Vriend Rick had vanavond zijn première van een nieuw stuk namelijk ‘het gedroomde cafe’ . Vaak ga ik naar een latere voorstelling maar omdat ik weet dat deze stukken een hele ontwikkeling doormaken had ik bedacht dat ik de eerste wilde zien maar ook een veel latere voorstelling. Gelukkig kon ik met vrije Chris mee zodat ik niet hoefde te zoeken in Rotterdam. Chris weet altijd feilloos de weg en verdwaald nooit geloof ik.
Was wel verbaasd over hoe hard Chris ineens kon lopen met die korte beentjes.. Hij rende als een speer door Rotterdam. Ik ken Chris alleen maar als iemand die loopt te slenteren.. vaak als we met z'n vieren uit zijn, lopen Rick en Ik voorop al pratend en kletsend naar de plek waar we heen willen. Lopen Chris en Frans achter ons en dat loopt traag.. Nu ik Chris zo heb meegemaakt met dat lopen vraag ik me af waar dat slenteren nu vandaan komt :-)
We waren keurig op tijd bij de kerk waar deze voorstelling werd gehouden. Het toilet was al een beleving op zich, maar 2 toiletten, eentje voor de dames en eentje voor de MAnnen en gehandicapten.. Hoezo transgender, dit is al heel ruimdenkend toch.
Om 5 uur zaten Chris en ik keurig in de kerkbanken om de voorstelling te gaan beleven en te ervaren.
Het stuk begon en het is en blijft bijzonder wat er op zon vloer gebeurt, de samenwerking tussen de diverse spelers is prachtig om te zien, ook het vertrouwen wat ze in elkaar hebben.
Het eerste gedeelte bestond uit losse fragmenten, waardoor de samenhang van het stuk een beetje vaag bleef. Een prachtige scene van een jongen en een meisje die een liefdesscène speelden begon met een bol wol.. het was zo mooi geweest als een andere speler, die slecht te been is, deze bol wol tijdens de voorstelling zgn had zitten te haken... zodat er meer verbinding ontstond tussen de scene's. De liefdesscène was prachtig om te zien, zo zaten er veel mooie dingen in, die nu nog ruwe diamanten waren, maar die met de juiste aandacht prachtige parels kunnen worden waarin een ieder schittert. De regisseur kennende zal hij nog veel bijschaven aan de voorstelling, dus ik ben erg benieuwd als ik naar 1 van de laatste voorstellingen ga wat er zoal is veranderd en verbeterd.
Het tweede stuk was wat intiemer, al ga ik daar niet teveel over vertellen omdat ik verwacht dat de voorstelling uiteindelijk 1 voorstelling zal gaan worden, wat het stuk zeker ten goede zal komen.
Na de voorstelling was er natuurlijk wederom de veganistische maaltijd, dit keer een nasi met kroepoek , atjar en pindasaus.. heerlijk eten.
Het leuke vond ik wel dat je dan ook met de spelers kan praten. Ik heb naast dat ik met Rick had gepraat met nog een speler zitten te praten, bijzonder gesprek, mede omdat we ons afvroegen waarom we mensen, mensen met een beperking noemen, waarom moeten ze we een naam geven. Tevens de vraag over waarom we dat willen zeggen, het gaat er toch om dat het mensen zijn.
Daarnaast stelde ik de vraag over waarom hij met een strijkplank opkwam. hij wist daarop geen antwoord, dat vulde ik natuurlijk in, waarop het antwoord kwam dat het was wat ik maar wilde.
Dit stemde wel tot nadenken, waarom nemen mensen spullen mee het speelveld op, maar weten ze niet waarom, wat is het doel dat men dit meeneemt.. Dit is iets wat ik wel belangrijk vind dat men daar toch ook van de regie kant een reden voor heeft wat een speler zeker moet weten. Daarnaast denk ik dat de verbindingen in dit stuk met de diverse stukken nog niet helemaal tot zijn recht komen en dat zal in de loop van de tijd wel gaan groeien.
Het was een bijzondere mooie ervaring om dit stuk te zien en te beleven, en zeker een aanrader voor een ieder die werkzaam is in de zorg om te zien tot welke bijzondere presentatie men kan als mens met andere mensen kan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten