afgelopen donderdag was het weer zover.. de jaarlijkse apk keuring... Elk jaar weer, is dit een soort van zwarte dag in mijn leven. Dit begon al toen ik altijd nog oude aftandse auto's reed. Deze auto's waren dan wel redelijk goedkoop met aanschaf voor mijn toen erg krappe beurs, maar de onderhoudskosten waren van die mate soms, dat ik bijna een nieuwe auto kon kopen.. Elke keer weer, liep ik de hele dag te beven, omdat ik wist, er zijn altijd kosten, onvoorzien en totaal onverwachts maar vooral niet controleerbaar. Een hoesje bij je linkervoorwiel,.. geen idee waarvoor dat ding dient, maar hij moest vervangen worden omdat anders de auto werd afgekeurd... totale kosten zonder de apk. 250 gulden in die tijd. Met de komst van euro werd het dan 250 euro. maar dat was dan ook het rechter hoesje bij de rechter voorwiel.
Soms waren er dingen, a technisch als ik ben, die ik niet begreep, maar wel begreep dat het kennelijk heel duur was, heel veel tijd kost om het te maken, dus altijd diep in de toen erg lege beurs
Heb er slapeloze nachten van gehad.. vreselijk.. wat een ellende was dit.
Tegenwoordig, ben ik elk jaar ook bang dat mijn auto afgekeurd gaat worden, maar dat heeft een andere reden, deze auto die ik nu heb is de auto die mijn vader voor mij heeft uitgezocht. Hij heeft hem bekeken, als een gek onderhandeld, en voor mij geregeld. Kortom het laatste wat hij voor me deed. Heb altijd het gevoel als ik de auto naar de keuring breng dat, als hij afgekeurd word, en de kosten zijn erg hoor, dat ik dan hem moet achter laten, aan een andere auto moet beginnen en dus als het ware mijn vader aan de kant zet.. Dan pas hem echt loslaat..
Natuurlijk zitten er aan mijn auto hele dierbare herinneringen, de reizen die ik er mee heb gemaakt, de ritten naar Mussel, ten tijde dat mijn vader op sterven lag. De verhalen die er zijn verteld onderweg via de telefoon. De ritten naar vriendjes die niet voor altijd bleken te willen of te kunnen blijven. De ritten na het opbreken van een relatie, waarbij de tranen over mijn wangen liepen. Mijn auto en ik hebben al wat meegemaakt.
Het steeds beter leren kennen van je auto, steeds meer kijken wat hij kan, hoe hard hij kan, maar ook door welke nauwe doorgangen hij kan.. voorzichtig proberen en zo ontdekken dat je soms ergens wat sneller langs kan dan je in eerste instantie dacht.. ook erg ideaal.
Maar goed donderdag met de hele dag het zwaar van Damocles boven mijn hoofd gehad, alsof je weet dat je een kind krijgt maar niet weet wat het gaat worden en al helemaal niet weet wat je boven het hoofd hangt.. afzien.
Gelukkig om half 4 het verlossende telefoontje... de auto is goed gekeurd alleen twee kleine dingetjes.. die aanstaande donderdag gemaakt moeten worden..
dat valt me erg mee gelukkig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten