donderdag 31 maart 2016

Stef Bos Een sprong in de tijd

 Vanavond met vriend Ivan, vreindin Lisette en nog andere vrienden van Ivan, naar de geweldige voorstelling geweest van Stef Bos.
Die man en zijn band, zo geweldig, ze zijn zichzelf, dragen geen bijzondere kleding, gewoon hun daagse kloffie, en het enige wat ze willen is muziek maken , en dat doen ze, dat maken ze. Prachtige teksten en prachtige liedjes.

Uniek van hem, hij verteld dat hij 25 jaar in het vak zit, en dus maar een show heeft gemaakt van 25 jaar, het jaar dat Papa doorbrak, 1991 en liedjes uit 2016, zodat hij het begin en daar waar hij nu even samen pakt uit de liedjes van toen en van nu, en niks niet tussen door. Prachtig geen overzicht, maar wel de liedjes die er toe doen. zoals natuurlijk Papa en natuurlijk Is dit nu later.. prachtig wat die man kan, hij had bewegende lampjes op het podium, pas aan het einde van de show, hoorde ik dat die lampjes gedurende de hele show op en neer zijn gegaan, ik dacht nog even dat het aan mijn ogen lag, maar ik denk dat ik zo gegrepen ben door de show en zijn verhalen en zijn liedjes, dat ik dat gewoon niet gezien heb wat een groots compliment is voor deze man.. omdat het zo bijzonder is.  Kortom een prachtige avond met mooie liedjes en daarnaast waren en ook nog veel collega's en andere bekenden in de zaal wat het toch ook weer erg leuk maakt.
Een aanrader deze show.
een prachtig lied uit zijn show
Kan het niet alleen


(Intro vanuit het theater)
het is alweer vijfentwintig jaar geleden dat Stef Bos doorbrak met het album ‘Is Dit Nu Later’, met prachtige liedjes als ‘Papa’ en ‘Wodka’. Het was het moment waarop hij een huwelijk aanging met het theaterpubliek.
Bos reist in zijn nieuwe theaterconcert met vier kompanen door de tijd, een tocht van een kwart eeuw in woord en muziek. Het wordt een voortdurende afwisseling van oude en nieuwe songs, met de nieuwe cd ‘Kaalvoet’ als vers wapenfeit. Een sprong in de tijd dus. “De zanger ontpopt zich wederom als een romantische ziel die de paradox omarmt en zowel de schoonheid als de waanzin van de wereld ziet.” (De Telegraaf over zijn vorige cd ‘Mooie waanzinnige wereld’)
tekst en zang: Stef Bos • band: Steven Cornillie, René van Mierlo, Lené te Voortwis en Martin de Wagter


woensdag 30 maart 2016

soms huilt een mens (flard)

soms huilt een mens 
gevangen 
in het eindeloos verdriet
dat jaren geleden
al is aangedaan
kijkt een mens
soms zomaar
op een dag
naar de wereld
huilt dan zachtjes
zonder een traan


dinsdag 29 maart 2016

Janis: Little Girl Blue (film)

Gisteravond heerlijk naar de film geweest met vriendin Paulien over het leven van Janis Joplin.
Het leuke is dat ik heel veel vrienden tegenkom, incluis collega's die ook van deze muziek houden. Dus het is een soort van kleine reünie.


De film verteld over het leven van Janis, en ik word er vaak ook heel triest van, omdat ik zie hoe iemand zichzelf ten gronde richt, hoe iemand door aangeraakt door de roem ineens zichzelf gaat verliezen en een karikatuur van zichzelf word. Het is intriest, dat iemand zo op zoek is naar bevestiging dat ze daardoor steeds gekker gaat doen.

Ook al is ze al bevestig dat ze geweldig goed is, dan komt de vraag, wat veel popsterren hebben, de liefde die komt maar nooit blijft. Het gevoel dat je toch er alleen voor staat, dat je dus na elke optreden, een uurtje op on stage, dat je dan toch weer alleen naar huis gaat.  De eenzaamheid die ze meemaken.. Juist dat , dat je gevierd word, en dan toch die eenzaamheid. Ik herken het ook uit de verhalen over het leven van een ander idool Ella Fitzgerald, had het zelfde, erg op zoek naar de liefde. ze voelde zich vreselijk eenzaam terwijl ze prachtige liedjes zingt doordrongen van gevoel...

In deze film zie je ook de verloedering, die ontstaat, prachtige mannen die op ouder leeftijd echt geleefd hebben maar die daardoor zo doorleeft zijn, ze verouderd, en zo doorgroeft wat ook iets moois heeft, maar ook je weer met je eigen weg confronteert dat je dus ouder word.

Vriendin Ankie was er ook en die had een prachtig cadeautje voor mij, een engeltje in het zwart, zo mooi deze en uniek want ik weet ook dat hij niet vaak zo word gemaakt.
Deze is dus helemaal leuk en welkom in mijn huisje.   Het was een mooie film en een mooie avond en ik heb genoten. Deze film  is een aanrader in de reeks van films van te vroeg overleden supersterren die zijn overleden op hun 27ste.. zoal ook Amy en dus ook Janis en er zullen er meer zijn maar die weet ik even niet.


 

maandag 28 maart 2016

oosterse wijsheden (2014-24)


Waar twee partijen tegenover elkaar staan
heeft ieder er belang bij samen te werken
in plaats van elkaar tegen te werken

Het kleinste onderdeel van iets is nodig
om het geheel te laten werken,

heel ons aardse bestaan is slechts
een minieme gebeurtenis in ruimte en tijd.

Denk eraan dat al je gedachten,
gevoelens en daden
ook na je dood
in de lucht blijven hangen

Wees gul met je handen,
je hoofd en je hart.

Eerst leren we af opzettelijk te schaden,
daarna ook onopzettelijk te schaden.

De fouten die we maken,
kunnen onze bevrijding niet verhinderen,
maar wel zeer vertragen.

Je kunt het licht pas zien
als je zelf tot licht geworden bent.

De leegte maakt ons bang
tot we de bodem bereiken,

Je helemaal geven houdt risico's in
maar ook grote kansen

mijn liefde draait om het luchtledige (flard)

mijn liefde draait om het luchtledige

momenten van herinnering
van dat wij de liefde
samen hebben ervaren
als een cirkel zonder einde
bleven wij samen
afscheid van elkaar
omdat het niet meer kan
langzaam zoekt mijn liefde
een uitweg naar jouw hart
dat niet meer
samen met mijn hart
kloppen kan
mijn liefde draait om het luchtledige
vanaf dat jij
voorgoed bent gegaan

zondag 27 maart 2016

en nu dan het antwoord

  Ach soms kom je iets tegen bij de kringloop en denk je dat is leuk, grappig maar wat is het.  De kleur was natuurlijk helemaal mijn kleur dus dan is het zo wie zo al goed. Nou dat had ik niet bij deze aanschaf. Ik vond de vorm heel mooi, ik vond de kogel erin een geweldige uitvinding, en dacht die koop ik voor 1 euro en het kost in het echt 37.50... ik bedoel maar....

