dag 2014

 

Zo op een laatste dag moet je toch weer even heel rustig bedenken wat het jaar zo bracht. Ik kan eindeloos veel dingen noemen, die me raakten, die me lieten lachen, die me vreugde schonken, er is zoveel wat er is gebeurt, dat wat me wederom naast intens gelukkig ook diep dankbaar maakt.

Terwijl de oliebollen klaar zijn, ik me aan het aankleden ( traditie getrouw in iets oud en iets nieuw.. zodat het oud en nieuw ook in kleding is toegepast) de pakketten vuurwerk al in de auto liggen, ben voor een avondje met vrienden in Leiderdorp, besef ik wederom dat ik heel veel zegeningen heb.

Laat ik aan de hand van foto's proberen te laten zien wat mijn jaar zo bijzonder maakte, ik zal er (kleine) stukjes tekst bijzetten zodat het duidelijk is. De dingen die ik niet noem zijn zeker niet minder de moeite waard om te noemen maar soms moet je toch een schifting maken.

 

Familie:

 

de verhuizing

Op mijn advies en lichtelijk aandringen, is mijn moeder overstag gegaan. Ik zag het voor me het dorp waar ze woonde, zo mooi en in het huis waar ze met mijn vader heeft gewoond, was haar zo dierbaar, maar toch de realiteit roept om verstandige besluiten. Het dorp waar ze woonde is maar 1 heel klein winkeltje een supermarktje, dat dreigt te verdwijnen, ze kan nu nog auto rijden maar hoe lang nog? De vraag is dan ook, dat als ze dat niet meer kan wat dan, laat ze verhuizen naar Musselkanaal, naar een mooi huisje wat ze nu kan kiezen en niet gedwongen moet kiezen. Ze heeft gekozen, ze heeft de stap genomen en is gegaan. Ze vond het in het begin wel wat onwennig en wat vreemd, zeker haar grote stap zonder mijn vader. Voor het eerst maakte ze zelf echt een keus. Ze heeft gekozen en is er voor gegaan. De afstandelijkheid die er was in dit huis heeft ze inmiddels, zoals trouwe lezers weten al helemaal omgezet in positieve gedrag, de flat begint sociaal te worden en leuk. Het is prachtig en ze is gelukkig daar. Ik ben zo blij dat het gelukt is. Tevens is het natuurlijk zo dat ik zo blij ben dat ik haar kon helpen met haar verhuizing, dat ze al heel veel heeft gedaan okey dat is haar ding, ze kan het niet laten, maar ze is gegaan. Zoals ik haar kende en ken maakt ze het tot iets moois en ze geniet. Het is heel bijzonder om te merken dat als ik bij haar ben ik het gevoel heb dat ik thuis kom, veel meer dan in het vorige huis waar ze met mijn vader heeft gewoond, dit huis past haar.

 

dat sneeuwklokje

 

op de dag dat mijn moeder ging verhuizen, ben ik nog even wezen kijken bij de plek waar de as van mijn vader ligt, waar ik vergeetmenietjes en sneeuwklokjes had gepland, die nooit waren opgekomen. Ik wilde nog even bij hem langs, gewoon om te zeggen dat mams ging verhuizen en dat ze een goede keus heeft gemaakt. Zie ik daar ineens een sneeuwklokje staan, het is natuurlijk maar inbeelding maar voor mij was dit een teken dat het een goede keus was dat ze ging. Pa was het er mee eens.

 

80 jaar

het mensje werd 80 jaar dit jaar. Al heel lang waren mijn broer en ik bezig om iets orgineels te doen en te bedenken voor haar. Ze wilde zo graag met het hele gezin een weekeinde weg, dus dat moest geregeld worden. We hebben het goed aangepakt, tevens zijn we met elkaar op een grote foto gegaan omdat ze dat ook graag wilde. Kortom haar verjaardag hebben we groots aangepakt. Ik had voor haar haar kamer versierd zodat ze als ze op zou staan haar jarig zou voelen. Ik werd de ochtend op haar verjaardag wakker van haar huilen, ze was geraakt en vond het toch zo mooi allemaal ze was zo blij maar miste daardoor pa extra veel. Na het uitpakken van het kado, dat we met elkaar een weekeinde weg zouden gaan, zat ze weer te huilen, ze was diep geraakt, zo mooi vond ze dit. We hebben het toen goed gedaan met elkaar.

 

het weekeinde uit

 

Eindelijk was het dan zover, we gingen met het hele gezin een weekeinde weg naar Bad Bentheim, en dat was geslaagd. Mijn moeder genoot met volle teugen en het was goed om dit samen met haar te doen. Ze voelde zich weer helemaal moeder en genoot van alles. We hebben eigenlijk al besloten dat we dit vaker willen doen met het gezin, omdat het zo goed is om elkaar zo ook wat beter te leren kennen, weer even echt tijd voor elkaar.

 

De reizen

 

 Rome

 

Met Susan naar Rome, was ook weer zon laatste moment beslissing maar wat een mooie stad, ik heb mijn hart er verloren en wil ook daar nog een keer naar terug om alles nog beter te zien.

 

Berlijn

 

Met vriendin Kitty heerlijk door mijn stad gelopen, ik voel me er thuis komen en geniet er volop, wat een stad wat een sfeer en wat een goed reismaatje heb ik bij me.

 

Istanbul

 

Wat een stad, wat een heerlijke mensen, wat een ervaringen

van de ene na de andere magisch moment in een andere stappen. Wat wil ik terug naar deze stad, wat wil ik hier genieten van alles. Ik was diep onder de indruk van bastilick stirne of hoe je het mag schrijven. Ik ben vriendin en reisgenoot Kitty eeuwig dankbaar dat we dit samen konden doen en ervaren.. wat heerlijk deze stad, en wat is zij geweldig met juist de goede routes en plekken te bedenken, ik loop met mijn foto toestel rond en zij bedenkt wat we gaan doen. wat heerlijk is dit.

 

Dagjes uit

 

 Alle dagjes uit die ik dit jaar heb gemaakt met vrienden, ik zou ze te kort doen als ik dit niet zou zeggen, wat heb ik genoten van en met jullie. De dingen die we deden, het zijn er veel te veel om op te noemen, daarom maar wat foto's van deze dagjes uit, dank jullie wel Frans, Kitty, Susan, Christian, Rick, Patrick, Marlous,  Heleen, Ayaz, Liset en Ivan. ( Mocht ik iemand vergeten zijn, sorry, maar het was ook heel mooi en vol jaar)

apenheul

Madame Tuseau

het loo

delft



groningen

beekse bergen

scheepsvaarmuseum

rijksmuseum

tropenmuseum

 

zuiderzeemusuem



kunsthal (Shoes)

en de vele uitjes die ik vergeten ben.... dat kan soms in zon vol jaar

 

 De vele avondjes uit

Theater

 

Hier kan ik alleen maar één persoon noemen die me elke keer weer meeneemt en geweldige orginele voorstellingen bedenkt en uitzoekt. Elk jaar rond Mei komt er een mailtje met een lijstje met prachtige voorstellingen, ik vergeet altijd wat er is gekozen, maar ik weet dat het goed zit. Wat zou ik toch zonder vriend Frans moeten, niet alleen voor de theater dingen, maar voor zoveel meer.

Ik ben een rijk man met zon vriend

 

Filmavondjes

Vriendin Els is er erg goed in om prachtige films uit te zoeken in het filmhuis, dus ik zit regelmatig met haar in de bios en genieten samen van films, soms met z'n twee soms met meer vrienden, het blijft leuk. Vriendin Heleen en vrienden Frans, Rick en Christan, heerlijk de avondjes de bios in. Wat was het heerlijk om tijdens het voetbal in de Pathé te zitten en dan meteen niets te merken van het voetbal.

 

Hendrik & 4

een prachtig stuk gespeeld door een door vriend Rick geregisseerd stuk, een must voor velen.

 

Etentjes

Het heerlijke uit eten gaan, vaak ook met vriend Frans, maar ook met de vrienden,  Jeanette, Ruud, Yvon en René ( de eetclub) is natuurlijk geweldig. Met de eetclub gaan we om en om, de ene keer met elkaar uit eten de volgende keer bij iemand thuis eten. Het is heerlijk zon avond, genieten van elkaar en van elkaars kookkunsten. Met vriend Frans eten we vaak ff na een dagje iets doen gewoon lekker snel en heerlijk eten.  Als we een dagje uit hebben met Rick, Christan en Frans dan duiken we traditie getrouw een restaurant in waar we genieten. Hilarisch was het onverwachte senario in Pasta en Basta, we hadden geen idee wat ons overkwam toen bleek dat iedere kelner en kelnerin spontaan liedjes begonnen te zingen.. geweldig.

Zo heb ik met deze mensen heel wat culinaire hoogte punten beleefd.

 

Lotusfröbelavond

 

Met de vriendinnen Ankie, Trudy en Antoinet, komen we eens in de zoveel keer bij elkaar om te oefenen met nieuwe dingen, dit zijn heerlijke avonden, het is naast lekker uitproberen ook elke keer weer gezellig. Ik moet zeggen we vullen elkaar erg goed aan hierin, we bedenken wat en gaan onafhankelijk van elkaar al aan de slag om dingen voor te bereiden en uiteindelijk komen we tot prachtige dingen.

 

Het sporten

 

Bij mijn sportschooltje JAWI, in Alphen probeer ik toch elke dag mijn lichaam in conditie te houden, de vorm die ik hoop te krijgen, door hard te sporten toch te laten ontstaan. Dit jaar was bijzonder,  voor het eerst naast mijn eigen schema op de fitnessafdeling ineens door vriendin Paulien aangestoken om mee te doen met het Get fit circuit, in het begin deed ik dit met collega en vriend Martin, maar inmiddels doe ik het alleen nog met Paulien, Yvonne en soms Nico. Het leuke is dat je dus mensen leert kennen en het is erg gezellig tijdens het sporten. Daarnaast ook de bootcamp ontdekt, wat ik dan soms mee doe als er specials zijn. De kettle bell, op woensdagavond ik heerlijk, ik ben kapot maar het voelt goed. Daarnaast doe ik nog de Cross fitness, en de core.. kortom aan het lichaam word hard gewerkt en het heeft in ieder geval als resultaat gehad dat er 8 kilo verdwenen is.. nu nog de overige 15.... maar dank zij het team van Jawi kan ik alleen maar zeggen dat ik  er graag kom. Het is alsof je thuis komt in een warm bad, er is humor, aandacht  en warmte.. Veel sportscholen zouden hier van kunnen leren..

de jonge honden van Jawi, altijd in voor een geintje

 

 

Mijn Werk

 

 mijn schooltje

Hier ben ik erg dankbaar dat ik daar kan werken, prachtige collega's die ik waardeer die voor mij net de dag een stukje leuker maken omdat ze er zijn. Ik denk  aan velen die mijn hart raken en die me laten lachen die me in beweging brengen. Ik ga geen namen noemen, maar diegenen die een kerstkaart hebben gehad weten het dat ik ze meer dan dat waardeer. Laten we genieten met elkaar van alles en de kids en als we kunnen een mooie schooltijd voor ze maken door ze te leren dat naast het presteren het ook goed is om te genieten en dat ze het waard zijn dat ze er zijn.. dat zijn ze. Het project dat ik heb opgezet over Wensen en Grenzen met Elizabeth Hammelink van de GGD, wat elk jaar weer gigantisch aanslaat, de mensen van Exposeryours die mee werken, Edwin Johannes die meewerkt, het is geweldig. Elke keer ben ik weer verbaasd over de inzet en het enthousiasme wat ze hebben. Wat ik erg leuk vind is dat we af en toe met elkaar uit eten gaan tegenwoordig. Martin, Arjen, Edwin en Elizabeth, dank jullie wel voor jullie vriendschap en het samen genieten en het maken van een succes van het project.. zonder jullie was het niet geworden wat het nu is. Wel jammer dat een aantal van jullie volgend jaar niet meer kunnen helpen, maar er zijn vervangers die het ook kunnen doen, dat is goed. Maar we houden contact.

 

lotuswerk

het is afgesproken dat we niets meer mogen schrijven over onze lotusklussen, dus ik hou het heel kort, het is leuk en boeiend en we doen prachtige dingen..... maar ik hul me in zwijgen hier.

 

lotusexamen

Het examen van de lotus was zwaar, van de 42 man zijn er maar 17 geslaagd, de vraag heerst dan ook bij velen wat ging er mis op dat examen. Het is gek als mensen al jaren les hebben en echt er klaar voor zijn alsnog zakken. Van de 3 die ik stuurde, die echt klaar waren voor het examen zijn er 2 gezakt. Onbegrijpelijk, zeker als ik de commentaren lees achteraf.  Zeker als je van een bevriende lotusgroep leest wat daar allemaal door het examen commissie is neergezet dat totaal niet ter zake doet. Ach die van mij gaan weer in juni en dan heb ik goede hoop dat ze het halen

 

 

mijn bundel

Dit jaar was er weer een bundel van mij verschenen wat ben ik trots op deze bundel, alles klopt, de voorkant, de titel en de inhoud. Dank je wel voor het corrigeren Kitty, zonder jou zou hij er niet zijn.

De bundel voor 2015 ligt al klaar, moet nog worden gecorrigeerd maar het zou wel eens kunnen zijn dat er twee bundels ontstaan, omdat het er zo veel zijn , en ik zo moeilijk kan kiezen welke wel en welke niet moeten verschijnen. Het thema van de nieuwe bundel zal zijn  Afscheid/ de dood.

 

bundels in de bieb in Duitsland

In de zomer ineens een mail of ik twee bundels had voor een bibliotheek in Berlijn, omdat ze die graag wilden hebben. Het was even een gedoe, omdat het collector items zijn, er zijn er slechts max 4 van en die zijn al vergeven. Kortom ik heb ze nog een keer bijgemaakt zodat mijn naam en bundels met flarden nu ook in Berlijn in een bieb te vinden zijn.. Toch wel grappig dat je zo ineens internationaal iets hebt gedaan.

 

Slot

Er gaat nog zoveel door mijn hoofd, mijn geweldige Buurvrouw die ik wil bedanken voor alles wat ze voor mij doet, de mensen die ik vast vergeten ben maar die voor mij zo belangrijk zijn,  De mensen van Facebook die zo trouw mijn blog lezen die reageren op mijn posts. Mensen die meteen meedoen als ik weer eens wat bedenk, ik ben als ik terug kijk op het afgelopen jaar, eigenlijk alleen maar gelukkig met alles wat op mijn pad komt, de oude vrienden die even weg waren maar weer terug komen in mijn heden, draadjes van verloren liefdes die afgesloten zijn, omdat het goed was ze weer eens te ontmoeten en te weten dat het niet meer is wat het zou kunnen zijn. Mensen die in mijn leven donderen via een vreemd weg maar waaruit ineens prima vriendschappen ontstaan. Kortom 2014 is voorbij maar een gouden jaar, laat het zicht voortzetten in 2015

Jullie allemaal een mooi en goed eind van 2014 en begin van 2015 en ik zal weer van me laten horen in 2015

maak er wat van

 

2015 here i come, i'm ready

 

 

teveel tranen (flard)

 

teveel tranen

het omarmen

van het gaan van jou

de woorden

die niet bleven

omdat je ze met je meenam

die je me nog wilde geven

stil staar ik naar de

te laat verzonden brief

waarin jij

jouw liefde voor mij beschrijft

waarin je zegt

dat ik je gelukkig heb gemaakt

teveel tranen

laat ik vloeien

omdat ik jou

heb moeten laten gaan

naar de wereld

waarin ik hoop

jou terug te zien

als ik ook

mag gaan

 

Ramses

Ooit was er iemand die zei dat ik op hem leek, ik vond dat een groots compliment

omdat ik deze man al heel lang bewonder, zijn liedjes zo mooi, zo teer, zo rauw, en zo direct in je ziel rakend. Ik was er trots op, niet voor niets ooit een flard over hem geschreven naar aanleiding van een de film Ramses over zijn leven, in de nadagen van zijn roem. Bij het zien van de tv serie over Ramses moet ik zeggen, dat ik ondanks dat ik die man bewonder, het een vreselijke onaardige en akelige man vond.. onuitstaanbaar. De gedachte dat ik op hem leek, maakte het toch wat minder prettig. Vriend Frans zag, dat zelfs Liesbeth bij het zetten van een handtekening op een gekochte cd twee keer naar mij keek en extra lang.... kennelijk viel haar ook de gelijkenis op, al denk ik dat het misschien toch meer mijn hang naar vrijheid is die ze zag.. al weet je het nooit. Het eerste liedje wat mij zo diep raakte na een relatie die uitging was zo mooi dat ik daarna eigenlijk alles van hem bijzonder en mooi vind

De wereld heeft mij failliet verklaard

 

 

ik laat jou niet voor de poort staan

 

 

 

 

laat me

 

 

t'is stil in Amsterdam

 

Als je niet bij me bent

 

 

ik wil je alleen maar even vragen(Flard)

ik wil je alleen maar even vragen

ik wil je alleen maar even vragen

of je zo af en toe

even weer langs wil komen

in mijn dromen

ik wil je alleen maar even vragen

of je af en toe

gewoon even wil laten weten

dat het goed met je gaat

laat af en toe

zomaar een vogel zingen

laat af en toe

zomaar even

een bloem geuren

zodat ik weet

dat je weer heel even

bij mij

wilde zijn

de kerst..... een terugblik

het kaarsje om 19.00 voor een ieder
die eenzaam is of alleen etc,
er is licht voor een ieder, een traditie geworden inmiddels

 

 Laat ik een korte samenvatting maken van de afgelopen kerstdagen, het kon niet eerder het kerstverhaal moest nog de deur uit. Het verhaal ontstond wat laat in mijn hoofd en zodoende kwam het ook wat laat op het papier terecht om uiteindelijk als vervolgverhaal te verschijnen in de blog. Over kerstavond kan ik  heel kort zijn, ik zou eten bij vrienden, maar die kregen plotseling een geweldige aanbieding om met elkaar en hun zoontje gratis een paar dagen vakantie konden houden, natuurlijk mocht ik daar naar toe komen maar ik zag het niet helemaal zitten om 5 kwartier in de late avond daar heen te gaan en terug te rijden, dus ik was alleen maar blij dat ze dit hadden gekregen en toen ze belden om met mij te overleggen zei ik alleen maar doen.. dat was genoeg. Mijn eigen kerstmaaltijd, leve de diepvries, was een zorgvuldig en lekkere maaltijd, in alle soberheid. Natuurlijk stond om 19.00 de kaarsjes te branden in de vensterbank, en natuurlijk zat ik te kijken naar al you need is love.. wat een jankprogramma is dit. Maar heerlijk, ik denk dat ik er toch maar een abonnement op ga nemen voor kerstavond. In de late avond heb ik nog even snel een rodebietensalade gemaakt voor eerste kerstdag bij mijn moeder. De buuf kwam nog even langs en we hebben heerlijk zitten te kletsen. Het was een onverwachts maar heerlijke avond. Eerste kerstdag, was de dag dat ik naar mijn moeder ging, om samen met het gezin ( mijn broer, schoonzus, neefje en nichtje) kerst te vieren. Het is elke keer weer een hele rit, gelukkig hou ik van auto rijden, maar het is wel een rit waar ik tegenop zie omdat het op starten van de auto altijd zo bizar is. Ik kan niet uitleggen wat dat is,. maar het begin is nooit leuk of zo. Onderweg heerlijk zitten te luisteren naar de kerst liedjes op sky, en zo komen toch verschillende herinneringen boven . Het eten met het gezin en mijn moeder was geweldig. Het was wederom gezellig, het was genieten met elkaar natuurlijk was er, ondanks dat we zeiden we doen niet zo veel, weer veel te veel eten. We hadden prachtige kado's voor elkaar en het was goed samen. Om 19.00 ben ik dan ook richting huis gegaan, het was en werd tijd, het is wel lang rijden altijd, 2 en een half uur. Onderweg was het rustig gelukkig en aangezien je tegenwoordig op heel veel wegen na 19.00 toch 130 mag schoot het erg op. Dit keer veel sneller thuis dan normaal. Het is bizar dan, ik zie mijn boom, denk nog ik heb er tweede kerstdag niet zoveel meer aan,., begin met het inpakken van de kerststal, dan komen de slingers, dan de ballen en voor ik het weet staat er nog een kale bal met lampjes.. ook wel schattig, maar volgens velen te vroeg weg gehaald. Ik denk daar het mijne van. De volgende dag, eerst even lekker uitgeslapen, daarna toch maar de rest van de boom opgeruimd, en in de schuur gebracht, het ruimt zo lekker op, en ineens heb je weer een huiskamer. De kerststukken mogen nog even blijven staan. Om 13.00 met vrienden Heleen en Ayaz naar Beverwijk de Bazaar, wat gaaf is dat, ik ben  er vaak en kom er graag, dit keer terug gekomen met prachtige witte lak punt schoenen, voor mijn kerstgala outfit, nu nog een witte hoge hoed en ik ben helemaal klaar voor de komende jaren met kerst. zwart met witte accenten. Een prachtige broek gekocht, een geurtje, ja mijn eigen geurtje, had al flesjes mee genomen uit Istanbul maar je hebt nooit genoeg op voorraad tenslotte.  ( het geurtje was een kerstkadootje van Heleen en Ayaz, zo lief) in de avond eten bij Lizette en Ivan en hun kids, Heleen en Ayaz waren er ook en dat was heerlijk, wat genieten met elkaar. Natuurlijk was er weer veel te veel, maar ik leer het, mijn lijf geeft aan het is genoeg en dan is het ook genoeg, dan eet ik niet meer dan dat. Ik leer het, maar de toetjes zijn het gevaar.. daar stink ik dan wel in dit zijn te lekker... Om 11 uur was ik weer thuis nog even gekeken naar Mastercherf Australië, wat ik een gaaf programma vind en toen maar in bed. Wat waren het heerlijke kerstdagen zo. met de mensen waar ik zoveel van hou.

