halloween (lotus)

    

 

Vanavond was ik gevraagd om te lotussen bij de EHBO van Hazerswoude, en dat doe ik altijd graag, het zijn leuke groepen en leuke mensen om voor te lotussen en het is er altijd erg gezellig. Het leuk is dat de kader gevraagd had om letsels voor Halloween, ze noemde de avond dan ook Freaky thursday... en dat was gaaf. Ik kreeg de vrije hand in wat ik zou doen en we waren met 3 lotussen in totaal. De week voor deze week had ik al de nodige spullen gehaald uit mijn schuur aan beesten zoals slangen, ferranen, spinnen, muizen, ratten etc, die ik in de loop van de tijd bij de kringloop had gehaald. Met een tas vol spullen die ik voor school had gekocht aan maskers etc, en mijn beesten boel van de kringloop, ging ik dan ook met veel enthousiasme op weg, met als gevolg dat ik een uur te vroeg was, dit mocht echter de pret niet drukken want het was heerlijk om binnen te zitten en even heel rustig wat letsels uit te proberen. Gaande weg het uur kwamen steeds meer mensen binnen en ook mij mede lotussen. We hebben even zitten te praten over wat we zouden gaan doen, en kwamen al snel tot de conclusie dat het vooral leuk en bijzonder moest zijn en vaak van die letsels die pijnlijk zijn maar oh zo klein soms. We begonnen klein, met een spijker door de hand, met een vishaakje in de neus en met een nietje in de vinger. Daarna wat groter gingen we over op het spelen van chemische brandwonden, een eerste en tweede graads verbranding en tevens een derde graads verbranding. Het verhaal maakten we als volgt dat er brand was uitgebroken ik had een chemische brandwond en we waren bezig met het brandmerken van de ene lotus met een aansteker uit een auto, dus we hadden de boel meteen op stelten, ze moesten aan de bak de EHBO-ers. Daarna gingen we over op letsels waar een dier in voorkwam. Gelukkig had ik naast mijn slang, mijn spin en mijn leguaan, ook een tronmesje mee, dus we speelden het als volgt iemand was met een tornmesje iets aan het lossnijden en sneed daarbij dus in haar vinger, maar ze had wel een slang om als een soort van sjaal wat haar huisdier was, en ik had een beet van mijn giftige rode talatula spin, Annie, en ik was Jopie kwijt, Terwijl een andere lotus gebeten was door haar leguaan. Erg grappig natuurlijk. Daarna was er een kort pauze, waarop we meteen verder gingen, we vonden dat het verhaal wat meer extremer mocht dus, ik had een afgerukte vinger, de ander had bloed om haar mond, die had mijn vinger er afgebeten als gevolg van schrik om een explosie en een stuk glas in haar neus terwijl de ander door de klap van de explosie haar dopje van haar mobiele telefoon in haar oor was geschoten en ze dus doof was. heerlijk wat een leuk spel was dit en flink uitpakken natuurlijk.. Als laatste hebben we de twee soorten shock gespeeld en heb ik als toegift, de ooit door mijn ontworpen muizenval act opgevoerd, dit keer met een bloedplek om mijn mond omdat ik de muis wilde bevrijden die in de val zat, en mijn vinger raakte er tussen, en de muis beet mij hij leefde nog wat dus ik heb het koppie er afgebeten.. erg luguber en hoogst onwaarschijnlijk maar ja het was wel Halloween.. het was een heerlijke avond en ik heb genoten van het mogen samen spelen heerlijk.

 

 

 

 

 

de voorfilm is terug

Gisteren zat ik in het filmparkhuis waar men is begonnen met het draaien, naast een trailer, met een voorfilm. Dit is een kort filmpje waarin een verhaaltje speelt en waar je dus naar kijkt met de gedachte dat je deze film wel wil zien, totdat je beseft dat het maar een voorfilm is. Dit keer was het de beurt aan ons niet meer te vergeten songfestival ster Anouk met een clip bij het liedje The good life, wat een prachtige clip is dit en wat een mooi lied. Ik ben helemaal blij momenteel met de terugkeer van de voorfilm, ik vind het genieten om dit te mogen zien. Hieronder dan een link naar de voorfilm van Anouk.. The good life van Anouk

Hieronder dan een schema met alle filmhuizen die meedoen aan dat de voorfilm terug moet... en ik ben er zo mee eens
De voorfilm heeft zijn plek op het witte doek terugveroverd. Sinds twee jaar voert Go Short samen met filmhuizen door het hele land de actie om de korte film weer vaker op het grote scherm te krijgen. Zo zorgen we ervoor dat je, nog voordat de hoofdfilm begint, op het puntje van je stoel zit.


Steun de actie De Voorfilm Moet Terug en sluit je aan op  Like het op facebook want het is een geweldig iets. . Laat je lokale filmhuis weten dat jij ook graag verrast wil worden met een mooie short voor de feature film.

Deze filmhuizen doen mee aan De Voorfilm Moet Terug:
De Lieve Vrouw - Amersfoort
Rialto - Amsterdam
De Balie - Amsterdam
Focus - Arnhem
Chassé - Breda
Verkadefabriek - Den Bosch
Filmhuis Den Haag - Den Haag
Lumière - Maastricht
LUX - Nijmegen
Concordia - Enschede
ECI Cultuurfabriek - Roermond
Filmhuis Helmond - Helmond
Filmschuur - Haarlem
Gruitpoort - Doetinchem
Parkfilmhuis - Alphen aan den Rijn
RKZBios - Groningen

De voorfilms voor de periode september t/m januari zijn:

September: The FutureAlex Goddard / Groot-Brittannië / 2’ / 2013 / animatie

Het is altijd lastig om je een goed beeld te vormen van hoe de toekomst eruit zal zien. Alex Goddard doet in zijn laatste animatiefilm een poging met als resultaat een humoristisch maar niet bepaald realistisch plaatje. “Hover skateboards coming soon.”
Oktober: Anouk - The Good LifeDana Nechushtan / Nederland / 5' / 2013 / fictie

Voor het nieuwe album van zangeres Anouk maakte Nechushtan vier korte films waarin omslagpunten in iemands leven getoond worden. In “The Good Life”, een van de vier films, wordt de droevige sfeer van de muziek perfect gevangen in het meeslepende verhaal. Met o.a. Martijn Lakemeier, Anneke Blok en Anouk zelf.

November: Dad’s StickJohn Smith / Groot-Brittanië / 5’ / 2013 / documentaire

Smith introduceert zijn vader aan de hand van drie voorwerpen die hij kort voor zijn dood te zien kreeg. Voorwerpen die bijna niet meer te herkennen zijn, maar wel doordrenkt zijn met verhalen.

December: A Different PerspectiveChris O’Hara / Ierland / 2’ / 2012 / animatie

Een bezoek van een buitenaardse levensvorm zorgt voor een verandering van perspectief, in meerdere opzichten. De kortste film van Go Short 2013.

Januari: Something for NothingAndrew Brand / Groot-Brittanië / 5’ / 2013 / fictie

Een jonge dief maakt een opvallende keuze wanneer hij een huis binnendringt waar niets te stelen valt. Een subtiele film die in minder dan twee dagen werd opgenomen.

Kapringen(film)

 

Vanavond met een heel stel vrienden naar de film geweest Kapringen in het parkfilmhuis, en wat een gave en goeie film, je zit in het begin een beetje te denken waar gaat dit heen, maar ineens is er de actie, de kaping door een groep somalische piraten en dan gaat het beginnen.. het is afschuwelijk hoe er met mensen word gehandeld, en zoals altijd draait alles om geld.. maar ik vind deze film een aanrader ondanks dat hij in 2012 is uitgekomen is het een film die zeker nu ook nog steeds van toepassing is..

 

recensie van Kapringen:

Regie: Tobias Lindholm | Cast: Pilou Asbæk (Mikkel Hartmann), Søren Malling (Peter C. Ludvigsen), Dar Salim (Lars Vestergaard), Roland Møller (Jan Sørensen), Gary Skjoldmose Porter (Connor Julian), Abdihakin Asgar (Omar), Amalie Alstrup (Maria Hartmann), Keith Pearson (kapitein), e.a. | Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2012

Voor het eerst sinds Das Boot uit 1981 is er een rolprent die zich kan meten met de klassieke bootfilm en dat is Kapringen. Hoewel totaal anders van opzet is er die gemene deler van claustrofobie, machteloosheid, zinloosheid, het onmetelijke wachten en het constant op de loer liggende onheil. Kapringen is Deens voor kaping: de kijker weet wat er staat te gebeuren en toch zijn er weinig films zo ontwrichtend als deze.

Het is Tobias Lindholm die we hiervoor mogen bedanken. De jonge Deen, nog maar in 2007 afgestudeerd als scenarioschrijver aan The National Film School of Denmark, is een van de schrijvers van de wereldwijd succesvolle tv-serie Borgen. Drie jaar terug regisseerde hij zijn eerste speelfilm, het rauwe gevangenisdrama R. Samen met landgenoot Thomas Vinterberg schreef hij Submarino (2010) en het vorig jaar veelgeprezen Jagten. Kapringen verdient minstens zoveel lof.

Plaats van handeling is de MV Rozen, een vrachtschip dat van Mumbai op weg is naar thuisland Denemarken. Net als scheepskok Mikkel (Pilou Asbæk, de spindoctor uit Borgen en lijdend voorwerp uit R) naar huis heeft gebeld met de mededeling dat papa niet kan wachten om zijn kleine meid weer in de armen te sluiten, wordt het schip aangevallen door Somalische piraten. De bemanning wordt gegijzeld en Mikkel, zijn maat Jan en de schipper worden in een minuscuul hok zonder toilet of watervoorziening gegooid – voor onbepaalde tijd en met niets anders dan hun continue onzekerheid en ontreddering. Eis: vijftien miljoen dollar aan losgeld. Peter Ludvigsen (Søren Malling, tv-journalist Torben Friis uit Borgen en inspecteur Jan Meyer uit The Killing) is de CEO van rederij Orion Seaways. Aan hem en zijn onderhandelingsteam de taak zijn mannen heelhuids thuis te krijgen.

Kapringen is een psychologische thriller en een aangrijpend gijzelingsdrama ineen. In de film wordt een krankzinnige situatie uiteengezet die elk voorstellingsvermogen te boven gaat. Aan boord volgen we de gegijzelde bemanning, belichaamd door scheepskok Mikkel, en in de boardroom van Orion Seaways zien we de directie, gebogen rondom een krakende radio, met de schier onmogelijke taak het vertrouwen te winnen van de Somaliërs. Lindholm toont deze twee perspectieven afwisselend. De een heeft geen idee van de situatie bij de ander en ook de kijker blijft op deze manier in het ongewisse. De Deen maakt de angst en wanhoop maximaal invoelbaar. Bijna fysiek is de dreiging: niet alleen Mikkel of directeur Ludvigsen is overgeleverd aan de wil en de grillen van de piraten; ook de kijker is op z’n hoede.

Lindholm zit zijn personages dicht op de huid. Met een handheldcamera worden de gebeurtenissen vastgelegd, alsof ze zich voor de ogen van een reporter voltrekken. Elke seconde ademt die sfeer van ongenade en onontkoombaarheid; alsof de documentairemaker de camera, na het schieten van de afgesproken scène, gewoon door laat draaien. En in die kleine momenten zitten de grote emoties. Lindholm zet niets dik aan. Op de MV Rozen geldt geen logica of rede, maar regeren wanhoop en waanzin. En binnen de kraakhelder witte muren van die directiekamer is dat niet anders. Niks romantiek, niks heroïek, alleen de bittere realiteit.

Kapringen is een aaneenschakeling van indrukwekkende scènes maar de meest ontroerende is die waarin Mikkel, opgesloten in die bloedhete cabine, de vliegen probeert weg te houden van de zieke kapitein. Binnen die mannenwereld én binnen dat stinkende hok dat stijf staat van angst is die kleine handeling ongekend hartverscheurend.

Opnieuw een talent uit Scandinavië om in de gaten te houden en opnieuw een film die je niet in de kouwe kleren gaat zitten. De Denen flikken het ‘m weer. Wat zit daar in het leidingwater?

zo voelt het dus (flard)

zo voelt het dus

ik ga

zei ik nog heel stoer

ik ga nu echt

zei ik nog met meer kracht

ik ga nu echt bij je weg

zei ik terwijl ik ging

stil de trappen af van het samen zijn

naar de plek waar

wij in ik veranderd

onderaan de trap

stond ik nog even stil

keek nog even om

zag je al niet meer kijken

jij was al bij jouw ik

in de verte hoorde ik nog

de schreeuw van onvermogen

omdat ik ging

besefte

zo voelt het dus

als je dat wat je

het liefst wilt houden

laat gaan

omdat je niet

los kan laten

van wat niet meer

samen gaat

 

ode aan de doden

Vanavond start de kro met een programma, ode aan de doden, en op hun website kun je dan een kaarsje aansteken voor een overledene die je dierbaar is, en het mooie is dat ik het een prachtig iets vind dat dit zomaar kan. Ik hoefde niet lang na te denken over wat ik wilde en wie ik wilde herdenken, het is natuurlijk mijn vader. Mijn vader die na een leven van hard werken als politie agent, dus echt de harde kant van hem, na zijn vervroegd pensioen met mijn moeder, op straat zat te spelen met zijn accordeon, die in bejaardenhuizen zat te spelen voor die oudjes terwijl hij zelf 75 jaar was, maar dat voelde hij niet zo, hij was jong. De man die mij leerde dat het gaat om de mens en niet om wat ze doen of hoe ze het doen. Hij die op zijn 25 jarig feest bij de politie, ook de schoonmakers en schoonmaaksters met aanhang uitnodigde omdat hij vond dat die er ook bij horen. Dit  tegen alle regels en verontwaardigen in van hogeraf, hij deed dat gewoon, hij zag nooit rangen en standen, het was een feest en hij mocht de mensen met wie hij werkte uitnodigen dus ook deze groep mensen. Hij die mij leerde dat het leven niet altijd even lief is tegen mensen maar dat je moet leren van het leven te houden met alles er op en er aan. Met de uitspraak die ik nog vaak hoor, kan je er wat aan doen, nee, okey omdraaien en verder gaan, want alles waar je last van hebt zo ver mogelijk van je afgooien. Mijn vader die ik soms heb vervloekt om zijn nuchterheid, die toen ik midden in de nacht vertelde dat ik op mannen viel en niet op vrouwen, die zei, terwijl hij in zijn onderbroek op mijn kamer zat, rond keek en constateerde dat dit niet kon, omdat mijn kamer een zooitje was, en dat klopte niet in zijn beleving, homo's zijn netjes en opgeruimd.. Mijn vader die ook een dominee uit huis zette omdat hij zei dat mensen die homo waren niet normaal waren, hij die op een dag zei, hey mijn zoon zingt weer, en ik wilde maar 1 ding dat is mijn kinderen gelukkig zien, en dat is hij, dus het is goed, al valt hij op mannen, hij is gelukkig. Daarmee was voor hem de kous af. Mijn vader die bij een preek in de kerk, waarin de dominee iets zei over anders geaarden, met Sodom en Gomorra, opstond en zei, als u er zo over denkt dan horen mijn vrouw en ik hier niet thuis, en weg liep.... De kerk in stilte achter zich latend. Mijn vader, die mij zag huilen aan zijn bed, toen het voor mij duidelijk was dat het nooit meer goed zou komen, die me zei dat het goed was, mijn vader die kreeg te horen dat er geen hoop meer was, waarop ik aan hem vroeg hoe hij dat vond, mijn vader die zei dat hij er vrede mee had. Mijn vader die ik toen hij op weg ging naar het paradijs, om voor  ons een mooi paradijs klaar te maken, die ik een goede reis heb gewenst. Mijn vader waarvan, zoals hij ook bij zijn vader had gedaan, zijn ogen heb gesloten, waarbij ik zijn uitvaart heb geregeld, de kaart heb ontworpen en tegen alles in maar 1 lied wilde aan het einde, als afscheid en als eerbetoon aan mijn vader, het lied dat mij dierbaar is, "Heb het leven lief" van Liesbeth List. Het rebelse van mijn vader, dat wat ook in mij zit, een vriend zou zeggen dat ik bloosloos ben, om juist dit lied aan het einde te draaien na een kerkdienst waarin alleen de liedjes werden gezongen uit de bundels, maar die mijn vader geweldig vond, maar ze waren voor de goede gemeente te snel en dus werd het een chaos.. heerlijk. een streek van mijn vader noem ik dat nog steeds, en ik heb genoten, had af en toe de slappe lach tijdens de dienst. Het lied van Liesbeth toen het gordijn dicht ging, vooraf gegaan door een stukje accordeon van mijn vader dat speelde aan het begin van het binnengaan in het crematorium, en dan het eind lied hard en het gordijn ging dicht omdat hij weg is gegaan, maar toch zo mooi ons heeft geleerd dat we het leven lief moeten hebben.. daarom een kaarsje gebrand op de site van de kro om zo mijn vader een ode te brengen, en stiekem hier ook nog even een keer extra.

