dinsdag 29 september 2015

les héritiers (film)

Gisteravond naar de film geweest met Els en Ayaz, wat een mooie film, geweldig, hoe iemand een klas zover kan krijgen dat ze zoveel zelfvertrouwen krijgen, geweldig gewoon... ik ben helemaal ontroerd, de tranen stonden in mijn ogen.. helemaal goud gewoon... Deze film is een echte aanrader voor een ieder die in het onderwijs zit... je leert er zoveel van, maar ook om verder te kijken dan alleen maar naar wat een kind doet... er zitten zoveel verhalen achter het gedrag wat je ziet.


recensie van de film:

 Regie: Marie-Castille Mention-Schaar | Cast: Ariane Ascaride (Anne Gueguen), Ahmed Dramé (Malik), Noémie Merlant (Mélanie), Geneviève Mnich (Yvette), Stéphane Bak (Max), Adrien Hurdubae (Théo), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2014

Elk jaar rond Dodenherdenking laait de discussie weer op of we de vele miljoenen slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog wel moeten blijven herdenken. De generatie die de oorlog heeft meegemaakt wordt immers steeds kleiner en is straks niet langer meer onder ons. Anderen vinden juist dat de herdenking moet gaan om alle oorlogsslachtoffers en niet alleen die van de Tweede Wereldoorlog. Het is een vrij zinloos debat, want de sporen en gevolgen van het wrede naziregime zijn nog steeds overal in onze maatschappij waar te nemen. Daar komt bij dat een nieuwe generatie wellicht geen directe gevolgen van de oorlog meer ondervindt maar wel bewust moet worden gemaakt van de gruwelen uit '40-'45. Een dappere maar zeer veilige poging om deze missie uit te dragen komt naar voren in het Franse drama Les Héritiers (De Erfgenamen).

Vooropgesteld moet worden dat dit aan ware gebeurtenissen ontleende drama niet de emotionele en psychologische impact heeft van dé Amerikaanse klassieker op dit vlak: de televisiefilm The Wave. Filmmaakster Marie-Castille Mention-Schaar zoekt indirect en daardoor een stuk minder de confrontatie op met de misdaden van Adolf Hitler. Bij The Wave draaide het immers om het geleidelijk indoctrineren van een groep leerlingen tot er eigenlijk geen weg terug meer was. Les Héritiers draait om een op hol geslagen zooitje ongeregeld dat door de tomeloze inzet van hun leerkracht inzicht krijgt in het lot van de Joodse gevangenen van de concentratiekampen. Door middel van deelname aan een wedstrijd van de Franse overheid probeert Madame Gueguen haar pupillen te bewegen om zich in de geschiedenis te verdiepen. Door de persoonlijke verhalen van overlevenden en ook vermoorde Joden weet de lerares de onderlinge (religieuze) verschillen die in de klas heersen uit te wissen en alle neuzen dezelfde kant op te krijgen.

Toch zijn de vergelijkingen met The Wave voor de hand liggend. Het gaat in dit geval ook om een schoolklas die doordrongen wordt van de Tweede Wereldoorlog. Waar Mention-Schaar minder goed in slaagt is het realistisch portretteren van de klas in kwestie. Op de middelbare school in Créteil, een voorstad van Parijs, is de klas waarover mevrouw Gueguen zich moet ontfermen gevreesd en berucht. Voordat Mention-Schaar tot de kern komt wordt in een aantal korte scènes de dynamiek van de klas geschetst die doet denken aan het als documentaire aandoende, maar volledige gescripte Entre les Mûrs. Leerlingen van diverse pluimage zetten de boel op stelten, maar staan wel voor hun culturele en religieuze identiteit als deze getart wordt. Een nieuwe invalster wier naam de Franse vertaling van ‘vlieg’ is, belandt in een regelrechte hel als ze de klas in het gareel moet zien te houden. De extremen van deze groep zorgen voor een voorspelbaar verloop: de incidentele horde die genomen moet worden, een tranentrekkend maar oprecht relaas van een kampoverlever, tegenwerking van de einzelgänger en het uitzicht naar saamhorigheid en eensgezindheid. Les Héritiers biedt plotmatig weinig verrassing, maar Mention-Schaar kan zich er ook moeilijk een buil aan vallen omdat haar intenties oprecht en legitiem zijn.

Voor schoolklassen die zich kunnen identificeren met de Parijse leerlingenclub is dit uitstekend educatief materiaal. Het uitgangspunt dat zelfs van totaal verpeste jeugd zonder enig toekomstperspectief met de juiste aanpak nog wat te maken valt, is behoorlijk afgezaagd. Ondanks de vele plotmatige missers en de voorspelbare verhaalboog valt er thematisch weinig op dit sympathieke drama af te dingen. Het is een project uit het hart. De inspiratie werd geput uit de ervaringen van Ahmed Dramé die in de bewuste schoolklas zat en de regisseur een zelfgeschreven script mailde. Dramé tekent voor één van de voornaamste jeugdrollen. Hij bediende zich net als zijn talrijke medeacteurs van veel improvisatie, een artistieke keuze die geslaagd uitpakt omdat het afleidt van de reeds gebaande paden. Les Héritiers is op zijn sterkst als de dynamiek van de groep prevaleert, zelfs als dit betekent dat de individuele rollen wat wegvallen.


het is gemaakt


Maandagmiddag na school, toch maar even langs de garage, het rode lichtje van mijn accu zat met toch niet lekker, al was hij ineens al dagen niet meer te zien.

Toch denk ik dan kan altijd beter even laten kijken en het zeker weten, dan dat ik  opeens zomaar in de middle of nowwhere stil sta.

Dus om half 4, had ineens nog een leerling die in de crisis zat, dikke tranen en dat gaat toch voor dan voor mij. ik naar de garage.

Gelukkig zijn ze altijd bereid om meteen te helpen wat dus ook gebeurde, ze zouden het even nakijken, ik kon even zitten te wachten in de wachtruimte, aangezien ik toch nog wat werk te doen had kon ik dat meteen even doen.

Dus terwijl ik zat te wachten een half uurtje, zolang zou het onderzoek duren, heb ik wat mailtjes geschreven en beantwoord, wat spelletjes gedaan etc. 
Om ongeveer 16.00 kwam de monteur aanlopen, en toch het is gek het voelt alsof een arts je een uitslag komt geven van iets wat onderzocht is.. Dus toch een lichtelijke gevoel van spanning.

Gelukkig bleek het niet al te ernstig maar er was een breukje in de een of andere kabeltje en dat moest vervangen worden omdat dan de dynamo nog kon opladen. Dit zou even duren maar dan was het wel klaar, het kon meteen. 

Ik ben van snelle halen, snel thuis, dus ik dacht laten we maar meteen spijkers met koppen slaan en doen.. 
Na een uur te hebben gewacht, twee koppen thee te hebben gedronken, dankbaar het toilet te hebben bezocht, was het zover mijn auto was weer klaar en kon ik me gelukkig prijzen.

Bij het afrekenen moest ik wel even slikken, een rekening van 100 euro.. wat bleek nu,l anderhalf uur werk is ongeveer 80 euro, en het kleine lullige kabeltje wat vervangen moest worden 20 euro.

Ik was in shock. mede omdat ik de verdeling zo bizar vind maar goed, kennelijk klopt het, achteraf had ik toch graag liever wat meer thee gedronken en vaker naar de wc gegaan, dan was het nog enigsinds aardig geweest.  Nu waren het wel twee hele duren koppen thee achteraf


maandag 28 september 2015

klappen voor Bart

 Vandaag hadden we de voorstelling: "klappen voor Bart" op bezoek. Deze voorstelling is door een medewerkster van de GGd mij aangeraden, en voor het eerst heb ik dit blind geboekt. Doodeng dus. Ik had geen idee wat ik in huis haalde op school, maar soms moet je een gok nemen. Ik had wel gehoord dat er soms dingen in zitten die op het randje zijn, maar ik ga er nog steeds vanuit dat men algemeen fatsoen heeft, zeker als men al vaker op een middelbare school speelt, en dat de grofheid wel mee zal vallen. Dat is dus ook zo. 

Vooraf aan de voorstelling ben ik nog wel even langs de speler en de technicus gelopen om te vragen of alles naar wens was, maar ook om kennis te maken met ze.

Gelukkig heeft onze school geweldige concierges die dit goed oppakken en dus aan de slag zijn gegaan. De speler en zijn technicus heeft alles opgebouwd en ze waren keurig op tijd klaar voor de voorstelling.

Om 11.10 zat ik dan ook met samengeknepen billen achter in de zaal, niet wetende wat er zou komen, naast me zat mijn leidinggevende.. en dus was het extra spannend. Je boekt iets ongezien en dat kan vriezen of dooien.

Bij aanvang van de voorstelling, was er een lied, maar de leerlingen, ik moet bekennen ik heb ze behoorlijk gewezen op wat wel en wat niet is toegestaan, tevens op hoe ze zich moeten gedragen en van te voren ook de bijgeleverde lesmateriaal besproken en gedaan met de klassen. 

Het begin lied zette meteen de toon, hier werden de dingen benoemd, recht voor zijn raap, duidelijk en zonder zachte doekjes of zonder verborgen boodschappen. Het is zoals het is. Hier hou ik zelf erg van en mijn leerlingen ook, dat bleek wel.  Ze reageren meteen en doen mee.

De leidraad van de voorstelling is dat Bart is gepest met zijn hazenlip, en dat weet hij soms op hilarische wijzen te gebruiken in zijn voorstelling, de scene met de Banaan met daaronder het muziekje van je t'aime moi non plus
  ik kwam niet meer bij, maar de ondertoon is wel heel duidelijk dat het afschuwelijk is wat er gebeurd zeker dat het op you tube is gezet. 

Er was in deze voorstelling zoveel afwisselingen dat de leerlingen bij ons ademloos zaten te kijken en te luisteren, hij heeft het in zich om deze leerlingen te boeien. 

Van cyberpesten tot gewoon pesten etc, ook de actie die hij uitvoert naar de pester, ik ga er niet te veel op in, omdat ik dan teveel van de voorstelling verraad. maar het is en blijft geniaal. 

Bij het napraten met de leerlingen werd het al snel duidelijk dat ze enthousiast waren over deze voorstelling, ze hebben genoten en vreselijk gelachen maar ook de confrontatie die ze voor hun kiezen kregen, over of ze iemand zouden helpen als die gepest werd, alle vingers gingen in de lucht ( nu vraag ik me wel af of ze dan de pester of de gepeste zouden gaan helpen) maar dat daarna de vraag komt of ze ook zouden helpen als ze zelf dan gepest worden. Een beduidende aantal leerlingen staken hun vinger niet meer op, dat benoemde hij ook.. Hij gaf heel mooi terug, jullie zeggen wel dat jullie helpen maar doen jullie dat ook echt? Ik geloof het niet.

Ik vond deze voorstelling grandioos en goed, precies de juiste toon en de juiste setting, ook het zgn, youtube gebeuren, een soort van achterwerk in de kast effect, geniaal gevonden met een Sinterklaas die zegt dat hij pesten goed vind.. Dit geeft meteen verwarring bij de kinderen omdat Sinterklaas toch een kindervriend is.. en dat klopt dus niet.. gevolg is meteen dat ze weer helemaal er in zitten. 

kortom ik denk dat het een voorstelling is die elke school zou moeten vragen om te spelen, omdat hij grandioos is. Wat ik helemaal geniaal vond is dat de leerlingen na afloop toch nog even met hem gingen staan praten, onze lwoo lln die altijd wat terughoudend zijn, voelden kennelijk totaal geen schroom om naar Bart toe te gaan en met hem te praten, dit geeft ook aan hoe open en toegankelijk hij is in de voorstelling maar ook daarna, kortom een groot compliment.

Om jullie nog meer te overtuigen zou ik zeggen bekijk de foto's maar ook bezoek zijn site
op facebook ( de link zit boven in onder de titel van het stuk) en bezie het filmpje hieronder
over de voorstelling








zondag 27 september 2015

zomaar een zondag... alhoewel


De wekker ging, opstaan dus, geen punt, het is zondag, na een lange lummel dag van gisteren
heerlijk gegeten bij vriendin Kitty, vreselijk gelachen ook, dus het was een goede dag.
Vandaag kon ik dan aan de slag met de geselecteerde flarden door vriendin Kitty. Omdat het zoveel waren, ik echt niet kon kiezen, had ik haar gevraagd of zij er zelf 150 uit wilde zoeken die haar raakten, dit ook een beetje om zo haar te bedanken voor al het werk dat ze doet met het corrigeren van mijn bundels.

Ze had er 150 prachtige uitgezocht, wat uiteindelijk toch ietsje meer waren, of ik heb een aantal er niet goed tussenuit gehaald dat kan ook. 
 

 Dus toen ik opstond ben ik meteen begonnen met de niet geselecteerden in een aparte map te zetten, zodat ik, zoals ik er nu naar kijk ook de bundel voor 2017 klaar heb, namelijk "Als het hek sluit "deel 2. Ik heb tenslotte genoeg bundels over afscheid nemen, over rouwverwerking, met teksten die zouden gebruikt kunnen worden om mensen te herdenken, voor op een rouwkaart etc, dus er is genoeg nog te doen.

Ik was zo verdiept in mijn werk dat ik bijna de tijd vergat voor mijn crossfitnessles, en die wil ik echt niet missen vandaag. Achteraf misschien wel beter geweest, maar goed het is nu niet anders.

Dus ik op een drafje naar de auto om op tijd aanwezig te zijn bij de sportschool.
 

Gelukkig mochten we ook een kettlebell halen, en daar ben ik gek op, vind ik heerlijk, de kettlebellswing.

Ik was wat laat dus ik moest wel 16 kilo pakken om mee te gooien etc.
 maar dat is geen probleem voor mij inmiddels, dat doe ik al vaker. Kennelijk is er toch iets gebeurt door het vele sporten, heb ik meer kracht.
We begonnen met een circuitje, van 5 keer opdrukken, 10 keer buikspieren en daarna 15 squats, maar dan op een laag bankje komen, je moest met je billen dat bankje raken.. kortom in het begin doe je het nog zachtjes daarna laat je je  vallen, zeker bij ronde 10, ik denk dat ik morgen blauwe billen heb.

Daarna een kort circuitje, met veel materialen, drie stations en op elk station moest je drie oefeningen doen en dat  3 keer 7 minuten.. Het was heerlijk om te doen, zeker het blokje, buikspieren, rennen, opdrukken.

Het blokje van 15 airsquats, kettlebell swing. ( de dames 8 of 12 of 16, de mannen moesten minimaal 20, waarop ik dus even snel verzuchte.. gelukkig ben ik homo dus ik mag 16, waarop een oud leerling van mij in de lach schoot en meteen zei.. oh ik turn ook om..) en die ellendige burpys.. wat een ramp,

daarna nog een leuk setje van 12 lunches, 12 keer een bar met gewicht boven je hoofd, en met een bar en nu ben ik de naam vergeten maar het was zwaar, iets met onder je kin vanaf je heupen of zo.. Alles 12 keer bij alle setjes.. kortom het was pittig.

Bezweet en kapot naar huis om te zien dat er kennelijk mensen in onze flat wonen, die naast het af en toe urineren in het trappenhuis ook wilden kijken of het bordje met nooduitgang  brandgevaarlijk is.. dat is hij dus blijkt al


De hele middag ben ik lekker bezig geweest om de flarden die uitgezocht zijn in mijn bundel te plaatsen, en uiteindelijk bleken er toch 190 bladzijden te ontstaan.. waarop de twijfel toesloeg ik vind dit veel, dus er zullen ergens nog 40 weg moeten aan de andere kant.. ze zijn wel mooi en ook goed, dus even kijken wat de prijs gaat doen of ik wel of niet er 40  uit ga halen voor bundel 2 over afscheid nemen.

Maar het binnenwerk is zo goed als af, nog even door de bladzijden lopen of de nummering klopt, of de titels kloppen etc, en eventueel nog wat passende foto's plaatsen en dan kan hij naar de drukker, en over 14 dagen zal deze bundel dan het licht gaan zien.. zo spannend weer
 
dat lege huis dat thuis heet

op verjaardagen
zit ik er te zijn
zonder echt er bij te zijn
luister naar verhalen
die me niet raken
die me niet boeien
jij bent er immers niet
op de dagelijkse dagen
tijdens het werk
zit ik maar wat te doen
een lach op mijn gezicht
het leven gaat immers door
voor mij een overlevingskans
jij bent er immers niet
thuiskomst in het lege huis
dat thuis heet
het zijn muren
zonder een hart
zonder een ziel
jij bent er immers niet
(flard uit de bundel: Als het hek sluit)


zaterdag 26 september 2015

ik had een hele andere dag in gedachten


De wekker ging om 6 uur deze dag, ik moest naar Poeldijk om daar de herhaling van mijn EHBO te volgen. De lessen beginnen tegenwoordig om 8 uur, om zo rond 13.00 te eindigen, zodat je nog wat aan je dag hebt. Ik moet zeggen, ik weet al precies hoe dat voor mij gaat, ik kom dan thuis, duik mijn bed in en hoop voorlopig niet meer om 6 uur uit  mijn bed te komen op zaterdag.. ja 6 uur in de avond..  Toch liep het anders vandaag, ik was niet echt wakker, na een zware werkweek, is het toch niet echt leuk als die wekker dan gaat.

Ik heb me door de ochtendrituele heen gesleept, ik heb er van alles aan gedaan om te zorgen dat ik er toch redelijk normaal uit zie. De kreukels die vroeger vanzelf weg trokken, moesten vandaag toch wel wat extra aandacht hebben voordat ze inderdaad onzichtbaar waren.

Vol goede moet stapte ik dan ook om kwart over 7 in de auto, terwijl ik weg reed, zag ik ineens een rood lampje branden, en iedereen weet, rood is stop, en gevaar. Okey er zijn straten  waar rood iets anders betekend maar toch ook daar schuilt soms gevaar. 

Dus ik meteen een foto maken, en vriendin Yvonne appen dat ik dus eerst met de auto naar de garage ga om dit te laten maken,  het boekje was duidelijk,  schakel uit wat dit veroorzaakt, daar stopt mijn kennis want dat weet ik niet, en ga zo snel mogelijk naar de service punt van uw auto.  Gelukkig kon ik heel gemakkelijk keren en dus terug rijden naar de service garage voor mijn auto. Daar aangekomen zo rond half 8 ontdekte ik dat hij pas om half 10 open is, dan pas kon je er terecht.

Wat nu dacht ik nog even, heb toen besloten om maar eerst naar huis te gaan en daar dan maar te wachten,  wat moet je anders. Bij thuiskomst heb ik snel zitten te rekenen ik kon nog een uurtje slaap pakken, dus waarom niet.. Snel het bed in gedoken en om kwart over negen het bed weer uit, gestolen slaap.. heerlijk.

Daarna bellen na de garage, waar ik kreeg te horen dat ze pas rond 10 uur tijd hadden om de accu uit te lezen, omdat daar een speciaal voor opgeleide monteur moest komen.  Dus ik rond kwart voor 10 naar de garage, waar ik de boodschap kreeg dat het ongeveer een uurtje zou duren voor ze alles hadden uitgelezen.. Dus dan maar sporten, die zit tenslotte om de hoek, laten we dan het onaangename met het aangename vereenigen.

Dus ik ben  gaan sporten, na het sporten snel terug gelopen en ik kreeg te horen dat ze het niet konden vinden wat het was geweest, maar het lampje was nu uit en ik moet maandag maar terug komen zodat ze het nog een keer extra kunnen controleren.

Kortom deze zaterdag die ik anders had bedacht bleek ineens een zaterdag te zijn die toch weer erg  leuk zichzelf blijft.... incluis dat wat langer slapen.

Maar wel balen dit omdat ik er zon zin in had de herhaling te volgen, omdat ik weet dat het vaak spectaculaire lessen zijn, maar het is niet anders.
 

 

vrijdag 25 september 2015

RUMAG

 Ik moet bekennen al een tijdje vielen me deze teksten op, vaak vind ik ze grappig, soms zetten ze met tot nadenken, maar altijd goed voor een soort van glimlach.Dus had ik besloten om een keer uit te gaan zoeken wat is nu RUMAG, dit blijkt dus een kledingmerk te zijn, daarom vind ik dit helemaal leuk omdat ik dat niet had verwacht om eerlijk te zijn. ik geniet van deze teksten, ondanks hun simpele vormgeving is het prachtig, daarom vandaag een serie van hun teksten.









donderdag 24 september 2015

inspectie....


Vandaag was het toch wel even slikken en nadenken, dit was de dag van de Inspectie die bij ons op school zouden komen.
Ik vind dit nooit fijn, mede omdat ik weet dat ik altijd de klos ben, ze komen altijd bij drama kijken, dit vinden ze zo leuk. Ze hebben echter niet door dat juist hun aanwezigheid voor de kinderen min of meer een bedreiging is, hun veiligheid is doorbroken.

Maar goed, na het  gedoe van gisteren, ben ik deze ochtend, ondanks dat ik het eerste uur vrij was, veel eerder naar school gegaan, om toch nog snel even mijn lokaal op te ruimen, de spullen die zo gigantisch over mijn kast waren neer gegooid, en de kledingstukken die zo waren op gehangen dat ik ze bijna niet meer kon vinden, heb nog steeds twee lege hangertjes en de hoop dat ik de kledingstukken die daar bij horen nog ga vinden.  Ik wil zo wie zo dat voor de leerlingen mijn lokaal er goed uit ziet, maar ook als de inspectie langskomt en dit ziet dat mijn lokaal goed en ordelijk eruit ziet. Natuurlijk is een drama lokaal altijd wat rommelig en chaotisch en dat mag ook maar het is dan wel wat zo mag zijn omdat ik het toesta en niet omdat een stel barbaren de dagen ervoor er huis hebben gehouden.

Kortom, ondanks dat ik me er meestal niet zo druk over maak, omdat ik inmiddels wel mijn kwaliteiten ken en weet wat mijn zwakke plekken zijn, was ik toch wat gespannen, mede doordat ik van te voren toch snel even mijn lokaal op orde wilde maken.

Het gekke is je weet dat die mensen door de school lopen, je weet dat ze bij je binnen kunnen lopen om te kijken hoe jij het doet, je weet ook dat ze je vragen kunnen stellen en noem maar op. Kortom het is toch elke keer weer spannend of je wel of niet aan de beurt bent. 
Bij aankomst, dacht ik al ik doe mijn deur dicht, omdat men meestal mijn lokaal niet kan vinden omdat hij helemaal weg is door de posters in de gang, en ik zet de muziek zacht zodat het niet te horen is op de gang, wie weet gaan ze toch mijn lokaal voorbij.

Helaas, na twee uur, ging ineens halverwege de deur open en ja hoor, daar kwam een mannetje binnen met veel papier werk en met een blik van, laat ik hier eens kijken.   Toen hij wilde zitten, heb ik hem uitgenodigd om plaats te nemen op een stoel naast een leerling omdat hij anders aan de zijkant zou zitten en dus niets kon zien.  Weet niet wie zich het meest opgelaten voelde de leerling of die meneer. 

Ik was net bezig met een les rol inleving aan de binnenkant, een redelijke saaie les, maar wel erg mooi om te doen. Ik loop de klas door en stel bij foto's vragen die de leerlingen moeten beantwoorden zodat ze leren om snel een rol te kunnen maken. Dit is altijd erg leuk mede omdat ze dan creatief bezig zijn. Mijn derde foto is altijd een foto van een hele oude vrouw, die in een ontwikkelingsland woont, maar je kan er alle kanten mee op Natuurlijk gaan de leerlingen lachen en komt er allerlei bagger los, ze is arm, ze woont in een krot, een doos, eet uit de prullenbak, kan niet lezen, heeft luizen etc. (Het grappige is dat dit al 20 jaar zo is, bij elke klas weer, steeds dat negatieve, daarin kom ik er achter dat er kennelijk in 20 jaar nog niet veel veranderd is.)

