qua energie terwijl hier juist meer spanning gecreëerd zou kunnen worden. Het einde van het 'jihad- avontuur' verloopt te snel en bevat ongeloofwaardige elementen. Het scenario maakt het allemaal iets te simpel en hierdoor verliest de film aan kracht.
Uiteindelijk is Layla M. een aardige film dankzij het boeiende onderwerp en de mooie rol van Nora El Koussour. Niet gek dus dat de film op het filmfestival in Toronto waar hij in première ging, goed werd ontvangen. Het is een geslaagde waarschuwing aan het adres van jonge mensen voor radicalisering zoals Kids dat indertijd was voor onveilige seks. Maar tegelijkertijd is het een gemiste kans. Hier had namelijk met iets meer aandacht voor bepaalde elementen een nog veel betere film in kunnen zitten.

zaterdag 18 februari 2017

De lettergrabbelton (week 7)

Aangezien ik dit jaar rijkelijk voorzien ben van diverse scheurkalenders, dacht ik hoe kan ik dit nu even leuk en grappig aanpakken.
Conclusie... heel eenvoudig, een keer per week probeer ik in 2016 de lettergrabbelton als blog er neer te zetten met de teksten die op mijn drie kalenders stonden..( had er al drie en kreeg er nog een vierde bij....) 
de kalenders zijn:
Mwah*
Spreuken *
boeddhistische teksten*
en Rumag
* aan de vorm, onderstreept, cursief of vet kan je zien uit welke kalender het komt

DEEL7

Eenzaamheid is de illusie
dat we niet met alles verbonden zijn

Meer smaakt vaak naar meer

Glimlach
Vrede begint met een glimlach
(Moeder Teresa)

Rancune is constante zout in je eigen wonden strooien

Hartje nog wat?

Chanting
everyone thinks of changing the world, but no one
thinks of chaning himself
(Leo Tolstoy)

manlief, vrouwlief, kindlief
allemaal poeslief

Good
Whatever you are, be a good one
Abraham Lincoln

De rijkdom van de natuur is van iedereen

Vrede is een keuze

De waarheid is datgene wat je hoort
als het al te laat is

Gevallen
Beoordeel mij niet op mijn succes, beoordeel mij op het
feit dat ik vele malen ben gevallen maar ook weer ben opgestaan
(Nelson Mandela)

Wuif jezelf niet weg

Forever
I used to believe in forever, but forever is too good to
be true
(Winnie the Pooh)

Je denken is een instrument geen meester

Laat je pijn van gisteren
niet je vreugde van vandaag niet bederven.

Jawel het was weer een drukkte
van jawelste

Excuus
Het is beter om geen excuus te hebben 
dan een slecht excuus
(George Washington)



vrijdag 17 februari 2017

veel impact

Ach soms lees je iets in de krant, en dat maakt dan indruk. Zoals van de week in de metro dat er een heel verhaal stond over het hondje van de politie, een filmpje op facebook, een stukje in de krant en iedereen smelt.

Een aantal leerlingen die bij mij kwamen met hun verhalen. Zo dierbaar en mooi, soms kleine berichtjes die je toch meer raken dan je soms verwacht.

Daarnaast is het mooi als je een leerling die diep in de put zit, hoort zeggen dat ze heel blij word van mij, dat ze een eenhoorn in haar buik heeft, terwijl de meesten haar eenhoorn dood maken. Okey we kunnen twijfelen over dit maar toch ik vind het een compliment.

Vandaag ook een jongen bij mij die zijn moeder 3 jaar geleden heeft verloren aan kanker, dit zit hem nog steeds hoog. Hij zit nog zo vast in het verwerken van  zijn emoties dat hij niet normaal kan reageren al iemand het woord kanker zegt, als het vaak gezegd word gaat hij uitflippen en is boos. Hij heeft zijn circel van rouw nog niet goed doorleeft valt me op en dus ga ik hem daar mee helpen om te kijken hoe hij dat laatste stukje ook een plek kan geven. Het mooie van mijn werk is wel dit stukje wat ik doe.. ik geniet.