 

Heb het leven lief songteksten

Leef als een kind van de wind en van de liefde
En herken de open blik in de ogen van een vreemde
Dans met de maan, sla je armen om de sterren
Ga je dromen achterna op de maat van de seizoenen

 Heb het leven lief als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief en wees niet bang

 Pluk elke vrucht die je aan de dag ziet hangen
En herken de open lach om de lippen van een vreemde
Vrij met de zon en verdrink in al zijn stralen
En omarm zijn spiegelbeeld in de rimpelloze vijver

 Heb het leven lief als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief en wees niet bang

 Huil als het moet want je stikt in al je tranen
Maar ontwapen je verdriet met dezelfde overgave
Als waarmee je huilt, je kunt uit je as herrijzen
Het geluk van het moment zet een streep door het verleden

 Heb het leven lief als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief en wees niet bang

 Heb het leven lief, met je ogen dicht of in het volle licht
Hou van wie je ziet pak de liefe vast en verlies haar niet
Heb he tleven lief in de grijze nacht en als de morgen lacht
Heb het leven lief en wees niet bang
Wees maar niet bang, wees maar niet bang

en soms kom je terug (flard)

en soms kom je terug

stille momenten

waarin ik naar je verlang

waar ik in gedachten

soms nog zomaar

je lichaam streel

even ben je dan terug

in mijn gedachten

waar ik je liever

niet meer wil

toch kom je steeds terug

bij mij

alsof we samen

nog iets hebben te vereffenen

alsof we nog niet

klaar met

elkaar zijn

 

juist zon dag was het.... (had liever deze Van Gelderen gehad)

Vandaag was het inderdaad zon dag.. zon dag waarvan je denkt dat hoeft even niet, maar je moet en omdat je moet ga je de dag aan en vecht je je er doorheen.. wat een dag.. juist zon dag was het. Laat ik beginnen bij het begin. De dag begon al met de wekker die voor mijn gevoel op een zaterdag te vroeg afgaat maar ik wist ik moest naar Bleiswijk voor de bijscholing voor de lotusinstructeursschap. Elk half jaar hebben we een bijscholing en als we niet komen worden we ontheven uit onze ambt, dus ja dat is balen dus je moet. Elke keer weer is het hangen en wurgen en is het vreselijk gewoon maar goed dit keer was het zelfs zo erg dat ik de kriebel kreeg. Er waren twee cursisten die een les moesten geven en die word dan beoordeeld door een lotusdocent en een didacticus.... en de didacticus is van de oude stempel... dus ja dat is lastig. Het verhaal is simpel, er zouden 6 mensen les geven maar er waren slechts 2 mensen dus ja dat kon niet.. dus.. ja dan maar de lessen wat laten uitlopen van de twee die er wel zijn. Prima oplossing. De eerste was een vriendin van mij die een les moest geven, en die was orgineel, prachtige inleiding, prachtige uitleg, prachtige opbouw, waar ik als docent diep respect voor heb, de opdrachten zorgvuldig voorbereid en uitgedacht en klaar we konden beginnen. Aan het einde waar dan nog 1 stukje moest worden gespeeld werd het afgekapt waarop werd gezegd nee dat kan niet , ik wil nog iets laten zien, en dat mocht. daarin werd duidelijk dat een lotus op zichzelf moest passen, en dat je ... en verder kwam ze niet, het was klaar en dus ja we gingen over op de nabespreking. De didacticus brak de hele les af die gewoon steengoed in elkaar zat, en ze bleef maar door zeuren over het model van van gelderen.. (En niet Yuri van Gelderen maar die oude man die ooit iets heeft bedacht en die dus daarmee erg beroemd is geworden maar inmiddels is het schema achterhaalt.. en zij bleef maar doorzeuren over iets wat verkeerd in het schema stond, en er was geen woord tussen te krijgen) Daarna begon ze nog erover dat het wel goed zou zijn als ze zou zeggen dat je als lotus verantwoordelijk voor elkaar bent, en dus ja dat is belangrijk,.. dat was niet gezegd. Toen ging er bij mij toch iets kriebelen en ben ik maar in de bres gesprongen en heb ik er wat van gezegd dat ik dit zulk onterechte kritiek vind en dat ik vind dat er niets opbouwend is.. en dat het niet klopt.. en natuurlijk knikken een hoop mensen mee, maar helaas knikken de mensen eerst met mij mee, zeggen niets en knikken daarna met de anderen mee.  Daarna was de les van een vriend van mij aan de beurt. en die les was prima maar de opdracht veel simpelder, de opdracht was goed uit te voeren en de les was goed zoals het hoort volgens de didacticus dus die nog steeds met sheets werkt... en een bord.. maar goed dat zegt meer over haar dan over ons. Deze les werd de hemel in geprezen en was perfect alleen de snelheid zou meer mogen.. en ik bleef stil en ik was stil, maar dacht echt wanneer komt er een keer een andere didacticus die gewoon goed is.. maar goed wie ben ik. Daarna kregen we uitleg over het examenlokaal en het examen, maar het gekke is dat iemand dus iets projecteert met alle dure apparaten op een scherm en dan alles voorleest. wat ik zelf ook kan lezen. balen vind ik dit en bij elke vraag word als antwoord gegeven dat het moet van het oranje kruis.. Gelukkig was het daarna pauze, maar de ochtend was dus voor mij afschuwelijk omdat ik voor mijn gevoel de plank mis werd geslagen. De middag begon hoopvol over de anafalaxie shock, of hoe je dat ook mag schrijven, een prima PowerPoint duidelijk uitgelegd en ook de verschijnselen door en externe deskundige, dat zegt al genoeg, daarna werd een demo gegeven met een grime hoe we dit konden doen en dat was ook leerzaam, maar daarna werd het nieuwe boekje besproken en werden de hoofdstukken voorgelezen etc, vreselijk gewoon, ik heb een paar keer gezegd dat het een mooi boekje is, en als men dan fouten noemde, werd meteen gezegd ja dat is iets van het oranje kruis.. helaas, jammer. Kortom de middag had 1 lichtpuntje maar de hele dag kreeg toch een hele vieze nasmaak voor mij door het gedrag van de didacticus en door het voorlezen van wat ik kan zien en lezen. AFschuwelijk. Daarna snel naar Rotterdam om met vriend Frans naar een voorstelling te gaan van ene vriend van hem wat een prachtige voorstelling zou zijn. Eerst zijn we uit eten gegaan, ja wij wel, bij de chinees met een vriend van Frans en daarna naar de voorstelling wat in een bejaardenhuis werd gehouden. Ik wil er niet veel over zeggen, maar vind het knap om het stuk "Op glad ijs" van Haye van der Heijde, te spelen, en wel zo dat ik al na 5 minuten het gevoel kreeg het lijkt alsof ik weer in bleiswijk ben bij de bijscholing.. De spelers waren niet op elkaar ingespeeld, ze overdreven vreselijk in hun spel, niemand speelde samen, het was opdreunen van een tekst en dat zonder of met het verkeerde gevoel. De timing van de grappen van het stuk was zo slecht dat ze niet overkwamen.  Kortom als ik het stuk samenvat kan dat met 1 zin uit het stuk.. die prachtig getimed was nadat een speelster zgn een hartinfarct had, dat ze opkomt met de opmerking `Ik ben er nog` dat was prachtig en daar heb ik even gelachen. maar voor de rest is dit stuk inderdaad op glad ijs gespeeld en ze zijn uitgegleden en het was een moeizaam krabbelen om overeind te blijven. De regie, ik weet niet van wie, had dus duidelijk geen keuzen gemaakt wat ze met het stuk wilde zeggen, of er echt werk van gemaakt dat de spelers samen werkten en op elkaar inspeelden. Ze kenden de teksten redelijk goed en het waren  mooie voordrachten, maar vooral het stille spel, wat veel te weinig voorkwam was subliem.. omdat meestal het podium dan leeg was..  Ik heb het stuk niet begrepen denk ik of wat de spelers en de regie ermee wilden uitbeelden.. heel heel jammer maar goed je kan niet alles hebben... terug naar huis zei ik tegen vriend Frans gelukkig is het nu wintertijd en kan ik een uurtje langer liggen vandaag... waarop vriend Frans zei dat hij dat was vergeten.. dus het was dus zon dag.. juist

 

de hemel is een engel kwijt (flard)

de hemel is een engel kwijt

dwalen door de dagen

van het leven

kijken naar de lach

die ik bij zovelen zie

de lach die mijn hart

net niet aanraken kan

omdat het niet samen gaat

met mijn hart

kijken naar de wereld

die vol met twee zit

zelden zie je één

dan ineens beland

jij in mijn leven

zomaar zijn wij bij elkaar

om ook te weten

dat het niet samen gaat

omdat de hemel zijn

verloren engel

wel kwijt is

maar hem altijd

weer terug haalt

 (www.flarden.nl)

IT GIET ON (lotus)

 

De afgelopen dagen ben ik druk geweest met de elfstedenkoorts. In een groots opgezet spectacel mocht  ik als lotus meedoen aan dit gebeuren. Het hele gebeuren, een bhv dag voor een grote groep mensen, die in verschillende ploegen, verschillende dagen kwamen, om dan hun herhaling te doen. De kader (Anneke van de Kamp, zie op facebook, haar profiel) waardoor ik was gevraagd maakt altijd spectaculaire gebeurtenissen hiervan. De hele dag stond in het teken van de elfsteden tocht, en over het hele terrein waren kraampjes met opdrachten die hadden te maken met het ijs en schaatsen, zo ook een arreslee, waarin een slachtoffer lag, zo kregen ook alle deelnemers een officieele copie van een kaartje die men gebruikt bij de elfsteden tocht. We begonnen met het fries volkslied waarop we allemaal gingen staan in de houding. Alles was tot in de puntjes verzorgd, dat maakte het ook zo leuk.  In het begin is het nog wat onwennig voor velen, maar als de sfeer er is dan gaan ze ook los. Het begin was erg leuk, namelijk het uitdelen van de schaatsen, dit waren sokken, die men over de schoenen kon doen, daarna gingen de deelnemers, al schaatsend over wit plastic naar de reanimatie stand, en gingen ze massaal zitten te reanimeren op muziek, tijdens deze eerste opdracht, konden wij als lotus ons grimeren, mijn wond was een grote wond in het been dat ontstaan was door het schaatsen, in eerste instantie deed ik dit met een zwarte broek maar hoeveel bloed ik ook gebruikte, want het moest erg vee bloeden, het was niet te zien, dus uiteindelijk gekozen voor een oude witte broek, en daar was het wel degelijk goed te zien.. wat een bloedbad werd het. Na vier keer te hebben gespeeld snel onder de douche en daarna door naar de inleiding voor de roofvogelshow, we speelden dan dat we buiten waren en zijn aangevallen door de roofvogels, met allerlei wonden etc, erg leuk om te doen, waarna verteld werd aan de deelnemers dat ze aan het einde van de dag een roofvogelshow kregen voor dat het eten klaar was. Het middag programma was voor mij een leuke opdracht, ik was namelijk een bewoner van een huis dat in de brand stond en mijn kindje zat nog in het huis. Mijn opdracht was om de bhv-ers mee het huis in te krijgen om mijn kind te halen, maar het stond vol rook, en heel simpel waar rook is ga je niet naar binnen als bhv-er. Het heeft heel veel mensen die mee gingen aan het nadenken gebracht, tevens was het zo dat ze schrokken van hun eigen reactie. Men liep mee omdat ze onverwachts door mij werden binnen getrokken, en dat moeten ze ook leren, te reageren op onverwachtse situaties. Het meest schokkende voor de cursisten was als ze dan mijn kind buiten hadden dat ze moesten reanimeren maar ook dat ze hoorden dat er nog een kindje was, en dan moesten ze de keus maken niet meer naar binnen te gaan. In mijn spel speelde ik in op hun gevoelens van hun vader of moeder schap, en dat werkte soms heel goed. Je zag de twijfel toeslaan bij de cursisten. Ik denk dat het goed is dat ze ook geconfronteerd worden met een keuze die ze moeten maken maar die ze liever niet maken maar wel moeten. Toch hebben we ook vreselijk gelachen, o.a toen plotseling een andere pop per ongeluk in de tent lag, een volwassen pop, die ze mee naar buiten namen, en waarop ik reageerde als ik het zag maar dat is opa die had juist moeten blijven liggen voor de erfenis. Een cursist, die voor het eerst meedeed en die engels is en dus engels spreekt en uit de ten komt en keihard roept.. "MY GOD WHAT A DRAMAQUEEN" heerlijk, of een cursist die aan het eind zegt.. terwijl hij in de rookruimte had gestaan zegt..."Ik zag geen fl ( lange stilte) zak.." Waarop ik zei je mag best liegen hoor dat je geen flikker zag"  tussendoor was er natuurlijk ook een koek en sopie tent waar warme chocolademelk met slagroom en een oliebol werden geserveerd, en noem maar op. Aan het einde kreeg elke deelnemer het felbegeerde kruisje en werd er een groepsfoto gemaakt met de friese vlag achter ze, waarna ze naar de roofvogelshow konden.  We hebben vreselijk veel gelachen samen en het was goud om er bij te mogen zijn.. heerlijk. D

roofvogels

 

Soms zomaar beland je ergens in en je weet ff niet wat je er van moet vinden, maar dat je het leuk vind is duidelijk. Na al een paar keer een roofvogelshow te hebben bijgewoond op het lwoo kamp, was ik nu bij een show van de Roofvogelboerderij, ik was betrokken bij een lotusklus voor een paar dagen en als afsluiting van de hele dag bhv-en kregen de cursisten als overbrugging naar het eten een roofvogelshow aangeboden door de organisatie, als dank voor hun inzet en het harde werken. Ik had het geluk dat ik de shows bij mocht wonen, en dus heb ik extra genoten.  Deze show waarin de valkenier zo leuk met zijn beesten omgaat, vanuit een soort van respect naar de vogels en waar hij verteld over de vogels maar daarnaast een grap en grollen laat vallen, die niet iedereen oppakt, maar die scherp zijn,  de uitdaging dat je mag gaan liggen op het gras en dat er dan een europese oehoe over je heen vliegt en net ff je met zijn vleugels zacht aanraakt, het mogen voeren en op je hand hebben van een steenarend. Waarschijnlijk voor velen niets bijzonders maar geloof me, het raakte me enorm dat je met dit soort dieren dus ook een heel mooi contact kan hebben en dat je dus kan genieten van deze dieren. Het was een feestje om dit te mogen zien en te mogen meemaken, mede omdat de vogels, en dat zie je dan ook  met zoveel liefde en met respect worden behandeld, dat het woordje zielig voor de vogels niet meer toegepast kan worden. Ik heb de afgelopen dagen deze show  mogen zien en telkens weer even spectaculair en bijzonder. Mocht je ooit in de gelegenheid komen om een show van deze groep te kunnen zien, moet je dat zeker doen, of bezoek ze gewoon op de roofvogelboerderij via de site en het is echt een uur puur vermaak.. heerlijk, er staan hier een aantal fotos van de vogels die ik zelf al spectaculair vond maar om eerlijk te zijn, de link die hieronder staat staan nog veel meer bijzondere fotos van de vogels in actie.

Naar de roofvogelshowfoto's

 

deze foto vind ik zelf zo bijzonder gewoon prachtig

 

 

 

 

de zomer is nu echt voorbij

De zomer is inderdaad nu bijna voorbij, de herfst heeft zijn zomerjas verwisseld voor de overgansjas naar de winter. Het jaargetijde ontstaat waarbij je dus ineens beseft hoeveel bladeren je in je omgeving hebt. Waar je beseft dat ineens het water wel heel veel uit de lucht kan vallen, maar ook hoeveel water in een sloot kan zodat hij bijna wel of bijna niet overstroomt.. kortom het is herfst.. heerlijk. Lekker als een klein kind door de bladeren rossen met je voeten, en genieten van de wind die je stoffige restanten van de zomer wegwaaien en dan met warme konen in je kamer komen om lekker met een heerlijke kop thee in je handen bij de kachel te zitten om daarna in je bed te duiken, waar de electrische deken het bed heeft voorverwarmd (ja ik weet het, het is tuttig maar heerlijk dit is zon leuk cadeau aan mezelf dit jaar) lekker onder een stapel dons liggen en genieten van het loeien van de wind om het huis, de regen tegen de ramen, en er voorlopig niet meer uit te moeten, ik geniet. Triest echter word ik vaak van de aanblik van de zomerstoelen die na een paar maanden trouwe dienst ineens bij de container staan om te worden afgevoerd naar elders en daar te worden, naar ik hoop hergebruikt voor iets zinnigs wat we eigenlijk niet nodig hebben, omdat we er al zoveel van hebben, maar ja we moeten wat met het overtollige plastic... de bovenstaande foto vind ik nog wel gaan maar de foto hieronder van dat trieste blauwe kinderstoeltje vind ik zo zielig

 

 

Zielig omdat een kindje kennelijk niet meer van de blauwe kleur hield of omdat hij te groot is geworden en dus weg dat stoeltje. Eerst stond dit stoeltje bij de papiercontainer ... maar ja daar hoorde hij niet, toen ineens bij plastic container, maar daar mocht hij ook niet staan, en zo werd hij verplaatst naar de glascontainers waar er drie stonden maar ja dat mocht ook niet, dus uiteindelijk werd hij zomaar bij de vuilcontainer gezet,... en daar stond hij te wachten op een reis die voor hem toch niet echt veel goeds brengen zou.... maar ja dat is het lot van een stoel. Hieronder nog een foto van een vuilniszak bij de bloembak, kan ik me ook zo over verbazen, want wie doet dat, nog geen 20 stappen verder is een container en daar kan het zo in maar nee deze eigenaar dacht ik zet het daar neer en we zien wel.. heel bijzonder.

Een vertederend plaatje vind ik de laatste foto ergens heel intiem waarom kan ik niet vertellen maar dit beeld raakte me de stoere scooter met de damesfiets met kinderzitje... ik vind dat een mooi beeld om te zien en het raakt me dan ook.. gewoon een dagelijks tafereel, en ik denk dan meteen, Deze twee mensen houden vreselijk veel van elkaar dat ze zelfs hun fiets en scooter en het kinderzitje bij elkaar willen hebben staan om zo samen naar hun werk te gaan.. vind ik gewoon gaaf.

 

 

 

 

mooi begin van de dag

 

Wat duf nog sta ik op zondagochtend op, even wat eten, wat op de computer klooien en dan naar de sportschool, meestal een eitje omdat ik het zo lekker vind, maar door de afkoeling van de afgelopen nacht, na de zoveel te hete nachten en dagen, ben ik niet zo in de stemming, maar ja als je een goddelijk lichaam wilt en conditie wilt en er niet echt uit wil zien als een man boven de 60 moet je toch wel het nodige doen aan je lijf. Ik drink eerst mijn kopje thee, verzin van alles om niet te gaan en uiteindelijk geen smoes meer te verzinnen dus gaan met die tas naar de sportschool. Loop al water drinkend naar mijn auto en zie dan voor mijn auto een smiley getekend, en het grappige is wel dat ik verder nergens een smiley zie voor geen enkele auto. Dus meteen begint er van alles door mijn hoofd te malen, ik ben weer helemaal op en top wakker en fit en in de stemming van kom maar op wereld. De gedachten die zoal door mijn hoofd gaan is dat ik ergens een geheime aanbidder heb die op deze grappige manier probeert duidelijk te maken dat hij aan me denkt... al denk dat dit niet handig is dan omdat ik dan nog niet weet wie het is. Het zou ook kunnen dat iemand gewoon dacht ik zet een smiley bij een willekeurige auto en dat is dan toevallig de mijne geworden. Misschien en dat is wat minder grappig, is dit wel een teken voor een illegale bende die auto's stelen of die misschien wel benzine gaan halen bij de auto's waarvan zij denken een sleutel te hebben. Misschien is het wel een teken van de politie om aan te geven dat deze auto een giga boete krijgt wegens het te vaak en te veel hard rijden, misschien is het wel gewoon een kind die wat aan het kliederen was en dacht ik zet daar leuk een smiley neer. Het intrigeert me enorm altijd dit soort dingen die zomaar  je leven binnen knallen en waar je dan dus voor je het weet een tijdje mee aan het spelen bent in je hoofd en voor je het weet heb je weer een blogje geschreven over dit onderwerp.. wat is het leven toch bijzonder elke dag weer.

 

the lazerus child (film)

 

Zomaar tegen gekomen bij de kringloop en ik dacht nog dat is vast niks.. maar er staat bij in de stijl van the sixth sense en the cell, en dat zegt me wel wat daar heb ik heel graag naar gekeken met tranen in mijn ogen. Deze film is prachtig en inderdaad een combi van beide films ik geniet enorm ervan en zat met de tranen in mijn ogen deze film te bekijken inderdaad weer een aanrader.

 

recensie van The lazarus child:

 

De speelfilm/het verhaal

Basis

De basis van het verhaal is het meisje Frankie Heywood, gespeeld door Danielle Byrnes, die na een auto ongeluk in coma raakt. Door de reguliere geneeskunst is het meisje zo ongeveer afgeschreven, maar dan kom een stagiair met een nogal revolutionaire therapie. Deze therapie, waar men in de geest van de comateuze patiënt doordringt om deze zo terug e halen, is tevens omstreden.

Gezin Heywood
Het gezin Heywood met Alison, gespeeld door Frances O’Connor, Jack, gespeeld door Andy Garcia, en zoon Ben, gespeeld door Harry Eden, maken een moeilijke tijd door. Jack is vreemd gegaan en slaapt op de bank bij zijn bedrijf, den noodlijdende vliegmaatschappij. Zoon Ben voelt zich schuldig over het ongeluk met zijn zusje, want hij zou haar naar school brengen en moeder Alison, die heen en weer geslingerd wordt in haar huwelijk en haar dochtertje wat door de artsen “afgeschreven” is.