Als ze uitgelachen zijn en de rust er is, dan komt het verhaal van mij over dat deze vrouw heel rijk (multi mulit miljonair)  is en dat ze in Afghanistan woont, dat ze heel veel kinderen helpt die geen tehuis meer hebben, omdat hun ouders of gevlucht zijn of overleden zijn, dat ze daarom overal tehuizen heeft laten bouwen om deze kinderen een toekomst en ook een dak boven het hoofd te geven...) De kinderen zijn dan muis stil, en daarna vertel ik dat ze moeten leren om niet meteen de buitenkant te veroordelen zonder dat ze de binnenkant van iemand kennen.

Het mooie was dat een leerling, die daar kennelijk heel erg mee bezig is, die begon over de vluchtelingen, vond ik wel mooi, de opmerking meteen, dat hij zich afvroeg hoe het nu zat, hoe het ging omdat ze wel veel kleren hebben en dus wel veel geld moeten hebben. Ik heb hem verteld dat ik weet van de isk leerlingen, dat ze vaak ieder een setje kleren kopen wat in is, en dat ze dat of dag in dag uit dragen en in het weekeinde wassen om op maandag dit weer te kunnen dragen of dat ze soms kleding uitwisselen met elkaar. De ene draag maandag dit, dan als hij thuis komt, was hij het en geeft het aan een vriend die weer aan hem zijn kleding geeft zodat ze toch steeds iets anders aan hebben.
Dit was voor hun ook erg schokkend, en wederom bewust worden van dat ze dus vaak iets veroordelen wat heel anders blijkt te zijn. Natuurlijk komt de opmerking, dat ze wel heel stevig zijn, dus niet echt honger hebben. Ik vertel ze dan ook, dat de rijke mensen weg kunnen ,maar dat ze heel veel geld moeten betalen.. om bijvoorbeeld 5 kilometer te mogen lopen moeten ze 500 euro betalen, om aan boord te gaan van een schip per persoon 3500 euro, dus alleen de rijke mensen kunnen weg, de arme mensen zijn gedoemd om daar achter te blijven en te hopen dat ze niet door de oorlog worden gedood. 

Dit alles heb ik dus ook beantwoord waar die man  van de inspectie bij zat, ik was hem totaal vergeten.. totdat ik besloot om opa Jopie te spelen.

Ik had het gezegd omdat ik de leerlingen wil leren om op een goede manier vragen te stellen aan een rol, dus ik kleed me snel om als opa jopie, een hoed, een sigaar, een bril en een wandelstok, ik ga wat krom staan, haal ff adem en kom al hoestend en rochelend op, ik spuug wat etc.. kortom ik zet een opa neer die echt oud is... gevolg is dat ik me ineens bewust was van okey.. ik moet ff de lieve opa spelen.. Opa Jopie heeft namelijk de neiging om de kinderen uit te schelden, met woorden als Bitcht, trut, snotjoch, klungel, lummel etc kortom de kinderen liggen altijd helemaal in een deuk als ik dit doe, maar nu bedacht ik me dat het niet kon..

Dus ik ben heel netjes gebleven. Natuurlijk daarna uitgelegd dat ik dit alleen kan doen, deze rol door de buitenkant, wat ze vorige keer hebben gehad en de binnenkant te combineren... etc..

Ik was klaar met mijn uitleg, en de meneer van de inspectie vertrok... de deur ging dicht, en ik zei echt vanuit het diepst van mijn hart.. Gelukkig die is weg.. waarop de kinderen zeiden zeg dat wel  wat vervelend dit, het is lastig.. ze voelen zich bekeken. kortom ze waren nogal opgelucht dat hij weg ging..Tot iemand zei misschien staat hij nog met zijn oor tegen de muur te luisteren.. Ik heb daarop even een leerling zgn naar de wc gestuurd.. En hij was al weg..
Heerlijk gelachen ook hierom met ze.

Aan het einde van de dag kregen we het rapport over onze school en we kregen een groots compliment van de inspectie dat we het heel goed doen, dat we een betrokken team hebben, die open staat voor de kinderen en dat we een goede sturende team zijn..
Kortom we zijn er heel goed uitgekomen..
Dat stemt me weer helemaal blij, mede omdat ik weet dat we een prima school hebben en dat blijkt wel weer... we doen het goed met ze.

woensdag 23 september 2015

verhuur


Vanochtend kwam ik op mijn schooltje, en het eerste wat ik hoorde, was dat mijn lokaal in de krant stond. Een prachtige foto van mijn krant. Ik vind dat natuurlijk leuk, mijn lokaal heeft jaren heel veel werk gekost en is uiteindelijk geworden wat ik en ook de leerlingen een prettige ruimte vinden om in te werken. Het is een dramalokaal met podium, met  verkleedkleren, lampen en alles wat een drama lokaal tot een goed functionerende drama lokaal maakt. Vorig jaar heb ik van vriend Rick zakken vol met kleding gekregen, zodat ik de oude spullen weg kon doen en prachtige, soms zelfs dure, kostuums daarvoor in de plaats kon hangen. Ik kreeg zoveel dat mijn kasten dreigden uit te puilen maar door goed na te denken, bepaalde dingen her te verdelen heeft alles een prachtige plek gekregen en is mijn lokaal nog leuker geworden.
Met recht zou je kunnen stellen dat ik er heel heel trots op ben. 

Dus toen ik dit hoorde glom ik stiekem van trots... ik vond het gaaf, dat op deze manier mijn lokaal kennelijk ook voor de mensen van de pers interessant is. 

Terwijl ik zo naar mijn lokaal liep kreeg ik diverse reacties van collegas over een foto in de krant, die ik dus niet had gezien. Deze foto's zijn natuurlijk niet te vinden op het internet. Dus ik ging niets vermoedend mijn lokaal in.