Daarbij een andere jongen, die heel veel instanties heeft gehad, waar hij veel heeft gepraat... tot mijn grote verbazing kom ik erachter, tijdens het eerste gesprek, dat hij zelf niets hoefde te doen, hij luisterde zei ja en amen.. en het was klaar.. Dus ik was meteen van de stelling.. Ik hoef niets te doen hoor, jij moet aan het werk met jouw te dragen kruis.. dus ik wil je helpen maar jij moet het doen. Dit deed hem wel even schrikken.. hij was van slag... hij kreeg een diepe denkrimpel boven zijn neus.. en hij keek me aan. en was verbaasd dat ik dat zei. Daarnaast zei ik tegen hem, het is nu genoeg geweest met jouw slachtofferrol.. je gaat er nu uit stappen en je schouders er onder zetten. Nu is het tijd om te gaan winnen... Pats weer stil.... Kortom het was voor hem een zeer confronterend gesprek, met zijn neus op de feiten gedrukt... en .. ja hoor de tweede keer kwam hij stralend binnen, hij begreep waar ik heen wilde en hij ging er voor.. ik geef hem namelijk wel de ruimte maar hij krijgt de verantwoordelijkheid.

Zo zijn er veel dingen die me deze week hebben geraakt, de leerlingen die zomaar leuke dingen doen, de roos en lolly op valentijn, de twee collega's die vandaag even speciaal bij mij naar binnen kwamen en me een dikke knuffel gaven en me feliciteerden.. 

Voor bepaalde insiders weten waarom dat is. een bijzonder mailtje vandaag wat meteen een stuk rust geeft en ook ineens de wereld, die al steeds leuker werd, nu extra leuk maakt..

donderdag 16 februari 2017

paspoort

Soms loop je bij een winkel en denk je ik weet niet of ik het kan gebruiken maar ik zie wel. Zo ook toen ik in de Flying Tiger liep, zag ik twee opschrijfboekjes in de vorm van een paspoort.. dus bij mij komt meteen het idee. daar kan ik vast wel wat mee.

Dus vandaag kwam ik ze ineens weer tegen in mijn klas en bingo, ik dacht ik ga met de ln1 leerlingen aan de slag en laat ze maar spelen dat ze over de grens gaan.
Kleine misvatting.. uitleggen wat een douane is, is nogal ingewikkeld... maar gelukkig,  als ik uitleg over aankomen in Nederland en dan langs die mensen die alles controleren valt het kwartje..
dus ach je komt er altijd wel uit

Spontaan bedacht ik me, weet je wat ik ga ze vragen hoe hun reis was vanaf hun huis in hun geboorte land naar Nederland, hoe dat is gegaan. Aangezien we toch eerst vaak even thee drinken, kon ik tijdens het thee drinken leuk met ze praten. Er komen toch wel hele veschillende verhalen naar boven.

Sommigen vertellen dat ze met het vliegtuig zijn gekomen, dat het maar 5 uurtjes vliegen is, een ander verteld dat ze met de bus zijn gekomen, een aantal hebben soms dagen gelopen om in een veilig land te komen. Zo hoor ik heel veel verhalen , ook over de leerlingen die op een boot hebben gezeten, de verhalen zijn triest.. maar ze vertellen er open over en ik zie dat ze het leuk vinden om dat inderdaad te vertellen, dat ze graag willen vertellen. Dus ik laat ze. Het zijn soms hele verschillende verhalen, maar het geeft wel aan waarom ze zo dankbaar zijn dat ze in Nederland zijn.

Tot dusver heb ik 2 kinderen gehoord die in een vluchtelingkamp hebben gezeten ,dus dat valt nog mee van de 20 waarmee ik gesproken heb.  