Maar aangezien ik het zelf ook niet goed wist in het begin, alleen door heel goed te lezen wist ik het wat op het gebeuren stond, daarom zo grappig.

Ik dacht laat ik Nederland eens in beroering brengen om eens te laten raden wat het is, variaties van een urn, alsof ik er aan toe ben om in een potje te gaan,  Darth Vader matroesjka poppetjes zelfs een Budplug wat dat ook moge zijn,  kwamen langs maar dan nu de oplossing onderaan deze pagina




avour Shaker JAMIE OLIVER (Ja Jörgen, Frans, Anja jullie hadden gelijk )

Flavour Shaker maakt aroma's vrij in een handomdraai! De Flavourshaker, ontworpen door Jamie Oliver, is een revolutionaire uitvinding voor iedereen die graag kokkerelt. De meesten onder ons zullen wel eens kruiden hebben gestampt in een traditionele vijzel maar dat blijft toch heel omslachtig. Met de Flavour Shaker is deze klus zo geklaard! In één handomdraai haalt u nu alle aroma's uit kruiden, noten, citrusschillen enz. en dat terwijl de keuken mooi netjes blijft. Bovendien ziet deze uitvinding van ster-kok Jamie Oliver er zo leuk uit, dat u hem gewoon op het werkblad kan laten staan! Eén tip: als je de Flavour Shaker als cadeau koopt, neem er dan gelijk eentje voor jezelf. Want deze Flavour Shaker wil je nooit meer missen! Shaken in vier stappen De Flavour Shaker is door zijn eenvoudig design een plezier om mee te werken. Met zijn tweeledige koker lijkt hij op een kegel, waarin een keramische bal al het werk doet. Zo gaat u te werk: 1. Doe de ingrediënten in de shaker, voeg indien gewenst wat olie of room toe en leg de keramieken bal erbij. 2. Draai beide helften van de Flavour Shaker stevig op elkaar. Let erop dat de twee pijlen op de plastic greep goed overeenkomen en dat de sluitring op z'n plaats zit. 3. Hou de Flavour Shaker vast bij zijn greep en schud goed tot u de gewenste textuur bekomt. 4. Draai de Flavour Shaker open en lepel, wrijf of giet de inhoud op het gerecht. Smakelijk! Extra info - De Flavour Shaker mag in de vaatwas!
Jamie Oliver Flavour Shaker kruidenmenger, zwart
Jamie Oliver Flavour ShakerDe Flavour Shaker™ is een ontwerp van Jamie Oliver en gemaakt om hele specerijen, kruiden, knoflook, noten, citrusschillen en zelfs limoen- of laurierbladen te pletten, malen, pureren en mengen. In slechts enkele seconden kun je die smaken vrij laten komen en aan...meer


ik heb uitbreiding


 Het is minder erg dan het lijkt maar ik heb wel uitbreiding, wel van mijn spelletjes kast, dat wel, maar ook van het geweldige spel 30 seconds.
Dit spel speelden we voor het eerst op oudejaarsavond, en dat was toch grandioos, snikkend van de lach zaten we met elkaar aan tafel. Natuurlijk moest het spel weer gespeeld worden op een gewone zaterdag met de mannen, en wederom slap van het lachen, het blijft een hilarisch spel. Iedereen die ik spreek heeft hetzelfde, die zegt ook meteen als je het hebt over dit spel, dat het zo bijzonder is, dat ze allemaal in een deuk liggen. Kortom we dachten dat we al klaar waren met ons spel omdat we toch wel al veel kaartjes hadden gehad, dus het was tijd voor de uitbreidingsset, en dat heb ik vandaag gekocht

De bonnen van de vvv moesten toch op en omdat ik zowel het grote spel als de uitbreidingset met deze bonnen heb gekocht.. kan ik zeggen dat ik voor niets avonden de slappe lach kan hebben met vrienden. Heerlijk.
Dit spel is echt een aanrader voor iedereen.


zaterdag 26 maart 2016

het er toe doen...

Ik ben er nooit zo van mezelf op de borst te slaan dat ik het goed doe met die gasten bij mij op school, af en toe krijg ik dit toch op een hele onverwachtse manier terug. Dat raakt me dan, en dan is het juist dat ene ding geweest wat een leerling de weg op zet waar hij naar toe moest.

Ik vind altijd nog ik doe mijn ding, soms doe ik maar wat en zo hoort het, de leerlingen zijn mijn passie, ik hou van ze, hoop ze een geweldige tijd te geven op school zodat ze het naar hun zin hebben, maar ook dat ze zicht gewaardeerd voelen door mij, dat ik een klein stukje mee mag dragen aan  hun weg naar volwassenheid, om een mens te worden waar ze trots op zijn,  als ik dat al bereikt heb ben ik blij.

Afgelopen week een aantal bijzondere gebeurtenissen waardoor mijn hart open gaat.
Het is altijd mijn gewoonte om elke dag de leerlingen te begroeten in de morgen, op de gang groet ik iedereen, ik zeg vaak net even iets meer tegen een kind dan welke docent dan ook, omdat ik dat gewoon leuk vind. Weet ik van een kind dat zijn vader of moeder in het ziekenhuis ligt dan vraag ik altijd er naar hoe het nu gaat, zie ik een kind zitten in de hal, dan groet ik hem in de ochtend, vraag hoe het gaat, ga soms gewoon even een praatje aan over wat dan ook. Maar ik besef steeds meer, het is niet wat je doet maar hoe je ze laat merken dat je ze ziet, dat je ze graag mag en dat ze belangrijk zijn voor je.

Afgelopen week kreeg ik veel vierde klassers bij mij aan de deur die graag nog een keer een dramalesje willen, ik vind dat geweldig, en natuurlijk doe ik dat graag, dus ik probeer dat te regelen, Alleen is mijn rooster zo vol dat het toch wat moeilijker is dan ik dacht. Maar als het goed is komen er twee klassen in ieder geval een lesje drama volgen. Al lukt het niet het is een cadeautje dat ze het al willen .

Daarnaast zijn er een aantal leerlingen die over de gang lopen, die me altijd een hand geven als ze me zien, soms rennen ze terug om nog even snel een hand te geven voordat ze naar hun les gaan. 
Altijd ben ik in voor een geintje of een praatje, zo komen 4de klassers bij mij binnen of ze een stikker mogen, die geef ik natuurlijk altijd, nu geef ik hartjes en zeg altijd wees zuinig op mijn hart maar ook op de jouwe. Ze lachen en zeggen meteen doen we.... en het is goed.