Ik opende mijn deur en heb eerst even heel, heel diep adem gehaald. Ik zag meteen dat, mijn spullen die ik of zelf heb gekocht, of heb gekregen, die ik zorgvuldig heb uitgezocht, zo goed mogelijk heb opgeruimd en mooi overzichtelijk op mijn kasten had staan, compleet door elkaar heen laten, het was een chaos op mijn kasten. Een duur masker van een kikkerhoofd lag ergens verdwaald op de kast, koffers, met soms kostbare inhoud stonden of rechtop, of waren ingedeukt, de hoedjes die ik keurig over verschillende bakken heb verdeeld, omdat ik wil voorkomen dat ze een chaos vormen, lagen her en der over de kast, schoenen lagen in de verkeerde vakken, en niet meer bij elkaar. Een gekregen originele sombrero uit Mexico was zo op de kast gegooid dat ik zag dat de zorgvuldigheid waarmee ik hem behandel, ineens er niet meer toe deed. Kledingstukken die ik keurig in mijn kast hang, volgens een vaste regel, volgens een vast stramien, mede om te voorkomen dat ze stuk gaan, hingen ineens over elkaar heen, er waren ineens twee lege hangertjes.. ik moet nog zoeken naar de kledingstukken die daar op hingen, een pilaar was dramatisch verschoven, stoffen slangen hingen door het lokaal waar ze niet hoorden, kortom een chaos.  Ik kon wel janken.  

Ik heb eerst een paar keer adem gehaald, daarna ben ik een mail gaan schrijven naar zowel mijn unitleidster, als de locatieleidster als de conciërge hierover dat ik hier niet erg blij van word, dat ik niet begrijp dat men mijn lokaal verhuurd en kennelijk ook meteen beslist dat men het materiaal mag gebruiken wat privé eigendom is.  Ik was pist. Mede omdat de chaos zo groot was dat de leerlingen die het eerste uur les hadden binnen kwamen, nadat ik zoveel mogelijk toch de boel redelijk had opgeruimd zeiden: " Mees wat is hier gebeurt? "

Kortom ik was link, ik heb meteen ook in het mailtje vermeld dat de hoedjes die ze kennelijk ongevraagd gebruikt hebben, vol zaten met hoofdluis, op zich is dat niet erg ik krijg een bericht dat er hoofdluis is gesignaleerd en meteen gaat de stop op gebruik van hoedjes en kleding om zo de luis te laten doodgaan, vaak belanden de hoedjes dan tijdelijk in een diepvries om het dood te laten gaan. Is nooit een probleem maar je moet het wel even weten. Ergens moest ik natuurlijk ook wel lachen dat ineens een aantal mensen dus hoofdluis hebben omdat ze niet van andermans spullen konden blijven.

De foto kreeg ik in de middagpauze door een collega toegestuurd en wat zag ik, er is dus duidelijk met een koffer gegooid, een meisje zit dramatisch op en koffer, en over de grond liggen koffers verspreid, dus ik het is duidelijk dat men kennelijk niet beseft dat men van ander mans spullen af moet blijven.

Gelukkig is de concierge dan wel heel doortastend, hij heeft meteen de mensen die het lokaal huren opgebeld en verteld dat bij het huren niet de spullen inzit, niet de lampen, en zeker niet de spullen die daar staan. daar moeten ze afblijven. Daar ben ik blij om, maar ik hou mijn hart vast wat er nog meer gaat gebeuren, het ijzeren beleid wat ik voer dat men in mijn lokaal beslist niet mag eten of drinken, wegens muizen, is inmiddels ook al overtreden er ligt chips in het lokaal en noem maar op. 
Ik hoop echter dat heel snel deze huurders uit het lokaal gaan omdat ik toch wel merk dat het vervelend begint te worden als men zo met mijn spullen omgaat.

Ik kom zelf heel duidelijk uit een theaterwereld en heb altijd geleerd je hebt respect voor de spullen die er staan, en de ruimtes die we huurden, gebruik je alleen de ruimte en niet de spullen van een ander, als je niet met de eigenaar van die spullen heb gepraat. 

Kennelijk ben ik gewoon te beleefd en te netjes en misschien wel te ouderwets...



dinsdag 22 september 2015

Spreuken (2015-01)



Bossen bloemen zijn als sleutelbossen
ze openen vele deuren.
(Kadé Bruin)

Wacht niet op een goede dag,
maak er zelf één!
(?)

 Je houd niet op met lachen
omdat je oud wordt,
je wordt oud omdat je
ophoudt met lachen.
(Pritchard)


liefde is samen  egoïst zijn
(Marcel Achard)

Je kunt niet aan een volgend hoofdstuk
in je leven beginnen, als het vorige hoofdstuk
blijft herhalen
( ?)


Ons eigen geluk hangt af van
de glimlach van anderen
(Einstein)

 Staar je niet blind op een deur
die  gesloten blijft, maar kijk om
je heen naar een deur die
openstaat
(Heleen Keller)

Wie het laatst lacht
heeft de grap niet  begrepen

volg je hart, want dat klopt

zondag 20 september 2015

de mannen kwamen eten......

  
Gistermiddag rond 16.00 kwam vriend Frans al aan, hij was eerst even wezen schoppen en dwalen in Boskoop..., we zat net aan de sap en thee toen de bel ging en Christian en Rick kwamen er ook aan. Eerst natuurlijk heerlijk bij zitten te kletsen over koetjes en kalfjes en wat dikker koetjes en kalfjes, om uiteindelijk de komst van een theezakjesuitdruppelbakje, te vieren. Chris noemde het meteen een treefje. Een oud woord maar het dekt wel de lading eigenlijk. 

Als mensen komen eten vind ik het altijd leuk om te proberen de tafel toch net iets anders te dekken dan normaal, ik verzin iets en ga aan de slag. Gisteren dus ook Al heel vroeg had ik de foto;s gemaakt van het treefje om zo een menukaart te kunnen maken. Daarna, natuurlijk de tafel dekking, ik heb besloten om mijn spiegelplacemats maar weer eens te gebruiken, wat wel een klein nadeel heeft dat als je een beetje verkeerd zit je dus steeds naar jezelf zit te kijken als je eet. Je word je meteen heel bewust van het feit dat elk pondje door het mondje gaat. 


Het amuse bestond uit een koude tomaten soep, met een broodje erbij. Daarnaast stond er nog een grote schaal met diverse broodjes en smeersels zoals tappenade, knoflookboter en kruidenboter.




 Zoals ik al eerder schreef, de mannen houden van kleine porties, dit zijn dus niet de brandweermannen die ook wel een keertje komen eten, en die dan houden van hele grote porties, dus ik heb alles bescheiden gehouden.

Na de amuse  had ik iets nieuws uitgeprobeerd, een venkel kaas salade, kost geen werk maar, ondanks mijn twijfel was hij heerlijk, al vind ik het niet echt een gerecht wat je zo leuk kan opmaken, ik heb en poging gedaan maar het is inderdaad gewoon een kwak salade op het bord helaas.


 Na het voorgerecht, kwam de Mexicaanse schotel, met dank aan Kitty die mij het recept heeft gestuurd van het gerecht wat ze in Zwitserland heeft gekookt voor mij na een oud familierecept. Ik had alle ingrediënten gelukkig goed aangeschaft en het was heerlijk. Volgende keer, bedacht ik me moet ik wel zorgen dat ik geen gezouten machochips haal.
de extra die over de schotel gaan

 Als toetje had ik voor de mannen bedacht dat ze zelf hun toetje konden maken, ze kregen elk een klein pakje met een servet, daarin zat een kiwimesje, een spork en een aarbeienontkroner.  Ik heb dat ding nog nooit gebruikt, maar nu dus wel, wat een handig ding is dit.  De mannen mochten hun eigen toetje samenstellen, met diverse soorten fruit, ijs en slagroom. Vooral de slagroomspuit maakte indruk.
Na het eten had vriend Frans, een prachtige etagiere meegenomen met daarop heerlijke kleine gebakjes die daar op konden staan, die we dan bij de koffie en thee konden gebruiken, het was heerlijk en het was genieten met elkaar. 
Na deze uitvoerige maaltijd is natuurlijk ook even het balkon bekeken die een lichte lichtgevende vloer heeft, en waar ik voor de gezelligheid wat extra lichtjes had gemaakt zodat het balkon ook onderdeel is van het huis. 

Na het eten zijn we nog even heerlijk gaan zitten bij kletsen en om een uur of 12 ging men huiswaarts, ben ik snel nog even gaan opruimen,  natuurlijk wachten we even op elkaar of iedereen weer heelhuids thuis is komen rollen. en dat is gelukt..

Het was weer een heerlijke avond met vrienden en goed eten...

zaterdag 19 september 2015

en toen sloot ik de deur (flard)


en toen sloot ik de deur

te vaak gezegd
dat het goed zou komen
te vaak gehoopt
dat jij en ik
samen zouden blijven
te vaak vergeten
om het ergens toch
te onthouden
te vaak vergeven
zonder dat mijn hart
zijn veerkracht verloor
te vaak net iets te hard
tegen mij geweest
te vaak net even
net niet daar waar je moest zijn
waardoor mijn hart niet
meer kon terugveren
naar jouw liefde
waardoor ik
voorgoed
de deur
naar jou en mij
afsloot


vrijdag 18 september 2015

mijn verhaal


 Bij mij op school, is een geweldige collega, die iets heeft bedacht om de leerlingen van de ISK (internationale Schakel Klas) meer te laten integreren met Nederlands kinderen op school.

De leerlingen van de ISK, zitten toch in een soort van isolement en kunnen moeilijk contact leggen met andere kinderen. Dit ook omdat ze de taal niet goed spreken, ze vaak toch als een soort van 
vreemd worden gezien. Er heerst ook een angst bij de leerlingen uit de school, want ja er zitten jongens bij van 18 jaar en die zijn breed en stoer. Ze stralen wel een stukje vriendelijkheid uit maar toch ze zijn voor velen eng. 

Neem daarbij de verhalen over de vluchtelingen die op de media de ronde doen, maar ook de vooroordelen die er zijn vanuit thuis situaties dan is het niet zo moeilijk om 1 en 1 op te tellen dat het lastig is om zo een goede veilige sfeer te maken op mijn school voor zowel de leerlingen uit de ISK als uit de reguliere klassen.

Natuurlijk krijgen ze wel aansluiting met de leerlingen uit de reguliere klassen maar toch het is mondjesmaat.

Die geweldige collega had bedacht dat het wel eens heel goed zou kunnen zijn om de leerlingen van de ISK  de klassen van de school langs te laten gaan om hun verhaal te doen. In overleg met de docenten Levo en Maatschappijleer is er een schema gemaakt en is dit gedaan. Ik moet zeggen ik was onder de indruk.

Vandaag had ik het geluk dat de leerlingen nog een klas moesten doen en dat kon onder mijn les omdat de docenten die betrokken waren bij dit project van uit levo en maatschappij leer geen ruimte hadden. 

Ik zag zes van mijn pupillen uit de ISK de klas inkomen, en ze zijn best zenuwachtig. Maar ze doen het. 
De leerlingen uit de Nederlandse klas mogen vragen stellen aan ze, en geen vraag is fout, het is goed wat ze vragen, maar wel met alle respect,

De vragen beginnen voorzichtig, bijna een soort van niet weten waar ze moeten beginnen, de klas is doodstil. Dus ik heb het ijs gebroken met de eerste vraag uit welk land ze komen en hoe oud ze zijn en hoe lang ze al in Nederland zijn.

Daarna komen de vragen,  je hoort een aantal leerlingen die naar Nederland zijn gekomen met het vliegtuig, wel uit hun land verdreven omdat het er niet veilig is, maar toch ze zijn hier, zonder wat dan ook.  Daarna komen de verhalen, en mijn hart breekt, een kind van nog geen 15 mag dit niet meemaken. weken op de zee, kotsmisselijk omdat ze zeeziek zijn, dagen niet gegeten, ze moesten met 400 man op een boot met 1 toilet doen, ze konden niet eten omdat ze dus misselijk waren door de golven. De angst dat je boot omslaat, mensen die dood gaan aan boord, die dan toch maar aan de zee moeten worden gegeven. De angst dat een familielid dat onder in de boot zit, waar je geen contact mee hebt, maar je hoort wel dat onder in het ruim veel mensen sterven, jij weet alleen niet of het jouw vader, moeder broer of zusje is.. kortom deze verhalen dwingen respect af. Ze zijn heftig.

Dit is maar een heel klein deel van de verhalen die de kinderen vertellen. Je ziet bij de leerlingen uit de reguliere klassen een grote omslag ontstaan, je ziet dat ze ineens heel anders kijken naar de leerlingen uit de ISK, je merkt een soort van ik zie jou ontstaan. het werkt zelfs zo dat soms een leerling uit de ISK ineens bij een groepje word gevraagd om bij ze te komen zitten. Kortom dit idee wat zomaar is ontstaan levert veel op, het geeft kadootjes aan beide partijen, er ontstaat begrip, er ontstaat inzicht en het kan gedeeld worden. \

Voor de leerlingen uit de ISK, is het een opening om eindelijk te gaan praten over hun verhaal, in de Arabische cultuur is het zo dat als je er niet over praat dan is het er niet.. maar ze moeten juist praten om deze trauma ruimte te geven, om het aan te pakken en ook om het te verwerken, al vraag ik me af of je dit ooit echt kan verwerken.  Het werkt wel en dat is mooi. 

Het laatste uur had ik deze hele klas, ineens begonnen ze allemaal te vertellen over hun verhaal, een jongen die krijgt te horen dat zijn moeder weg gaat met zijn oudere broer en dat ze elkaar weer gaan zien, moeder met broer stappen op een gammele boot,  en het komt goed. Ze komt aan in Nederland uiteindelijk. Het is goed ze is veilig en dan kunnen haar zonen en man over komen. 

Zo weinig woorden om alles te beschrijven wat ze hebben gevoeld, maar ze praten nu.

Ik vind het zo te gek dat deze collega dit bedacht heeft en door heeft gezet, mede omdat ik  daardoor merk dat het werkt... alleen zo jammer dat we er nooit eerder op zijn gekomen, het had heel veel leerlingen aan het praten gekregen maar ook in de klas schept het een band omdat ze elkaar horen
en ineens beseffen dat hun verhaal er toe doet. maar ook dat er veel linkjes zijn met de verhalen..

Wat een prachtig idee... en wat werkt het goed

donderdag 17 september 2015

het verlangen om niet meer samen te zijn (Flard)


het verlangen om niet meer samen te zijn

kijkend naar jouw ogen
die de taal van liefde spreken
ik kijk je aan
vraag me af waarom
je nog steeds bij mij blijft
mijn liefde voor jou
is al jaren geleden verdwenen
toen ik ontdekte
dat jij
al jaren tegen
mij had gelogen
over dat ik de
man voor altijd
zou moeten zijn


woensdag 16 september 2015

dis like


ach een nieuw speeltje, het is groot nieuws waarschijnlijk, het is breed uitgemeten in alle kranten, en zelfs in het journaal. Een dislike knop op Facebook. Het is misschien ook wel aardig en leuk, maar toch ergens is het niet nodig, zeker deze ophef niet, er is zoveel waar we ons op dit moment druk over moeten maken, wat niet leuk is, maar goed dit is dus het nieuws van 16 september... hot news.

Ik vind het eigenlijk niet goed, je kan er zoveel mensen ook mee kwetsen, bij de action kun je stempels kopen met like en dislike, like in blauw, dis like in het rood. Ik heb ze ooit gekocht maar dan voor de like stempel. Hoeveel kinderen vragen om een dislike stempel. als ik dan vraag waarom, is het omdat het zo leuk is, je hele arm vol met deze stempel. Ik zei dan altijd, deze stempel krijg je niet van mij ik like jou en dislike jou niet en dat mag je jezelf ook niet doen. 

Het idee dat een leerling bij een docent of bij diverse docenten een stempeltje krijgt met de tekst dislike, alsof we nog niet genoeg stempeltjes hebben bedacht naast ADHD en noem maar op..  vind ik dit niet gepast.

Dus terug naar de dislike knop, ik vind het ergens wel goed soms zijn er inderdaad dingen waarbij je niet kan klikken op like maar dan toch wil aangeven dat je het erg vind. zoals het verhaal van een kennis van mij, haar man, nog geen 40 jaar heeft darmkanker, en na het laatste onderzoek  zijn er al uitzaaiingen geconstateerd, gevolg hij weet nu al dat hij niet lang meer heeft. Zijn vrouw en twee kinderen van 5 en 7 blijven achter.. dat is een dislike, of een nicht van mij, die hoorde dat ze uitzaaiingen heeft, na al jaren stabiel te zijn, dat is een dislike. Dan is het misschien goed dat zon knop er is, aan de andere kant denk ik dat als je in zon situatie zit je niet zit te wachten op een dislike maar op oprechter woorden die je steunen die de ander laat voelen wat jij voelt.

Een dislike knop zou ik wel goed vinden voor bepaalde beelden op Facebook, zo herinner ik me een filmpje waarin 1ooden mannen werden doodgeschoten door IS,, ik herinner me een foto van een klein kindje dat doodgeschoten was maar je zag de darmen etc allemaal liggen, ook de hersenen,  of dat filmpje van en man die neergeschoten is en die bloedend op straat ligt. Het zijn dingen die thuis horen op het journaal maar niet op deze site. daar zou men een dislike knop voor moeten hebben of eigenlijk een meteen verwijderknop van het facebook. Natuurlijk kan je  het melden, en zeker krijg je reactie, meestal zo ongeveer na een dag of anderhalve dag, zodat ze de indruk werken dat ze er echt naar hebben gekeken, maar een ieder weet dat het gewoon een standaard mail is van Facebook, die door de computer ongeveer 24 uur na plaatsing de deur uit gaat. Het is opvallend dat het ook altijd niet in strijd is met de regels van Facebook.

De meest gruwelijke fotos heb ik gezien, de meest afschuwelijke filmpjes die zelfs in een bioscoop alleen toegankelijk zijn voor 18 jaar en ouder, die met een grote waarschuwing van geweld gelabeld worden. kortom, ik vind dat daarin  Facebook meer tijd moet steken, het serieus nemen van de melding en hier na inderdaad eerst goed te hebben gekeken te reageren, maar nee men steekt liever tijd in een dislike knop... dit is voor Facebook een dislike lijkt me


Het is maar waar je zo je voorkeur voor hebt tenslotte...