Heel veel leerlingen zijn met het vliegtuig gekomen, maar ik denk dat ik nog wel meer verhalen ga horen van ze hoe hun tocht was. 

Dat simpel door een paar nep paspoorten waarmee ze later een toneelstukje gingen spelen waarin ze dus douane en ook reiziger waren, waarbij ik af en toe ze dus iets liet spelen waarbij iemand drugs smokkelde etc..  ze genieten en daardoor geniet ik nog meer

woensdag 15 februari 2017

lieve lieve Valentijn

Gisteren was het Valentijn.. ondanks de vele beloftes, was mijn brievenbus leeg.. Het geeft niet, op ene bepaalde leeftijd weet je dat je genoegen moet nemen dat het zo is.

Maar daar in tegen, wat heb ik genoten van de Valentijnsactie op onze school. De blikken van de leerlingen die ineens een roos krijgen, soms van vrienden, soms van hun geliefde en soms.. juist onbekend van wie dit is.. Geweldig vind ik dit. 

De koppen en af en toe het schaamrood wat er ontstaat, omdat ze een roos krijgen en dus niet weten van wie. Geweldig. 

Een prachtig tafereel bij mij in de gang, een meisje zat bij mij in de les, en haar pas verworven vriendje, vroeg mij hoe laat ik ze vrij zou geven, ik heb hem verteld dat het pas om 16.05 zou zijn. Vroeg hem wel natuurlijk waarom hij geen roos had voor haar... waarop hij zei.. ssst....

Aan het einde van mijn laatste les, open ik mijn deur en daar staat dat joch, rustig in een losse houding half  leunend tegen de kluisjes met een bosje rode rozen in zijn hand.. en stralend.. zijn vriendin, die had het niet meer. die werd helemaal verlegen en begon te hakkelen.. zo mooi om dit te zien. zo lief ook, zon stoere vent die de techniek doet, die ergens totaal niet goed kan omgaan met zijn gevoelens die dan ineens zomaar met een bosje rozen voor zijn vriendin staat. Ik geniet ervan, dit is me 1000 keer meer waard dan dat mijn brievenbus vol ligt met enveloppen met kaartjes... dit is nu wat ik genieten vind, waardoor mijn baan zo geweldig is. Je ziet  zoveel moois en goeds in de wereld en in hun ogen.. dat ik het niet zo somber inzie voor de toekomst.. ze zijn er en ze zullen er altijd zijn, die gasten die gaan voor de liefde en niet voor de woede die veel mensen voelen in deze maatschappij.. en zolang deze kinderen die liefde uitstralen en durven  laten zien.. dan komt het wel goed dat kan niet anders. Daar wil ik in geloven en blijven geloven


Misschien is het wel heel Amerikaans dat hele Valentijn gedoe.. maar toch als ik zie hoe op zon moment bij mij op school de liefde ineens zichtbaar is, hoe mensen met een simpele roos met een mooie tekst iemands hart raken.. laten we dit dan vooral heel erg omarmen en koesteren..
het is tenslotte de liefde waar het om draait en waar we behoefte aan hebben,

 


dinsdag 14 februari 2017

als je besluit om te gaan (flard)

als je besluit om te gaan
als jouw liefde voor mij
blijkt te verdwijnen
zomaar overdag
wil je dan de nacht
nog bij mij blijven
zodat dit iets
de pijn verzacht
als je besluit om te gaan
zonder dat je terug komen zal
wil je dan in de ochtend vertrekken
zodat ik de dag
kan wennen
aan een leven
zonder jou

maandag 13 februari 2017

rommelige maandag

Ach de wekker ging en ik lag nog zo lekker, het lijkt wel hoe langer Februarie duurt hoe vervelender het is om op te staan.. Maar goed ik doe mijn best en tot dusver is het nog steeds gelukt.
Maar het was even worstelen in ieder geval.

daarna nog geprobeerd om mijn afspraak bij de tandarts te verzetten omdat ineens bleek dat ik op de afgesproken tijdstip les moest geven, dus dat was ook weer even aanpassen. ?Maar ook dat is toch gelukt.
Daarna vandaag had ik een lesprogramma in mijn hoofd die helaas anders verliep dan ik had bedacht, bij de isk kwam ik er achter dat wat ik wilde gaan doen al gedaan had.. dus snel iets nieuws verzonnen, oa taal met hun lichaam ze moeten dan een 4 letter woord vormen met hun lichaam en de rest moet dit dan raden Altijd een succes om eerlijk te zijn.en ze leren er zo veel van.

Daarna een eerste klas die ik eigenlijk een toneelstuk wilde laten maken over Valentijn, maar ja ze hoorden over houdingen over muziek, over dat ze iets konden doen wat leuk was.. dus was de keus snel gemaakt.. ze wilden dat doen. Dus de les Voque gedaan met ze. Ze vonden het prachtig. 

Daarna had ik twee tussenuren en dus ben ik maar gaan sporten, ik dacht dan heb ik dat gehad, ik had een lange dag voor de boeg dat wist ik, omdat ik namelijk aan het einde van de dag nog een leerlingenbespreking heb. 

Dus ja het was heftig maar gelukkig kan ik aardig goed improviseren en was ik blij met dat ik gesport had.

Na mijn korte vergadering ben ik mijn lokaal ingelopen waar het stervenskoud was.. De isk leerlingen die sloegen blauw uit van de kou. Ik doe altijd voor mijn collega de verwarming uit, de ramen open, omdat zij graag van een koud en fris lokaal houd. Ik heb haar wel gevraagd of ze daarna aub de kachels weer aan wil zetten ( 2 van de 5) en de ramen dicht wil doen, op 1 na (1 van de 4), kortom ze was het vergeten.  Jammer voor de leerlingen maar goed het was niet anders. 

Daarna had ik een uurtje invallen bij een klas die erg leuk is, maar vandaag erg onrustig waren, ik weet niet waarom , zal wel een reden hebben dat kan haast niet anders. Maar goed daarna weer anderhalf uur niets te doen, Gelukkig moest ik nog iets halen bij de Action aan spullen zoals bandenplakspul, en ook nieuwe oordopjes kortom ik heb mijn tijd wel goed ingevuld

Daarna even kletsen met een paar collega's, die lange lange vergaderingen door geploegd, om aan het einde van  de dag tevreden naar huis te gaan. toch voor de zekerheid mijn auto weer toegedekt, dat moest tenslotte ook weer gebeuren...


zondag 12 februari 2017

Lettergrabbelton (week 6)

Aangezien ik dit jaar rijkelijk voorzien ben van diverse scheurkalenders, dacht ik hoe kan ik dit nu even leuk en grappig aanpakken.
Conclusie... heel eenvoudig, een keer per week probeer ik in 2016 de lettergrabbelton als blog er neer te zetten met de teksten die op mijn drie kalenders stonden..( had er al drie en kreeg er nog een vierde bij....) 
de kalenders zijn:
Mwah*
Spreuken *
boeddhistische teksten*
en Rumag
* aan de vorm, onderstreept, cursief of vet kan je zien uit welke kalender het komt

DEEL 6

Courage
It takes a great deal of courage to stand up to your
enemies but even more to stand up to your friends

Eén vriendelijk woord dat je hebt gesproken,
heeft misschien een leven gered

Normaal
Sometimes i pretend to be normal but it gets boring
so i get back to being me

Hoe zou je als kind in deze situatie
gedacht hebben?