Deze week merkte ik weer eens hoe goed het is om soms zomaar af te wijken van het gewone. ik had een aantal weken geleden aan de tweede klas leerlingen  verteld over mijn vakantie in Krakau en natuurlijk over Auschwitz,  ze waren onder de indruk dat wist ik wel. Deze week komt er een leerling bij mij binnen en vraagt naar hoe ze kaartjes kunnen kopen in Auschwitz, of ze een gids moeten etc. Natuurlijk vroeg ik waarom ze dit wilde weten, het was duidelijk  ze was zo door mijn verhaal gegrepen en door wat ze had gezien, dit had ze thuis verteld, haar vader en moeder zeiden meteen, dat willen we zien, Ze hebben met elkaar afgesproken om straks in de mei vakantie naar Krakau te gaan, maar vooral  om Auschwitz, ze vliegen op vrijdag heen, zaterdag naar Auschwitz en zondag terug.. 

Ik vind dit een mooi iets, zo merkte ik  ineens dat het er toe doet wat je als docent doet.. het is soms heel klein maar het is misschien net dat wat een leerling nodig heeft
Steeds vaker besef ik hoe een mooi vak ik heb..

vrijdag 25 maart 2016

The Passion


Gisteravond natuurlijk gekeken naar The Passion. Elk jaar verheug ik me er op, omdat ik het zo mooi vind hoe het verhaal verteld word in deze tijd. Ik moet de EO hiervoor een groot compliment geven, ze weten hoe ze het verhaal dat al eeuwen oud is, in een nieuw jasje hebben gestoken en dat zoveel mensen op deze manier geraakt worden door The Passion. Geweldig hoe eenvoudig een kleine moderne aanpassing ineens mensen dit verhaal laten kijken en zien. Geweldig.
Vorig jaar was ik niet zo enthousiast over The Passion, ik vond Maria niet tot haar recht komen en daaraan heb ik dan ook niet zulke goede herinneringen, zo ook aan het verhaal dat speelde in Groningen, de stad van herkomst van mij. Ik weet het niet het had het net niet om eerlijk te zijn. Dat jaar vond ik Jezus niet uit de verf komen, te zwakke stem en raakte niet echt. 

Natuurlijk is het ook vreselijk moeilijk om The Passion van Den Haag te overtreffen met Anita Meijer als Maria en Rene van Kooten als Jezus, met dat prachtige eind beeld van Rene als Jezus op het water... grandioos gevonden




Dit geeft me nog steeds kippenvel en ik geniet raak emotioneel, om dit te voelen raad ik je aan om gewoon het linkje hierboven te volgen.  Wat zou ik hem nog graag een keer zien schitteren in deze rol.. dat lijkt me grandioos.

Dit jaar stak met kop en schouders boven alle vertellers Lenette van Dongen boven iedereen uit. Wat een vrouw, ze danst als verteller, ze gebruikt haar handen, haar lichaam, haar stem, ik ademloos naar haar zitten luisteren en genoten van haar bewegingen, zeker ook bij het lied wat ze zong als vertelster.. wat een kanjer is zij.. ik was al om, maar nu helemaal.

De rol van Maria door Ellen Ten Damme, vond ik ook goed gedaan, maar ja dat is naar het fiasco van vorig jaar niet zo moeilijk, al is de druk extra hoog, want je moet dat idee wel weghalen en zorgen dat je beter overkomt. Ze deed het goed en raakte ook. 
Helemaal prachtig vond ik dat de actualiteit in het geheel werd meegenomen, de vlaggen van Belgie en Frankrijk even heel kort in beeld waarin gebouwen werden verlicht met de vlag. Natuurlijk zijn er kanttekeningen bij omdat je ook zou kunnen denken aan alle andere landen zoals Turkije die ook steeds aanslagen heeft wat we kennelijk proberen te verbergen of niet bij stil te staan. Al raakt mij dat steeds weer, een oud leerling van mij woont daar nu, ik ben er geweest in de stad, en het is onder mijn huid gekropen, steeds als er een aanslag is in Istanbul dan schrijf ik hem met de vraag of hij er nog is.. en hoe het gaat.. gelukkig krijg ik tot dusver altijd nog antwoord terug, laten we dat zo houden astjeblief.

Terwijl ik dit zo schrijf, luister ik inderdaad naar Rene van Kooten en bedenk me, misschien zou het eens heel prachtig zijn om de mensen die met kop en schouders uitstaken in hun rol, eens samen The passion te maken. 
Mijn voorstel zou zijn: (en ik heb nog niet alle rollen hoor)
verteller: Lenette van Dongen
Jezus: Rene van Kooten
Maria: Anita meijer
Judas: Jeroen van koningsburggen

en de rest moet ik nog eens extra goed uitzoeken
maar ik denk dat de eo daarmee en topstuk gaat maken van The Passion
en ja ik heb de dvd ook besteld, zoals elk jaar weer..


woensdag 23 maart 2016

oneliners (2014-29)


Copulatie was Marilyn Monroe's
ongecompliceerde manier om
dank je wel te zeggen.
(Nunnally Hunter Johnson)

Niets is zo vies als advies
(Marie Dressler)

Ik heb nooit een lintje geaccepteerd
omdat  mezelf zijn eervol genoeg is.
(George Bernhard Shaw)

Sommige mensen zeggen dat er een God is,
Anderen zeggen van niet. De waarheid ligt
waarschijnlijk ergens in het midden.
(William Butler Yeats)

Jezus was Joods,
Maar alleen van moederskant.
( Archie Bunker)

Ik heb keer op keer gefaald in mijn leven,
en daarom ben ik geslaagd
(Michael Jordan)

Echtscheiding met een goede verstandhouding
nadien noem ik: euthanasie van het huwelijk.
( Piet Nijs)

De vrucht van eigen arbeid is de zoetste,
zegt de kapitalist. Hij kan het weten,
Hij proeft altijd van andermans vruchten.
( Georges van Acker)

Als God de wereld heeft geschapen naar zijn evenbeeld
dan wil ik het orgineel wel eens zien.
( Guy de Witte)

Succes is alleen maar een kwestie van geluk
Vraag het maar aan willekeurige welke mislukkeling.
( Robert Anthony)

Als je je zoon een naam geeft, moet je rekening houden
met de vrouw die hem eens zal moeten uitspreken.
(Jules Barbey d'Aurevilly)

Onwetendheid is de moeder der hoogmoed.
(Erasmus)

dinsdag 22 maart 2016

Suffragette (film)

Gisteravond met de vriendinnen Heleen, Els en Stella, naar de film geweest. Wat een strijd is er toch geleverd door de vrouwen om kiesrecht te krijgen, en wat een krachtige vrouwen, die gewoon alles opofferen om hoe dan ook het stemrecht te krijgen. Als je ziet wat  deze vrouwen hebben doorstaan,  opgesloten gezeten, zichzelf helemaal opofferen, voor het grotere doel. Een vrouw die zelfs zich laat dood lopen door paarden voor de camera's om aandacht voor deze zaak te krijgen. Het is zo bijzonder en zo mooi om te zien dat men zo heeft gestreden voor het stemrecht. Nog steeds trouwens zijn er landen waar vrouwen vechten voor hun stemrecht en rechten, maar die komen er zeker. Kortom, ondanks dat het eigenlijk een film is die door vrouwen op handen zal worden gedragen, is het een aanrader voor mannen, mede omdat er te zien is, hoe vrouwen kunnen vechten. Neem hun kind af en geloof me ze gaan vechten als tijgers voor wat dan ook.. Krijg je de kans ga hem zien.

recensie van de film:

regie: Sarah Gavron | Cast: Carey Mulligan (Maud Watts), Ben Wishaw (Sonny Watts), Helena Bonham Carter (Edith Ellyn), Meryl Streep (Emmeline Pankhurst) e.a.| Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2015

Een feministische beweging kwam het laatste jaar duidelijk naar voren in Hollywood. Patricia Arquette wijdde er haar Oscarspeech aan en Jennifer Lawrence vroeg zich hardop af waarom ze minder zou moeten verdienen dan een mannelijke tegenspeler. Niet verwonderlijk dat vrouwenrechten zich ook goed lenen als onderwerp voor een film. In Suffragette, de openingsfilm van het London Film Festival, gaan we terug naar het begin van de strijd om meer rechten.

Eind negentiende eeuw wilden vrouwen in Engeland graag meer dan secundair zijn aan een man. Vreedzame protesten volgden, maar dat had amper effect. Veel mannen schudden het hoofd en hoopten dat er aan deze 'onzin' snel een eind zou komen. Maar in plaats daarvan gooide een groep vrouwen het over een heel andere boeg. Hun beweging (de Suffragettes) zette alles op het spel om kiesrecht voor vrouwen in de wacht te slepen en gebruikte daarbij behoorlijk wat geweld. In de film is het de (fictieve) Maud Watts die lid wordt van de Suffragettes, omdat ze gehoor wil geven aan haar roeping. Zodra ze eraan toegeeft, is ze niet te stoppen en borrelt er een woede in haar op, die daarvoor altijd onderdrukt is gebleven. Maar hoewel ze hiermee onverwacht een andere invulling kan geven aan haar leven, heeft het ook een behoorlijke impact op haar gezin.

Op de titelrol prijken verschillende grote actrices. Zo speelt Helena Bonham- Carter een apotheker en heeft Meryl Streep een kleine cameo als Emmeline Pankhurst, de legendarische grondlegger van de Suffragettes. Maar ondanks de bekende namen behoort Suffragette toe aan Carey Mulligan. Zij draagt het geheel en weet als Maud een subtiel opgebouwde karakterontwikkeling neer te zetten. Had regisseuse Sarah Gavron ervoor gekozen om de andere actrices meer op de voorgrond te laten treden, was de film versnipperd geraakt en minder effectief geweest. Gavron weet naast het mooi in beeld brengen van Mulligan ook het claustrofobische gevoel van de dames goed weer weten te geven evenals een sfeervol tijdsbeeld te creëren. Maar ondanks het historisch belangrijke onderwerp en de mooie centrale rol, hebben we hier zeker niet te maken met een juweel. De dialogen zijn stoffig en het geheel voelt toch net te afstandelijk om echt te kunnen raken. Behalve Mulligan en wellicht Streep als de Academy haar koste wat kost haar jaarlijkse nominatie wil geven, zal de film waarschijnlijk geen prijzen in de wacht slepen. Het is een mooi gemaakte film, maar op Mulligan na spettert het eigenlijk nergens.

functioneringsgesprek

Elk jaar weer komt het een keer, dat weet ik, dus ik was niet zo verbaasd om de mail weken geleden te ontvangen dat ik vandaag, de eerste echte dag van de lente, mijn functioneringsgesprek zou krijgen. 

Het voordeel is dat je dan even in alle rust en kalmte met je leidinggevende kan praten, maar ook dat je wensen aan kan geven en dingen kan bespreken waarmee je kan aangeven wat je graag anders zou willen.

Het grote nadeel is dat je een formulier moet invullen. jich, wat je heel veel uren kost, omdat je alles uitgebreid moet benoemen en vooral duidelijk moet zijn.. ik ben er niet van, maar het moet. Dus op een aantal zondagmiddagen zit ik te ploeteren en te bedenken wat ik wel en wat ik niet vind. Wat ik wel en niet doe etc, kortom ik ben heel druk met van alles en nog wat, maar het moet. Het is uiteindelijk gelukt. Dus ik heb het meegenomen vandaag. 

Gelukkig heeft mijn unitleidster het zelfde als ik, het is leuk dat formulier, maar het levert meer op om met elkaar gewoon echt te praten aan de hand van andere punten. Dus dat hebben we gedaan. Een heerlijk gesprek waarin van alles langskwam. Het begon natuurlijk over hoe het met ons gaat, natuurlijk was ik trots dat er toch wel 8 kilo af is al denk ik stiekem dat het wel eens 10 kan zijn maar ja dat kan ik niet hard maken, dus ik hou het op die keurige 6 volgens de weegschaalweegmoment. vanaf dat ik na 3 weken dieeten pas weer op de weegschaal stond.

Daarna gesproken over mijn scholingen en ik zou heel graag aan de slag willen als begeleider van nieuwe docenten en van mensen die stage komen lopen. Lijkt me zo leuk en ook verrijkend voor mijn functie als drama docent maar ook als counselor. Dus daar ga ik me de komende jaren erg in verdiepen.

Daarnaast wil ik heel graag natuurlijk ook meer leren op het gebied van mulitmedia, waar de leerlingen dus meer gebruik kunnen maken van hun i-pad etc Dus dat is iets wat ik ook hoop te leren.

Na afloop was ik helemaal blij, het gesprek ging goed en het voelde zoals altijd goed
en wat is er nu heerlijker om te horen dat je goed functioneert daar ben ik dan weer een hele dag blij mee.. totdat ik hoorde over de aanslagen in Belgie.. dat maakt dan meteen wel het nodige stuk bij mij.. maar hoe dan ook, zoals ik steeds zeg, ik laat me niet afschrikken of bang maken, ik ga ook geen mensen haten.. ik zie het aan en hoop dat ooit dit oplost.

maandag 21 maart 2016

bundeltje kleding (flard)

bundeltje kleding

jaren heb ik het gedragen
altijd met tegenzin
maar het moest
het was mijn pakje van de dag
altijd in het zwart
zodat ik bij iedereen hoorde
zodat ik niet langer
mezelf bleek te zijn
de laatste dag
van mijn werk
pak ik mijn tassen in
met de kleding 
die ik niet meer dragen zal
mijn werk is voorbij
ik sta op straat
zonder het kostuum
dat ik zo haat
maar met mijn eigen leven
in mijn eigen stijl
in mijn 
eigen hand

zondag 20 maart 2016

was het maar waar...