geweldige boom van vriend
Patrick met de opmerking
dat het zo wel heel snel
is opgeruimd
wat hou ik van deze
humor
 

de kerststal

de gedekte tafel bij moeders

de tas met boodschappen





het kerstboompje onderweg

nieuwe schoenen van
de Bazaar

kerstboom uit de auto
sneeuwman erin
laat de winter maar komen

in al haar onschuld (deel 5) (een bijzonder kerstverhaal)

 

Terwijl ze afwacht totdat iemand haar aanraakt, blijkt dit niet te komen.  De agenten lopen langs haar heen en lopen naar de douane waar ze met elkaar achter de douanemannen gaan staan. Het is hun taak het is de wisseling van de wacht. Nu ze door de bagage heen is, haar douane check is geweest haalt ze opgelucht adem, het is bijna volbracht, de reis van 5 uur in het vliegtuig is te overzien, dan nog door de douane, of als ze geluk heeft kan ze zo doorlopen, dan is ze weer in Nederland en bijna thuis. Haar missie is wederom volbracht.

Ze gaat met haar medereizigers mee de bus in, bij het vliegtuig worden ze vriendelijk onthaalt door de mensen van de vliegmaatschappij. Dat moet ze toegeven de vriendelijkheid, de service die men bied in het vliegtuig van de Jordaanse vliegmaatschappij is uniek en bijzonder, daar zouden heel wat vliegmaatschappijen wat van kunnen leren. Ze zoekt haar stoel op, pakt haar boek die ze heeft gekocht in Jordanië en wil beginnen te lezen. Ze slaat het boek open en ziet tot haar grote verbazing dat ze een Arabische versie heeft gekocht, dat kan ze dus niet lezen. De schrijfster heeft er nog een leuke tekst in gezet, "Lieve Zwaantje, mocht je dit boek helemaal uit hebben gelezen, de vertaling klaar hebben hoop ik je weer te ontmoeten in mijn mooie Petra" Liefs. Margarita., ze glimlacht, sluit haar ogen en valt in slaap in het vliegtuig. Ze merkt niet eens meer dat er hapjes langskomen, dat mensen praten, dat er turbulentie is, ze is moe van deze reis. De ontspanning na haar missie is altijd zo heftig dat ze even weer bij moet komen. Ze schrikt pas wakker als de stewardess haar zacht aanraakt en vraagt haar stoel recht op te zetten ze gaan landen. Schiphol is in zicht.

 

Het vliegtuig land heel rustig. Ze besluit haar spullen te pakken, zet haar hoedje op, draait haar jas weer binnenste buiten zodat haar zwarte kant weer zichtbaar is, loopt naar de bagageband, waar ze wacht op haar spullen. Gelukkig is dit keer haar koffer ook goed terug gekomen. Ze neemt afscheid van iedereen en loopt naar de uitgang, ze kijkt nog één keer om, dit leven is nu weer een tijdje over, ze zal weer terug moeten in haar rol die ze zichzelf heeft opgelegd. Ze loopt naar de plek waar, zoals ze al van verre ziet, haar rollator staat. Ze haalt het slotje eraf en gaat naar de taxi standplaats. Ze kijkt nog even rond, stapt in en gaat naar huis.