Er wordt hier weer aardig
met gladheid gestrooid

Speciale gelegenheid:
Bewaar dingen niet voor een speciale gelegenheid
iedere dag van je leven is een speciale gelegenheid
(Thomas S. Morison)

De elfstedentoch
Op een wak van 200 kilometer na,
ligt het ijs er perfect bij

Een glimlach is een rijkdom
die je met iedereen kunt delen
zonder er zelf armer van te worden

Voor elke stap die jij zet
zal het leven er twee naar jou toe zetten

Door al die puntjes op de i
zit ik nu met een jeugdtrema

Prachtig
Ik zal alles om mij heen prachtig maken, dat zal mijn leven zijn
(Elsie de Wolfe)

Zo Ghandi wel weer

Vrouw
Een vrouw moet twee dingen zijn , klassiek en fabuleus
(Coco Chanel)

Het vasten van de geest is sterker
dan het vasten van het lichaam

De kracht van de herhaling
ik vergeet hem steeds

Movement
Life moves pretty fast, If you dont stop and look
around once in a while, you could miss it

Maar ik schoot de foto uit
selfiedediging

Eye
An eye for an eye will make the whole world blind
(Mathama Gandhi)

Wie zijn fantasie verliest, is al half dood



zaterdag 11 februari 2017

Oranje.. is het nieuwe zwart...

Soms is het leuk om wat te variëren met het maken van een aangekleed etentje. Dit keer kwam ik via wat receptenkaarten op het idee om alles in het oranje te doen, zelfs het eten. (okey de sla was groen, maar de rest was allemaal oranje, al zaten er in de sla wel oranje tomaatjes, en stukje paprika).

De tafel was dan ook helemaal in het oranje gedekt.... en natuurlijk omdat we richting Valentijn gaan heb ik ook maar veel met hartjes gedaan, bij elk gerecht zat een hartje of was een hartje..
Bij de amuse, was een tegeltje van leisteen met daarop een mooie tekst, bij het voorgerecht een hartje van wit gips, bij  het hoofdgerecht was een hartje van (oranje) tomaten gemaakt, en het nagerecht was in de vorm van een hartje gemaakt. ( zie hieronder voor de tafel opmaak en de foto's van het eten)

De mannen waren keurig op tijd, en ik had extra bezoek, Frans had Freddy te logeren de hond van een vriendin van Frans. Freddy is een aanwinst om de feestvreugde te vergroten, Alleen is Freddy oud en Freddy heeft niet meer helemaal zijn sluitspier onder controle.. gevolg dat hij regelmatig winden laat en die stinken, stinken. ik kreeg er op een gegeven moment de slappe lach van.. afschuwelijk wat een lucht. De wierrookstaafjes hebben dan ook veelvuldig in brand gestaan.

Dit keer had ik voor het eerst allemaal gerechten gemaakt dit ik nog nooit eerder had gemaakt. Het is een gok ik  weet het.. maar toch wie niet waagt die nooit wint.

Het voorgerecht bestond uit een gevulde perzik, dat was echt een toppertje vond ik, lekker en ook luchtig. eenvoudig te maken, snel klaar en goed te eten. Daarna het voorgerecht een wortelsoep, met soepstengel en broodjes, daarna het hoofdgerecht iets met veel deeg en pompoen, ik was er niet echt kapot van, hij was te eten maar ik vond het in verhouding meer worteltjes taart, en de smaak was ook wat laf vond ik.. dus dat gaan we niet nog een keer doen. Ik vond het ook vrij droog het gerecht. Als afsluiting had ik een mandarijnentaartje met mascarpone en Griekse yoghurt.  Erg lekker, maar ja soms doe ik dingen op gevoel , met als gevolg dat de bodem en de korst erg hard was, ik had me niet aan de aangeraden tijd gehouden maar had het wat langer gedaan omdat ik de kleur nog veel te licht vond. Dom achteraf de korst was heerlijk, maar ondertussen kon je wel je tanden er op breken, of erger nog je hele gebit verliezen Je moest dan ook behoorlijk hakken met een mes om het door te kunnen snijden.

Aan het einde van de maaltijd had ik nog een activiteit, namelijk het smelten van tin, en dat in water gooien zodat het afkoelt en dan kijken wat je erin ziet, om zo te kijken wat er in de toekomst komt, het was ff een leuke bezigheid. Ondertussen liet Freddy de gehele avond ongemerkt zijn winden, windjes kun je het niet meer noemen. Ik heb al bedacht, het is jammer dat hij het niet op commando kan doen anders zou je heel snel in een rij bij de kassa aan de beurt zijn, omdat je de hond gewoon een wind laat gaan, en dan onschuldig kijken..

Zoals altijd was het met de mannen weer een geweldige avond en genieten, veel lachen en kletsen. Heerlijk





 
amuse  


hoofdgerecht

voorgerecht
salade
nagerecht
opmaak borden nagerecht


vrijdag 10 februari 2017

Krabben......

De hele week was er al sprake van dat het zou gaan vriezen in de nacht. Aangezien ik het zo vreselijk vind om mijn voorruit te moeten krabben, deed ik trouw mijn hoesje voor het raam langs, elke avond, hoe laat ook, als ik thuis kwam, meteen dat hoesje.. Dit werkte perfect, zeker als het niet vriest.... Wat wel een beetje een akelige bijeenkomst was, was dat het ook regende, met als gevolg dat ik met een kletsnat hoesje in mijn auto zat. maar toch het is beter dan te moeten krabben.

De voorspellingen voor de vrijdag waren eigenlijk heel goed, geen vries, geen gedoe etc, Kortom het was helemaal geweldig. Dus toen ik donderdag heel laat in de middag thuis kwam, na een lange dag op school en ook nog had gesport dacht ik maar aan 1 ding mijn huis in en niets meer doen. Dus ik heb maar niet het hoesje over mijn voorruit gedaan. Het geluk is met de dommen zeg ik altijd, want ja hoor, ik sta op deze ochtend en wat zie ik.. het heeft gevroren.. dus ik moest als nog aan het krabben..

Het was even slikken in ieder geval.

De dag verliep zoals een vrijdag verlopen moet,. eerst maar eens de sova gegeven, waarin ik de leerlingen wat dingen bijbreng over hoe ze minder sociaal handig kunnen worden.  Met de isk klassen ben ik tegenwoordig omdat ze het steeds zo koud hebben, zeggen ze in mijn lokaal, aan het opdrukken en planken. Het is geweldig, ze lachen enorm en vinden het leuk, ik ga steeds een stukje verder met ze zodat ze ook lichamelijk wat actiever worden.

Ineens schoot me vandaag het liedje van Voque binnen van Madonna, en dacht daar ga ik iets mee doen, De leerlingen moesten van mij houdingen zoeken op het internet, daarna moesten ze deze houdingen laten zien, uiteindelijk moesten ze op het liedje van Madonna, ( ik liet het clipje zien, maar ja bleek veel blote vrouwen borsten in te zitten wat erg Haram, is, dus dat heb ik maar geskipt, ze kregen alleen het verhaal te horen) een minuut lang steeds een andere houding aan nemen als het licht uit ging. Erg grappig om te doen.

Na mijn laatste les, waarbij ik altijd thee drink met mijn leerlingen van de isk, die dat geweldig leuk vinden, ben ik dus naar mijn sportschool gegaan, het is altijd zo heerlijk om te kunnen sporten, al ben ik soms moe, het is toch iets wat mij steeds weer energie geeft. 

Gelukkig waren er een aantal leuke mensen waar ik heerlijk met heb staan te praten tijdens het sporten, dan is een vrijdag werken en daarna sporten erg leuk.

Daarna de bijna laatste inkopen gedaan voor mijn etentje van morgen. Ik heb er zin in, het is vlak voor Valentijn, dus ik ben aan het uitpakken, vind ik geslaagd. Morgen meer over dit etentje.