Ach soms is een zaterdag een zaterdag vol leuke en spannende dingen, maar oh zo vol, en zo druk maar o zo leuk om er toch niet tegenop te zien. Al komt die man met de hamer wel om de hoek kijken als de wekker gaat, maar goed het moet, deze dag moet ik overleven.

Me even moeizaam uit het bed geworsteld en hup op weg naar Bleiswijk om daar deel te nemen aan de halfjaarlijkse bijscholing van de lotusinstructeurs. In de ochtend was het wat saai, we kregen een voorlichting van Kryolan, over de diverse soorten grime etc. Het leuke was wel dat ik toch ondanks dat ik even dacht wat moet ik hiermee, wat leuke dingen heb gekocht om te gebruiken bij de lotus. Dus dat is wel erg lekker ook. De middag moesten we bij een ander een aangezichtsletsel grimeren en tevens de enscenering bedenken. Dus ik ben maar even aan de slag gegaan met Yvon, Yvon heeft bij mij een prachtige wond gemaakt op mijn kin, ik was dubbel geklapt en klaar. Bij Yvon heb ik een stuk metaal in haar neus laten vallen toen ze de kast aan het opruimen was. Kortom het was een leuke middag, terwijl ik echt in het begin dacht wat een gedoe. We waren ook heerlijk op tijd klaar wat mij nog even de kans gaf om naar de action te gaan om wat spullen te halen voor school en voor mezelf.

Daarna meteen door naar Frans, daar snel onder de douche, me netjes aankleden en klaar zitten tot Christian ook zou komen, lekker met z'n drieën zitten te praten over van alles. Lekker zitten eten met elkaar en daarna toen Rick ook was aangekomen lekker het spel 30 seconds gespeeld. Wat is dit toch een heerlijk spel, je ligt af en toe slap van het lachen over de tafel. We hebben het inmiddels zo ver dat Christian en ik met 1 puntje achter staan, maar ja we dachten de vorige keer hebben we zo dik gewonnen laten we de andere twee ook even laten winnen, dit halen we de volgende keer wel weer in met elkaar. Dus dat komt wel goed.

Het leuke is dat Christian en ik vaak hele kromme beschrijvingen geven, maar aangezien we toch aardig op dezelfde golflengte zitten, we elkaar begrijpen en dus tot ongekende antwoorden komen. Op het moment als ik iets heel duidelijk zeg, krijg ik alleen maar een wazige blik, dus ik heb me maar voorgenomen om vaag te blijven met foute aanwijzingen. 
Al is er soms ook bij mij wel een hiaat aan kennis, op aardrijkskundige gebied kom ik niet ver, maar dat geeft ook niet, zoals Chris dan zegt: "Het geeft niet..." 
 

Kortom het was weer een heerlijke avond en ik heb weer genoten. 
Tijdens de avond kreeg ik nog een berichtje van een oud leerling van mij dat zijn vader was overleden na twee jaar strijden tegen Kanker. Dat wil ik toch ook hier neerzetten omdat ik dat heel erg voor hem vind, maar hij had het zo mooi verwoord op instagram. Ik heb voor hem op de avond, nog snel een flard geschreven en kreeg de foto van zijn hand op zijn vaders handen nadat hij was overleden. Zo mooi daarom zet ik die flard hier ook even neer als afsluiting



vaders handen

afscheid van hem
die zijn leven lang
voor mij heeft gezorgd
afscheid na zijn strijd
hij mocht gaan
stille momenten
van het aanvaarden
dat ik zijn zoon
voor altijd
mag zijn
(Voor Damien)

vrijdag 18 maart 2016

Simone Kleinsma met Simone

Gisteravond met vriend Frans naar de voorstelling Simone van Simone Kleinsma geweest. Mijn voornemen om dit keer geen cd van deze voorstelling te kopen had er alles mee te maken dat ik, ondanks dat haar liedjes prachtig zijn, ze prachtig kan zingen, ik haar als persoonlijkheid niet zo erg me aan vind spreken. Het signeren van de cd is een verplichte bijkomstigheid, en dat zal je als publiek ook weten, het is afstandelijk, kan alleen een beroepsmatig lachje van af en dat is het.
Kortom niet prettig om met haar echt in contact te komen. Waar Angela Groothuizen een warme persoonlijkheid is, die straalt als het publiek haar aanspreekt, waar Liesbeth list je in haar warmte, ondanks dat het natuurlijk haar beroep is, toch het gevoel geeft dat je bijzonder bent. Zoals Jenny Arean dit ook doet, zo afstandelijk en koel is Simone. Kortom geen cd van haar met handtekening

De hele show blijkt wel dat ze een vakvrouw is, ze is geweldig in haar vak. De show een simpel podium met twee prachtige ramen, daarna was het podium veranderd in een andere setting met een soort van pilaren. Prachtig


De liedjes die ze zong zo mooi vooral het laatste nummer  De tijd gleed ongemerkt voorbij, zo ook Geen applaus en Je kent de kamer niet meer terug, raakten me omdat de teksten zo mooi waren
Het was wederom een mooie avond waarin haar vakvrouwschap heel duidelijk naar voren komt, waarin duidelijk blijkt hoeveel ze kent met haar stem

Af en toe speelt ze een soort van scene tussen de liedjes in. Het verhaal over een verzorgingstehuis waar een gang is waar alle wandklokken van ex bewoners hangen, die allemaal stil staan, laat je toch even nadenken over het leven, ik heb meteen de vraag of de klokken zijn stil blijven staan op het moment dat de bewoner is overleden, of zullen ze de klokken op die tijd hebben stil gezet, maar dit is misschien iets te luguber gedacht, dat zou kunnen.

Kortom het was weer een heerlijke avond met een prachtige show van een echte vakvrouw

oosterse wijsheden (2014-23)


Als we ons bij elk van onze daden
zouden afvragen of het niet beter kon.
zouden we in volkomen liefde leven.

 We kunnen de geest zo moeilijk vatten
omdat we in hem bestaan

Iemand met oprechte motieven
maakt ook fouten
maar de schade is meestal beperkter

In het licht der waarheid
zijn het gakken van de gans
en de zang van de nachtegaal
gelijkwaardig

Alleen het blijvende in ons
is van belang

De wet van oorzaak en gevolg is onfeilbaar

Zelfs onze lichamelijke gezondheid
hangt grotendeels af van ons humeur,

Hoogmoed laat de mens geloven dat
hij de kroon van de schepping is

Elke steen in onze rugzak
hebben we er zelf in gestopt

Een woord van troost op het juiste moment
kan wonderen doen

donderdag 17 maart 2016

Donderdag


Ach zomaar, omdat mijn collega's een training volgen, en dus de klassen die ik normaal gesproken heb, er niet zijn, ik dus zomaar een donderdag heb waarop ik veel achterstallig werk kan doen, maar waar ik ook meteen even orde op zaken kan zetten. Even weer rustig kan nadenken over een aantal dingen.