 

De volgende dag is het eerste wat ze doet, haar spullen uitpakken, de was draaien en dan de enveloppe in een plastic zak stoppen en deze meenemen naar haar bankje. Ze heeft dit keer grote rollen duck tape mee genomen, omdat het zon zwaar pak is. Terwijl ze eerst onschuldig zit te kijken, zet ze haar tas op haar schoot. Plakt grote stukken tape over de enveloppe en plakt hem onder het bankje. Ze kijkt nog een om als ze wegloopt, omdat ze zeker wil zijn dat niemand het pakje kan zien hangen  als ze aan komen lopen.

 

Langzaam schuifelt ze naar haar verzorgingsflat, waar ze haar jongste zoon ziet staan voor de deur van haar kamer. Ze is blij hem te zien. Ze vraagt hem binnen en hij vraagt hoe haar reis was. Ze verteld hele verhalen over van alles en nog wat. Ze verteld dat ze net even naar het park was om daar even de eendjes te voeren toen hij al voor de deur stond. Haar jongste zegt dat hij moet gaan, maar hij wilde even, dat is zo gebruikelijk als ze op reis is geweest, altijd komt er dan even een kind van haar langs om te vragen hoe het is geweest, of ze weer veilig is aangekomen. Nadat haar zoon is vertrokken zit ze met een glimlach om haar mond in haar kamer en denkt bij zichzelf "Jullie moesten eens weten wat ik allemaal in het geheim doe"

 

Een paar straten verderop belt haar jongste zoon met zijn oudste broer, missie volbracht zegt hij . Ik heb de enveloppe te pakken hoor, ze had hem goed vastgeplakt onder de bank. Margarita heeft er nogal werk van gemaakt, ze heeft heel veel gelukkig nieuwjaarkaartjes ingepakt voor ons allemaal."

Zijn broer lacht, zegt dan dat hij dat al had  verwacht, zo is zij. Toen Margarita  hoorde dat de kinderen met elkaar hadden besloten dat ze hun moeder regelmatig op reis moesten sturen omdat ze anders zo vreselijk  depressief dreigde te worden. Dat de oudste zus  (na een uitvoerig familieoverleg met al haar broers en zussen) via een enveloppe van het ministerie van Binnenlandse zaken, waar ze werkte , een brief had gemaakt waarin hun moeder werd gevraagd of ze in het geheim reizen wilde maken om zo vertrouwelijke informatie op te halen in diverse landen, omdat ze in de oorlog in het verzet had gezeten. Ze de voorwaarden met elkaar hadden afgesproken hoe ze het zouden doen, wat de code moest worden, hadden ze de daad bij het woord gevoegd.  Dat toen hun moeder had toegehapt,  ze elke maand een bedrag met elkaar op een rekening storten, de bestemming gingen bepalen waar hun moeder dat jaar weer met de kerst heen zou gaan voor een geheime opdracht, dat ze vooral keken naar landen waar vrienden of vrienden van vrienden woonden die hieraan mee wilden werken, en dat ze op die manier dan toch altijd weer of een brief kregen, soms waren het kranten, soms gewoon mooie brieven met mooie teksten die hun moeder dan het land uit en in smokkelde. Was Margarita meteen voor, ze vond het prachtig dit. De kinderen zeggen elk jaar weer tegen elkaar

waar sturen we moeders dit jaar heen, en de vraag wat doen me met moeder met de kerst is inmiddels al opgelost ze sturen haar naar een land waar van één van de 10 of één van de tien aangetrouwde kinderen een vriend heeft zitten die wel mee wil werken.

 

 

En ja een paar hadden dit al verwacht, al moet ik zeggen dat ik tijdens het schrijven nog niet eens wist hoe het zou gaan aflopen.. maar zo dus..

Dank jullie wel voor het lezen van dit kerstverhaal, en wie weet gaat er volgend jaar weer een verhaal komen. Dit verhaal is trouwens in 3 uur geschreven, ik begon en voor ik het wist was het af en stond het er. De foto was de inspiratie dit keer.

 

in al haar onschuld (deel 4) een bijzonder kerstverhaal

 

Een iets andere uitvoering dan de andere verhalen... ik had deze per ongeluk gewist dus het moest van een word bestand worden gekopieerd

 

 

De reis met de bus valt haar erg mee, al zit ze wel te zweten, de airco heeft het inmiddels begeven en er is weinig hoop op dat het nog gaat lukken dat ze het kunnen maken.

Bij aankomst bij Petra, gaan ze de bus uit, lopen in een groep naar de kloof die ze naar de verborgen stad zal brengen. Daar begint de lange wandeling die ze moet maken. Ze loopt met de groep mee, de gids verteld veel over de kloof, verteld over de rotstekeningen waarop je een paar dromedarissen ziet geschreven, met een handelaar, hij wijst op een plek waar men steentjes in gooit om zo het geluk af te dwingen, ze lopen langs een soort nis waar men mensen liet trouwen. Het is een prachtige maar wel lange wandeling die ze aflegt. Ze heeft het warm, maar of het door de hitte komt of door de spanning ze weet het niet, maar ze geeft niet op dat nooit. Ze is tenslotte geen 80 geworden, ze heeft niet voor niets een oorlog doorstaan, 10 kinderen gekregen en groot gebracht, al diverse missies volbracht dat ze zich niet door wat hitte laat kisten. Geen haar op haar hoofd die daar aan denkt.