De laatste blik vanavond naar buiten... zo even door het raam van de deur... en ik zie een prachtige witte wereld...

donderdag 9 februari 2017

zonnestraal

Gistermorgen stond ik op met de gedachte.. dit gaat niets worden. Had de nacht van zondag op maandag erg slecht geslapen, dus een halve brak nacht, gisteren een hele volle dag maar goed het is een keus en draag de gevolgen van de foute planning die je hebt gemaakt, maar ook voor wat de gevolgen zijn. Moe en verveeld.

Gelukkig weet ik inmiddels, dat is de ervaring, dat ik dat nooit aan de leerlingen of collega's zal laten merken. Dat nooit. Ik pas dan soms wel mijn lessen aan, maar het gekke is, ik kom op school, ik zie de kids,  en alsof er ergens een knop omgaat, het licht gaat aan, en ik straal, ik geniet van die gasten. Heerlijk.

Zo ook al de maandag, het was een heerlijke dag met  onze leerlingen. Ze zijn blij, met bepaalde leerlingen, die het nodig hebben, stoei ik wat, omdat ze even gewoon even niets willen, ze zijn et gezeur van ons docenten zat, dus ga ik even klieren met ze. Sommigen leg ik op de grond, de anderen ga ik met een gek stemmetje praten tegen ze, beetje overdreven stoer, en ik zie de lach doorbreken en ik straal weer. Het is tenslotte altijd een wisselwerking. Het is goed zoals het is. Zij geven mij zoveel dat ik vind dat ik het naar hen toe niet mag verzaken, Ik heb er te zijn. Het gekke is altijd, ik doe niet eens moeite, het gebeurt vanzelf. 

Gisterochtend eerst een heel mooi en goed gesprek gehad met een collega in mijn lokaal, het was geweldig goed zeker voor mij, het gaf wederom inzicht en het was erg prettig.
Soms gaan er ineens ogen open die niet meer dicht hoeven, omdat ze eigenlijk al heel lang open staan.  Een pracht van een opdracht gekregen, okay het gaat mij veel tijd kosten, maar ik vind het wel mooi om het uit te proberen.. ik mag een soort van programma maken om een klas waarin de leerlingen niet zo goed functioneren proberen. een paar zorgen voor een vreemde groeps dynamiek,  toch een stuk sfeer verbetering te maken en te geven. Ze weer een goede groepsdynamiek te laten ervaren en van daaruit weer tot een mooie en goede klas te komen waarin ze goed kunnen werken. Ik vind het spannend, en zie het als een soort van pilot om uit te proberen hoe we dit kunnen doen en wie weet wel een mooie opzet kunnen maken voor klassen die een wat mindere groepsdynamiek hebben.

Daarna de lessen. Wat heb je als docent een pracht baan. 

Heb zo gelachen omdat de leerlingen zo duidelijk genieten. Ik lach me soms een ongeluk met die gasten. Ze bedenken van alles Vandaag was de opdracht voor de eerste klassen, nadat ze de prachtige stukken van Atraction hebben gezien van Brittsch got Talent , 
en ook deze is zo geweldig mooi

daarna moesten de leerlingen zelf aan de slag 
ze zochten een muziekje en daarmee moesten ze dan een schimmenspelachtige verhaal dans maken.

Ik kwam niet meer bij toen ze kwamen met Hoofd schouders teen, en hoedje van papier..  Grandioos.
hoe ze het deden en hoe serieus. Ik vind dat cadeautjes, en ik zie de lol bij de spelers en ook bij  het publiek.

De tweede klassen zijn bezig met het carrousel en zijn er heel serieus mee bezig ze werken hard en komen met iets prachtigs op de proppen.. geweldig gewoon. 

zoals ik al zo vaak zeg, al ben ik nog zo half, ik straal als ik de leerlingen zie, ik geniet en waarom zou ik dat niet doen als ik zie wat ik allemaal van die gassies terug krijg in mijn dagen dat ik ze les mag geven..

Als je nog niet in het onderwijs zit, en je bent er geschikt voor, zou ik zeggen doen..  echt doen.