Gisteren eerst heerlijk gesport, daarna omdat het toch feest is, extra lang lekker alle opgenomen afleveringen van Arrow gekeken , iets later in bed dan normaal, om toch redelijk op tijd wakker te worden. De eerste twee uur had ik mezelf vrij beloofd ik mocht uitslapen. Dus om 6 uur was ik klaar wakker. Stijfkoppig als ik ben, blijf ik liggen want ik mag uitslapen om om half 8 brak van ellende uit bed te komen en te bedenken wat ik allemaal nog kan doen... en dat is veel.

Het begon met een uitgebreid ontbijt, een heerlijk shake van halfvolle yoghurt met banaan, lijnzaadolie en als extra een aardbei.. extra luxe. Daarna lekker thee en wat klooien ,wat achterstallige mail wegwerken, daarna snel de wekelijkse boodschappen gedaan om zo toch alvast dat van de middag te hebben weg gehaald.

Daarna lekker naar school, eerst een vergadering met Elizabeth over wensen en grenzen, wat zoals altijd efficient is en goed en leuk, dus dat ging heel snel. Mijn eerste les met mijn leerlingen van ln3, ik had bedacht we gaan een spel spelen, maar ze wilden wandelen in het bospark en dan even langs de kinderboerderij. Dus dat doe ik dan, het weer was lekker en tijdens het lopen krijg je heerlijke gesprekken. Op de kinderboerderij was het weer een feestje, omdat de dieren toch altijd bij de kinderen iets losmaakt, ze vertellen over wat de dieren bij hun thuis deden zo ook dat in Polen men cavias eet als lekkernij, ze kopen ze in de dierenwinkel en eten ze op.. Trouwens als je met een klas naar de kinderboerderij gaat van de isk, dan hoor je dat heel veel eten hier zomaar rond loopt, en dat ze dus bij elk dier wat ze zien wel een recept hebben. Heel erg culinair onderlegt.

Ik mocht na deze les een lesje draaien met een derde klas groep jongens van tc, dus ik had er zin in, zijn zulke gave gasten, dus ik aan de slag met dat spul. heerlijk, eerst roodkapje gespeeld, daarna zijn we het spel gaan spelen met de bal, een soort van fopbal, en uiteindelijk verboden te lachen.. het was wederom genieten met deze gasten maar eigenlijk is het dat altijd

Tussendoor even heel snel naar huis, nog wat laatste boodschappen gedaan en daarna de loodzware tocht naar de diëtiste, om me te laten wegen. Natuurlijk weet ik ook wel, dat mijn kleding ruimer zit, dat als ik een broek een uur aan heb, dat hij bijna op mijn knieën hangt, natuurlijk besef ik ook wel dat als ik me omdraai in bed dat ik dan niet meer wakker schrik van de klap van mijn buik op het matras omdat hij wat trager reageert omdat ik te snel draai en hij er achteraankomt.. Natuurlijk besef ik ook wel dat als ik nu een foto van mijn voet maak, dat ik dan niet meer eerst in allerlei vreemde kronkels moet gaan staan om niet dat buikje (zeg maar BUIK) op de foto te krijgen. Kortom er zijn wel signalen dat het goed gaat, maar eerst zien voordat k het geloof. Heel bewust ben ik niet op de weegschaal gaan staan tussen door, maar gewoon dit moment afgewacht. Dus ik ben gegaan. zonder lood in mijn schoenen, omdat het dan nog zwaarder op de weegschaal naar buiten komt. Expres de zelfde kleding aan als ik altijd heb bij het wegen, en dus vingerscrosst op de weegschaal Ik heb gehoopt op een 1 a 2 kilo eraf.. maar tot mijn grote verbazing vanaf dat ik weer gewogen heb, dan nog niet eens mee gerekend wat er al af was, toen ik net begon, de 4 weken terwijl ik dus toen al bezig was, er was nu ineens juist 6 kilo af.. plus de kilos die er al eerder af waren... Ik was erg blij. 1 doel is bereikt, nu op naar doel twee.. in totaal nog 10 to go.. dus dat moet lukken.

Heerlijk zoiets, liep meteen lichtvoetiger door het leven..  daarna gaan sporten, heerlijk, het voelde meteen alsof ik in een veel bredere t shirt zat. genieten dus. Na het sporten mocht ik weer eten in ons restaurant en dat was leuk, ik zat heerlijk bij onze leerlingen van de leerlingen raad en heb heerlijk met ze zitten te kletsen, genieten gewoon. Daarna nog een vergadering, wat was het weer een heerlijke dag.

Kortom het was een heerlijke zomaar  doordeweekse donderdag
maar heerlijk

 


woensdag 16 maart 2016

starred up (film)


Zo beland je zomaar via een film in een andere film. Deze film, met een prachtige hoofdrolspeler heb ik gekocht omdat het verhaal me intrigeerde. Een jongen  jongen is geplaatst in een gevangenis waar alleen maar volwassen mannen zitten. De onmacht die je dan ziet, de agressie, de frustratie alles wat maar mogelijk is, afschuwelijk gewoon. De scene waarin ze in hem op hangen en dat willen doen gelijken als zelfmoord, afschuwelijk gewoon.
kortom een film voor sterke magen en stalen zenuwen, maar prachtig deze film

recensie van de film:


Regie: David Mackenzie| Cast: Jack O'Connell (Eric), Rupert Friend (Oliver), Ben Mendelsohn (Neville), David Ajala (Tyrone), Sam Spruell (directeur Hayes), e.a. | Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2013

Wanneer de negentienjarige Eric Love de gevangenis binnenloopt lijkt hij zijn lot gelaten te ondergaan. Hij maakt gedwee de verplichte kniebuigingen, volgt braaf de instructies van de bewakers op en loopt kalm zijn cel in. Maar zodra de deur achter hem dicht gaat verandert hij in een handomdraai zijn tandenborstel en een plastic scheermesje in een gevaarlijk wapen.

Eric is net overgeplaatst van de jeugdgevangenis naar de gewone bajes en krijgt vanwege 'hoog risico' een eenpersoonscel toegewezen. Hij is het groentje in de gevangenis, maar aan zijn houding is duidelijk dat hij niet van plan is over zich heen te laten lopen. In dezelfde gevangenisafdeling zit zijn vader Neville, die niet de hoop heeft ooit nog uit de gevangenis te komen. Hij drukt Eric op het hart om zich toch vooral rustig te houden. Als er problemen zijn zal Neville ze wel oplossen; hij heeft immers respect en status verworven en hoeft voor niemand bang te zijn. Neville is nou niet bepaald een ideaal vaderfiguur. Hoewel hij duidelijk om zijn zoon geeft, doet hij ook verrassend laconiek over diens daden: 'fair play' noemt hij de moord die Eric gepleegd heeft. Daarnaast ontfermt Oliver, een vrijwilliger die een woedebeheersingsgroep in de gevangenis runt, zich ook over Eric. Deze Oliver probeert uit persoonlijke overtuiging gevangenen te helpen: "I need to be here". Maar of hij Eric kan bereiken?

Er valt best wat aan te merken op het scenario. Zo is het opvallend dat Eric een scheermes en een aansteker de cel in kan nemen terwijl hij net toch grondig gefouilleerd is. En de corrupte en wrede gevangenisbewaarder is natuurlijk een wandelend cliché. Maar aangezien dit allemaal in dienst van het verhaal staat kunnen we dit soort schoonheidsfoutjes door de vingers zien. Starred Up is namelijk een dijk van een film.

Dat komt voor een belangrijk deel door een uitmuntende cast. Hoofdrolspeler Jack O'Connell steekt erboven uit. Zijn Eric loopt rond alsof hij elektrisch geladen is; elk moment kunnen de stoppen doorslaan, wat dan ook een paar keer gebeurt. Eric is nou niet echt een persoon voor wie je makkelijk sympathie krijgt. Dat gebeurt toch, en dat is grotendeels op het conto te schrijven van O'Connell. Behalve angstaanjagend maakt hij Eric ook kwetsbaar; let bijvoorbeeld op details als een trillende mondhoek of een blik waaruit blijkt dat het huilen hem nader staat dan het lachen. Want Eric is geen eendimensionaal personage. Achter de keiharde façade gaat een jongeman schuil die behalve dader ook slachtoffer is van de omstandigheden, al worden op een paar hints naar kindermisbruik die omstandigheden nooit helemaal duidelijk.

Eric en de wereld waarin hij verkeert zijn rauw en genadeloos. Naast klappen uitdelen, moet je ook kunnen incasseren. De handdoek werpen is geen optie. Zolang je niet knock-out gaat, is er nog hoop. Die hoop komt hier in de vorm van Homeland-acteur Rupert Friend als Oliver, die zich als een soort vaderfiguur probeert op te werpen. Oliver biedt de helpende hand, maar Erics trots, agressie en zijn echte vader lijken een vruchtbare samenwerking in de weg te staan. Starred Up is geen film waarbij de grenzen tussen goed en kwaad, schuld en onschuld en oorzaak en gevolg duidelijk worden getrokken. In oordelen lijken de makers nauwelijks geïnteresseerd, dat moet de kijker zelf maar doen. Wat regisseur David Mackenzie ons wél meegeeft, is het gevoel dat dit gevecht nooit écht te winnen is. Een ervaring die je niet onberoerd laat.

dinsdag 15 maart 2016

eten met wensen en grenzen de oude crew

Het duurde lang, maar het lukte weer eens, iedereen kon eindelijk weer een keer bij elkaar komen om samen te eten.Dit heeft erg lang geduurd, om redenen die in de prive sfeer lagen. Toch vind ik het dan weer een feestje dat het uiteindelijk gelukt is om met elkaar af te spreken en om een etentje voor elkaar te krijgen.

Dus vanavond was het zover, we hebben afgesproken in Leiden bij de sushi tent om met elkaar onbeperkt te eten en te genieten van elkaars gezelschap en het eten natuurlijk.

Iedereen was gelukkig keurig om half 8 in het restaurant om aan te vallen op de beloofde sushi.. en natuurlijk was er veel bij te praten.

Het mooie is vind ik dat we eerst even met elkaar de verplichte vraag stellen over hoe het is en gaat en daarna vallen we met elkaar terug in dat wat we samen hebben. Serieuze gesprekken, grappen, van alles bespreken. Natuurlijk ook over hoe iedereen nu in het leven staat, van de singel status, tot net verliefd tot een relatie noem maar op. De reizen komen natuurlijk ook aan de orde, en we genieten van elkaar.

Traditie getrouw neem ik altijd voor alle 4 een cadeautje mee, dit keer mijn nieuwste bundel, omdat ik hem zo bijzonder vind. 

De avond vloog om, en het blijft altijd goed. 

Ik blijf het zeggen, deze groep mensen die met elkaar begonnen is met als eerste te draaien en bedenken van de serie lessen die nu al jaren met succes op onze school draaien van wensen en grenzen, dat is toch iets bijzonders, zeker omdat we met elkaar toch dat lijntje hebben, die band hebben met elkaar die je niet zo gauw hebt met mensen waar je eigenlijk maar een paar dagen mee werkt en dan pats het is een mooi en goed lijntje.

Heerlijk en ik prijs me weer gelukkig dat ik me bij deze bijzondere mensen mag voegen, en van ze mag en met ze mag genieten. 

Kortom een kostbare avond met elkaar.. heerlijk. 


maandag 14 maart 2016

De Boeddha in het volkskundig museum in Leiden

 Al was het voor mijn gevoel niet een echt grote tentoonstelling, maar toch zeker de moeite waard. Vandaag dus met vriendin Kitty naar het volkskundige museum geweest in Leiden. De tentoonstelling De Boeddha, wilde ik heel graag zien, mede omdat ik gek ben van Boeddha's en ze spaar. Dus om 15.00 hadden we dan ook afgesproken in de Morspoort om elkaar te treffen en van daaruit dus met elkaar het museum in te gaan. Het bijzondere is, dat we eigenlijk de vaste collectie al niet meer bezoeken, maar alleen de tentoonstellingen. Dit is een voordeel als bezitter van de elitepas, namelijke de Museum jaarkaart. EEn geweldig iets. Even snel een museum in als het regent en dan daarna lekker er weer uit. Soms kom je prachtige dingen tegen, soms is het niets en dan loop je maar weer verder. Dus dit keer was het raak. Een mooie tentoonstelling maar ik vond dat er zo weinig stond. ik had het gevoel dat ze heel veel niet hebben laten zien. Veel teksten ook, veel schilderwerk, en natuurlijk de prachtige in een soort van stripverhaal, op doek gemaakte verhaal over het leven van Boeddha. Wij kwamen al snel tot de conclusie dat al de verhalen van het geloof erg sterk op elkaar lijken, een God, een profeet etc. Daarna het volgen door volgelingen en uiteindelijk een religie die ontstaat. Ik kan deze tentoonstelling zeker aanraden, omdat hij toch wel een mooi beeld geeft over Boeddha en het boeddhisme.  Deze tentoonstelling is nog te zien tot 14 augustus 2016











zaterdag 12 maart 2016

Elser (film)