Ze loopt mee met de groep en ziet dan ineens het wereldwonder dat gemaakt is ooit lang geleden, een prachtige tempel uitgehouwen in de rode rotsen. Ze hapt naar adem zo bijzonder vind ze dit. Ze hoort maar half het verhaal van de gids, ze kan alleen maar wezenloos staren omdat ze dit zo bijzonder vind, dit zo graag wilde zien en nu dus voor het eerst in het echt ziet. Ze is verbaasd.

Na enige tijd komt ze terug in het nu en kijkt om zich heen, en ziet een vrouw zwaaien met een paraplu.. ze kijkt nog een keer goed, ziet dat die vrouw haar wenkt met haar hand. Ze kijkt om, ziet dat de gids nog steeds druk is  met uitleggen van wat ze moeten zien, besluit om dan toch maar naar haar intuïtie te luisteren en maar naar de vrouw toe te lopen.

 

Ze gaat langzaam er naar toe, loopt alsof ze wat loopt te dwalen, komt aan bij de vrouw. De vrouw kijkt haar aan en zegt het wachtwoord : "Witte rozen zijn mooier dan rode rozen" Ze zelf zegt de zin: "Rode rozen staan voor de liefde, de witte rozen voor het afscheid" De vrouw kijkt haar aan en geeft haar onopgemerkt een enveloppe, die zwaar aanvoelt. Ze weet wat dit betekend deze inhoud is erg belangrijk en ze zal er goed op moeten passen. Ze knikt nog een keer naar de vrouw en loopt naar haar groep terug, ze hoort nog net de gids zeggen dat ze vrije tijd hebben tot half 3 en dat ze dan terug moeten zijn bij de bus. De tocht door de kloof duurt per voet ongeveer een half uurtje. Dan kijkt de gids haar aan en vraagt aan haar waarom zij met de beroemde schrijfster uit Nederland heeft staan te praten. Zij heeft het boek geschreven over haar leven in een grot, als één van de weinig vrouwen die hier echt hebben gewoond. Ze kijkt met grote ogen naar de gids. Verzint dan maar dat ze haar boek wilde laten signeren, en dat ze de schrijfster herkende van de foto van haar boek. De gids kijkt haar aan, de andere reisgenoten zijn volop verbaasd, dat haar dit gelukt is.  Ze bedenkt zich meteen dat ze nog even terug zal moeten gaan, als ze niet op haar letten om een boek te kopen en die te laten signeren, zodat het niet teveel opvalt. Dom van haar dat ze daar niet meteen aan dacht dat te doen.

Vaak komt bij haar de oplossing later dan vooraf, dat maakt haar ook zo goed denkt ze nog.

Na een middag door Petra te hebben gelopen, ze nog snel een handtekening en een boek heeft gescoord vertrekt ze naar de bus, ze lijkt op wolken te lopen, haar missie is weer geslaagd tot dusver, nu alleen nog de enveloppe uit het land krijgen maar dat is vast een fluitje van een cent, zoals altijd stopt ze dit gewoon in haar koffer .

 

Ze loopt naar haar kamer en gaat in haar bed liggen. Nu pas kan ze echt genieten, nog twee spannende dingen te doen, ten eerste een nacht in de woestijn, daarna nog de dode zee, waar ze erg naar uit ziet, een keer drijven op water in plaats van er in te zinken.. het lijkt haar zo uniek.

Ze draait zich om en valt in slaap, morgen weer een dag.

morgen deel 5 en slot

in al haar onschuld (deel 3) (een bijzonder kerstverhaal)

 

De eerste nachten in een hotel vind ze altijd lastig, ze moet wennen aan de geluiden

aan de mensen en aan de te zachte of te harde hotelbedden.

 

Haar reis begint met een bezoek aan een hele oude stad, ze had er over gelezen maar inmiddels is ze al op zoveel plekken geweest waar oude Romeinse steden staan dat het haar niet zo heel veel meer doet. Ze vind het vaak een rommeltje. Ze loopt wat rond met de groep en bekijkt intussen de mensen die met haar mee reizen, ze ziet niets bijzonders als ze eerlijk is, het zijn van die 100 in een dozijn mensen. Ze beseft zich ineens dat zij zelf ook zo over zal komen, niemand weet haar ware missie, niemand weet wat haar verleden is. Zij komt over als een oude dame die op reis is naar een land dat ze niet kent maar wil leren kennen. Ze heeft natuurlijk boekjes meegenomen waarin van alles over het land staat. Ze kijkt wel haar ogen uit, zeker naar de mensen die er lopen van het land zelf. Ze houd zo wie zo haar ogen open omdat ze nooit weet wat er nog gaat komen. Inmiddels weet ze wel bijna zeker dat haar reisgenoten niet de dame bij zich hebben die ze moet zien te vinden. Haar blauwe hoed met witte roos zorgt ervoor dat ze goed zichtbaar is en er zijn al aardig wat opmerkingen over gemaakt door de andere reisgenoten. Het doet haar niets ze gaat gewoon haar gang en kijkt haar ogen uit.