Alternatieve therapie
Als een medische student in het verpleegtehuis waar Frankie ligt met een omstreden techniek op te proppen komt, zien de ouders het als enige uitweg om hun dochter uit de coma te halen. Het is een dure therapie en financieel gaat het toch al niet zo goed. Maar Jack verkoopt zijn maatschappij en kan zo zijn dochter vanuit Engeland naar Canada sturen om deze therapie bij Dr. Elizabeth Chase, gespeeld door Angela Bassett, te ondergaan.

Stoppen
De therapie is omstreden en de regering zit haar op de hielen. Gesteund door haar vader die ook arts is, voert ze dit keer op keer uit en heeft regelmatig succes. Haar achterliggende gedachten is haar broertje wat ze als kind niet heeft kunnen redden van een coma.

Als ze met Frankie bezig zijn en Ben via de techniek tot Frankie’s gedachten door moet dringen, moeten ze stoppen op last van de politie. Ze verzinnen een list om de procedure af te maken, waarbij Alison’s moeder nog een hartaanval moet veinzen. De vraag is alleen of al deze moeite het waard blijkt te zijn en dus … krijgen ze Frankie uit haar coma?

De recensie

Achter de schermen

Regisseur Graham Theakston maakte in 2006 deze speelfilm met enkele bekende acteurs. Het exacte budget van producers Ciro Dammicco en Stefano Dammicco is niet bekend en ze maakte deze speelfilm Warner Bros. Waarbij de maatschappij in het relatief onbekende team voldoende vertrouwen bleek te hebben. Bass schreef het verhaal en de film werd gemixt ontvangen door de critici. Een moeilijk te categoriseren speelfilm.

De acteurs/het script
Het verhaal is weliswaar futuristisch, maar komt zo niet over. Het lukt de schrijver je gemakkelijk in te leven in het leven van het gezin en hoe de gedachten van de comateuze patiënt in beeld komen. Schrijver Ronald Bass, die we wellicht ook wel kennen van Dangerous Minds, My Best Friend’s Wedding, When a Man Loves a Woman en Sleeping with the Enemy schreef dit verhaal.

Andy Garcia, die redelijk grossiert in nominaties voor beste acteur, is de fanatieke vader en Frances O’Connor die de moeder speelt en het moeilijk heeft in haar huwelijk, komen levensecht over. Of er echt chemie is tussen deze mensen waag ik te betwijfelen, maar haalt de film niet in zijn geheel onderuit. Afzonderlijk hebben ze wel beter werk geleverd. Broertje Ben, gespeeld door Harry Eden, is goed in zijn rol en springt er eigenlijk in positieve zin uit. Hij zet het schuldbewuste kereltje erg goed neer. Daarentegen speelt Angela Bassett niet helemaal de rol van haar leven. Ze komt wel goed over, maar in het script is net even te weinig aandacht voor deze vrouw en haar motieven, om het geheel uit te verf te laten komen.

Natuurlijk is het verhaal niet echt, maar het is –behalve mooi gefilmd – wel een levensecht verhaal geworden. Dat maakt de film het bekijken waard.

VERHUIZEN

Omdat vriend Ayaz en vriendin Heleen, besloten hadden om te verhuizen naar een wat kleinere woning waarin alles gelijkvloers was, haar dochter met vriend gaat samen wonen in het huis van haar moeder, was vandaag de dag om eens goed de koppen bij elkaar te steken en de boel te gaan verplaatsen van de ene plek naar de andere. Heleen was al een week bezig met dozen uitpakken en weer inpakken, en ging maar door, en uiteindelijk had ze alles klaar en stond alles zo dat wij met 4 man met gemak, in twee uur twee bussen vol hadden met de laatste dingen om deze dingen te verplaatsen naar het nieuwe huis. Terwijl we druk aan het sjouwen waren, bleken de dochter en haar vriend, gisteren nog snel even hun bus te hebben volgegooid met spullen die in de opslag waren, en dus die bus moest eerst leeg voordat we verder konden met de spullen van Heleen en Ayaz in die bus te zetten. Gelukkig ben ik niet zo van het gemakt en hou ik wel van doorpakken, al moet ik zeggen dat ik vandaag het wat zwaarder had omdat ik me wat grieperig voelde, maar goed als je iets beloofd moet je dat doen en dan niet gaan piepen vind ik. Dus ik was eerst nog snel even wezen sporten zodat ik goed kon zweten, en dat helpt altijd en daarna aan de sjouw en sleep om het huis leeg te halen. Zoals ik al schreef was het niet zo heel veel wat nog mee moest maar toch ben je gauw 2 uur bezig met het alleen maar verplaatsen. Toen de beide bussen vol waren, 1 bus leeg, konden we opweg naar het nieuwe huis van Heleen en Ayaz, waar we weer aan de sjouw konden en dat hebben we geweten, het was veel loop werk door een nauw gang. Gelukkig hadden we veel lol samen dus ging het snel en waren we klaar met het slepen en verhuizen voordat we het wisten. Daarna komt natuurlijk nog de grootste klus namelijk alles weer uitpakken en een plek geven en dat is lastig volgens mij mede omdat ze nog zo weinig ruimte hebben. Toen alle spullen overgebracht waren en in het huis stonden zijn we begonnen met de meubels weer in elkaar te zetten, om daarna een slaapbankje van Ikea in elkaar te zetten, en ja hoor natuurlijk zijn we verkeerd begonnen met de verkeerde schroeven in de verkeerde gaten te stoppen met als gevolg dat je dus aan het einde weer 4 schroeven los kan draaien en daarna kan je alles weer overnieuw doen met het hulpeloze gereedschap van de Ikea.. maar het is gelukt, alles van meubels staat zo goed mogelijk op de plek en het is mooi hoe het geworden is.. heerlijk

beeldenstorm in Parijs (deel 2)

 

Deel 2 van de beeldenstorm in Parijs, wat meer foto's maar daarom niet minder mooi denk ik.