Door een voorfilm besloten Heleen en ik naar deze film te gaan, Heleen was snot verkouden, maar dat mocht de pret niet drukken, in ieder geval hebben velen met mij kunnen genieten van haar concert met hoestgeluiden. De film is prachtig, het lot dat bepaalt dat wat hij wilde, namelijk Hitler vermoorden, maar zijn bom ging slechts 13 minuten te laat af.. anders was de hele geschiedenis anders geweest. Het idee prachtig. Ik dacht dat het een verzonnen verhaal was, maar al snel bleek dat het dus een echt gebeurt verhaal is, niet verzonnen. Daarnaast de trieste actie aan het einde van de oorlog, een geheim document waarin staat, als Munchen valt aan het einde van de oorlog, dan moet Elser worden neergeschoten,  niet eerder. Dus net voordat het kamp Dachau waar hij gevangen is gezet bevrijd gaat worden, word hij doodgeschoten. Zo bizar. Een film die tot nadenken zet, dat je ook in je eentje, daden kan doen, die men niet verwacht. Prachtig


recensie van de film:

Regie: Oliver Hirschbiegel | Cast: Christian Friedel (Georg Elser), Katharina Schüttler (Elsa), Burghart Klaußner (Nebe), e.a. | Speelduur: 114 minuten | Jaar: 2015

De geschiedenis kende, voor zover we weten, veertien pogingen om Adolf Hitler om het leven te brengen, zijn eigen zelfmoord niet meegerekend. Een vooraanstaand politiek figuur wordt al snel een doelwit van zijn tegenstanders, maar vooral als het iemand is met zo’n uitgesproken, verderfelijk en extreem beleid en gedachtegang als dat van de aanvoerder van het Derde Rijk. De bekendste moordaanslag op de nationaalsocialist was door zijn voormalige legeraanvoerders uitgevoerd in 1944. De beraming en uitvoering ervan werd gedocumenteerd in Bryan Singers Valkyrie. Maar de dertien andere (bekende) aanslagen op het leven van de fascistische leider waren dikwijls van geheel andere orde. Soms kan er in het gewone individu iets knappen waardoor er eigenrichting en een ideologie ontstaat die leidt tot een moordaanslag. Een bijzonder geval was de aanslag door Georg ‘Schorsch’ Elser ten tijde van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Polen was net binnengevallen door de nazi’s toen de eenvoudige muzikant en arbeider uit München een bom liet afgaan op een boot waar Hitler zojuist een speech had gegeven. Acht mensen kwamen om het leven, maar het doelwit ontkwam. 

Het levensverhaal, de gewetensnood en de plannen van Elser worden in de naar hem genoemde biopic opgetekend door Oliver Hirschbiegel, inderdaad de man achter wereldhit en Oscarkandidaat Der Untergang. Voor een waargebeurd drama over de Tweede Wereldoorlog is het opmerkelijk dat Hirschbiegel eigenlijk rondom deze historische gebeurtenis heen vertelt. We maken kennis met Elser als hij op het punt staat om de bom te monteren, maar door zijn eigen domme en nerveuze gedrag tegen de lamp loopt nog voordat de bom tot ontploffing komt. Elser houdt tijdens het verhoor zijn kaken stijf op elkaar, maar hier komt verandering in als zijn vriendin als pressiemiddel in de strijd wordt betrokken. Dan schakelt Hirschbiegel terug naar het vroegere leven van de jongeman die een onbezorgd bestaan in de provincie leidt, maar ook lijdzaam moet toezien hoe de NSDAP van Adolf Hitler een steeds grotere greep op de samenleving krijgt. Elser is een creatieve meubelmaker die houdt van zingen, muziek maken en tekenen. Terwijl hij het aanlegt met de mooie, maar bezette Elsa, ontvouwen zich in Georgs hoofd de plannen om Duitsland te behoeden van de tirannie van Adolf Hitler. Niemand weet wat er in het hoofd van Elser omgaat.

Het is natuurlijk logisch dat Hirschbiegel de jaren ‘40-‘45 grotendeels links laat liggen, Elser werd immers in de kraag gevat in november 1939. Toch sijpelt de oorlog in alle gebeurtenissen door in dit dramatische, historische portret. Had Elser dertien minuten meer de tijd gehad dan was zijn aanslag gelukt en dan had de wereld er toen en nu heel anders uitgezien. Dit besef versterkt de sympathie voor de hoofdpersoon en zijn enigszins neurotische en onzekere voorkomen. Het doel heiligt ook voor hem de middelen. Hij is het type idealist waar je dergelijke daden niet achter zoekt. Hirschbiegel staat lang stil bij de persoonlijkheid van Elser in zowel de aanloop naar de moordaanslag als de nasleep ervan. In deze laatste tijdslijn is er veel nadruk op de martelmethoden van de nazi’s, waarbij Elser geen krimp lijkt te geven. De gruwelijkheden worden echter enkel door Hirschbiegel gesuggereerd, want vol in beeld krijg je de zweepslagen of het uittrekken van vingernagels niet te zien. Je hoort Elser schreeuwen en je ziet de blik op zijn gezicht, maar de Duitse filmmaker is niet gezwicht voor goedkoop effectbejag door de akelige verhoormethoden vol in beeld te brengen. De fantasie is immers altijd sterker dan de zintuiglijke waarneming. Eigenlijk is het betrekken van Elsa in het ontlokken van een bekentenis nog veel wreder. De Duitse officieren krijgen in de smiezen dat dit de enige zwakke plek is van hun verdachte.

Dat is dan ook de reden waarom Hirschbiegel zo grondig investeert in de relatie tussen Georg en Elsa. Soms leidt dit tot een verengde blik en vergeet de regisseur om ook het grotere plaatje rondom hun relatie uitvoerig te belichten. Zo gebeurt het dat het overlijden van een kind als een voetnoot wordt afgedaan, waar dit nu juist een uiterst dramatische gebeurtenis is die de relatie van het verliefde stel een andere dimensie had meegegeven. Dit geldt eveneens voor de relatie van Georg met zijn ouders en de sociaaleconomische situatie waarin het Duitsland van de jaren dertig verkeerde. Hirschbiegel veronderstelt wellicht te veel dat dit wel bekende kost is voor zijn publiek en had de beweegredenen van Elser wat meer moeten inbedden in de omstandigheden en de historische context waarin deze tot stand kwamen. Hoofdrolspeler Christian Friedel is een charmante verschijning, vooral omdat hij de vermoorde onschuld blijft uitstralen. Ondertussen vormt de perfecte misdaad zich in zijn hoofd. In het licht van deze tijd van terrorisme is dat een beangstigende gedachte, een vergelijking waaraan ook Hirschbiegel niet ontkomt.