 

Het tweede uitje die ze die week gaat maken trekt haar enorm, ze gaat naar klein Petra, daar heeft ze veel over gelezen en weet ook dat het daar bijzonder zal zijn. Terwijl de gids alles verteld over wat ze daar kunnen zien, de mensen aanraad om vooral als ze iets willen kopen het hier te doen en niet bij Petra zelf, omdat deze mensen het geld echt nodig hebben. De gids waarschuwt de mensen ook om niets van kinderen te kopen of ze geld te geven, dit omdat de kinderen naar school moeten gaan, maar dat dus niet doen omdat ze zo geld verdienen, als ze geen geld verdienen dan zullen ze uiteindelijk wel weer naar school gaan. Nu geven nog teveel toeristen geld aan deze kinderen, die kopen er allemaal snoep voor, en dus gaan ze niet naar school. Terwijl iedereen uit de bus stapt, loopt zij als laatste de kloof door, ineens hoort ze iemand roepen, het is duidelijk Nederlands, terwijl ze rond kijkt, of ze iemand ziet, beseft ze dat ze zich ineens wel heel erg laat kennen, ze besluit om door te lopen en te doen alsof ze niets heeft gehoord. Toch blijft het roepen doorgaan, iemand roept steeds: "Dame met de Blauwe hoed", zij weet als geen ander dat dit niet de afgesproken tekst is, waarom zou ze dan reageren.  Terwijl ze doorloopt hoort ze voetstappen die naar haar toe hollen. Ze denkt dat haar laatste uur is geslagen, dit was niet de bedoeling. ze kijkt achterom en ziet een man aan komen rennen, hij blijft haar maar roepen, ze kijkt wanhopig om haar heen, waarom heeft ze ook niet beter opgelet waar haar groepsgenoten heen gingen, waarom loopt ze hier en is ze niet daar. Terwijl ze langzaam sneller begint te lopen, hoort ze de voetstappen dichter bij komen. Ze zet het bijna op een rennen, ze weet dat ze het kan, ze oefent niet voor niets elke dag stiekem in het park als ze zogenaamd een rondje loopt. Ze houd zich in, ze heeft haar handtas stevig vast en bedenkt dat ze er mee kan slaan en dan maar gillen of zo.

 

Plotseling voelt ze een hand op haar schouder, haar adem stokt in haar keel, ze kreunt licht, beseft dat ze door de mand is gevallen, en valt bijna van haar stokje. Ze draait zich langzaam om en ziet dan die man staan, met een grote lach om zijn mond, hij buigt voor haar en geeft haar haar witte roos aan die van haar hoed was gevallen, wat ze niet had gemerkt. In het Nederlands zegt hij nog: "Niet schrikken dame met de blauwe hoed, ik breng u alleen een roos die van u hoed is gevallen" Ze haalt opgelucht adem, lacht wat en zegt dan dat ze dankbaar is voor deze bloem en geeft deze man, die gebrekkig Nederlands spreekt een knuffel. Ze bedankt hem uitbundig, weet niet hoe vaak ze moet zeggen hoe dankbaar ze is, omdat ze weet dat als ze die witte roos kwijt was haar hele missie in de soep zou lopen, niemand zou haar dan herkennen en dan zou ze toch maar mooi met een groot probleem zitten als ze terug zou komen in Nederland, wie weet had ze dan nooit meer een opdracht mogen doen.

 

Ze loopt langzaam terug naar de bus, stapt in en kijkt eens rond, de meeste reisgenoten zijn er al dus ze kunnen naar het hotel waar ze de nacht door zullen brengen, de volgende dag staat Groot Petra op de rol, waar ze zoveel over heeft gehoord dat ze dat beslist wil zien. Terug in het hotel gaat ze nog wat eten, praat ze wat met de mensen van de groep en besluit om naar haar kamer te gaan, spullen in te pakken die ze nodig heeft de volgende dag klaar te leggen en te gaan slapen.

 

Als haar wekker afgaat beseft ze ineens dat het einde van de reis er aan zit te komen, nog maar een paar dagen en dan zit het er op. Petra, de woestijn en daarna nog naar de Dode zee en haar reis is klaar, maar ze heeft nog niet de vrouw gevonden die ze moet zien met de voor haar zo belangrijke informatie. Lichtelijk bezorgd kleed ze zich weer aan, in een nette lange, dunne broek, een t-shirt met korte mouwen, een sjaal en ja hoor haar blauwe hoed met de witte roos, die ze gisteravond extra vast heeft gestikt, op haar hoofd. Haar rugzak heeft ze nu maar mee, haar handtas vond ze te onhandig, een rugzak gaat beter omdat ze een heel stuk zal moeten lopen vandaag.

 

Ze schuift  bij het ontbijt aan tafel bij een paar reisgenoten, praat wat over koetjes en kalfjes en gaat naar haar kamer om haar spullen in te pakken, haar koffer  klaar te zetten voor het volgende hotel,  loopt naar beneden en ziet dat men al klaar staat bij de bus om in te stappen om te gaan reizen naar Petra.

(morgen deel 4)